გქონიათ შემთხვევა, რომ გულწრფელ მგზავრებს შეხვედროდით? გზა, უნებლიე მეზობლობაა და კეთილგანწყობილ ან უბრალოდ მომთმენ მსმენელთან დარდის გაზიარების შესაძლებლობაა, რაც ზოგჯერ სწორ გზას გიჩვენებს. განსაკუთრებით ვაგონში, სადაც შუა კვირაში მხოლოდ ორი მგზავრი მგზავრობს და თანაც სხვადასხვა სადგურებამდე. და ხდება აღიარებები იმისა, თუ რა ურთიერთსაწინააღმდეგო აზრები და გრძნობები გაწუხებს იმის ირგვლივ, რის მოგვარებაც გსურს…
მშობლის აღსარება
ასეთი უამრავი ისტორია დამიგროვდა. მოთვინიერებული მგლის ლეკვის შესახებ, რომლის ერთგულებამ უბრალოდ გამაოცა. მკურნალი ბაბუას შესახებ, რომელმაც სოკოსა და მცენარეების მრავალი სამკურნალო თვისება იცოდა და მთელი ცხოვრების მანძილზე მკურნალობისთვის თანხა ერთხელაც კი არ გადაუხდია. როგორ შეიძლება სავსებით ლეგალური იყოს სარეცხის ფხვნილის უფრო ძვირად გაყიდვა, წარმოების ტექნოლოგიაში არაფრის შეცვლის გარეშე და სტაბილური გაცვლითი კურსის პირობებში.
და როგორ გრძნობთ თავს 80 წლის ასაკში, როდესაც სამი ვაჟი გყავთ და ერთიდან მეორესთან გადადიხართ საცხოვრებლად ყოველ ოთხ თვეში ერთხელ.
ჩვენც შემთხვევითი მგზავრები ვარ ინტერნეტში. მინდა გიამბოთ მშობლის კიდევ ერთი რთული აღსარება. იქნებ კარგი რჩევით შეძლოთ დახმარება?
ეს აღსარება ქალბატონ ანასგან მოვისმინე, როდესაც ვნების ხუთშაბათს სახლში ვბრუნდებოდი. როგორც ჩანს, მან ჩემი სატელეფონო საუბარი მოისმინა ჩემს ქალიშვილთან და გადაწყვიტა გაეზიარებინა საკუთარი სულიერი საზრუნავი. აი, მისი ისტორია:
ორი ქალიშვილი მყავს. მე და ჩემი ქმარი მაშინ დავშორდით, როცა უმცროსი ქალიშვილი სკოლაში წავიდა. საცხოვრებლად სოფელში გადავედით, დედაჩემთან. ის მაშინ ძალიან დაგვეხმარა. არ ვიცი, როგორ გავუმკლავდებოდი ყველაფერს, რომ არა დედაჩემი.
გოგოები რომ წამოიზარდნენ, დედასთან დავტოვე და სამუშაოდ იტალიაში წავედი. იქ უკვე ჩემი ბევრი თანასოფლელი მუშაობდა. ასე რომ, ჩემი ნაცნობები დამხვდნენ კიდეც და სამსახურის პოვნაშიც დამეხმარნენ. რა თქმა უნდა, რთული იყო ერთმანეთისგან დაშორება, მაგრამ თავს უფრო კარგად ვგრძნობდი იმის ცოდნით, რომ ჩემს შვილებს და დედას კარგი საკვები, ლამაზი ტანსაცმელი, თბილი და კომფორტული სახლი ჰქონდათ. რა თქმა უნდა, ყოველთვიურად ვუგზავნიდი მათ ფულს, მაგრამ ასევე რეგულარულად ვაგროვებდი თანხას ჩემი ოცნებისთვის.
