ასე თუ ისე, ადამიანთა ოჯახური ფასეულობები სოციალური ურთიერთობების მნიშვნელოვანი საფუძველია. მაგალითად, სამსახურში ცოტა ვინმეს თუ მოეწონება იმ თანამშრომელთან ურთიერთობა, რომელიც საკუთარ მეუღლეს არ სცემს პატივს, ან სახლში სხვა ქალი მოჰყავს. ან, მაგალითად, მეზობლები არ დაუჭერენ მხარს იმ შვილს, რომელიც დედამისს მუდმივად უყვირის. და ეს ნორმალურიცაა.
ადამიანები ერთმანეთს მსგავსი კრიტერიუმებით აფასებენ. ასე უკეთ ვიგებთ, ვინ დგას ჩვენს წინაშე ამ მომენტში, როგორ უნდა მოვიქცეთ ამ ადამიანთან და როგორ მოიქცევა ის პერსპექტივაში. აშკარაა, რომ პიროვნებაზე მისი საქციელი და საქმეები უფრო მეტს ამბობს, ვიდრე უბრალოდ სიტყვები. უფროსმა თაობამ ეს კარგად იცის, ახალგაზრდები კი, სამწუხაროდ, ხშირად უგულებელყოფენ ამ ჭეშმარიტებებს.
ადამიანთა ოჯახური ღირებულებები
მას შემდეგ, რაც ჩემი შვილი თავის ცოლს დაშორდა, მის სახლში ხშირი სტუმარი ვიყავი. მართალია, ის უკვე დიდია, მაგრამ ჩემთვის მანც ბავშვივით არის. მე ვხედავ მის ტკივილს, ვცდილობ როგორმე დავეხმარო და ცუდი ფიქრები ავარიდო. ვთვლი, რომ ყველა დედა ასე უნდა იქცეოდეს. ჩვენ უფროსები ვართ, უფრო გამოცდილები ვართ და მეტი გვესმის ამ ცხოვრების, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი შვილები ასე არ ფიქრობენ.
როდესაც დემეტრემ თავისი საცოლე გამაცნო, მე ტიპური დედის რეაქცია მქონდა, რომელიც შვილის გამო ნერვიულობს. ერთი მხრივ, მიხაროდა, რომ ჩემმა შვილმა, ბოლოს და ბოლოს, მეორე ნახევარი იპოვა. მეორე მხრივ, კი – ჩემთვის გაუგებარი იყო, როგორი გოგონა იდგა ჩემს წინ. ის სიმპათიური იყო, მაშინვე მივხვდი, რომ საუბარი უყვარდა, ენერგიული იყო.
ახალგაზრდა ოჯახის ცხოვრება
მოგვიანებით გავიგე, რომ გვანცა ჩემი ყოფილი თანამშრომლის შვილი იყო, რომელთან ერთადაც ერთ საწარმოში ვმუშაობდი. ამაში საკვირველი არაფერი იყო, პატარა ქალაქში ვცხოვრობთ, სადაც ყველა შორიდან მაინც იცნობს ერთმანეთს. ამის შესახებ ჩემს მძახლებს ვესაუბრე კიდეც, ახალგაზრდობის წლები გავიხსენეთ და ვამბობდით, რომ ადრე ყველაფერი სხვაგვარად ხდებოდა. თუმცა, ამას არა უშავს.
ქორწილის შემდეგ ჩემი შვილი და რძალი ნაქირავებ ბინაში გადავიდნენ. ჩემი შვილის ხელფასი ამის შესაძლებლობას იძლეოდა. გვანცა სახლში იჯდა, ყველაფერი ნორმალურად იყო. შემდეგ ჩემი შვილი დააწინაურეს და მათ შვილის გაჩენა გადაწყვიტეს. სადღაც წაკითხული მქონდა, რომ პირველი ბავშვის დაბადების შემდეგ ყველა წყვილი უდიდეს სტრესსა და ზეწოლას განიცდის ყველა გაგებით, თუმცა დემეტრე და გვანცა ამ ყველაფერს შესანიშნავად გაუმკლავდნენ.
მე მათ დროდადრო ვსტუმრობდი, იმის გასარკვევად, თუ როგორ იყვნენ და როგორ ცხოვრობდნენ. სახლი ყოველთვის მოწესრიგებული იყო, ჩემი რძალი შესანიშნავად უმკლავდებოდა საკუთარ ვალდებულებებს, ის ხომ არ მუშაობდა. მართალი გითხრათ, ის ზოგჯერ მეც მაძლევდა კონკრეტულ რჩევებს. მე საკუთარ თავს ცუდ დიასახლისად არ ვთვლიდი, მაგრამ ჩემთვის სასიამოვნო იყო იმის აღმოჩენა, რომ ახალგაზრდა თაობასაც შეეძლო რაიმეს მოყოლა.
ცოტა ხნის შემდეგ ჩემი მეორე შვილიშვილი დაიბადა. ახალგაზრდებს საზრუნავი მოემატათ. ისინი სტრესში იმყოფებოდნენ და პატარა უთანხმოებებიც გაუჩნდათ. თუმცა, ჩემი შვილის თქმით, სერიოზული არაფერი იყო. ზოგჯერ ახლობელ ადამიანებსაც უჭირთ შეთანხმებულად ცხოვრება. დემეტრე მუდმივად სამსახურში იყო, რათა ოჯახს არაფერი მოჰკლებოდა და ზოგჯერ რამდენიმე დღითაც იკარგებოდა. ეს მის პროფესიას ახასიათებს, რა ექნა.
