აღზრდა, სინამდვილეში, ძალიან მნიშვნელოვანი რამ არის. ის ადრეული ასაკიდან გვაყალიბებს, მაგრამ, სამწუხაროდ, აღმზრდელებს ყოველთვის კეთილშობილური მიზნები ამოძრავებთ. ხდება ხოლმე, რომ მშობლები თავისუფალ ადამიანს კი არ ზრდიან, არამედ მხოლოდ დამხმარეს მათი კომფორტული სიბერისთვის. შედეგად, ადამიანი არ ცხოვრობს საკუთარი ცხოვრებით.
ეს შეიძლება სხვადასხვა გზით გამოვლინდეს. ზოგი საკუთარ შვილს ბავშვობას იმით ართმევს, რომ ის გაუთავებელი ოლიმპიადებისა და შეჯიბრებისთვის ემზადება. მომავალში, ასეთი წარჩინებული მოსწავლე ნაკლებად სავარაუდოა, რომ პირად ცხოვრებაში წარმატებას მიაღწევს, მაგრამ მისი მშობლები მის გვერდით იქნებიან. ასეთი ბევრი მაგალითია, თუ დააკვირდებით. და სწორედ ამაშია ნამდვილი ტრაგედია. ადამიანის მთელი ცხოვრება ხომ მხოლოდ ერთი მიზნის გამო იხარჯება – იარსებოს სხვის გულისთვის.
ადამიანი არ ცხოვრობს საკუთარი ცხოვრებით
ოჯახში უფროსი ქალიშვილი ვარ. ექვსი წლის რომ ვიყავი, უკვე დედაჩემს ვეხმარებოდი ჩემი უმცროს დის მოვლაში. მისთვის რძის გაცხელება ვისწავლე, თვალყურს ვადევნებდი, მხოლოდ საფენები არ გამომიცვლია. ასაკთან ერთად პრობლემები შეიცვალა, მაგრამ მათი საერთო რაოდენობა მხოლოდ გაიზარდა. იმის გამო, რომ სკოლაში კარგად ვსწავლობდი, ჩემს დასაც უნდა მივხმარებოდი, რომელსაც სწავლა უჭირდა.
მაგრამ მე ნორმალური ადამიანი ვარ. მეც მინდოდა მეგობრებთან ერთად გასვლა, ბიჭებით დაინტერესება და მსგავსი რაღაცები. ამის ნაცვლად, ძიძა თუ არა, მაშინ დამხმარე მაინც გავხდი, ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე.
თანაც ჩვენს ოჯახს არავითარი ფინანსური პრობლემები არ ჰქონდა. მამა, მუდმივად სამსახურში იყო, მან თავად აირჩია ასეთი პროფესია. დედაჩემიც საკმაოდ კარგად გრძნობდა თავს, თუ მეხსიერება არ მღალატობს. მისი მოვალეობა სახლის მოვლა იყო. მე მისან ვისწავლე უამრავი რამ, რაც შემდეგ პრაქტიკაში გამოვაცდე.
ერთი რამ კარგია – ჩემი ქმარი ყველაფრით კმაყოფილია. სულ მაქებს, ამბობს, რომ სახლში ნამდვილი დიასახლისი ვარ. მაგრამ, მართალი გითხრათ, ეს საჩემო არ არის. მე ოფისში მუშაობა მომწონს, ტყუილად კი არ ვარ ბუღალტერი.
რთული მდგომარეობა
ერთი წლის წინ ჩვენს ოჯახს ფინანსურად ძალიან გაუჭირდა. დიახ, ისე, რომ დამჭირდა ქალაქიდან დედასთან გადასვლა. იმ დროს მასთან ჩემი უმცროსი და ცხოვრობდა, რომელიც საერთოდ არ იყო წინააღმდეგი ასეთი ცვლილებების. მაგრამ დედაჩემმა კატეგორიული უარი განაცხადა ჩვენს მიღებაზე. მან გვირჩია, რომ ბებიაჩემის სახლში გადავსულიყავით, რადგან მას ადგილი არ აქვს და მუდმივი ხმაურიც შეაწუხებს.
რა გაეწყობოდა, იქ გადავედით. ახლა გეტყვით, სად წაგვიყვანა ბედმა: სახლში გაზი და ცხელი წყალი არ იყო, შემოსასვლელში კი იატაკი არ გვქონდა. გაგვიმართლა, რომ ზაფხული იყო და თბილოდა. ბებიაჩემის ბაღი სარეველებით იყო სავსე, მაგრამ იყო ხეხილიც: ვაშლის ხეები, ალუბალი, მსხალი. თხილიც კი იყო და რამდენიმე ადგილას სოკოც აღმოვაჩინეთ.
ბავშვი საკუთარ თავს თავად ართობდა, ჩვენ კი მობილურის გამოყენებაც არ შეგვეძლო, კავშირი არ იყო. ამისთვის სახლიდან 100 მეტრის მანძილზე უნდა წავსულიყავით, რომ რაღაც სიგნალი მაინც დაგვეჭირა.
