როგორი სამწუხაროა შვილებისთვის იმის გაცნობიერება, რომ მამა მოხუცდა. განსაკუთრებით მათთვის, ვის ცხოვრებაშიც მამის როლი მინიმალური იყო, ხოლო ყველა პრობლემაზე დედა ან სხვა ნათესავი ზრუნავდა. სად იყო მამა ამ დროს? დაიმსახურა ის, როგორც მოექცნენ შვილები.
სანდროს და მარინას წყვილი სოფელში ყველაზე ლამაზად ითვლებოდა. გოგონა ბევრს მოსწონდა, მაგრამ მას ახალგაზრდა მამაკაცი შეუყვარდა. სიმპათიური, მაგრამ ცოტა უპასუხისმგებლო ადამიანი. დედა ამ ქორწინების წინააღმდეგი იყო: „არ გჭირდება. უსაქმურია, ამას მხოლოდ ბრმა ვერ ხედავს. თუ ფიქრობ, რომ ქორწინება შეცვლის, ცდები. ძალიან ცდები“. მარინა მშობლებს არ უსმენდა, თუმცა ისინი სხვა ბიჭების გაცნობას სთავაზობდნენ. „ვანო კეთილი, მოკრძალებული ბიჭია. ლაშა საკრებულოში მუშაობს, აღზრდილი და თავაზიანია. არა, შენ მხოლოდ ეს ყოჩაღანა გჭირდება“ – კიცხავდა მამა. გოგონას მშობლების ნოტაციები არ აინტერესებდა, როცა სანდროს ისევ და ისევ ხვდებოდა. ვინ იცის, რატომ სთხოვა ხელი ასეთმა თავქარიანმა ბიჭმა გოგონას. ის უყოყმანოდ დათანხმდა.
მარინას ვარდისფერი სათვალე ქორწინების პირველივე თვეებში დაიმსხვრა. მისი ქმარი არ შეცვალა იმ ამბავმაც, რომ ცოლი პირველ შვილს ელოდა. მეგობრებთან, ზოგჯერ ქალებთან ერთად დროს ატარებდა. თავიდან მარინა სახის შენარჩუნებას ცდილობდა და ქმართან ერთად წვეულებებზე დადიოდა, მაგრამ ორსულობის გამო ღამის წვეულებების შეწყვეტა მალე მოუწია. წლები გავიდა, ამ წყვილის ცხოვრება უცნაურად განვითარდა. სანდრო ერთობოდა და ისვენებდა. ხან იქ, ხან აქ მუშაობდა. მარინამ ჯერ მატათე გააჩინა, 2 წლის შემდეგ – ანდრია. შვილები ძალიან უყვარდა, მაგრამ ქმრისთვის მეტი ყურადღების მიქცევას ცდილობდა. ქმრის ცხოვრებაში სხვა ქალი რომ არ გამოჩენილიყო, ყოველთვის მის გვერდით ყოფნას და მისი იდეალების დაცვას ცდილობდა. „რაში მჭირდება ცოლი, რომელიც არ გამახარებს“ – მუდმივად იმეორებდა სანდრო.
გასაკვირი არაა, რომ დროთა განმავლობაში მატათე და ანდრიამ მარინას მშობლებთან ცხოვრება დაიწყეს. ბებია და ბაბუამ, რომლებიც შვილს სულელური საქციელის გამო ლანძღავდნენ, შვილიშვილებში ნამდვილი სიხარული იპოვეს. ბიჭები ძალიან ჭკვიანები და მშვიდები იყვნენ. ზედმეტად არასდროს აწუხებდნენ. საქმე იქამდე მივიდა, რომ ერთხელ ანდრიამ ბებიას „დედა“ დაუძახა. მარინას მშობლები სიძისგან დახმარებას არ ელოდნენ. რა თქმა უნდა, ოჯახი რაღაც ინიციატივას იჩენდა, მაგრამ ცარიელ სიტყვებს არ გაცდენია. ბებია და ბაბუა ბიჭებს ღვიძლ შვილებად ზრდიდნენ. ბიოლოგიური დედა შვილების ცხოვრებაში ხანდახან ჩნდებოდა. ბავშვები ამ ქალს დიდ მნიშვნელობას არ ანიჭებდნენ. გულგრილად მიიღეს ის ფაქტი, რომ სანდრომ ცოლი რაღაც საეჭვო გარჩევაში ჩარია. მაშინ მკაცრი 90-იანები იყო, ამიტომ გასაკვირი არაა, რომ მარინას ცხოვრება მოულოდნელად და ტრაგიკულად დასრულდა. გოგონას მშობლები მის დაუდევარ ქმარზე გაბრაზდნენ და ბავშვებთან მიახლოება აუკრძალეს. „დიდად არ მჭირდება, ეს ლაწირაკები“ – გულგრილად უპასუხა სიძემ.
