როგორ შეიძლება მოხდეს ისე, რომ შვილიშვილსა და ბებიას შორის ჩვეულმა საუბარმა ოჯახური ურთიერთობები გააფუჭოს? მით უმეტეს, როდესაც შვილიშვილი ძალიან პატარაა და მას უბრალოდ არ შეუძლია რაიმე განსაკუთრებული საიდუმლოების გაცემა? გასაკვირია, რომ ცხოვრებაში ასეთი სასწაულები ხშირად ხდება. არ გჯერათ?
ეს ამბავი ერთ უბრალო ქალს შეემთხვა, დიდი ქალაქის მაცხოვრებელს. ძალიან სასიამოვნოა, რომ მან თავად მოისურვა ამ ისტორიის ჩვენთვის გაზიარება. ვფიქრობთ, რომ ეს ისტორია გარკვეულწილად დამრიგებლურიც კია. ნებისმიერ შემთხვევაში, სჯობს სხვის შეცდომებზე ისწავლო, ვიდრე საკუთარზე. ამიტომ გირჩევთ, წაიკითხოთ, დაფიქრდეთ და დასკვნები თავად გამოიტანოთ. მართლაც, სასარგებლო იქნება თვითგანვითარებისთვის.
საუბარი შვილიშვილსა და ბებიას შორის
მიუხედავად იმისა, რომ ახლახან 63 წლის გავხდი, მართალი გითხრათ, თავს უკეთ ვგრძნობ, ვიდრე 20 წლის წინ. აი, რას ნიშნავს საკუთარი თავის დროულად ხელში აყვანა და სწორ კვებაზე გადასვლა. ყველას ვურჩევ, ჯანსაღი ცხოვრების წესისთვის დროს ყოველთვის გამონახავთ. მაგრამ ჩემი ისტორია ამაზე არ არის. მინდა მოგიყვეთ სიტუაციის შესახებ, რომელიც მე და ჩემს ვაჟს გადაგვხდა.
ჩემმა ქმარმა 17 წლის წინ დაგვტოვა. ერთადერთი ვაჟი მარტომ გავზარდე. ამის გამო დამეწყო სტრესი, გავსუქდი და უსიამოვნო ჩვევები ჩამომიყალიბდა. მაგრამ, ახლა ეს წარსულშია. ვალერი წესიერ ადამიანად გაიზარდა, დაქორწინდა და შეეძინა ვაჟი, რომელიც ახლა 4 წლისაა. ჩემი შვილიშვილი ძალიან მიყვარს, მასთან ხშირად მივდივარ საჩუქრებით და ისიც სიყვარულით მპასუხობს.
აი, ჩემს რძალს კი, რატომღაც არ ვუყვარვარ. მე მას მთელი პატივისცემით ვეპყრობი, მაგრამ ის ვერ იღებს ჯანსაღ კრიტიკას. ახლა აგიხსნით. საქმე ისაა, რომ ის მშობიარობამდეც იყო, ასე ვთქვათ, ცოტა მსუქანი. რა ვქნათ, ადამიანებს განსხვავებული აღნაგობა აქვთ. მშობიარობის შემდეგ, ლიზამ რატომღაც მთლიანად მიუშვა თავი. ამას ყველა ხედავდა, მაგრამ მისთვის სიმართლის თქმა არ სურდათ.
მე არ ვარ მიჩვეული საამებლად რაღაცების ლაპარაკს. ამიტომ, დროდადრო ჩემს რძალს ვურჩევდი გადასულიყო სწორ კვებაზე, რათა გაეუმჯობესებინა ჯანმრთელობა, გაეწმინდა სხეული და საბოლოოდ შვება ეგრძნო. სულ ეს იყო. მაგრამ, ალბათ, მას ეს გულთან ახლოს მიჰქონდა და ფიქრობდა, რომ რაღაცნაირად მისი დამცირება მინდოდა, საკუთარი შვილის წინაშე შეურაცხყოფის მიყენება. აბა, რა უნდა მექნა, თუ მას ჩემთან ცალკე შეხვედრის არანაირი სურვილი არ ჰქონდა?!
