რა ხდის ადამიანს ნორმალურს? სტანდარტული ცხოვრება, ოჯახი, კარგი სამსახური და პერსპექტივები? დავუშვათ ასეა. მაგრამ ეს არის ადამიანური არსის ის ნაწილი, რომელსაც ყველა ხედავს. სხვა დანარჩენი, ემოციები, განცდები, შიშები, შეიძლება იმალებოდეს ღიმილის და დაღლილი, ნახევრად მთვლემარე თვალების მიღმა. ნებისმიერი დეპრესიული ეპიზოდი და ჩვენი ახალი გმირი კარგავს ყველაფერს, რაც მისთვის ასე ძვირფასი იყო. ბინიდან არ გადის, ხასიათი ეცვლება. მეგობრებთან და ნათესავებთან კავშირს წყვეტს. ნამდვილი კოშმარი იწყება.
რა თქმა უნდა, ამ შემთხვევაში, პირველ რიგში საჭიროა კარგ სპეციალისტთან მიმართვა. თუ ფსიქოლოგი ვერ დაგეხმარებათ, ფსიქოთერაპევტს ან ფსიქიატრს უნდა მიმართოთ. როგორ მოხდა, რომ ყველა წარსული მიღწევების და გამარჯვების მიუხედავად, ნებისმიერი ჩვენგანი მყისიერად შეიძლება გადაიქცეს ცარიელ ნანგრევად, რომლის შიგნით არაფერია დარჩენილი, ტკივილის და ტანჯვის გარდა? რატომ არ ვართ დაზღვეული ამისგან?
დეპრესიული ეპიზოდი
21 თუ 22 წლის ვიყავი, როცა მივხვდი, რომ ნამდვილი დეპრესია მქონდა. არა ისეთი, როგორიც ხშირად ემართებათ ბავშვებს მოწყენილობისგან ან მეზობლის უპასუხო სიყვარულის გამო. სამწუხაროდ, მეწვია ნამდვილი დეპრესია, თავისი მინუსებით და ერთი პლუსის გარეშე. ეს ჩემთვის გასაკვირი იყო, რადგან მჯეროდა, რომ ადამიანების უმეტესობა ცხოვრობს მსგავსი ტარაკნებით თავში. თურმე, ჩემი შემთხვევა ჩვეულებრივ სევდას ცდება.
როგორ მოხდა ეს? პირველად მივედი ნევროლოგთან, რადგან თვეში რამდენიმე პანიკური შეტევა მქონდა. მაგალითად, მიდიხარ საზოგადოებრივ ტრანსპორტით და უცებ ისეთი შეგრძნება გეუფლება, თითქოს ახლა მოკვდები. გონება საფრთხეს ვერ ხედავს, მაგრამ გული გიჟივით იწყებს ცემას, თვალები გიწითლდება და საფეთქლები ორ ლოდად იქცევა. მიზეზი? უცნობია.
დაავადების დასაწყისი
ზოგჯერ შეტევა თითქმის მაშინვე ქრებოდა, ზოგჯერ უფრო დიდხანს ვკანკალებდი. იყო ადგილები, სადაც პანიკური შეტევები არ მემართებოდა და ამას ნათლად ვხედავდი. მაგალითად, ბებიისგან მემკვიდრეობით მიღებულ ბინაში. იქ თავს მშვიდად ვგრძნობდი. იმის გათვალისწინებით, რომ დისტანციურად ვმუშაობდი და ბევრი ნაცნობი არ მყავდა, სახლიდან გასვლა საერთოდ შევწყვიტე. მიტანის სერვისი ჩემთვის უფრო ახლობელი გახდა, ვიდრე ზოგიერთი მეგობარი. სხვანაირად არ შემეძლო.
თავიდან მომწონდა კიდეც ასეთი ცხოვრება. ოფისში სიარული, უინტერესო ხალხთან ურთიერთობა არ მჭირდებოდა. დროს კარგად ვზოგავდი. სარბენი ბილიკი და რამდენიმე პატარა ჰანტელი შევიძინე, რომ ტონუსში ვყოფილიყავი. რომანტიკულ ურთიერთობაზე საერთოდ არ ვფიქრობდი. მერწმუნეთ, როცა შენი შინაგანი რიტმი და ცხოვრების სტილი იცვლება, ბიჭი ბოლო ადგილს იკავებს. როგორც მინიმუმ, ასე იყო ჩემს შემთხვევაში.
მაგრამ შემდეგ პოზიციების დათმობა დავიწყე. ვფიქრობდი, მარტოობა ჩემთვის უფრო მარტივი უნდა ყოფილიყო, ვიდრე სხვისთვის. დავიწყე ფილმების, სერიალების ყურება, მუსიკის მოსმენა, რაღაცის შეთხზვა. ბევრი თავისუფალი დრო მქონდა და რატომ არ უნდა დამეხარჯა საინტერესო საქმეზე? უახლესი ლეპტოპი ვიყიდე და დიდ დროს ვატარებდი სხვადასხვა ტიპის ფორუმებზე, ჩატებსა და სოციალურ ქსელებში. ონლაინ თამაშებმა ჩამითრია. ეს ისეთი ჭაობია, ამაზე ლაპარაკიც არ მინდა. უნდა ვაღიარო, რომ იყო რაღაც მსგავსი.
