მე ნინი მქვია. ბებია რომ გარდაიცვალა, მხოლოდ თოთხმეტი წლის ვიყავი.ჩვენ ძალიან შორს ვცხოვრობდით იმ სოფლიდან, სადაც ბებია ცხოვრობდა, ამიტომ მის დაკრძალვაზე მხოლოდ ჩვენი მშობლები წავიდნენ, მე და ჩემი და და ძმა სახლში დავრჩით.გავიდა წლები. მე და ჩემი და გავიზარდეთ და ძალიან მოგვინდა გვენახა სახლი, სადაც ზაფხულის არდადეგებს ვატარებდით.
ის სახლი მამაჩემმა ბებიაჩემის გარდაცვალებიდან ერთი წლის შემდეგ გაყიდა, მაგრამ ჩვენ უბრალოდ მისი ნახვა გვინდოდა.ჩემი დის მანქანაში ჩავსხედით და წავედით. სახლს მაშინვე მივაგენით.სახლთან ვიდექით და ვიხსენებდით, როგორ ვატარებდით აქ ზაფხულის არდადეგებს, გავიხსენეთ ბებიაჩემის ალუბლის ღვეზელები, გავიხსენეთ, მდინარეში როგორ ვცურავდით და ტყეში როგორ მივდიოდით სოკოებისთვის.სახლიდან ქალი გამოვიდა და მოგვიახლოვდა.
- ვინმეს ეძებთ?
- არა, არავის. უბრალოდ ამ სახლში მრავალი წლის წინ ჩვენი ბებია ცხოვრობდა. მე და ჩემი და ზაფხულის არდადეგებს სულ აქ ვატარებდით. უბრალოდ იმ სახლის სანახავად მოვედით, სადაც ბავშვობა გავატარეთ.
- ოჰ, რა კარგია, რომ მოხვედით! მე დიდი ხანია თქვენ გელოდებოდით!
ქალმა სახლში შეგვიპატიჟა, ჩაი და ნამცხვარი შემოგვთავაზა და გვიამბო, რომ მრავალი წლის წინ სხვენში დიდი სკივრი იპოვა. მან ის არ გადააგდო. იმედოვნებდა, რომ აქ მცხოვრები ბებიის ახლობლები როდესმე მოვიდოდნენ. და აი, ჩვენც მოვედით.მე და ეკა სხვენში ავედით და იქ დიდი სკივრი დავინახეთ.გავხსენით და იქ ბევრი საინტერესო რამ აღმოვაჩინეთ. იყო ძველი ტანსაცმელი, ალბომები ძველი ფოტოებით და იყო ძალიან ლამაზი ზარდახშა.ზარდახშა გავხსენით და ვნახეთ რაღაც წერილი, ბეჭედი და საყურე.
წერილის წაკითხვა მხოლოდ ნაწილობრივ შევძელით, მაგრამ რაც წავიკითხეთ, იქიდან იმის გაგება შევძელით, რომ ეს სამკაულები მრავალი წლის განმავლობაში მემკვიდრეობით გადაეცემოდა ჩვენს გვარში ქალის ხაზით.მე და ეკა ძალიან კმაყოფილები ვიყავით ჩვენი აღმოჩენით. სხვენიდან ჩამოვედით და ჩვენი აღმოჩენები სახლის ამჟამინდელ პატრონს ვაჩვენეთ. მასაც ძალიან გაუხარდა.როდესაც მას ვკითხეთ, რატომ არ გადააგდო ეს სკივრი სხვენიდან, მან გვიპასუხა, რომ მას ასე მოქცევა არ შეეძლო. სხვისი ნივთების გადაყრა არ შეიძლება, თანაც სკივრი არავის უშლიდა ხელს.
მე და ჩემმა დამ მადლობა გადავუხადეთ ამ კეთილ და ხელგაშლილ ქალს და სახლში წავედით. საყურე მე ავიღე ჩემთვის, ეკამ კი ბეჭედი აიღო.როდესაც გოგოები გვეყოლება, მათ გადავცემთ მემკვიდრეობით.ასე რომ, ჯერ კიდევ არსებობენ ამქვეყნად ასეთი ადამიანები.
