გიორგი ბავშვობიდანვე ყველას აოცებდა: მშობლებს, ბავშვებს და საბავშვო ბაღის მასწავლებლებს. იმ დროს, როდესაც სხვა ბავშვები ცელქობდნენ ან სათამაშოებს ამტვრევდნენ, გიორგი უბრალოდ მშვიდად იჯდა. ის უბრალოდ ძალიან ჭკვიანი და გონიერი ბიჭი იყო. ის ყველას ძალიან უყვარდა, საბავშვო ბაღის მასწავლებლებს ხომ საერთოდ.ექვსი წლის ასაკში გიორგი მთელ ქალაქში გახდა ცნობილი. მოხდა ისე, რომ საბავშვო მოედანზე მშობლები არ იყვნენ, როდესაც დიდი ძაღლი პატარა გოგონას დაესხა თავს. გიორგიმ გამოიჩინა სიმამაცე, გამბედაობა და გმირობა, როცა ძაღლს მივარდა და გოგონა დაიცვა.
ნაკერების დადებისას არც კი უტირია. სიუჟეტი ბიჭის მამაცი საქციელის შესახებ, ადგილობრივი ტელევიზიითაც აჩვენეს.
- შენით ვამაყობ შვილო! ნამდვილი გმირი ხარ! – თქვა მაშინ გიორგის მამამ.
გიორგის დედა ძალიან ღელავდა მასზე, სანამ ჭრილობა არ მოურჩა.გიორგის ძალიან უნდოდა სკოლაში წასვლა. რატომ? იმიტომ, რომ მან უკვე აირჩია პროფესია და იცოდა, რომ ამისათვის ბევრი სწავლა იყო საჭირო. გიორგიმ გადაწყვიტა ექიმი გამხდარიყო.
- იცი, შვილო, რომ ეს ძალიან მნიშვნელოვანი, მაგრამ ძალიან რთული პროფესიაა? – ჰკითხა გიორგის მამამ.
- რა თქმა უნდა, ვიცი მამა. მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ბევრი ადამიანის გადარჩენას შევძლებ. მინდა მალე გავიზარდო და ვისწავლო.
დედამ და მამამ ერთმანეთს შეხედეს და გაიღიმეს.რა ბედნიერი იყო გიორგი, როდესაც დადგა პირველი სექტემბერი! ადრე ადგა, ყველას მოუმზადა ჩაი და სენდვიჩები. სანამ მშობლები გაიღვიძებდნენ, მან უკვე მოასწრო ხელ-პირის დაბანა და ვარჯიში.
- რატომ ადექი ასე ადრე, შვილო? – გაუკვირდა დედას.
- რომ არ დაგაგვიანდეს! – მხიარულად უპასუხა გიორგიმ.
სკოლა ძალიან მოეწონა. ძალიან კარგად სწავლობდა. მისთვის ყველაფერი ძალიან მარტივი იყო და ყველაფერს შესანიშნავად უმკლავდებოდა.გიორგიმ, ჯერ კიდევ სკოლის დაწყებამდე თავად ისწავლა კითხვა. წერა ჯერ არც ისე კარგად გამოსდიოდა, მაგრამ ის არ ნებდებოდა და მაქსიმალურად ცდილობდა.მშობლები ძალიან ამაყობდნენ თავიანთი შვილით, რადგან ის არა მხოლოდ კარგად სწავლობდა და ყველა მასწავლებელი აქებდა, არამედ უამრავ საოჯახო საქმესაც აკეთებდა. ყველაფერს თავად აკეთებდა, შეხსენებისა და თხოვნის გარეშე. ის ყოველთვის სამაგალითო იყო სხვა ბავშვებისთვის.
ამასობაში, ქალაქის მეორე ბოლოს…თამუნა მხოლოდ ჩვიდმეტი წლის იყო, როდესაც ლევანი გაიცნო და შეუყვარდა. ლევანი ძალიან შეძლებული ოჯახიდან იყო, კარგად იყო აღზრდილი და უკვე უნივერსიტეტში სწავლობდა. თამუნას მშობლების მხრივ ასე არ გაუმართლა. მისი მშობლები ძალიან ბევრს სვამდნენ და თამუნას გამუდმებით ძალიან ეშინოდა, რომ მის თავს მშობლებს წაართმევდნენ და ბავშვთა სახლში გაგზავნიდნენ.
გარეგნულად, თამუნა ძალიან სიმპათიური გოგონა იყო და ხასიათიც უბრალოდ შესანიშნავი ჰქონდა: ის იყო კეთილი და ძალიან მგრძნობიარე.ლევანს ძალიან შეუყვარდა თამუნა.თამუნა ლევანს ერთი წლის განმავლობაში ხვდებოდა. როდესაც თვრამეტი წლის გახდა, მათ რეესტრში განცხადება შეიტანეს და ლევანმა თამუნა თავის მშობლებს გააცნო.ლევანის მშობლებმა შვილის დაქორწინების ამბავი საშინლად მიიღეს.
