პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში – ახალგაზრდა ქალი საკუთარ ისტორიას გვიამბობს.
გათხოვების მომენტში ვფიქრობდი, რომ სიყვარულით ვთხოვდებოდი. ჩვენი შვილი სამი წლის იყო, ჩვენ კი ერთად უკვე 5 წლის მანძილზე ვცხოვრობდით. ჩემი მეუღლე ჩემს მიმართ განსაკუთრებულ ყურადღებას არასოდეს იჩენდა. ყვავილებს არასოდეს არ მჩუქნიდა და არც ხელში აყვანილს არ მატარებდა.
მე, ჩემს მხრივ, სახლში დიასახლისის ყველა მოვალეობას ვასრულებდი და სამაგალითო მეუღლე ვიყავი. სახლში ყველაფერს ვაკეთებდი და სამსახურში წასაღებ საჭმელსაც ვუმზადებდი. ეს ყველაფერი ძალიან მღლიდა, მაგრამ ვფიქრობდი, რომ ზუსტად ისეთი ოჯახი გვქონდა, როგორც სხვებს.
რაღაც მომენტში ჩემი ყურადღება მიიპყრო იმან, თუ როგორ ყურადღებას იჩენდა ჩემი ქმარი მეზობლის ცოლის მიმართ. ის თავს ჩემზე უკეთესად უვლიდა. ფრჩხილები ყოველთვის მოწესრიგებული ჰქონდა, თმა დავარცხნილი, ტანსაცმელიც მოდური ეცვა. მე საოჯახო საქმეებით იმდენად ვიყავი დაკავებული, რომ ასეთი რაღაცებს ყურადღებას ვერ ვაქცევდი.
გარდა სახლის საქმეებისა, სამსახურიც მქონდა. ის ქალი კი ძალიან კარგად გამოიყურებოდა და ამპარტავნულად იქცეოდა. სახლში არაფერს აკეთებდა და ყოველთვის ძალიან კარგად გამოიყურებოდა.
ცოტა ხანში შევნიშნე, რომ როგორც კი ჩვენს მეზობლებს რამე გაუჭირდებოდათ, ჩემი ქმარი მაშინვე მათ საშველად გარბოდა. რაღაცის შეკეთებაში ეხმარებოდა, წყალი მოჰქონდა… რაღაც მომენტში შევნიშნე, რომ ჩემი ქმარი მეზობლის ბოსტანში უფრო დიდ დროს ატარებდა, ვიდრე საკუთარში.
აღარ დამიმალავს და ჩემს ქმარს ყველაფერი პირდაპირ ვუთხარი. მან არაფერი მიპასუხა, არაფრით დამეხმარა, პირიქით, მეზობლის ფრჩხილების გადასარჩენად გაიქცა.
ამან გამაოგნა. მე მას ყველაფერი ვუთხარი, რასაც მასზე ვფიქრობდი. მან კი გამომიცხადა: “შენ რა გეგონა, ყვავილებს ყოველთვის გაჩუქებდი? შენ ხარ დედა და ცოლი, შენი ადგილი სამზარეულოშია! შენს საქმეებს მიხედე, რეცხე და საჭმელები აკეთე!”
რაზედაც მე ვუპასუხე, რომ იმ ქალს კარგად ეხმარებოდა, მე კი – არა. პასუხად კი მოვისმინე: “თავი დამანებე! შენს საქმეებს მიხედე! ეს ჩემი გადასაწყვეტია, სად წავალ და რას გავაკეთებ!”
მისმა სიტყვებმა გამაოგნა. მე სხვანაირად შევხედე იმ ყველაფერს, რასაც მისთვის ვაკეთებდი. ეს მართლაც ისე გამოიყურებოდა, რომ მისთვის მხოლოდ მოსამსახურე ვიყავი.
გამბედაობა მოვიკრიბე, ჩემი ნივთები ჩავალაგე, ბავშვი წავიყვანე და წავედი. დღეს სრულიად განსხვავებული ცხოვრება მაქვს. სამი წლის შემდეგ სხვა სამსახურში გადავედი.
ის ბავშვის სანახავად არ მოდის და ფულით არ გვეხმარება. ჩემი ქმარი ჩვენი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გაქრა, მე კი ამას საერთოდ არ ვნანობ!
