პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – საკუთარ ისტორიას ანა გვიამბობს.
10 წლის ვიყავი, როდესაც მამაჩემი მეორედ დაქორწინდა. დედინაცვალი დაორსულდა და უმცროსი ძმა გამიჩინა. მე მაშინვე გადავიქეცი ძიძად, მზარეულად და დამლაგებლად. ოჯახში ძალიან უხეშად მექცეოდნენ. მე დაპატარავებული ტანსაცმლით დავდიოდი, ჩემს ძმას კი ხშირად ყიდულობდნენ თანამედროვე სათამაშოებს. როგორც კი ჩემი ძმა გაიზარდა, მე ჩემი პირადი სივრცე დავკარგე. მე მისაღებ ოთახში გადმოვედი, ჩემს ოთახში კი ჩემი ძმა დასახლდა.
ამ სიტუაციაში ერთადერთი დადებითი მხარე იყო ის, რომ მამაჩემი ჩემს დედინაცვალს ჩემზე ხელის აწევის უფლებას არ აძლევდა. თუმცა ის მორალურად მაინც მამცირებდა. ყოველდღიურად მიწევდა იმის მოსმენა, რომ არ ვარ ლამაზი და არავინ შემომხედავს, რომ სულელი ვარ და ინსტიტუტში ჩაბარებას ვერ მოვახერხებ, რის გამოც თავის რჩენა ძალიან გამიჭირდება.
დედინაცვალი ყოველდღე მიმეორებდა, რომ ამ სახლში მხოლოდ სრულწლოვანებამდე ვიცხოვრებდი, შემდეგ კი ის გამაგდებდა. საზაფხულო არდადეგები ბებიაჩემთან გავატარე. ისიც კი არ მთვლიდა ადამიანად. საქმე ისაა, რომ მას არ სურდა, რომ მამაჩემი, ანუ მისი შვილი დედაჩემზე დაქორწინებულიყო. ძალიან მიკვირდა, თუ რატომ არ წამიყვანეს ბავშვთა სახლში.
ერთხელ მამაჩემის და ჩემი დედინაცვლის საუბარი მოვისმინე და ყველაფერს მაშინვე მივხვდი. დედინაცვალი ამბობდა, რომ ისინი ჩემს დათანხმებას ვერ შეძლებდნენ, მამაჩემმა კი უთხრა, რომ აუცილებლად მოახერხებდა ამას და რომ იგი ამაოდ ნერვიულობდა. თუმცა, ის ამაოდ ფიქრობდა ასე. მე მაშინვე მივხვდი, რაშიც იყო საქმე. ადრე მეშინოდა ჩემი სრულწლოვანების, ახლა კი მოუთმენლად ველოდი. ჩემს დედინაცვალს სანერვიულო მიზეზი გამოუჩნდა. მე ყურადღებას აღარ ვაქცევდი ჩემი ძმისა და დედინაცვლის შენიშვნებს. დაბადების დღეზე ყველა ნათესავი შეიკრიბა: მამა, დედინაცვალი, მისი მშობლები და ბებიაჩემი. ნანატრი წვეულების შემდეგ დამავალეს, რომ ჩემი ნივთები ჩამელაგებინა. მე ვიკითხე, თუ სად მიშვებდნენ. ბებიამ კი მითხრა, რომ ახლა უკვე დიდი ვარ და თავად უნდა ავიღო პასუხისმგებლობა საკუთარ თავზე. ამას გარდა, დღეს უნდა გადაუხადო მადლობა ჩემს ოჯახს იმისთვის, რაც ჩემი არსებობისთვის გააკეთეს. აუცილებელი იყო მამაჩემთან ერთად ნოტარიუსთან წასვლა და ბინის მასზე გადაფორმება. ეს ბინა დედაჩემისგან მერგო. დედა ბინის გადაფორმებას მამაზე აპირებდა, მაგრამ ბოლოს ბინა მე დამიტოვა. ბებიამ კი მითხრა, რომ ახლა მამაჩემს ყოველგვარი კითხვების გარეშე უნდა გავყოლოდი.
ყველა დაინტერესებული პირი ამ წუთებს მოუთმენლად ელოდა, მაგრამ მე მეცინებოდა. მე მათ ვუპასუხე:
– მადლობელი ვარ ჩემი ოჯახის და ამიტომ მე ჩემი ოჯახის წევრებს ქუჩაში ვერ გავაგდებ. მე მათ ერთ კვირას ვადროებ, რათა წასასვლელად მომზადება შეძლონ.
ჩემმა დედინაცვალმა ბინძური სიტყვებით მომაყენა შეურაცხყოფა, მამაჩემმა კი მაგრად დამარტყა. სიტუაციას ჩემი დედინაცვლის მშობლებიც ამძაფრებდნენ. ბებიამ მითხრა, რომ უმადური ვარ. მაგრამ სხვა გზა არ იყო, ისინი ყველა ბებიაჩემის სახლში გადავიდნენ. ცოტა ხნის შემდეგ მამაჩემი მოვიდა და მითხრა, რომ მისთვის ვალი უნდა გადამეხადა, საკმაოდ სოლიდური თანხა. ეს იყო საკვები პროდუქტების, ტანსაცმლის, სასკოლო ნივთების, პირადი ჰიგიენის ნივთების, საყოფაცხოვრებო საგნების და კომუნალური მომსახურების ვალი.
ნუთუ მშობლები არ არიან ვალდებულნი, რომ თავიანთი არასრულწლოვანი შვილები არჩინონ? სავარაუდოდ, მამაჩემს ამაზე არც უფიქრია. ახლა ვმუშაობ და უკვე 6 თვეა ვალის გასანულებლად მამაჩემს ჩემი ხელფასის ⅓ -ს ვურიცხავ. ამ ვალის გადასახდელად დაახლოებით 7-8 წელი დამჭირდება, შემდეგ კი შვებით ამოვისუნთქებ.