შემდეგ კი, თითქმის ერთ მომენტში, ყველაფერი აირია. აღმოჩნდა, რომ გვანცას უკვე დიდი ხანია სხვა ჰყავდა. დაახლოებით 1 წლის მანძილზე. ჩემი შვილიშვილები წყლის ორი წვეთივით რომ არ გვანებოდნენ ჩემს შვილს, ეჭვი შემეპარებოდა, რომ მამა ის არ არის. მოკლედ, დემეტრეს თქმით, გვანცას მოსწყინდა ის, რომ ქმარი მუდმივად არ იმყოფებოდა სახლში და ვიღაც გარეწარი გაიცნო. შემდეგ კი – ყველაფერი ისედაც გასაგებია.
ის სახლიდან წავიდა და ბავშვებიც წაიყვანა. მან იმ მამაკაცთან ერთად დაიწყო ცხოვრება და კონტაქტზე საერთოდ არ გამოდიოდა. ეს იყო სევდიანი პერიოდი ჩემი დემეტრეს ცხოვრებაში. კიდევ კარგი, რომ ბოთლისკენ არ გაიწია. ის დილიდან საღამომდე მუშაობდა, წონაში 15 კგ-ით დაიკლო. სამსახურის გარდა, ცხოვრებაში აღარაფერი არ აინტერესებდა.
მე ყველანაირად ვცდილობდი ჩემი შვილის დახმარებას. ის მისმენდა, მაგრამ არანაირად არ რეაგირებდა. ის ამბობდა, რომ ყველაფერი კარგად იყო და ყველაფერს თავად გაუმკლავდებოდა. მე მას დროდადრო ვსტუმრობდი, საჭმელს ვუმზადებდი და მის გასარეცხ ნივთებს სარეცხ მანქანაში ვყრიდი. მინდოდა, რომ ის ბოლომდე არ მოშვებულიყო და ნორმალური ცხოვრება გაეგრძელებინა.
ამ საშინელი ამბების შემდეგ, წამოიდგინეთ ჩემი გაოგნება, როდესაც მორიგ ჯერზე ჩემს შვილთან მივედი და იქ გვანცა დამხვდა. ის ხალათით იდგა, თმა სველი ჰქონდა და მომეჩვენა, რომ იღიმებოდა კიდეც. იმ წუთას დემეტრეც გამოვიდა ოთახიდან, ხელი ჩამკიდა და ჯერ სადარბაზოში, მერე კი – ქუჩაში გამიყვანა.
მას თვალები გაწითლებული ჰქონდა, მითხრა, რომ ახლა არ ეცალა და უკეთესი იქნებოდა, თუ ერთმანეთს საღამოს შევხვდებოდით. ამ ყველაფრის შემდეგ სახლში გაოგნებული დავბრუნდი.
არც იმ საღამოს და არც მომდევნო საღამოს, ჩვენ ერთმანეთი არ გვინახავს. დემეტრე მხოლოდ სამი დღის შემდეგ დამიკავშირდა. ის თავშეკავებული იყო, თავდაჯერებულად საუბრობდა და სრულიად შეცვლილიყო. თითქოს რაღაცამ სასიცოცხლო ძალები შთაბერა. ეს მაშინებდა და მახარებდა კიდეც.
მოკლედ, მისი პოზიცია შემდეგი იყო: გვანცა, უბრალოდ შეცდა. ახლა ისიც და ბავშვებიც სახლში არიან. ამ წუთიდან ყველაფერი ისე იქნება, როგორც უწინ, წარსულზე კი თვალი უნდა დახუჭოს. ეს უსიამოვნო და მტკივნეული იყო, მაგრამ მან აპატია და დღემდე უყვარს. ის დარწმუნებულია, რომ მსგავსი რამ არასოდეს აღარ განმეორდება.
მე თუ ამის წინააღმდეგი ვიქნები, თუ დავიწყებ მის გადარწმუნებას და თუ რაიმე ცუდს ვიტყვი გვანცაზე, დემეტრე ჩემთან ყოველგვარ ურთიერთობას გაწყვეტს. მან ასე გადაწყვიტა. ეს მისი ოჯახია და მისი პრობლემები. შეიძლება ითქვას, რომ ეს მისი ულტიმატუმია.
აი, ასეთი ამბებია. ვაღიარებ, ახლა ჩემი რიგია, რომ გაოგნებულ მდგომარეობაში ვიმყოფებოდე. არ ვიცი, როგორ შეიძლება იყო ასეთი ბრმა და მიმნდობი. ადამიანები ერთმანეთს შორდებიან, ასეც ხდება ხოლმე და ყველაფრის დაბრუნება შეუძლებელია. ყველაფერი ძველებურად აღარ იქნება. მე ეს ზუსტად ვიცი, დემეტრე ხომ მარტომ გავზარდე. თუმცა, ყველაზე მეტად ის მაოცებს, რომ როგორ მოექცა ასე საკუთარ დედას.
მე ხომ მას მთელი ამ პერიოდის მანძილზე გვერდზე ვედექი, ვნერვიულობდი. მართალია ის ჩემი შვილია, მაგრამ ახლა მე მასზე ძალიან გაბრაზებული ვარ. მესმის, რომ დროა საჭირო, რომ დავმშვიდდე. მაგრამ, ეს შვებას არ მგვრის. როგორ მოვიქცე, რაზე გადავიტანო ყურადღება, არ ვიცი. ეს სიტუაცია თავიდან არ ამომდის. ვიმედოვნებ, რომ მალე ყველაფერი შეიცვლება. ახლა კი, მხოლოდ მოთმინება მმართებს.