კარგი განათლების და ნამდვილი ოჯახური სითბოს წყალობით ორივე ბიჭი ჯანმრთელ და წარმატებულ ახალგაზრდად გაიზარდა. ბებიას და ბაბუას ყოველთვის ეხმარებოდნენ. ერთხელ მატათეს უცხო ნომერმა არ დაურეკა: „მატათე, შენი დეიდა ვარ, ალექსანდრეს ბიძაშვილი. ძალიან მინდა, რომ მამაშენს დაეხმარო. იქნებ, ცოტა ფულით. ძალიან უჭირს, შენ და შენმა ძმამ მას ზურგი შეაქციეთ. თითქოს ოჯახი არ ხართ“. მატათე ზედმეტად მიმნდობი არ იყო. მაშინვე იპოვა მისამართი, სადაც მისი ბიოლოგიური მამა ცხოვრობდა, ძმასთან ერთად ნათესავის „გასაცნობად“ წავიდა. ბიჭებს არ გაუკვირდათ არომატი, რომელიც უბადრუკ ბინაში ტრიალებდა. მამა მწვანე გველის ჩახუტებას არ გადაეჩვია. უფრო მეტიც, ბიჭებმა გაარკვიეს, რომ მამა სახელმწიფოსგან იღებს დახმარებას, რომელსაც სწორედ ის დეიდა ითვისებს.
„როგორ მამა თავშესაფარში? ჭკუიდან შეიშალეთ? როგორ ბედავთ ამის გაკეთებას. მან სიცოცხლე გაჩუქათ, თქვე უმადურებო. ჯანდაბაშიც წასულხართ, რატომ დაგირეკეთ საერთოდ!“ – ყვიროდა დეიდა, როცა მატათემ მისი გეგმა გააცნო. მამის მხრიდან ნათესავები ბიჭებზე ზეწოლას ცდილობდნენ, მაგრამ ახალგაზრდებს არ აინტერესებდათ. „თავშესაფარში მასზე იზრუნებენ. იქ დანაყრებული და სუფთად იქნება“ – მშვიდად თქვა ანდრიამ. „გულწრფელად, თავშესაფრის გადასახადის გადახდა არ მჭირდება, მაგრამ ეს ადამიანური საქციელია. ეს დეიდა მამის გარდაცვალებამდე, შემდეგ ჩვენ სიცოცხლის ბოლომდე არ მოგვშორდებოდა. მომეცი ფული, მატათე, გაიზარდე, მუშაობ, ახლა კისერზე დაგაჯდები და ფეხებს ჩამოვკიდებ“ – უპასუხა მატათემ.
ახალგაზრდები ფიქრობდნენ, რომ მათი ვარიანტი უფრო ჰუმანური იყო, ვიდრე ის, რისი გადატანაც მოუწიათ. ორი პატარა ბავშვი, ბედის ანაბარად მიტოვებული. სანამ არ მოვიდნენ ნამდვილი მშობლები, რომლებმაც გაზარდეს და ფეხზე დააყენეს. ბებიის და ბაბუის ასაკი „ყველაზე საყვარელი მშობლების“ ტიტულის მოსაპოვებლად დაბრკოლება არ გახდა. მატათე და ანდრია მათ ისე სცემენ პატივს, როგორც სხვა არავის.
