– ამ სახლიდან წადი! – უყვიროდა ჩემი მეზობელი თავის ქმარს.
– აქ ჩემი შვილი რჩება, მას შენნაირ დედას ვერ ვანდობ და ამიტომ ამ სახლიდან წასვლას არ ვაპირებ! – უპასუხა ქმარმა.
გვიან ღამემდე ამ ჩხუბისა და ყვირილის მოსმენა მომიწია. მთელი იმ დროის განმავლობაში, რაც ამ სახლში ვცხოვრობდი, ვერასოდეს შევეჩვიე ამ ხმაურს. დიდი ხნის წინ ეს ოჯახი სანიმუშო იყო. ერთადერთი ის იყო, რომ შვილი არ უჩნდებოდათ, ირმა ძალიან ღელავდა და მუდმივად მკურნალობდა.
გარკვეული პერიოდის შემდეგ ირმამ მაინც შეძლო დაორსულება და შეეძინათ ვაჟი, სახელად ნიკა. ამის შემდეგ წყვილი ძალიან შეიცვალა. მათ ალკოჰოლის დალევა დაიწყეს და ხშირად ჩხუბობდნენ. ნიკა ყოველთვის ჩაკეტილი იყო, გარშემომყოფებს გაურბოდა და მეზობლებთან საუბარს თავს არიდებდა.
მივხვდი, რომ ვერ დავიძინებდი, ამიტომ ჩემს ძაღლთან ერთად გარეთ გავედი.
ნოემბერი იყო და ცოტა წვიმდა. თავიდან ჩემი ძაღლი საბავშვო მოედანზე დარბოდა, შემდეგ კი მისი ყურადღება ბუჩქმა მიიპყრო და მან ყეფა დაიწყო. ბუჩქებიდან ბავშვის ხმა გაისმა.
ახლოს რომ მივედი, მაშინვე ვიცანი ნიკა. ბიჭი შეშინდა, აირა კი თავით ბავშვს შეეხო (ეს კეთილგანწყობის ნიშანი იყო).
– ნიკა, აქ რატომ ზიხარ? გარეთ ბნელა და წვიმს!
ბავშვი ჩუმად იჯდა, ოდნავ წარბშეკრული. გული მეწვოდა, როდესაც ამ ბავშვს ვუყურებდი.
– ხელი მომეცი და წავიდეთ. ღამით აქ მარტო ვერ იქნები! – ვუთხარი მე.
– სახლში არ მინდა, – ძლივს გასაგონი ხმით მიპასუხა ბიჭმა.
– წავიდეთ, ჩემთან იქნები.
– აირა არ მიკბენს?
– რა თქმა უნდა, არა! მართალია ავი ჩანს, მაგრამ სინამდვილეში ბავშვებთან თამაში ძალიან უყვარს, – ღიმილით გავუწოდე ხელი ნიკას.
– შეიძლება მოვეფერო? – მკითხა ბიჭმა.
– რა თქმა უნდა! წავედით, ჩაით და ტკბილეულით გაგიმასპინძლდები, თან ითამაშებთ.
ბიჭი დათანხმდა და ჩემთან წავედით. სანამ ბავშვი აირას ეთამაშებოდა, მეზობელთან მივედი.
– ღამე მშვიდობისა, თათა. რატომ არ გძინავს? – ნამძინარევმა მკითხა ირმამ.
– მეზობელო, ნუთუ შეიძლება ძილი, როცა შენი შვილი ქუჩაში ზის? – შენი შვილი არ გაინტერესებს? – გაკვირვებულმა ვკითხე მას.
– როგორ თუ ქუჩაში? იქ როგორ აღმოჩნდა? – ირმა შვილის ოთახისკენ გაიქცა.
– ირაკლი! ჩვენი შვილი სახლიდან წასულა, შენ კი გძინავს! – უყვიროდა ჩემი მეზობელი თავის ქმარს.
– შენ ხარ დამნაშავე! ნორმალური ადამიანი შენს მუდმივ ჩხუბებს ვერ გაუძლებს! – ყვიროდა ირაკლი.
მეუღლეებმა ისევ ჩხუბი დაიწყეს.
– მეზობლებო! არაუშავს აქ რომ ვარ?! – ვცადე მათზე ხმამაღლა დამეყვირა. – ნიკა ჩემთან არის!
ქალი გაჩუმდა და მე შემომხედა. მას სასმელის უსიამოვნო სუნი ასდიოდა. მინდოდა, რაც შეიძლება მალე გავქცეულიყავი.
– ნიკა შენთან რატომ არის? – წამოიძახა ირმამ.
– ირმა, ბავშვს თქვენი ყვირილის მუდმივად მოსმენა არ შეუძლია! ნუთუ საკუთარი შვილი არ გეცოდება?
– შენიშვნებს ნუ მაძლევ! ჩემი შვილია და თავად გავერკვევი, როგორ გავზარდო.
– ნიკა ჩემთან დარჩება, სანამ კამათს არ შეწყვეტთ, თორემ პოლიციას გამოვიძახებ, – ვუთხარი ირმას.
– კარგი, დარჩეს, – მიპასუხა მეზობელმა და კარი მიხურა.
სახლში დაბრუნებულმა დავინახე, რომ ბიჭს იატაკზე ეძინა, მის გვერდით კი ძაღლი იჯდა. ბავშვი საწოლზე დავაწვინე და საბანი დავაფარე.
მას შემდეგ ჩვენ დავმეგობრდით. ის ხშირად მოდიოდა ჩემთან და აირას ეთამაშებოდა. ისინი ძალიან მიეჯაჭვნენ ერთმანეთს.
