მინდა გაგიზიაროთ ერთი საინტერესო ამბავი: ახალგაზრდობაში მყავდა მეგობარი. დაქორწინების შემდეგ, როგორც მისმა, ასევე მისი მეუღლის მშობლებმა აქტიურად დაიწყეს შვილიშვილებზე საუბარი.
ნათიას ძალიან უყვარდა ბავშვები და შესაბამისად, არ გადადო ორსულობა განუსაზღვრელი ვადით და ერთი წლის შემდეგ მან ყველას გაახარა შვილიშვილის დაბადებით.თუმცა, ბებიებს ბავშვის მოვლა მალე მობეზრდათ, რადგან ბიჭს ვერც ყვავილებს დაუმაგრებ თმებზე, ვერც მშვენიერ სარაფანს ვერ ჩაიცმევ, თოჯინებითაც კი არ თამაშობენ.
ბაბუამ და შვილიშვილმა რამდენჯერმე ითამაშეს საომარი თამაშები, მერე კი წელი გაუშეშდა.გარკვეული პერიოდის შემდეგ ნათიას შეეძინა ქალიშვილი, რომელმაც თავიდანვე მოიგო ორივე ბებიის გული: მათ დაიწყეს მისი გამოპრანჭვა, ფერადი სამაგრებით და ტანსაცმლით მორთვა.ქალიშვილის დაბადებიდან რამდენიმე თვეში ნათიას ქმარი დაიღუპა. ერთხელ ქალმა დაურეკა გარდაცვლილი ქმრის მშობელს:
- თქვენი დახმარება გვჭირდება, მარტო ბავშვების მოვლა არ შემიძლია!მაგრამ ბებიას არ სურდა ასეთი ტვირთის აღება თავის თავზე და რძალს უთხრა, რომ დამოუკიდებლად უნდა ესწავლა პრობლემებთან გამკლავება.
- მას შემდეგ რაც ჩემი შვილი დაღუპე, როგორღა მეძახი? დაბრუნდი იქ, საიდანაც მოხვედი, შენს გამო გარდაიცვალა ჩემი შვილი.
ნათიამ დაურეკა დედას: მშობელი დედა მაინც გამიგებს და დამეხმარებაო.მაგრამ დედამ სწრაფად მოიფიქრა, თუ რა ეპასუხებინა ქალიშვილისთვის
- ძვირფასო, რა თქმა უნდა, შვილიშვილები მიყვარს და სიამოვნებით დაგეხმარებოდი, მაგრამ შენთან ძიძად წამოსვლას ვერ შევძლებ, მოხუცი ვარ უკვე…
იმ დღიდან ნათია მარტო უვლის ბავშვებს და არავინ ეხმარება, არც არავინ სჭირდება, ის ყველაფერს შეძლებს!
