ქორწილამდე ყველა ანერვიულებული დადის. განსაკუთრებული დღეა, საქმე ბევრია და ყველაფერი უნდა იყოს იდეალურად, უნაკლოდ. რა შეიძლება მოხდეს? თამადას (ან მოწვეულ წამყვანს) სიტყვა დაავიწყდეს, ტორტი შეკვეთილზე ორი სართულით დაბალი აღმოჩნდეს, დარბაზი ისე არ მორთონ, როგორც დაგპირდნენ. და მაინც, ეს ყველაფერი არაფერია. განწყობის ნამდვილად გაფუჭება შეიძლება მხოლოდ რამდენიმე მიზეზით: სიძე-პატარძლის ნათესავები.
მთვრალმა ბიძამ შეიძლება გადაწყვიტოს „მასტერკლასის“ ჩვენება სამეჯლისო ცეკვაში, ხოლო პატარძლის ძმამ ჩხუბის გამართვა შორეულ ნათესავთან. ზოგი თვლის, რომ ეს არ არის პრობლემა, პირიქით, ნებისმიერ ქორწილს ამკობს. მაგრამ ახალგაზრდები სხვაგვარად ფიქრობენ. ისინი ფიქრობენ, „რატომ მაინცდამაინც ჩვენს ქორწილში?“
ცუდი განწყობა
ცოტა ხნის წინ ძალიან საინტერესო საუბარი მქონდა მომავალ მძახლებთან. პირველად შევხვდი ასეთ კარიკატურებს. პატარა ხუთწუთიან კაფეში დავსხედით. ჩვეულებრივ, ასეთ კაფეებში შედიან ყავა-კრუასანის შესაკვეთად და სწრაფად გასასვლელად. მეც ყავა შევუკვეთე, მომავალმა ნათესავებმა – მწვადი, შემწვარი კარტოფილი, წვნიანი და ბოთლი წითელი ღვინო. სცხელოდათ.
საზღვარგარეთ ვმუშაობ. იქ ჩემი საქმე მაქვს: ყოფილი ქმარი ბიზნესმენია და მასთან ვმუშაობ. გრძნობები აღარ დაგვრჩა, მხოლოდ მეგობრული ურთიერთობა და ერთადერთი ქალიშვილი. ძალიან დაკავებული არ ვარ, მაგრამ სამშობლოში იშვიათად ჩამოვდივარ. ამიტომაც, ჯერ კიდევ რამდენიმე თვის წინ შევუთანხმდი მძახლებს, რომ თავად იზრუნებდნენ ქორწილის ორგანიზებაზე, მეტყოდნენ, რამდენი იყო მთელი დანახარჯი და მეც ჩემს წილს გავუგზავნიდი, თუ დროულად ჩამოსვლას ვერ მოვასწრებდი. თურმე, არაფერზე შევთანხმებულვართ.
როცა ქალიშვილთან ჩამოვედი, აღმოვაჩინე, რომ არაფერი იყო გაკეთებული. მძახლებს არაფერი გაუგიათ. არც რესტორანი, არც მენიუ, საინტერესო წამყვანის პოვნაც დაეზარათ. არადა ჩვენს ქალაქში კარგი წამყვანი თითზე ჩამოსათვლელია. უყურადღებო ხალხი აღმოჩნდა.
გადავწყვიტე, რადგან უკვე ჩამოსული ვიყავი, პირადად შევხვედროდი მომავალ მძახლებს და ქორწილის თემაზე მოვლაპარაკებოდი. მანამდე მათთან მხოლოდ ონლაინ კომუნიკაცია მქონდა და იმდენად ვიყავი საქმით დაკავებული, ყურადღება არ მიმიქცევია, როგორი ადამიანები იყვნენ. უბრალოები. პირადი შეხვედრის დროს ამაში დავრწმუნდი. არ შევუწუხებივარ მათი ურთიერთობის სტილს, ჩვევებს და გარეგნობას, რასაც ვერ ვიტყვი მათ ბავშვურ „ხრიკებზე“. დღემდე მაღიზიანებს.
„ჩვენ უბრალო ხალხი ვართ. ერთადერთი ვაჟი გვყავს. რა თქმა უნდა, ყველაფერი გვესმის, მაგრამ წინაპრებს თუ გავიხსენებთ, პატარძალს ყოველთვის მზითევი მოჰქონდა. რაიმე გრანდიოზულს არ მოვითხოვთ. მხოლოდ ქორწილის მთელი ხარჯი თქვენ გადაიხადეთ. ჩვენ ფული არ გვაქვს. სამაგიეროდ, შეძლებულ სტუმრებს დავპატიჟებთ. აი, მათი ნაჩუქარი ფული ახალგაზრდებს დაუბრუნდებათ. სხვა გზა არ არის“.
