ისტორიები ადამიანთა რეალური ცხოვრებიდან, თითქოს ყოველთვის ცოტა ნაცნობია. პრობლემები, რომლებსაც ისინი აღწერენ, ჰოლივუდურ ფილმებს არ ჰგავს. მათ არ აქვთ ძალიან ჩახლართული სიუჟეტი ან ძალიან მოულოდნელი დასასრული. ეს არის ადამიანური დრამა ან კომედია. ნერვიულობა, ცოტა რუტინა და, ძალიან ხშირად, გაუგებრობები ახლობლებს შორის.
სწორედ ეს არის ის, რისგანაც შედგება ჩვენი ცხოვრება. რა თქმა უნდა, არის მცირე პროცენტი, რომელსაც ეს არ ეხება. ამის გარეშე შეუძლებელია. უმეტესწილად კი, რაც არ უნდა ვეცადოთ, ყველას გვხვდება ბევრი მსგავსი ცხოვრებისეული სიტუაცია, საიდანაც გამოსვლა არც ისე ადვილია.
გასულ კვირას, მე, მცირეწლოვანი შვილის დედა, პირადად გამართო ოთხმა ადამიანმა. იმდენი ვიცინე, რომ ახლაც მახსენდება და მეცინება. ჩემს დერეფანში ჩემი ყოფილი ქმრის სიდედრი და მისი სამი შვილი იდგნენ. შეგიძლიათ ამის დაჯერება? აქამდე მეც ვერ შევძლებდი, მაგრამ სწორედ ასე გამოვიდა. გიამბობთ, როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი.
ირაკლი არ იყო ბედნიერი ქორწინებით. როდესაც დაქორწინდა, ორივე 25 წლისები იყვნენ. მას ორ ზრდასრულ ადამიანს შორის სერიოზული, მოწიფული ურთიერთობის იმედი ჰქონდა. ზოგს ჯერ კიდევ სჯერა სისულელეების, რომ ადამიანის ხასიათი რაღაცნაირად იცვლება ასაკის მიხედვით, გულუბრყვილოები არიან. თავიდან, დიახ, ყველაფერი საკმაოდ კარგად იყო.
ახალგაზრდა და პერსპექტიულმა ადამიანებმა პირადი და პროფესიული ცხოვრების მოწყობა დაიწყეს. ირაკლი უკვე მუშაობდა ერთ კარგ ოფისში, თუმცა ჩვეულებრივი თანამშრომელი იყო. ის არ იყო უფროსი, მაგრამ სიტყვა ეთქმებოდა და თავისი მეუღლეც იმავე ოფისში დაასაქმა. ეს ამბავი იმდენჯერ მომისმენია, რომ შემიძლია დეტალურად აღვწერო.
გარკვეული პერიოდის მანძილზე ერთად მუშაობის შემდეგ ოჯახმა ბავშვებზე დაიწყო ფიქრი. ირაკლის არ სურდა აჩქარება, როგორც ყველა მამაკაცს. მაგრამ ლიკას, მის მეუღლეს, სხვა იდეები ჰქონდა. ის თურმე ხშირად ესაუბრებოდა ამის შესახებ დედამისს, ის კი რჩევებს და მითითებებსაც კი აძლევდა დიდ და მეგობრულ ოჯახთან დაკავშირებით.
ერთ-ორ წელიწადში ირაკლი და ლიკა ბედნიერი მშობლები გახდნენ. ირაკლი დააწინაურეს, მისი ცოლი კი დეკრეტულ შვებულებაში გავიდა. როგორც ჩანს, ყველაფერი კარგადაა, არა? დიახ, მაგრამ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო.
ერთ-ერთი ოჯახური საუბრისას ლიკა თავის ქმარს ეუბნება, რომ მუშაობა არ მოსწონს. არ მოსწონს სხვა ადამიანებთან ყოფნა, უფროსის მითითებების შესრულება. ამიტომ მას ურჩევნია მუდმივად სახლში დარჩეს. ირაკლი მაშინ უბრალო თანამშრომელი აღარ იყო, არამედ უკვე პერსპექტიული თანამშრომელი. ვინ შეინარჩუნებს ოჯახურ კერას?
