მე და ჩემი ქმარი რომ დავქორწინდით, პირველივე დღიდან ოცნებად გვქონდა ზღვასთან ახლოს საცხოვრებლად გადასვლა.ამისთვის ბევრი ფული იყო საჭირო, მაგრამ ოცნება მიზნად იქცა და დაუღალავად ვმუშაობდით დღედაღამ, ვცდილობდით სწრაფად შეგვეგროვებინა ფული საკურორტო უბანში მდებარე პატარა სახლისთვის.ჩემი მშობლების დახმარებით შევძელი ბავშვების დაბადებიდან ოთხი თვის შემდეგ სამსახურში დაბრუნება.
რვა წელი დასჭირდა, სანამ დავიწყებდით საბინაო ვარიანტების ძებნას ზღვის პირას და საბოლოოდ მოვახერხეთ ის, რაც გვინდოდა – შევიძინეთ მოკრძალებული, მყუდრო სახლი პატარა ნაკვეთით, ქვიშიანი სანაპიროდან ერთ კილომეტრში.რა თქმა უნდა, ჩვენს მიერ შეძენილ სახლს რემონტი სჭირდებოდა, მაგრამ ამან არ შეგვაშინა და დიდი ენთუზიაზმით დავიწყეთ სამშენებლო მასალების შეძენა, რათა სახლი საკუთარი ხელით გაგვეკეთებინა და გაგვეახლებინა.
რემონტის პროცესი გაიწელა, რადგან ყველა ნათესავმა რატომღაც გადაწყვიტა, რომ ჩვენი სახლი საერთო იყო და დაიწყეს შვებულების იქ გატარება. დამსვენებელთა პირველი ტალღა მეტ-ნაკლებად ენთუზიაზმით მივიღეთ, მაგრამ შემდეგ მომაბეზრებელი გახდა.არცერთ ახლობელს არ უფიქრია, რამხელა დისკომფორტი იყო ჩვენთვის მათი ყოფნა. დილით ყველა გარბოდა სანაპიროზე, მოვიდნენ ლანჩზე, დაისვენებდნენ და ისევ გასარუჯად გარბოდნენ. უამრავი დრო იკარგებოდა დროსტარებასა და საუბრებში, მეორე დღეს კი ყველაფერი თავიდან იწყებოდა.დავიღალე რეცხვით, კერძების მომზადებითა და დასუფთავებით. ერთხელ ქუჩაში მეზობელს რომ შევხვდი და გამოველაპარაკე.
- ისევ სტუმრები გყავთ?
- კი, ჩემი ქმრის და ჩამოვიდა მეგობრებთან ერთად…
- ხუთი წლის წინ ჩვენთან იგივე სიტუაცია იყო. მივხვდით, რომ უბრალოდ აღარ შეგვეძლო ყველას მასპინძლობა, გამოკვება და მოსვენება. ჩემი რჩევაა, რაც უფრო მალე დაარეგულირებთ ამ საკითხს, მით უფრო მალე მოწესრიგდება თქვენი ცხოვრება.
- კარგი იქნებოდა, მაგრამ ხომ ვერ ვეტყვი არ ჩამოვიდნენ, მოდიან და მოდიან!
- უბრალოდ გაუგზავნეთ სასტუმროების, ბინების ფასები ტელეფონის ნომრებითა და რეკომენდაციებით. თუ შენი ახლობლები ძალიან თავხედები არ არიან, ვფიქრობ, მიხვდებიან …
მეზობლის რჩევა ჩემს ქმარს გავუზიარე, ის ცოტა ხანს ყოყმანობდა, მაგრამ ძმის ნათლულების სტუმრობის შემდეგ მისი მოთმინების ფიალაც აივსო. ათი დღის განმავლობაში, რაც ისინი ჩვენთან ცხოვრობდნენ, სახლი გადაიქცა საგიჟეთად. ბავშვები დარბოდნენ ეზოში, ამტვრევდნენ ბუჩქებს და ხეებს, მშობლები კი მხოლოდ მათ გართობაზე ფიქრობდნენ და არაფერს უშლიდნენ.წასვლისას ძმამ კონვერტი გამომიწოდა, რომელშიც სიმბოლური თანხა იდო და რომელიც ვერ დაფარავდა, ალბათ, ერთ დაზიანებულ ნივთსაც.
ჩემი ქმარიც ძალიან დაიღალა და თქვა:
- ხვალიდან ვიწყებთ გზავნილების და რეკომენდაციების გაკეთებას. ჩვენ უნდა შევაჩეროთ ეს ქაოსი. ჩვენთან მხოლოდ მშობლები მივიღოთ. ყველა დანარჩენი კი მიბრძანდეს სასტუმროებში!ასეც მოვიქეცით. მომდევნო წელსაც იყო „შეტევა“ ჩვენს სახლზე, მაგრამ არც ისე აქტიური, ყველას ვუთხარით, რომ რემონტი მიმდინარეობდა და ვურჩიეთ სად უნდა დარჩენილიყვნენ.
ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ ნათესავების უმეტესობამ გაკვირვებით თქვა:
უი, რა ძვირია!
ის, რომ ჩვენს ხარჯზე დაზოგეს ფული და გამოიყენეს ჩვენი დრო, არ ადარდებდათ.ნათესავები და მეგობრები თანდათან დამშვიდდნენ და ჩვენც მოვიცალეთ რემონტის დასასრულებლად. შემდეგ კი სიამოვნებით ვუმასპინძლეთ მშობლებს.