რაც არ უნდა ახლო ნათესავები იყოთ, ზოგიერთ საკითხში მაინც აუცილებელია დისტანციის დაცვა. როდესაც ადამიანს სულში უძვრები, ეს ჩვეულებრივ კარგად არ მთავრდება. ჩვენი მკითხველი ამაში 100%-ით არის დარწმუნებული. იგი თვლის, რომ დების პირადი ცხოვრება სათუთი თემაა, მასში ჩარევა არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება.
სიმართლეა თუ არა, ეს სადაო საკითხია. პირადად ჩვენ გვჯერა, რომ სიტუაციები შეიძლება განსხვავებული იყოს და ყოველთვის უნდა ვიმოქმედოთ არსებული გარემოებების შესაბამისად. თუმცა ჩვენ არ გვაქვს არავითარი უფლება, შევეწინააღმდეგოთ ჩვენი მკითხველის აზრს.
დების პირადი ცხოვრება
სოფლებში ხალხი უფრო მეგობრულად ცხოვრობს, ვიდრე ქალაქში. ქალაქში სახლში მხოლოდ გძინავს. დანარჩენ დროს სამსახურში, მოგზაურობაში ან სხვაგან ატარებ. სოფელში კი ყველა ნათესავი ერმანეთის თვალწინ არის. არის მუდმივი კომუნიკაცია და ურთიერთდახმარება. ჩემი ყველაზე ნათელი წლები ჩემს მშობლიურ სოფელში გავატარე, დედასთან და დასთან ერთად. სამწუხაროდ, ეს დრო წარსულში დარჩა.
მარი 23 წლის იყო, როდესაც საცხოვრებლად ქალაქში გადავიდა, თავის შეყვარებულთან. მე ბოლომდე ვცდილობდი სოფელში დარჩენას, მაგრამ რამდენიმე წლის შემდეგ ქალაქში გადასვლა მეც მომიწია. ეს ყველაფერი ნორმალური ინფრასტრუქტურისა და სამსახურის პერსპექტივის არარსებობის ბრალი იყო. ეს რომ არა, გეფიცებით, სოფელში ვიცხოვრებდი და თავს შესანიშნავად ვიგრძნობდი.
ახლა მე და მარი უკვე ორმოცდაათს გადაცილებულები ვართ. მე ახლაც ქალაქში ვცხოვრობ, ქმართან და შვილთან ერთად. მარიმ დაახლოებით ათი წლის წინ გადაწყვიტა, რომ ქვეყანა საერთოდ დაეტოვებინა და ბედი საზღვარგარეთ ეცადა, ემუშავა. მისი ქმრის საქმეები არც თუ ისე კარგად მიდიოდა, შვილები კი გასაზრდელები ჰყავდათ, ასე რომ, მათ სხვა გზა არ ჰქონდათ. ვცდილობდი მის გადარწმუნებას, მაგრამ სულის სიღრმეში ვიცოდი, რომ ის ამას რთული ცხოვრების გამო აკეთებდა.
მისი ქმარი ძალიან არაკომუნიკაბელური ადამიანია. წლების განმავლობაში მას მხოლოდ რამდენჯერმე შევხვედრივარ. ისიც უბრალოდ იმიტომ, რომ მათ ქორწილში ვიყავი და კიდევ რომელიღაც საერთო წვეულებებზე. მას კატეგორიულად არ სურდა, ისე უბრალოდ ნათესავებთან შეხვედრა. ჩვეულებრივი ქალაქის მაცხოვრებლის ტიპური დამოკიდებულება.
გამგზავრების შემდეგ, პირველი ორი თვის განმავლობაში მარი გამუდმებით მირეკავდა. მისთვის ძალიან რთული იყო, მოწყენილი იყო. მას მშობლიური ადგილები, შვილი, ქმარი ენატრებოდა. მაგრამ მათ, როგორც მივხვდი, მაინცდამაინც არ სურდათ საუბარი ან არ შეეძლოთ. ამიტომ, მარი თავის მთელ განცდებს ჩვენს საუბრებში გადმოსცემდა. საბედნიეროდ, ექვსი თვის შემდეგ ცოტა უფრო გაუადვილდა. ჩემი და შეეჩვია და ადგილობრივ დამსაქმებლებთან მეტ-ნაკლებად ნორმალურად ახერხებდა ურთიერთობას.
შემდეგ უკვე ბევრი საქმე გაუჩნდა და სულ უფრო ნაკლებად რეკავდა. მე თვითონ ვცადე რამდენჯერმე დარეკვა, მაგრამ ჩემს დას ყოველთვის ბევრი საქმდე ჰქონდა და თანაც ეს დროში განსხვავებაც… ის ძალიან იშვიათად ჩამოდიოდა. წელიწადში ერთხელ და კვირანახევრის განმავლობაში. მთელ ამ დროს მარი თავის ოჯახთან ერთად ატარებდა. მე და ჩემს ქმარს სტუმრად არ გვეპატიჟებოდნენ. მე არ მწყინდა, მის ადგილას მეც მენდომებოდა, რომ მთელი დრო მხოლოდ ოჯახთან ერთად გამეტარებინა.
