“მე და ჩემს დედამთილს თავიდანვე არასწორი ურთიერთობა გვქონდა და ეს ურთიერთობა ჩემთვის ჭაობივით აღმოჩნდა.” – შემოგვჩივლა ანამ. პაპარაცის დღევანდელი სტატიის გმირი მოხვდა ერთგვარ ხაფანგში, სადაც მას აკონტროლებდნენ და მანიპულირებდნენ. მოახერხა თუ არა ქალმა ამ ყველაფრისგან თავის დაღწევა და როგორ დასრულდა მისი ოჯახური დრამა, პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში წაიკითხავთ.
არასწორი ურთიერთობა
სიყვარულით გავთხოვდი, მაგრამ ჩემი ქმარი ყველაფერში მხოლოდ დედას უსმენს. ეს ქორწილის შემდეგ აღმოვაჩინე. მე და ზვიადი თავიდან დედამთილთან ვცხოვრობდით, რადგან მან ეს დაჟინებით მოითხოვა. ქმარიც დედის აზრზე იყო, გამოუცდელები ვართ, ცოტა ხანი სანამ ცხოვრებაში გავერკვევით, ასე ჯობიაო.მიუხედავად იმისა, რომ საკუთარი ბინა მქონდა, მაინც დავთანხმდი. აი, აქედან დაიწყო ყველაფერი. თავიდან დედამთილმა სამზარეულოში და მანახა სად იყო ყველაფერი, შემდეგ ერთად დავიწყეთ სადილის მომზადება. მას აინტერესებდა, თუ რისი გაკეთება შემეძლო.
რა თქმა უნდა, მას არაფერი არ მოეწონა ჩემი გაკეთებული. რადგან ახალი რძალი ვიყავი, ვცდილობდი კონფლიქტი ამერიდებინა და ყველაფერს ისე ვაკეთებდი, როგორც მეუბნებოდნენ. ქმარიც თბილად მეუბნებოდა: “ანა, ისწავლე დედისგან ყველაფერი, მას ჩვენთვის ყველაფერი კარგი უნდა!”თავიდან მიხაროდა თბილი დამოკიდებულება ერთმანეთის მიმართ, მაგრამ რაც დრო გადიოდა, მით უფრო მეტად მინდოდა ჩემს სახლში დაბრუნება.ჰო, რაც შეეხება ჩემს ბინას. დედამთილმა შემომთავაზა მისი გაქირავება, თავად იპოვა მდგმურები და ფულსაც თვითონ იღებდა. მე კი ვისმენდი მის ახსნა-განმარტებას: “ყველაფერი სახლისთვის მინდა შვილო, ოჯახს მოვახმარე, შენ ხომ მიცნობ?”
დედამთილი ბებია გახდა – თუმცა, ეს არ იყო ყველაზე მთავარი პრობლემა, რაც მე მელოდა. მალე დავფეხმძიმდი და ბიჭუნა მეყოლა. დედამთილმა მირჩია, არ ჩავმჯდარიყავი სახლში და არ დამეკარგა სამსახური, ბავშვს მე მოვუვლი, შენ არ ინერვიულოო. ასეც მოვიქეცი.სამსახურიდან გვიან მოვდიოდი ხოლმე, ბავშვს უკვე ეძინა და ისე გამოდიოდა, რომ ჩემს შვილს მხოლოდ შაბათ-კვირას ვხედავდი. ბავშვი სულ ბებიასთან ერთად იყო და შესაბამისად, პირველი სიტყვა “დედა” მას დაუძახა. ეს ჩემთვის ნამდვილი დარტყმა აღმოჩნდა.
ჩემი გულისტკივილი ქმარს გავუზიარე, მაგრამ მან ამაში ვერანაირი პრობლემა ვერ დაინახა: “ანა, დედა მთელი გულით და სულით გვეხმარება, ამისთვის მადლიერები უნდა ვიყოთ!” მე კი როგორ შემიძლია მადლიერი ვიყო ქალის, რომელმაც დედობის ტკბილი სიტყვით ბედნიერება ჩამომართვა? მივხვდი, რომ არასწორ ურთიერთობაში ვიყავი ჩათრეული, მანიპულატორების ხელში მოვხვდი და სასწრაფოდ რაიმე ზომა უნდა მიმეღო, თუნდაც ამის გამო ქმრის მიტოვება დამჭირვებოდა, შვილი უნდა დამებრუნებინა.
გამოგიტყდებით, რამდენიმე თვე ვგეგმავდი. ცოტა ფული გადავდე, სახლში ვთქვი, რომ ხელფასი ჩამომაჭრეს, რადგან დედამთილი თითოეულ კაპიკს მიკონტროლებს და ხშირად მთხოვს ხოლმე ფულს “ოჯახისთვის”.შემდეგ ჩავალაგე ნივთები, მოვკიდე ბავშვს ხელი და ჩემს სახლში დავბრუნდი. მეორე დღესვე მოვითხოვე განქორწინება. დედა-შვილს ბავშვის წართმევა სურდათ, მაგრამ სასამართლოს ძალით შევეწინააღმდეგე. მოვახერხე, რომ ბავშვს მხოლოდ ჩემი თანდასწრებით ნახავდნენ.შეიძლება არასწორად ვიქცევი, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ამიერიდან ჩემი შვილი ჯანსაღ გარემოში გაიზრდება. ვნანობ, რომ ამდენი დრო დავკარგე და ჩემით მანიპულირების უფლება მივეცი.
რას გვასწავლის ეს ამბავი? – ზოგჯერ მოჩვენებით კეთილგანწყობის უკან შეიძლება იმალებოდეს ფსიქოლოგიური მანიპულირება და ზეგავლენის ქონის სურვილი. ანა მოხვდა ოჯახში, სადაც ყველაფერს ერთი ადამიანი მართავდა და მისი ქცევა კლასიკურ ოჯახურ დიქტატურას ჰგავდა. ქალს დრო დასჭირდა ამის მისახვედრად, რადგან ყველაფერი ტკბილი და კეთილგანწყობილი ტონით კეთდებოდა, მაგრამ საბოლოოდ გამოერკვა.
ასეა, თუ ისე, რაც მოხდა, მისთვის კარგი ცხოვრებისეული გაკვეთილი იქნება. იმედი გვაქვს, მარტო მოახერხებს ბავშვის აღზრდას და მის ფეხზე დაყენებას. თქვენ რას ფიქრობთ ამ ამბავზე? სწორად მოიქცა ანა? გაგვიზიარეთ კომენტარებში.
