ეს ამბავი ერთ-ერთ პატარა სოფელში მოხდა. იქ ერთი ბიჭი ცხოვრობდა, სახელად მიშიკო. ის სკოლაში დადიოდა, ძალიან კარგად არ სწავლობდა, მაგრამ შესანიშნავი სპორტსმენი იყო.
მას ყველაზე მეტად გრამატიკის სწავლა უჭირდა და მშობლიური ენის მასწავლებელს ის არ უყვარდა. თუმცა, გაუგებარია, რის გამო არ უყვარდა, ნუთუ შეცდომების გამო? თითქოს, სიტყვების არასწორი დაწერით ის მას სახეში ურტყამდა.
ყოველი მორიგი კარნახის შემდეგ, მას მიშიკო დაფასთან გამოჰყავდა, ეჩხუბებოდა და დაშვებული შეცდომების გამო შეურაცხყოფას აყენებდა. ბიჭი იდგა, იატაკს უყურებდა და მასწავლებლის გოდებასა და თანაკლასელების დაცინვას უსმენდა.
იმ დღესაც იგივე ისტორია განმეორდა. მან მთელი კლასის წინაშე დააყენა მიშიკო და დასცინოდა. ამტკიცებდა, რომ მიშიკო საერთოდ დაიკარგებოდა, ღირსეულ სამსახურს ვერ იშოვნიდა და მათხოვარივით ივლიდა. რა სამწუხაროა, რომ მამამისი ცოცხალი არ არის, თორემ ასეთი ნიშნების გამო კარგად გაროზგავდა. ბიჭი კი, მოხარულიც კი იქნებოდა ასეთი დასჯის, ოღონდ მამამისი ცოცხალი ყოფილიყო. მიშიკომ მამა ერთი წლის წინ დაკარგა, ის სათევზაოდ წავიდა და სახლში აღარ დაბრუნებულა.
ახლა მიშიკოს მოვალეობაა თევზის დაჭერა და სახლში მიტანა. ის დედას ოჯახის შენახვაში უნდა დაეხმაროს. ოჯახში მის გარდა კიდევ სამი ბავშვია, რომელთაგან ერთი ჯერ ძალიან პატარაა და ჯერ ფეხი არ აუდგამს. თუმცა მასწავლებელი მის მდგომარეობას არ უღრმავდებოდა, ან არ სურდა ჩაღრმავება. ან იქნებ ის უბრალოდ ბოროტი სულის მქონე ადამიანი იყო.
მამაზე ნათქვამი ამ სიტყვების შემდეგ მიშიკომ ვეღარ მოითმინა, შებრუნდა და კლასიდან გავარდა. ქუჩაში უკვე ციოდა, ის კი მხოლოდ თხელი პერანგით დარბოდა ქუჩებში. ფეხებმა თვითონ მიიყვანა მდინარემდე, სადაც მამამისი გარდაიცვალა.
ნახა, რომ მისადგომზე გოგონა მუხლებზე იდგა და მთელი ხმით ყვიროდა. იგი წყლიდან თავისი ძმის ამოყვანას ცდილობდა, მაგრამ ჩანდა, რომ არ შეეძლო. დინება ძალიან სწრაფი იყო. ერთ წამში პატარა თითები გაეშალა და მისი ძმა წყალმა დაფარა. მიშიკო ერთი წუთითაც არ დაფიქრებულა, ფეხსაცმელი გაიხადა და პატარა ბიჭის გადასარჩენად წყალში შევარდა. მან შეძლო! მან ბიჭი გადაარჩინა!
ბიჭი წყლიდან ამოიყვანა, ხელში აიყვანა და სოფლისკენ წავიდა. ფეხშიშველი, სველი, მთლიანად გაყინული. ბიჭი იქამდე ატარა, სანამ ხალხი არ დაინახა, შემდეგ კი ძალა გამოელია და წაიქცა.
ცოტა ხანში მიშიკო გამოჯანმრთელდა, საავადმყოფოში კარგად მიხედეს და სახლში ჯანმრთელი გამოუშვეს.
საგანგებო სიტუაციების სამინისტროს უფროსმა მიშიკოს მთელი სოფლის თანდასწრებით სიგელი გადასცა და საათი აჩუქა, მის მიერ გამოვლენილი ვაჟკაცობისა და გამბედაობისთვის. მან თქვა, რომ მიშიკოს მსგავს ადამიანებს სიხარულით ელიან მის ქვედანაყოფში.
ასე იპოვა ბიჭმა ცხოვრების მიზანი. ყველა პროფესორი და მეცნიერი ხომ არ იქნება! ისინიც უნდა იყვნენ, ვინც სიცოცხლეს გადაარჩენენ.