ასე გავიდა რამდენიმე თვე. ამ ხნის განმავლობაში სახლი როგორც შევძელით, ისე მოვაწესრიგეთ. ბალახი მოვთიბეთ და ჭა ამოვასუფთავეთ. ქმარმა გარისკა და აიღო მნიშვნელოვანი სესხი, რომელიც, გეგმის მიხედვით, ბიზნესში ჩადო. მე გულმოდგინედ ვუვლიდი სახლს და ღმერთს ვევედრებოდი, ამ მიყრუებული ადგილიდან გავეყვანეთ. მესმის, რომ ამის თქმა არ შეიძლება, მაგრამ მიყრუებული სოფლის რომანტიკა მასში ყოფნის პირველივე წამებიდან არ მომეწონა.
და, იცით, იმუშავა. ქმარმა ძალიან ბევრი სეზონური საქონელი შეიძინა, სატელიტური ინტერნეტი გამოიყვანა – და საქმე წინ წავიდა. მდგომარეობა მნიშვნელოვნად გაგვიუმჯობესდა, იმდენიც კი შეგვეძლო, რომ ქალაქში ცხოვრების ერთი წლის ქირა წინასწარ გადაგვეხადა. აი, რას ქვია მეორე შანსი. სესხი დავფარეთ, შუამავალი დავიქირავეთ და უკვე მოუთმენლად ველოდით გადასვლას იქ, ასფალტის ჯუნგლებში.
დედაჩემის ზარი ჩემთვის მოულოდნელი იყო. მე მასზე ჯერ კიდევ ძალიან ნაწყენი ვიყავი, რომ არ მოისურვა ჩვენი ოჯახის შეფარება. თავად განსაჯეთ, ის მხოლოდ ერთხელ მოვიდა ჩვენთან, რომ ენახა, როგორ ვცხოვრობდით ბებიაჩემის სახლში. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი სახლები ერთ სოფელშია. ფეხით, მხოლოდ 15 წუთის სავალზე, უბრალოდ დაფიქრდით!
დედამ მითხრა, რომ ჩემი ქმრის წარმატების შესახებ გაეგო და მოგვილოცა. მან მითხრა, რომ ჩემმა უმცროსმა დამ რაღაც მანიკიურის კურსები გაირა და აპირებდა ქალაქში გადასვლას. და, როგორც მოსალოდნელი იყო, მე ვალდებული ვარ, რომ მას დავეხმარო. უფროსი და ყოველთვის პასუხისმგებელია უმცროსზე.
ჩხუბი არ მინდოდა, რადგან ვიცოდი, რომ ეს მხოლოდ ჩემს ნერვულ სისტემას დააზარალებდა. ვუთხარი, რომ მოვიფიქრებდი, რომ ჯერ კიდევ არ გადავსულვართ და ასე შემდეგ. სინამდვილეში, ჩემი უმცროსი დის საქმეები სულაც არ მაღელვებდა. უფრო მეტიც, დედაჩემს ყოველთვის აქვს ფული მისთვის. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და მორჩა.
მეორე ზარი უფრო საინტერესო იყო. უმცროსმა დამ უცნობი ნომრიდან დამირეკა. მან ნამდვილად გამაკვირვა. ის მომესალმა და მთხოვა, რომ მეპატიებინა მისთვის და დედაჩემისთვის. დაინტერესდა, კარგად ვიყავით თუ არა და მთხოვა, რომ მათზე ნაწყენი არ ვყოფილიყავი. მითხრა, რომ მას ნამდვილად სურდა ქალაქში გადასვლა და მართლაც იპოვა იქ რაღაც სამსახური და ჩემგან ფული არ სჭირდებოდა.
ჩემმა დამ მითხრა, რომ უპირველეს ყოვლისა, დედის სახლიდან უნდოდა წასვლა, რადგან მთელი ამ ხნის განმავლობაში, რაც მე გათხოვილი ვიყავი, ის არ აძლევდა ნორმალურად ცხოვრების საშუალებას. სულ იხსენებდა და ამბობდა, თუ როგორი შრომისმოყვარე, ჭკვიანი და ძლიერი ვარ მე და არა მისნაირი. მან თქვა, რომ დედასთან ცხოვრება უბრალოდ შეუძლებელია, ყოველდღე გაქცევის სურვილი გიჩნდება, ახლა კი ამის შესაძლებლობა გაჩნდა.
ასე ხდება, როდესაც ადამიანი არ ცხოვრობს საკუთარი ცხოვრებით. აღმოჩნდა, რომ სინამდვილეში მსხვერპლი ჩემი ერთადერთი და იყო. მართალია, მე ბედნიერი ბავშვობა არ მქონია, მაგრამ ზრდასრულ ასკში ისე ვცხოვრობ, როგორც მინდა. მაგრამ ანას, ეს ვერ მოუხერხდა. მე დავპირდი, რომ პირველ ხანებში ყველანაირად დავეხმარებოდი, რადგან ორივე „უბედურების დები“ ვართ. მაგრამ, მე ახლა უკვე სულ სხვანაირად ვუყურებ ჩემს გარშემო არსებულ სამყაროს.