ახალი ნაცნობი
ჩაძირვისგან შემთხვევით გადავრჩი. წარმოიდგინეთ, 26 წლის ახალგაზრდა ქალი, მაგრამ უკვე სისხლჩაქცევებით თვალების ქვეშ და ჭარბი წონით. დიახ, მჯდომარე-მწოლიარე ცხოვრების სტილი შევიძინე იმის მიუხედავად, რომ ყველაფერი მქონდა. სირბილის ან ვარჯიშის სურვილი უბრალოდ არ მქონდა. საჭმელი ადგილობრივი კაფეებიდან თავის საქმეს აკეთებდა. ხოლო როცა გავიწყდება საუზმე ან ვახშმი, ჭამა ძილის წინ გახსენდება. და ეს ყველაფერი უკვე ჩვევად იქცევა.
ერთხელ ბიძაშვილი მესტუმრა. ის და მისი მეგობარი დაინტერესდნენ ჩემი სარბენი ბილიკით, რადგან მას საერთოდ არ ვიყენებდი. ლევანი, ჩემი ბიძაშვილის მეგობარი, თავიდან გაკვირვებული იყო იმ პირობებით, რომელშიც ვცხოვრობდი. შემდეგ დაიწყო მცირე კომპლიმენტების თქმა და სასეირნოდ დაპატიჟება. ბუნებრივია, ჩემს სტილში დავიწყე უხეშობა და სარკაზმით აღნიშვნა, რომ სარბენი ბილიკის ფასი არ შეიცვლებოდა. მაგრამ ლევანი არ ჩერდებოდა.
შემდეგ ყველაფერი ბუნებრივად აეწყო. ის მოდიოდა, ჩვენ ვსაუბრობდით. მხოლოდ ვლაპარაკობდით. მომიწია ბინაზე ზრუნვა, საკუთარ გარეგნობაზეც. დავიწყე ჩემთვის სხვადასხვა სალათის, მსუბუქი კერძების, წვნიანების მომზადება. რატომღაც უხერხული იყო ლევანის შეპატიჟება სამზარეულოში, სადაც მაცივარში მხოლოდ პლასტმასის კონტეინერები იყო. და მეტი არაფერი, ვაშლიც კი. მოგვიანებით, ამ საკითხის მოგვარებაც ვცადე.
ნელ-ნელა ერთად დავიწყეთ სიარული. საღამოობით, როცა გარშემო ბევრი ხალხი არ იყო. შემდეგ კინოშიც წავედით და ერთხელ შედარებით დიდ კონცერტზეც ვიყავი. შეტევა ერთხელაც არ მქონია. დამავიწყდა კიდეც, რა გრძნობა იყო. უბრალოდ მახსოვდა, რომ მასში კარგი არაფერი იყო. ნელ-ნელა გონს მოვდიოდი, დავიკელი, კარგი კოსმეტიკა და სხვა ნივთები შევიძინე.
დეპრესიული ეპიზოდი
არა, საქმე ქორწილამდე არ მისულა, თუმცა მე და ლევანი პრაქტიკულად ერთად ვცხოვრობდით. ხან მასთან ვრჩებოდით, ხან ჩემთან. კარგია, რომ ორივეს გვაქვს ლეპტოპი, ტელეფონი და პატარა ჩანთა ყველაზე საჭირო ნივთებისთვის. სხვა ყველაფერი მნიშვნელოვანი აღარ იყო. მაგრამ ზღაპარი დასრულდა ისევე, როგორც დაიწყო – მოულოდნელად. ლევანმა მითხრა, რომ სხვა ქალი გაიცნო და ის მისი ბედია. მოტყუება არ უნდა, ჩემთან თავს კარგად გრძნობდა, მაგრამ ამით მორჩა. ძალიან რომ არ ვინერვიულო, მისი ფოტოც მაჩვენა. ის ქალი უფრო უარესად გამოიყურება, ვიდრე მე ჩემს ყველაზე საშინელ დღეებში. დაკარგული ადამიანი.
არ ვიცი, აქვს თუ არა ჩემს ყოფილს რაიმე სახის ფეტიში წარუმატებელ ქალებზე თუ უბრალოდ დაემთხვა, მაგრამ ფაქტი ფაქტად რჩება. თითქოს ცუდი დასასრული არ არის, ასეა? თითქოს ჩემი ცხოვრება წესრიგში მოვიყვანე, მაგრამ უკვე მეორე დღეს პანიკური შეტევა დამეწყო. 1 კვირის შემდეგ შეტევა განმეორდა, შემდეგ ისევ და ამჯერად ჩემს საყვარელ ბინაში.
არ ვიცი, რა გავაკეთო. ამ ყველაფრის გამო ცოტა მეშინია და დისკომფორტს განვიცდი. სურვილი აღარ მაქვს, მოჩვენებად ვიქცე, რომელიც 24 საათი ინტერნეტში ზის. ვინ იცის, რა იქნება მომავალში? ძალა არ მყოფნის, რომ ექიმთან წავიდე. უცნობია, რა ცვლილებები მოხდა ჩემში ამ ხნის განმავლობაში. ვზივარ და ვდარდობ. ზოგჯერ ვტირი. სიცოცხლის და ცხოვრებით ტკბობის სურვილი უკვალოდ გაქრა. ალბათ, თავით ისევ სამსახურში გადავეშვები. რა იქნება მომავალში, წარმოდგენაც არ მინდა.