კიდევ ერთი ფეხმძიმობა
სერიოზულად დაფიქრების შემდეგ, ირაკლი მას დაეთანხმა. მათ ყოფნიდათ ფული თავიანთთვის და ბავშვისთვისაც. ასევე სიდედრისთვისაც, რომელსაც ირაკლი საკმაოდ ხშირად ხედავდა საკუთარ სახლში.
მეორე ორსულობამ დიდხანს არ დააყოვნა. დედა ბედნიერი იყო, მამას კი არ ესმოდა, ეს როგორ მოხდა. საჭირო გახდა ყველაფერზე დაზოგვა და უფრო მეტი მუშაობა. უფრო მეტიც, ამ ორსულობების შემდეგ თავად ლიკაც ბავშვივით გახდა. უკვე ზრდასრული ქალი იყო, მაგრამ რაღაცნაირი ინფანტილური გახდა …
როდესაც ირაკლიმ ცოლის მესამე ორსულობის შესახებ შეიტყო, მწუხარებისგან, არც კი იცოდა რა ექნა. მას აღარ აწინაურებდნენ და ფულიც აღარ ჰქონდა საკმარისად. ცოლი და სიდედრი კი უზომოდ ბედნიერები იყვნენ. ცოლს ის საერთოდ არ აინტერესებდა, მხოლოდ ბავშვები. სახლში მისული, თავს ისე გრძნობდა, თითქოს საბავშვო ბაღში იყო სხვის შვილებთან და უცნობ ძიძასთან ერთად.
ჩვენ ერთმანეთს სადღაც ამ პერიოდში შევხვდით. ურთიერთობა საკმაოდ მალე დაიწყო. ვხედავდი და ვგრძნობდი, როგორ ხდებოდა დღითიდღე უფრო ბედნიერი ეს დაცარიელებული მამაკაცი, რომელიც გაცრეცილი ქურთუკით დადიოდა. სულ უფრო მეტ დროს ვატარებდით ერთმანეთთან. მას ჩემთან ყოფნა უნდოდა, სახლში კი ის არავის სჭირდებოდა. მხოლოდ მისი საკრედიტო ბარათი თუ სჭირდებოდათ, სულ ეგ იყო.
ახალი ოჯახი
რომ დავქორწინდით, უკვე სამი თვის ორსული ვიყავი. მართალი გითხრათ, უბრალოდ ასე გამოვიდა, ჩვენ ეს არ დაგვიგეგმია. მით უმეტეს, ჩემი ყოფილი მეუღლის წარსულის გათვალისწინებით… მაგრამ რა გვექნა, ბუნებაა. თავიდან მეშინოდა, რომ მისი ყოფილი ცოლივით გავხდებოდი, მაგრამ არა, მშობიარობის შემდეგ წონაშიც კი არ მომიმატებია. როგორც ჩანს, ყველას თავისი გენეტიკა აქვს.
მერე კი კოშმარი დაიწყო. ლიკამ და დედამისმა გააცნობიერეს, რომ განქორწინება ხუმრობა არ იყო და გადაწყვიტეს ემოქმედათ. დღეგამოშვებით ჩვენთან ერთ-ერთი მათგანი მოდიოდა ბავშვით ხელში ირაკლისთან დასალაპარაკებლად. ამბობდნენ, რომ სახლში დაზიანდა რაღაც. ხან ამბობდნენ, რომ მას ყოფილმა თანამშრომელმა ან მეგობარმა დაურეკა და ასე, ათას სისულელეს იგონებდნენ. ამის გამო მდგომარეობიდან გამოვდიოდი, მაგრამ ვერაფერს ვახერხებდი.