დედობრივი ვალი
როცა ჩემი ქალიშვილები დაქორწინდნენ, ამის განხორციელება მოვახერხე: თითოეულ მათგანს ქორწილისთვის ერთოთახიანი ბინა ვაჩუქე. ბინები მაშინვე ჩემი ქალიშვილების სახელზე დავარეგისტრირე… მიმაჩნდა, რომ ასე ჩემი დედობრივი მოვალეობა შევასრულე და როცა გოგოები დასახლდნენ, როცა თითოეულმა მათგანმა ცხოვრება მოიწყო, ვუთხარი, რომ ჩემი ფულის იმედი აღარ უნდა ჰქონოდათ. არც ერთი მათგანი არ შემწინააღმდეგებია. რა თქმა უნდა, მათ საჩუქრებს ვჩუქნიდი და დედაჩემსაც ვეხმარებოდი, მაგრამ ფულის შეგროვება საკუთარი სახლისთვის და სიბერისთვისაც დავიწყე, რომელიც არც ისე შორს იყო…
სამი წლის წინ დედაჩემი გარდაიცვალა. მე ისევ იტალიაში ვმუშაობ. სახლი, რომელიც მემკვიდრეობით მივიღე, ცარიელია. არაერთხელ ვთხოვე ჩემს ქალიშვილებსა და სიძეებს, რომ რიგრიგობით მაინც წასულიყვნენ სოფელში და სახლისთვის მიეხედათ. ზამთარში რამდენჯერმე გაეთბოთ, ეზო თოვლისგან გაეწმინდათ. ზაფხულში ბალახი გაეთიბათ, ბაღი მოეწესრიგებინათ, ფანჯრები გაეწმინდათ, რასაც შეღებვა სჭირდებოდა შეეღებათ, შეეკეთებინათ.
მეზობელი, რომელიც დამეხმარა
მაგრამ არა, უარის თქმის მიზეზები ყოველთვის ჰქონდათ. ასეც იდგებოდა მიტოვებული, მაგრამ გადავწყვიტე, დახმარებისთვის მეზობლისთვის მიმემართა, მიხეილისთვის. ის დამთანხმდა. ყოველდღე არა, მაგრამ ხშირად რაღაცას შეაკეთებდა ხოლმე, ბაღს და ეზოს უვლიდა. მირეკავდა და მეუბნებოდა, რა გააკეთა და რის გაკეთება იყო საჭირო. ცოლის საფლავის გასასუფთავებლად რომ მიდიოდა, დედაჩემის საფლავსაც ასუფთავებდა…
თანდათან ჩვენს შორის რაღაც უფრო მეტი გაჩნდა, ვიდრე უბრალოდ საქმიანი ურთიერთობა. სიმპათია, ნდობა… ჩვენ დიდხანს ვსაუბრობთ, რაღაცებს ვიხსენებთ, ერთმანეთს ვუზიარებთ, რა გვაწუხებს და გვაინტერესებს… ხანდახან ვოცნებობთ.
მიხეილი რამდენიმე წელია, რაც დაქვრივდა. ერთი ვაჟი ჰყავს, რომელიც გერმანიაში ცხოვრობს. გაზაფხულის დასაწყისში მიხეილმა დამირეკა და შემომთავაზა, რომ სახლში დავბრუნდე. ამბობს, რომ ერთად დავამთავროთ სახლის გარემონტება და ერთად ვიცხოვროთო. მე წინააღმდეგი არ ვარ, მიხარია კიდეც.
მაგრამ ჩემს ქალიშვილებს ვუამბე და ისინი გაბრაზდნენ: ამ სიბერეში რა მოიგონე? დასაცინი უნდა გახდე? რა საჭიროა უცხო ადამიანის ოჯახურ ბუდეში შემოყვანა? მითხრეს, რომ თუ მიხეილის შემოთავაზებას დავთანხმდები, აღდგომაზე ჩვენთან არ მოვლენ. იქნებ იმედოვნებდნენ, რომ სახლის მშენებლობას დავამთავრებდი და ერთ-ერთ მათგანს ჩემთან დავასახლებდი? მაგრამ, ოდესმე ხომ ეს სახლი მაინც მათ დარჩებათ?
აი, ახლა ჩემს მშობლიურ სოფელში მივდივარ. ვიცი, რომ მიხეილი მელოდება, მას ძალიან გაუხარდება. დღესასწაულზე კი, როგორც ჩანს, ახლობელი ადამიანების გარეშე ვიქნები…
მშობლის აღსარება: თქვენ რას ფიქრობთ?
საპასუხოდ მე მხოლოდ ის ვთქვი, რომ მხოლოდ საკუთარ გულს უნდა დაუჯეროს. მაგრამ მე დღემდე ვცდილობ ვუპასუხო რთულ კითხვას: რატომ არის ბევრი ზრდასრული შვილი დარწმუნებული, რომ დედამ საკუთარი ბედნიერება მათთვის უნდა გაწიროს? აქვთ თუ არა ანას ქალიშვილებს გაბრაზების მიზეზი, როდესაც ადრე ბებიის სახლი არ აინტერესებდათ?
