ოჯახის წევრები, ნათესავები, მეგობრები, ნაცნობები, კოლეგები. ეს ადამიანები ყოველდღიურად გარს გვახვევიან და გავლენას ახდენენ ჩვენს მსოფლმხედველობაზე. გულისხმიერება, სიკეთე, ადამიანების დახმარება- სწორედ ის სათნოებებია , რომლებიც შეგვიძლიათ განვივითაროთ როგორც საკუთარ თავში, ასევე სხვებშიც.ჩვენმა მკითხველმა გადაწყვიტა გაეზიარებინა თავისი ცხოვრებისეული ისტორია, რომელიც ამტკიცებს, რომ გარემო ადამიანზე ზუსტად ისეთივე გავლენას ახდენს, როგორც ყოველდღიური ცხოვრება, აღზრდა და ა.შ. ამ ფაქტორებმა შეიძლება პიროვნება შეცვალოს როგორც კარგი, ასევე ცუდი მიმართულებითაც.

ადამიანების დახმარება

“უკვე მეორე საათია, რაც იგი ეზოში იჯდა. ადგილობრივი მაცხოვრებლები დროდადრო წრეებს არტყამენ ხოლმე, რათა მანქანების დასაყენებლად თავისუფალი ადგილები იპოვონ. ქალბატონი თამარა უსიამოვნოდ იშმუშნება და ვაჟის თხელ ქურთუკს შემოიხვევს. ბინაში მას არაფერი ესაქმება.დაახლოებით ექვსი თვის წინ სოფელში მისი სახლი დაიწვა. სანამ იგი პოლიკლინიკაში დადიოდა, შეხვდა ყოფილ თანამშრომელს და ესაუბრა მას სიახლეებზე. ქალის სახლს ცეცხლი გაუჩნდა ნაპერწკალისგან, შემდეგ კი იგი ფარდულში გავრცელდა, სადაც იყვნენ ქათმები, იხვები და კარტოფილი ინახებოდა. არც ერთი ადამიანი არ დაშავებულა, მაგრამ საცხოვრებლისა და მეუნეობის გადარჩენა ვერ მოხერხდა.

ახლა დედამთილი ჩვენთან ცხოვრობს. იგი ხშირად გადის ქუჩაში, გრძელ სკამზე ზის, რათა არ დაიკავოს ჩვენი საცხოვრებელი ადგილი. უკვე იმდენჯერ ვუთხარით, რომ ეს მხოლოდ გვახარებს.ადრე იგი სიცოცხლით სავსე და ხალისიანი იყო. დედამთილი ბაზარში კვერცხებითა და ბოსტნეულით ვაჭრობდა. დაუღალავად მუშაობდა, მაგრამ სოფლის ცხოვრება მხოლოდ სიხარულს ჰგვრიდა. ხანძრამდე იგი ასეთი მახსოვს. ახლა ამ ადამიანს ყოველთვის ნერვები აქვს მოშლილი და გამუდმებით ცუდ ხასიათზეა. მე და ჩემს ქმარს იგი არაფერს გვეუბნება, მაგრამ აშკარაა, რომ უბრალოდ აუტანელია მთელი დღე ბეტონის ყუთში ჯდომა.კიდევ კარგი, რომ მე და ჩემი ქმარი დღისით ვმუშაობთ. ექვსის შემდეგ მივდივარ ხოლმე სახლში. მთელი ეს დრო მოხუცი ოჯახში ზედმეტად მაინც არ გრძნობს თავს. ყოველ შემთხვევაში, ამის იმედი მაქვს.
ერთი კვირის წინ დედამთილმა გამგვიცხადა, რომ მოხუცთა თავშესაფარში უნდოდა წასვლა, ჩვენგან მოშორებით. მას უკვე გადაწყვიტილი ჰქონდა ყველაფერი. სიმართლე გითხრათ, ამას ვვარაუდობდი კიდეც. მის დასაც კი დავუკავშირდით, რომელიც სხვა სოფელში ცხოვრობს. თუმცა იმ მომენტში მას დახმარება არ შეეძლო.
სიტუაცია მწვავდებოდა. ჩემი ქმარი პრაქტიკულად არ მოდიოდა სახლში, ამიტომ დედამთილთან მე დავრჩი. ქალბატონი თამარა არ მაწუხებდა, თუმცა ვხედავდი, რომ იგი იტანჯებოდა. დედამთილი მუდმივად ცდილობდა რაღაცის გაკეთებას.

მოხუცთა თავშესაფარში წასვლა არ გადაუფიქრებია. ის დაგვემუქრა კიდეც, რომ იქ ავტოსტოპით ჩვენს გარეშე ჩავიდოდა. სახელმწიფო ვალდებულია მსგავს შემთხვევებში იზრუნოს მოხუცებზე. რომელიღაც მომენტში თავი ვეღარ შევიკავე. დავურეკე ქმარს და ავუხსენი სიტუაცია. ის დიდხანს ყოყმანობდა, თუმცა ბოლოს დამთანხმდა.უქმეებზე დილით დედამთილის ნივთები მოვაგროვეთ, მანქანაში ჩავსხედით, ის კი როგორღაც აღელდა. მან გვითხრა, რომ ა სრულად გვიჭერდა მხარს. მე და ჩემი ქმარი გამუდმებით ვუმზერდით ერთმანეთს წინა სავარძელზე და რაღაც მომენტში მოხუცი ქალი ანერივულდა კიდეც: წესით უკვე დიდი ხანია უნდა ჩავსულიყავით.რაღაც მომენტში ქალბატონი თამარის მშობლიურ სოფელს ჩავუარეთ მანქანით. ქალის სახეზე ცრემლიც კი დავინახე. აბა, როგორი გახსენებაა წარსული ცხოვრების. თუმცა არაფერი. მალე დედამთილი გაიღიმებს.ვცდებოდი, ადგილზე მისვლისთანავე ქალი აქვითინდა. თუმცა ეს არ იყო მწუხარების ცრემლები, არამედ, პირიქით, სიხარულის. ბოლოს და ბოლოს, მის სახლში მივედით. აღმოჩნდა, რომ მსოფლის საცხოვრებელი ბოლომდე არ გადამწყვარა და მისი ძირითადი ნაწილები გადარჩა. მამაჩემმა დაიქირავა ბრიგადა. დედამთილის დაც კი მოვიდა, რათა ენახა, თუ რა მოხდა.ჩემი ქმარი შესანიშნავი ადამიანია. მას უყვარს თავისი დედამთილი. მეც არ მწყინს ეს ამბავი. ახლა კი ვხედავ, თუ როგორ შეიძლება შეიცვალონ ადამიანები, როცა მათ სწორად ექცევიან. რამდენიმე წამში დედამთილი 10 წლით გაახალგაზრავდა, ქალს ზღვა ენერგია გაუჩნდა.

ნამდვილად საჭიროა ხალხის დახმარება. განსაკუთრებული ყურადღებითა და სიფრთხილით მოეპყარით ახლობელ ადამიანებს. ახლა ჩემი ქმრით კიდევ უფრო ვამაყობ. ასეთი პიროვნების გვერდით არ დაიკარგები. ასე რომ, ძვირფასებო, გაითვალსიწინეთ. ამ ცხოვრებაში ადამიანმა არა მხოლოდ რაღაც უნდა მიიღოს, არამედ გასცეს კიდეც!