მაგრამ დადგა ჯერი, რომ ჩემი დისგან დახმარება მე მეთხოვა. ჩვენს ოჯახს საკმაოდ დიდი თანხა ჰქონდა დაგროვილი, რომელიც საჭირო იყო, რომ რაღაცაში გამოგვეყენებინა. ამიტომ გადავწყვიტეთ, ჩვენი შვილისთვის ბინა გვეყიდა. კარგი ვარიანტის საყიდლად მხოლოდ 5 ათასი დოლარი გვაკლდებოდა. რა თქმა უნდა, ეს ძალიან დიდი თანხა არ არის, მაგრამ ძალიან მომგებიანი შემოთავაზება იყო და მისი ხელიდან გაშვება არ შეიძლებოდა.
მარის დავურეკე და ავუხსენი სიტუაცია იმ იმედით, რომ საკუთარ დას დაეხმარებოდა. ვუთხარი, რომ პროცენტებით დავუბრუნებდი. ოღონდაც მოხერხებულიყო იმ საცხოვრებელი ფართის ყიდვა. მარიმ მტკიცე უარი მითხრა. არც კი უთქვამს, რომ თითქოს ფული არ ჰქონდა. მან უბრალოდ მითხრა, რომ არ სურდა ჩვენი ურთიერთობის ფინანსურ რელსებზე გადაყვანა. ამიტომ, სამწუხაროდ, იძულებული იყო, რომ უარი ეთქვა. ასე გავუშვით ხელიდან ის ბინა, რომლის ყიდვაც ჩვენი ვაჟისთვის გვინდოდა.
მაშინ მასზე ძალიან გავბრაზდი. მთელი ღამე ვტიროდი. როგორ შეძლო ჩემმა საყვარელმა დამ ასე მოქცევა? უმიზეზოდ, მხოლოდ და მხოლოდ პრინციპის გამო! აშკარა იყო, რომ ჩვენს შორის ურთიერთობა შეიცვალა. ვიტყოდი, რომ შეწყდა კიდეც. მე ამის შემდეგ მასთან საუბარი აღარ მსიამოვნებლდა, მას კი ალბათ ზედმეტი დრო არ ჰქონდა.
მას შემდეგ 3 წელი გავიდა. ჩვენ ისევ არ ველაპარაკებით ერთმანეთს და დღემდე ვთვლი, რომ ის მართალი არ იყო. თუმცა, ახალი ინფორმაცია მომივიდა. აღმოჩნდა, რომ მარის ქმარს სხვა ქალთან აქვს ურთიერთობა, სანამ ცოლი უცხო ქვეყანაში მუშაობს. ამის შესახებ ჩვენმა საერთო მეგობარმა მითხრა, მაგრამ არ დავიჯერე. როგორ უნდა დამეზუსტებინა? გადავწყვიტე ერთ დღეს მათ სახლთან ახლოს გამესეირნა. სამსახურის შემდეგ. მგონი ამით არაფერი დაშავდებოდა…
და დიახ, ვნახე როგორ დადიოდა ხელგადახვეული ვიღაც ქალთან ერთად. ხელში ჩანთები ეჭირათ და ტკბილად ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს. ახლა ის ასეთი ჩუმი აღარ ჩანდა. გრძნობები მხოლოდ კომფორტულ პირობებში ვლინდება. აი, როგორი ყოფილა ჩემი სიძე.
ასე რომ, ახლა დილემის წინაშე ვდგავარ. ერთი მხრივ, ვერ ვიტან ღალატს. ვფიქრობ, რომ ჩემმა დამ უნდა იცოდეს ქმრის საქციელის შესახებ. მაგრამ მე მასზე ძალიან ნაწყენი ვარ. მისმა პრინციპულმა ღალატმა ჩვენი ოჯახი დიდად დააზარალა. გარდა ამისა, ვინ იცის… ეს მაინც მისი პირადი ცხოვრებაა. შესაძლოა, ასეც უნდა იყოს. და უკეთესი იქნება, თუ მე საერთოდ არ ჩავერევი.
არ ვიცი როგორ მოვიქცე. ანონიმურ წერილებს ხომ არ დავწერ, როგორც სკოლაში. ან როგორ გავგზავნი? ამის შესახებ ჩემს ქმართანაც კი ვერ ვსაუბრობ, რადგან ეს ჩემს დას ეხება და არა ვინმე ნაცნობს. ჯერ-ჯერობით ყველაფერი ისევ ისეა, მაგრამ უახლოეს მომავალში უნდა გადავწყვიტო, ვინ ვარ: კარგი და, რომლისთვისაც მნიშვნელოვანია ოჯახური კავშირები, თუ მტკიცე პრინციპებისა და მაღალი თვითშეფასების მქონე ადამიანი.