ასეა თუ ისე, იმ ფულზე, რომელიც ჩემს შვილთან თვეში ერთხელ მიმქონდა, ის უარს არ ამბობდა. მე მათ ოჯახს ქირის გადახდაში ვეხმარებოდი, რადგან ისინი მარტო ვერ უმკლავდებოდნენ. ჩემი შვილიშვილი სუსტი ჯანმრთელობით დაიბადა და ძვირადღირებული მედიკამენტების ყიდვა სჭირდებოდათ, კარგ ექიმებთან კონსულტაცია. მე, როგორც ბებია, არ მინდოდა, რომ განზე ვმდგარიყავი. კარგია, რომ გარკვეული დანაზოგი მაქვს, შავი დღისთვის.
პრინციპში, ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში წარიმართებოდა, რომ არა ერთი შემთხვევა. მორიგ ჯერზე, გამაფრთხილებელი ზარის შემდეგ, შვილიშვილის სანახავად მივედი. მე მას ხილი და სათამაშოები ვუყიდე. ზღურბლს გადავაბიჯე, ჩემს შვილს ჩავეხუტე და რძალს მივესალმე. ქურთუკის გახდას ვაპირებდი, როცა ჩემი შვილიშვილი მხიარული ყვირილით გამოიქცა და ჩამეხუტა, თან “თამარა ბაბოს” ყვიროდა.
მე თამრიკო მქვია და ჩემი სახელი ძალიან მიყვარს. საკუთარ თავს კი ბებიად მხოლოდ შვილიშვილის არსებობის გამო ვთვლი და არა შინაგანად. მაგალითად, როცა მხოლოდ შენმა დისშვილებმა შეიძლება დაგიძახონ დეიდა, მაგრამ არა მეზობელ სახლში მცხოვრებმა ბავშვებმა. ხომ გესმით? ამ შემთხვევაში კი, ყველაფერი და ერთდროულად. ვინ ასწავლიდა ბავშვს ასეთ რამეს? ჩემს შვილს და რძალს გავხედე – ნულოვანი რეაქცია. შევჩერდი, საშუალება მივეცი, რომ ბოდიში მოეხადათ და სიტუაცია გაენეიტრალებინათ. მაგრამ… ეს ყველაფერი ამაო იყო. სიჩუმე იდგა.
ამის შემდეგ, შვილიშვილისთვის ნაყიდი საჩუქრები თაროზე დავტოვე, კარი გავაღე და გარეთ გავედი. არავინ გამომკიდებია, არავის უცდია ჩემი შეჩერება. ასე რომ, სახლში დავბრუნდი. საღამოს ჩემმა შვილმა დარეკა და ასეთი რეაქციის მიზეზი მკითხა. მისი რეაქცია ჩემს პასუხებზე მხოლოდ სიცილი და სულელური ხუმრობები იყო. ზუსტად, მის სტილში. მკითხა, თუ ამხელა ქალს ბავშვისგან, როგორ მეწყინა.
მაგრამ მე ბავშვთან პრეტენზია არ მაქვს. ჩემი შვილიშვილი ამ სიტუაციაში ლაკმუსის ქაღალდს ჰგავს. მან გააჟღერა ის, რაც ჩემზე დედამ ან მამამ თქვა. დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი შვილი არ იტყოდა. მართალი გითხრათ, ერთგვარ სულელურ შურისძიებას ჰგავს, იაფფასიანს. მიუხედავად ამისა, ჩემი ვაჟი თავის ცოლს იცავს: მისგან ასეთი რამ არ მსმენიაო.
ორი კვირაა, მათთან აღარ წავსულვარ. მე თვითონ მიჭირს, რადგან ძალიან მენატრება ჩემი შვილიშვილი და მინდა ვნახო, როგორ იზრდება და ძლიერდება. მაგრამ “თამარა ბაბო” – ჩემს ძალებს აღემატება. რჩება მხოლოდ ერთი კოზირი: მალე ბინის ქირის გადახდის დრო ახლოვდება. ამ კოზირს აუცილებლად გამოვიყენებ. ახლა თავად გადაწყვიტონ, როგორ მოიქცევიან.
ვნახოთ, რა იქნება. არ მოსწონს ლიზას ჩემი რჩევები? ღვთის გულისათვის, აღარაფერს ვეტყვი. შვილიშვილს ახალ ხილს ვუყიდი, მისთვის კი – ტორტს შევუკვეთავ. მომავალში კი ვნახავთ, ვინ იყო მართალი: დედამთილი, რომელსაც მისთვის კარგი უნდოდა, თუ მისი შინაგანი სურვილი, მუცლის ამოვსებისა. დრო ყველას განსჯის. ქალები კი, სამწუხაროდ, დროის წინაშე უძლურნი არიან.