აი, ასე მიმახვედრეს, რომ ჩემი ქალიშვილის ქორწილის მთავარი და ერთადერთი სპონსორი მე ვიქნები. ამას ველოდი კიდეც. შვილო, თუ მშობლები ასეთები არიან, იმედი მაქვს, რომ მათმა ვაჟმა სხვა გზა აირჩია. წინააღმდეგ შემთხვევაში, გელოდება ნამდვილად მხიარული მომავალი.
ამით არ დასრულებულა. ქალაქში კარგი ბინა მაქვს. სანდო ნაცნობზე ვაქირავებ. ორი ოთახი, რემონტი და კარგი ხედი ფანჯრიდან. მეტი არც მჭირდება, მაგრამ ნაკლებზეც თანახმა არ ვარ. ქალიშვილიც მოწყობილია. რამდენიმე წლის წინ ვუყიდე ერთოთახიანი ბინა ახალაშენებულ კორპუსში, რომელსაც აქვს ავტოსადგომი, მეკარე და ყველანაირი კომფორტი. ქალიშვილმა ბინა თავად მოაწყო. რა თქმა უნდა, ჩემს ხარჯზე.
არც მეგონა, რომ ეს მოხდებოდა. ვფიქრობდი, რომ ქალიშვილისთვის ბინა მოტივაცია გახდებოდა, რომ საკუთარი ძალებით მეტი ეშოვა ან ეპოვა მამაკაცი, რომელიც ამის გაკეთებას შეძლებდა. თურმე ვცდებოდი. მძახლებმა შემომთავაზეს, რომ ჩემი ბინა ახალგაზრდებისთვის დამეთმო, ხოლო ქალიშვილის ბინა გამექირავებინა. ასე მეტი ფული გამოჩნდება და მომავალში შეიძლება შეძლონ ორი ბინის გადაცვლა ერთ „კარგ“ სამოთახიან ბინაში. მართალია, სადღაც მეორად ბაზარზე.
საინტერესოა, რომ თავიანთ იდეებს ურცხვად მიზიარებდნენ. უხერხულობას საერთოდ არ გრძნობდნენ. ვფიქრობდი, მათი ლოგიკით, ასეც უნდა იყოს? რომ ჩემმა ქალიშვილმა და მისმა მომავალმა ქმარმა ორი კარგი ბინა გადაცვალონ ერთ რამდენიმე ოთახიან ბინაზე? ან როდის უნდა მოხდეს ეს? როცა მოვკვდები? მანამდე რა, საზღვარგარეთ ვიცხოვრო თუ სადგურზე?
სკანდალს თავი ავარიდე, ხმაც არ ამიწევია. უბრალოდ ვთქვი, რომ ჯერ ზუსტად ვერაფერს ვეტყვი, ქალიშვილთან ერთად უნდა განვიხილო. ეს კი ჯერ ვერ მოვასწარი. არაფერია, როგორც ჩანს, ქალიშვილიც ჯერ კიდევ ფიქრობს.
ოჰ, დიახ, კიდევ ერთი დეტალი დესერტად. მას შემდეგ, რაც საუბრისას ბევრი ახალი რამ გავიგე ჩემს მომავალ „ნათესავებზე“, დაშლის დრო მოვიდა. მიმტანმა ანგარიში მოიტანა და უკვე ვაპირებდი ჩემი სასმლისთვის გადახდას, რომ უცებ მათი გაოცებული მზერა დავიჭირე. „ქალბატონო შორენა, თქვენ დაგვპატიჟეთ. ჩვენ სხვა გეგმები გვქონდა ამ დროისთვის. შეგვეძლო დაგვესვენა, აქ მოსვლის ნაცვლად“.
გადახდა მომიწია. და ეს მანამ, სანამ ჩემი ქალიშვილი მათ შვილს მითხოვდება. საბედნიეროდ, ტაქსის მომსახურების გადახდა არ მომთხოვეს. არ ვიცი, საიდან ასეთი კეთილშობილება. როგორც ჩანს, მძღოლი მათი ნათესავი იყო. სხვა მხრივ, ყველაფერი კარგად არ არის, ქალიშვილის მომავალზე არ ვღელავ. მთავარია, კარგად დავფიქრდე. არ მინდა მამამისს მოვუყვე ჩემი თავგადასავლის შესახებ, მაგრამ მომიწევს. საინტერესოა, რა სახე ექნება მძახლების გაცნობისას.