ერთ დღეს ირაკლიმ კაფეში დამპატიჟა და სევდიანად გამომიცხადა, რომ მას წასვლა სურდა. რომ მისი ყოფილი ვერ უმკლავდება ოჯახს, მე კი ძლიერი ხასიათი მაქვს და მისგან მხოლოდ ერთი შვილი მყავს. მას ის არ უყვარს, მაგრამ არსებობს მოვალეობის ცნება. მითხრა, რომ ყოველთვის ვემახსოვრებოდი და, რა თქმა უნდა, ალიმენტსაც გადაიხდიდა, დამეხმარებოდა და ა.შ. თქვა, რომ ყველაფერი გადაწყვეტილი იყო და არაფერი შეიცვლებოდა.
ჩემთვის ეს შოკი იყო. ვტიროდი, ისტერიკა დამემართა, ვეხვეწებოდი. მაგრამ ის წავიდა. კარგია, რომ კაცზე არ ვიყავი დამოკიდებული, მე თვითონ გამოვიმუშავებდი ფულს და ეს საკითხი მაინცდამაინც არ მაწუხებდა. მაგრამ მამაკაცის გარეშე, ბავშვთან ერთად… თანაც, დამეთანხმეთ, რომ ძალიან მოულოდნელად… თუმცა ცხოვრება გაგრძელდა, რაღაცნაირად ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში ჩადგა და მივხვდი, რომ ყველაფერს მარტოც საკმაოდ კარგად ვუმკლავდებოდი.
სხვათა შორის, მან უკვე ექვსი თვის შემდეგ შეწყვიტა ალიმენტის გადახდა, მაგრამ არც კი მწყენია. 3 შვილი ჰყავს, ცოლს თუ არ ჩავთვლით. ფული ნამდვილად სჭირდება. მე კი ბავშვიანი მეგობრები მყავს, ასე რომ, ეტლები, ნივთები და ღირებული რჩევებიც კი – საკმაოდ მაქვს. მადლობა ღმერთს, არც გარეგნობა მაქვს ცუდი, ასე რომ, ცხოვრება არ დასრულებულა.
ახლა კი დროა დავუბრუნდე ჩემი ისტორიის დასაწყისს. ჩემი ყოფილი ქმრის სიდედრი მესტუმრა და თან ბავშვებიც მოიყვანა. ყვიროდა, წიოდა, თმებს იგლეჯდა. პირველი 15 წუთის მანძილზე ვერც კი გავიგე, რა უნდოდა. როგორც მოგვიანებით გაირკვა, იგი ითხოვდა, რომ დაუყოვნებლივ შემეწყვიტა ირაკლისგან რეკვა და არ ჩავრეულიყავი მისი და ლიკას ცხოვრებაში. მათ ხომ ახლახან დაალაგეს ურთიერთობა!
როგორ ვარ, ასეთი უსინდისო, რომელმაც სხვის ქმარს შვილი გაუჩინე და (ის არაფერია, რომ გათხოვილი ვიყავი?) თან არ მრცხვენია, ცოლიან კაცთან დარეკვის! ის არ კმარა, რა უბედურება და გაჭირვება მოვუტანე მათ ოჯახს და ახლა კიდევ მინდა. არანაირი რეაქცია არ მქონია. მერე კი, როდესაც ეს ცირკი საბოლოოდ მომბეზრდა, უბრალოდ გავაგდე ის ქალი და ბავშვებიც. მე ჩუმად ვიყავი, ის კი ყვირილით დაიღალა, ასე რომ ყველაფერი თავისთავად მოხდა.
ოჰ, ირაკლი! რა გარეწარი ხარ. არ გრცხვენია? თუ შენმა ცოლმა დაინახა, რომ ტელეფონზე ესაუბრებოდი ქალს, ესე იგი, საერთოდ აღარ მალავ. მესიჯები მაინც წერე, თავხედო! კარგია, რომ ბოლო შვიდი ან თუნდაც რვა თვის მანძილზე შენთან არ მილაპარაკია. სინდისი საერთოდ არ შემაწუხებს. შენ კი, როგორც ვხედავ, დროს ტყუილად არ კარგავ.
იცით, არც კი მწყინს. მე მყავს ყველაზე საყვარელი შვილი, პერსპექტივები და მომავლის ნდობა. ამ ადამიანებმა კი, რაც უნდათ ის აკეთონ. მთავარია, მე და ჩემს შვილს თავი დაგვანებონ.