- რას აკეთებ! ის ღარიბია! ის ცხოვრებას გაგიფუჭებს! მისი მშობლები ალკოჰოლიკები არიან. არავითარი ქორწილი არ იქნება!
- თამუნა ძალიან კარგი ადამიანია! თქვენ უბრალოდ მას არ იცნობთ! მე ის ძალიან მიყვარს და მაინც მოვიყვან ცოლად!
- თუ მას ცოლად მოიყვან, მაშინ ჩვენ არ დაგეხმარებით! თუ ასეთი ზრდასრული ხარ, მაშინ ისე იცხოვრე, როგორც გინდა! რატომ ვერ ნახე გოგო კარგი ოჯახიდან?! რაში გჭირდება ის?! შენ ხომ მასთან უბედური იქნები! – უყვიროდა ლევანს დედამისი.
თამუნას ეს ყველაფერი ესმოდა. ატირდა და წასვლა დააპირა, მაგრამ ლევანმა შეაჩერა. მან ნივთები ჩაალაგა და სახლიდან თამუნასთან ერთად წავიდა.ორი დღე ლევანის მეგობართან ცხოვრობდნენ, შემდეგ კი პატარა ბინა მოძებნეს და იქირავეს.
- თამუნა, ახლა აქ დიასახლისი შენ ხარ. მოეწყვე, მე კი სამსახურის მოსაძებნად წავალ.თამუნამ სახლი მოაწესრიგა და ვახშამი მოამზადა. ლევანი ძალიან კმაყოფილი დაბრუნდა სახლში – მან შეძლო კარგი სამსახურის პოვნა.
- სწავლას 6 თვეში დავამთავრებ. დიპლომს რომ ავიღებ, მერე შენც წახვალ სასწავლებლად. ყველაფერი კარგად იქნება. ბევრს ვიმუშავებ, რომ არაფერი დაგაკლდეს. თუ საჭირო იქნება, მეორე სამსახურსაც მოვძებნი.
თამუნას მისი სჯეროდა. ქორწილი დროებით გადადეს: ამისთვის უბრალოდ ფული არ ჰქონდათ.ოთხი თვის შემდეგ თამუნამ გაიგო, რომ ორსულად იყო. ლევანს ძალიან გაუხარდა, როდესაც თამუნამ მას ეს განსაცვიფრებელი ამბავი შეატყობინა.
- ჩვენს შვილს ყველაფერი ექნება! მე ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებ! კიდევ ერთ სამსახურს მოვძებნი! – სიხარულით უთხრა ლევანმა თამუნას.
თამუნას მისი სჯეროდა.ორსულობა ძალიან რთულად მიმდინარეობდა. ლევანი ძალიან ბევრს მუშაობდა, რათა თამუნასთვის ხილი და საჭირო მედიკამენტები ეყიდა.მშობიარობამდე ორი კვირა იყო დარჩენილი. თამუნამ ვახშამი მოამზადა და ლევანს ელოდებოდა. დაჰპირდა, რომ დღეს სამსახურიდან ადრე მოვიდოდა, რადგან დღეს თამუნას დაბადების დღე იყო.
ლევანს რატომღაც დააგვიანდა. თამუნამ ბავშვისთვის ნაყიდი ნივთების დალაგება დაიწყო.”რა სამწუხაროა, რომ ჩვენ ჯერ არ დავქორწინებულვართ. არა უშავს, ბავშვი დაიბადება, ჩვენ მის დასარეგისტრირებლად წავალთ და ჩვენს ქორწინებასაც დავარეგისტრირებთ!”- გაიფიქრა თამუნამ.უკვე გვიანი იყო, მაგრამ ლევანი რატომღაც არ ჩანდა. თამუნამ ნერვიულობა დაიწყო.კარზე კაკუნის ხმა გაისმა. თამუნა კარის გასაღებად გაიქცა, მაგრამ ზღურბლზე იდგა არა მისი საყვარელი ლევანი, არამედ მისი მეგობარი ნიკა.
- ძალიან ცუდი ამბავი მაქვს შენთვის. ლევანი აღარ არის. ის ავტოკატასტროფაში დაიღუპა.
- თამუნამ იგრძნო, როგორც ეცლებოდა მიწა ფეხქვეშ და საშინელი ტკივილი იგრძნო მუცლის ქვედა ნაწილში.
გონს უკვე საავადმყოფოში მოვიდა. მშობიარობამ ძალიან რთულად ჩაიარა. თამუნამ გოგონა გააჩინა.ის და მისი ქალიშვილი საავადმყოფოდან მხოლოდ ორი კვირის შემდეგ გაწერეს.მან ვერც კი შეძლო თავის საყვარელ ადამიანთან დამშვიდობება. როდესაც თამუნა მის საფლავზე მივიდა, ლევანის დედა იქ იყო. მან ყვირილი დაიწყო, რომ სწორედ თამუნა იყო დამნაშავე ლევანის სიკვდილში. ის რომ არა, მაშინ მისი შვილი ცოცხალი იქნებოდა.
