როგორ არ უნდა დაეცე სულით, როცა მოხუც დედასთან ერთად, მარტო ცხოვრობ? ეს ძალიან კარგად იცის ჩვენმა დღევანდელმა გმირმა, ლეილამ. ესაა რეალური ისტორია იმის შესახებ, თუ როგორ ზრუნავს მარტოხელა პენსიონერი მოხუც დედაზე ისე, რომ არ კარგავს სიცოცხლის ხალისს.
მარტოხელა პენსიონერი
–“ჩემი ცხოვრება უცნაურად წარიმართა. უკან ვიხედები და ვერ ვხვდები, საით გაიქცა დრო… 1 კვირის წინ, 61 წელი შემისრულდა, სადღესასწაულო განწყობის ნაცვლად, საშინლად დავითრგუნე.
დასაპატიჟებელიც არავინ მყავს. მხოლოდ დედა დამრჩა, ერთად ვცხოვრობთ, ერთმანეთს ვეხმარებით. როგორც კი ის ხელიდან გამომეცლება, ვერ წარმომიდგენია, როგორ ვიცხოვრებ… ის უკვე ძალიან მოხუცია, 80-ს დიდი ხნის წინ გადააბიჯა. მაგრამ ჯანმრთელია. წლებთან ერთად ილევა, მაგრამ ეზოში გასვლას მაინც ახერხებს, რაც სულ არაფერს სჯობს.
პენსიაზე ახლახან გავედი, მაგრამ მაინც ვმუშაობ, თორემ არ მეყოფოდა. სახელმწიფო დახმარებას ვერ ვიღებ, სულ რაღაც დოკუმენტი მაკლდება. მუდმივად დამატებითი ცნობებისთვის მგზავნიან. რა გზა მაქვს, ბოლომდე ვიხარჯები.
ხანდახან, როცა მეფიქრება, რომ ახალგაზრდობის წლები ამაოდ გავფლანგე, გული დარდით მევსება და მეკუმშება… მაგრამ თავს არ ვითრგუნავ, მიხარია, რომ დედაჩემი ცოცხალია და ჩემთანაა. ბოლოს და ბოლოს, მთლად წყალს არ წავუღივართ.
ზოგს სახლი არ აქვს, ახლობლები არ ჰყავთ, არც ფული აქვთ. ჩვენ კი ნელ-ნელა მივყვებით დინებას, მშვიდად. საღამოობით, ერთად ვქსოვთ და ტელევიზორში საყვარელ გადაცემებს ვუყურებთ. უქმეებზე მეზობლებსაც ვხვდებით, თუ სცალიათ, ვიგებთ, რა ხდება სამყაროში. ბუსმენ და, თითქოს, ყველაფერს მე განვიცდი. ასე ვძღები შთაბეჭდილებებით.
გასაგებია, რომ არც ბავშვები არიან ჩემი და ცხოვრებაც სხვისია. რამდენ ხანს უნდა ვიდარდო გაუკეთებელ საქმეებსა და უთქმელ სიტყვებზე? რამდენი ვიფიქრო დახარჯულ წლებზე? ვცხოვრობ, როგორც შემიძლია. მიხარია, რომ სხვების ცხოვრება მაინც წარიმართა ნორმალურად. ვლოცულობ და ღმერთს მადლობას ვუხდი, რომ, რამდენი უბედურებაც არ უნდა გვეწვნია ამ წლების განმავლობაში, იგი არ გვტოვებს.”
სიცოცხლის სიყვარულის ჭეშმარიტი მაგალითი! როგორ ფიქრობთ, თქვენ შეინარჩუნებდით სიმშვიდეს ასეთ რთულ სიტუაციაში?