მეზობელს არ აინტერესებდა, რომ მისი შვილი სახლში მხოლოდ ღამეს ათევდა. მე იმ დასკვნამდე მივედი, რომ მას თავისი ბიჭი არ აინტერესებდა.
გავიდა დრო. ნიკა სკოლას ამთავრებდა. ის მაინც მოდიოდა ჩვენთან და ჩვენთან ერთად პარკში სეირნობდა.
ერთ დღეს მან გამოსაშვებ საღამოზე მიმიწვია.
– თამთა დეიდა, გამოსაშვებ საღამოზე მოხვალთ? მშვენიერი იქნება. სამწუხაროა, რომ აირა ვერ წამოვა…
– რას ამბობ! – გამეცინა მე. – აირა გამოსაშვებ საღამოზე!
– ანუ, შეგიძლიათ? მქონდეს თქვენი იმედი?
– ნიკა, თავს უხერხულად ვგრძნობ. ირმა წინააღმდეგი არ იქნება?
– მისთვის სულ ერთი ვარ. თანაც, მას მასწავლებელთან ჩხუბი მოუვიდა… ვიტყვი, რომ დეიდაჩემი ხართ! – მითხრა ნიკამ.
– კარგი, აუცილებლად მოვალ! – ვუთხარი მე.
ცოტა ხანში ნიკა ჯარში წავიდა.
– ნიკა, არ დაგვივიწყო.
– რა თქმა უნდა, არ დაგივიწყებთ!
ბიჭი აირას გამოემშვიდობა.
– დამჯერი გოგო იყავი! მე მალე დავბრუნდები! – თქვა ნიკამ და აირას აკოცა.
როგორც კი ნიკა წავიდა, ძალიან მოვიწყინე, ძაღლმა კი საჭმელზე უარი თქვა.
ნიკასთან კომუნიკაცია მქონდა. მსახურების დასრულების შემდეგ, ნიკამ მითხრა, რომ დაქორწინებას აპირებდა და საცხოვრებლად იმ ქალაქში რჩებოდა. ძალიან მოწყენილი ვიყავი, მაგრამ ვიცოდი, რომ მისთვის იქ უკეთესი იქნებოდა. ირმა ხომ დიდი ხანია გალოთდა.
ხუთი წლის შემდეგ მოულოდნელად კარზე კაკუნი მომესმა. კარი გავაღე და ნიკა და ახალგაზრდა გოგონა დავინახე.
– თამთა დეიდა, გაიცანით – ეს ჩემი მეუღლეა, ანა! – ბიჭი ჩამეხუტა და მაკოცა.
– ნიკა! ძალიან გამიხარდა! რატომ არ დარეკე?
– გადავწყვიტე სიურპრიზი მომეწყო! აირა სად არის? – ღიმილით მითხრა ბიჭმა და მაშინვე შეშფოთებულმა შემომხედა.
– ის აღარ არის…
ნიკას თვალებზე ცრემლი მოადგა, მაგრამ თავი შეიკავა.
– არაუშავს, თამთა დეიდა. ამ შემთხვევაში ჩვენ უძლურები ვართ…
– უცხოებივით რატომ ვდგავართ, სახლში შევიდეთ.
ბიჭმა მითხრა, რომ მის სიმამრს მათთვის ბინის ჩუქება გადაეწყვიტა. ისინი მშობლიურ ქალაქში შესაფერისი სახლის მოსაძებნად ჩამოვიდნენ.
– იქ ბინები საკმაოდ ძვირი ღირს, ამიტომ გადავწყვიტეთ, რომ ბინა ჩემს მშობლიურ ქალაქში გვეყიდა, – განმარტა ნიკამ.
– ეს სწორი გადაწყვეტილებაა. აქ სიწყნარეა, სიმშვიდე და სუფთა ჰაერი, – ვთქვი მე და მიხაროდა, რომ ნიკას უფრო ხშირად ვნახავდი.
მეორე დღეს ნიკა და მისი ცოლი სახლების სანახავად წავიდნენ და სახლში რომ დაბრუნდნენ, ხელში გერმანული ნაგაზის ლეკვი ეჭირათ.
– თამთა დეიდა, თავი მარტოდ რომ არ იგრძნოთ, გადავწყვიტეთ, რომ თქვენთვის მეგობარი მოგვეყვანა! – მითხრა ანამ.
– რა ჰქვია ამ მშვენიერ ლეკვს?
– გოგოა, აირა ჰქვია! – მიპასუხა ნიკამ.
ცრემლები ვერ შევიკავე და ძაღლს ჩავეხუტე.
– გმადლობთ, მე თვითონ მეშინოდა ლეკვის ყიდვის …
– დროებით აქ იცხოვრეთ, მაგრამ სახლის შეძენის შემდეგ შეგიძლიათ აირასთან ერთად ჩვენთან გადმოხვიდეთ. თქვენც და აირასაც სუფთა ჰაერი გჭირდებათ! – ღიმილით მითხრა ნიკამ. – გარდა ამისა, ჩვენ ბავშვს ველოდებით… არ გინდათ მე და ანას დავეხმაროთ? – ეშმაკურად იკითხა ბიჭმა.
– რა თქმა უნდა, მინდა! – გმადლობთ ბავშვებო!
– მადლობა საჭირო არ არის. თქვენ ერთ დროს ნიკას დაეხმარეთ. მას ძალიან უყვარხართ და ახლობელ ადამიანად გთვლით! – თქვა ანამ.
– ანა მართალს ამბობს. თქვენ ჩემთვის დედასავით იყავით, გიყვარდით და ჩემზე ზრუნავდით. ახლა მარტოს ვერ დაგტოვებთ, – თქვა ნიკამ და ჩამეხუტა.