მან თამუნას შვილის საფლავთან მიახლოებაც კი აუკრძალა.თამუნა სახლში დაბრუნდა. მან ფული დაითვალა და მიხვდა, რომ ფული მხოლოდ ერთი თვისთვის იყო საკმარისი. მას რძე არ ჰქონდა და გოგონას ძალიან ძვირადღირებული საკვები სჭირდებოდა. თამუნა ნახევრად მშიერი იყო, მაგრამ მისი ქალიშვილი კარგად იკვებებოდა.შემდეგ მას ფული გაუთავდა.გოგონა შიმშილისგან ტიროდა. თამუნამ არ იცოდა რა ექნა. მას ბინის ქირის გადასახდელი ფულიც არ ჰქონდა. ბინის მეპატრონემ თამუნას სთხოვა, რომ ბინა სამ დღეში გაეთავისუფლებინა.
თამუნამ პატარა ქალიშვილი ხელში აიყვანა და ლევანის მშობლებთან წავიდა. ის ლევანის დედას ევედრებოდა, რომ ბავშვი თავისთან დაეტოვებინა.
- ბავშვი დაიტოვეთ! ის ხომ თქვენი შვილის ქალიშვილია! მე მისთვის საკვების ფულიც კი არ მაქვს. არაფერი მაქვს, რომ ვაჭამო. შეიცოდეთ თქვენი შვილიშვილი და დაიტოვეთ! – სთხოვდა თამუნა.
- მე შვილიშვილი არ მყავს! შენ შვილი მომპარე! ის შენს გამო დაიღუპა. გააჩინე შვილი და ახლა თავად გაზარდე. აღარასოდეს მოხვიდე აქ! შენი დანახვა არ მინდა! – ყვიროდა ლევანის დედა.
მან ბინის კარი მიხურა. თამუნამ არ იცოდა რა ექნა ან სად წასულიყო. ორი დღის შემდეგ სახლიც აღარ ექნება.დღეს ბავშვს საჭმელი საერთოდ აღარ აქვს. თამუნას მთელი ღამე არ ეძინა, ის ტიროდა. დილით ბავშვი ეტლში ჩააწვინა და პარკში წავიდა. ხეივანი მოძებნა, სადაც უფრო ნაკლები ხალხი იყო და ეტლი იქ დატოვა.
ეტლში ჩადო წერილი, რომელშიც ეწერა, როდის დაიბადა გოგონა და ის, რომ მას მაია ერქვა. მან ასევე დაწერა, რატომ მიატოვა აქ.თამუნა ძალიან სწრაფად გამოვარდა პარკიდან. ტკივილისაგან გული ეხლიჩებოდა. მან ხომ პარკში საკუთარი გოგონა მიატოვა. მაგრამ, სხვა გამოსავალს ის უბრალოდ ვერ ხედავდა.თამუნა სახლში გარბოდა, ცრემლები ლოყებზე ჩამოსდიოდა. ის მხოლოდ ერთ რამეზე ოცნებობდა: რომ მისი შვილი კარგ ადამიანებს ეშვილათ.გარეთ უცებ ძლიერი წვიმა დაიწყო.ამასობაში…
გიორგის ძალიან უყვარდა წვიმა. ძალიან უყვარდა წვიმაში სიარული. საწვიმარს იცვამდა, ქოლგას იღებდა, რეზინის ჩექმებს იცვამდა და პარკში სასეირნოდ მიდიოდა. გიორგის ძალიან უყვარდა წვიმის სუნი და გუბეები. მშობლები სრულად ენდობოდნენ შვილს და წვიმის დროს გასეირნების უფლებას აძლევდნენ.
იმ დღეს, გიორგი, როგორც კი წვიმა დაიწყო, ჩვეულებისამებრ, სასეირნოდ წავიდა. პარკში ერთი ხეივნისკენ გაიქცა, სადაც საერთოდ არავინ იყო. მიდიოდა და წვიმით ტკბებოდა. უცებ რაღაც გაურკვეველი ხმა მოესმა: თითქოს სადღაც იქვე კნუტი კნაოდა.გიორგიმ გზა გააგრძელა და უცებ ეტლი დაინახა. ეტლში ბავშვი იყო. გიორგიმ დაინახა წერილი და წაიკითხა.ის მიხვდა, რომ წვიმამ მას პატარა და აჩუქა. გიორგიმ თავის მშობლებს დაურეკა. ისინი პარკში გამოიქცნენ და პოლიცია გამოიძახეს. მალე ბავშვი ჩვილ ბავშვთა სახლში გადაიყვანეს.მაგრამ არა სამუდამოდ. გიორგიმ შეძლო მშობლების დარწმუნება, რომ მათ გოგონა უნდა ეშვილათ.
ახლა მაიას მშვენიერი ძმა და მოსიყვარულე მშობლები ჰყავს.
