მე მქვია მაშო. ყოველთვის ვცდილობ ადამიანებში მხოლოდ კარგი დავინახო. ვხვდებოდი ბევრ კარგ ადამიანს და ძალიან ცოტა იმედგაცრუება მქონია.მაგრამ სულ ახლახანს, ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა და ამაში მე თვითონ ვარ დამნაშავე.ჩემი დედამთილი საშინლად ორპირი ქალი აღმოჩნდა და მე იძულებული ვარ მასთან ერთად ვიცხოვრო.პირველად გავთხოვდი, როცა მხოლოდ 18 წლის ვიყავი. ჩემი ქმარი ჩემზე თორმეტი წლით უფროსი იყო. მასთან ვაჟი შემეძინა, მაგრამ ერთად ვერ ვიცხოვრეთ. ალბათ, ყველაფერში დიდი ასაკობრივი სხვაობა და ქმრის გაუთავებელი მივლინებები იყო დამნაშავე.
6 წელი ვიცხოვრეთ ერთად და დავშორდით. დავბრუნდი დედასთან საცხოვრებლად. მერე დედა გარდაიცვალა და შვილთან ერთად მარტო დავრჩი.სერიოზული რომანი არასდროს მქონია, არც გავთხოვილვარ. ჩემი შვილი გაიზარდა და გადაწყვიტა სამხედრო გამხდარიყო. ჩააბარა და დაამთავრა სამხედრო სკოლა, ახლა სამხედრო ბაზაზე მუშაობს.მე კი მარტო დავრჩი. ჩემს ბინაში მარტოსულად და მოწყენილად ვგრძნობდი თავს. ამიტომ მეგობარმა გამაცნო მამაკაცი, რომელიც უკვე განქორწინებული იყო და მეგობარ ქალს ეძებდა. ერთმანეთი მოგვეწონა, დავიწყეთ შეხვედრა და მალე დავქორწინდით.
ვიცოდი, რომ ჩემს ქმარს დედა და და ჰყავდა, მაგრამ ისინი სხვა ქალაქში ცხოვრობენ, ძალიან შორს. მე კი ძალიან მინდოდა ჩვენს ქორწილში ისინიც ყოფილიყვნენ. ქმარმა მითხრა, რომ ჩემი და ვერ მოვიდოდა, რადგან ავადმყოფ დედას უვლიდა. საერთოდ, უხალისოდ ლაპარაკობდა დაზე და დედაზე.ქორწილის შემდეგ, მეუღლის დედა და და ხშირად გვირეკავდნენ ინტერნეტით. მეც არ მომწონდა ჩემი ქმრის და. ის იშვიათად იღიმებოდა და თითქმის არ მელაპარაკებოდა. დასვამდა დედას ეკრანთან და მიდიოდა.
მაგრამ ძალიან მომწონდა დედამთილი. პატარა ქალი იყო, კეთილი თვალებით. ვილაპარაკეთ იმაზე, თუ როგორ გრძნობდა თავს და რა კარგი იქნებოდა, რომ შევხვედროდით.ექვსი თვის შემდეგ ქმარი მეუბნება: ჩემს დას აღარ უნდა დედაზე ზრუნვა! დედასაც სურს ჩვენთან მოსვლა! თუ წინააღმდეგი ხარ, ვეტყვი და არ მოვა.შოკში ვიყავი! როგორ შეეძლო საკუთარ ქალიშვილს უარი ეთქვა დედაზე ზრუნვაზე? სიამოვნებით დავთანხმდი, რომ დედამთილი ჩვენთან მოსულიყო. ძალიან მინდოდა მეორე დედა მყოლოდა.
ქმარმა მაშინვე გამაფრთხილა, რომ დედამისი ძალიან თავისებური ადამიანი იყო და მასთან ცხოვრება რთული იქნებოდა. მაგრამ მე არ დავუჯერე – რა უნდა დამიშავოს უმწეო მოხუცმა?ქმარი წავიდა და ჩამოიყვანა დედა. მე მათ სადგურზე დავხვდი.და სულ რაღაც ერთ თვეში პატარა, ჩია ქალმა ჩვენი ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქცია…მე და ჩემი ქმარი სამსახურში წასასვლელად დილის შვიდ საათზე ვიღვიძებთ, მაგრამ უკვე ექვსზე დედამთილი იწყებს კარადაზე ჯოხი რტყმას და ითხოვდა, რომ აგვეყენებინა და დავხმარებოდით ჩაცმაში, მიგვერთმია საუზმე.
საუზმე შეიძლებოდა დაეწუნებინა, დაეყნოსა და სხვა რამე მოეთხოვა. დღისით, სანამ სამსახურში ვიყავით, ის ბინაში ნამდვილ ქაოსს აწყობდა, ქექავდა კარადებს. რას ეძებდა ნეტავ იქ? საღამოს კი წამით არ გვასვენებდა: მიეცი, მოიტანე, წაიღე!თან უმეტესად, საერთოდ არაფერი სჭირდებოდა. ამ ყველაფერს აკეთებდა იმისათვის, რომ მომსახურებოდნენ. გამუდმებით ყვიროდა და იმუქრებოდა.
და ჩემს დედამთილს ძალიან უყვარდა საზოგადოებაზე მუშაობა. ეზოში რომ ჩაგვყავდა, ის ეუბნებოდა მეზობლებს, რომ ჩვენ ვაიძულებდით სახლში ყველაფრის კეთებას და ცუდად ვკვებავდით. რომ საშინელი რძალი ჰყავს და შვილი ყველაფერში მას ემორჩილება.როცა დედამთილს ვეკითხებოდი, თუ რატომ გვარცხვენდა? ამბობდა, რომ მსგავსი არაფერი უთქვამს და მეჩვენებოდა.მეორე თვეა ეს ქალი ჩვენთან ცხოვრობს, გამუდმებით ყვირის და ბრძანებებს იძლევა.
ერთხელ შევამჩნიე, რომ ჩემი დედამთილი ჯოხის გარეშე თავისუფლად დადიოდა და როგორც კი დამინახა, მაშინვე მოიხარა და კვნესა დაიწყო.ერთ დღეს ჩვენი მეგობრები მოვიდნენ ჩვენთან და ძალიან არ მოეწონა. წარმოუდგენელი ხველა დაიწყო და ახველა მანამ, სანამ სტუმრები არ გააქცია.ვეღარ მოვითმინე და ქმრის დას დავურეკე. ვკითხე, რა სახის დაავადება ჭირდა დედამთილს, ასე რომ იქცეოდა? მან მიპასუხა, რომ დედამისი არაფრით არ იყო ავად, ის უბრალოდ ძალიან ცბიერი ქალია.
დედის უკან დაბრუნებაზე კი კატეგორიული უარი თქვა. ქმარს ესმის, რომ მისი დედა ცხოვრებას გვიფუჭებს, მაგრამ დისაც ესმის, მასაც სურს პირადი ცხოვრების მოწყობა.ჩვენ უბრალოდ არ ვიცით რა ვქნათ. არ იქნება ლამაზი დედის მოხუცთა თავშესაფარში წაყვანა, მაგრამ მასთან ცხოვრება უბრალოდ აუტანელია.
ძალიან ვნანობ, რომ ასეთი კეთილი და გულუბრყვილო ვიყავი!
