დების ურთიერთობაში ყველაფერი ყოველთვის კარგად არ არის. ხდება უთანხმოებები, კამათი და კონფლიქტებიც კი. განსაკუთრებით ბავშვობაში ეს, ასე ვთქვათ, ჩვეულებრივი ამბავია. ერთ დას მეორე დის შურს ან უბრალოდ მეტ ყურადღებას მოითხოვს. მშობლებისთვის ეს მხოლოდ ერთ რამეს ნიშნავს: აღმზრდელობითი სამუშაოს ჩატარების დროა.
ასაკთან ერთად, კონფლიქტები ხშირად ქრება. მათ ცვლის ზრდასრული ადამიანების ძლიერი მეგობრობა, ან თუნდაც ნორმალური ნათესაური ურთიერთობები. თუმცა არის შემთხვევები, როდესაც ეს ყველაფერი ასე არ არის. სადღაც ვიღაცას ბავშვობის ტრავმები რჩება და დროთა განმავლობაში ისინი თავს ახსენებს ხოლმე. ეს იწვევს ახალ კონფლიქტებს და გაუგებრობას.
დას შურს
ბავშვობაში მე და ჩემი და ხშირად ვჩხუბობდით. ის ჩემზე ოთხი წლით უმცროსია, ამიტომ მშობლები თითქმის ყოველთვის მის მხარეს იყვნენ. განსაკუთრებით დედა. სკოლაში ცოტათი გაადვილდა: იქ მშობლები არ იყვნენ, სხვა ბავშვებს კი ესმოდათ ჩემი და ყოველთვის გმობდნენ იას თავისი სიამაყისა და ქედმაღლობის გამო. არ გასულა დღე, რომ მას ჩემი გარეგნობის გამო არ დაეცინა.
საქმე ისაა, რომ სახეზე დიდი თანდაყოლილი ლაქა მაქვს. მამაჩემი ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ მიხდება კიდეც და, სინამდვილეში, ძალიან ლამაზი ვარ. დედაჩემი და ჩემი და კი – ზურგს უკან დამცინოდნენ. ასე რომ, მამაჩემის გარდაცვალების შემდეგ, თავადაც წარმოიდგენთ, როგორი დამოკიდებულება ჩამოყალიბდა ჩემს მიმართ.
შემდეგ, როდესაც ია გაიზარდა, მას ძალიან სწრაფად გაუჩნდა თაყვანისმცემლების მთელი ურდო. სოფელში ვცხოვრობდით, რომელიც ახლა, ქალაქის გაფართოების გამო, მის ნაწილად იქცა. მაგრამ მაშინ, დამიჯერეთ, არანაირი ინფრასტრუქტურა არ იყო და ხალხიც ზუსტად ისე იქცეოდა, როგორც სოფლის მოსახლეობას ევალებოდა. ასე რომ, ჩემი და 18 წლის ასაკში გათხოვდა და სწრაფად გაფრინდა უცხო სახლში, სხვა ოჯახთან. მე ეს ძალიან გამიხარდა.
ჩემთვის, რა თქმა უნდა, ხელი არავის უთხოვნია. მე მაშინ ჩემს გარეგნობას უკვე შეგუებული ვიყავი და დიდად არ ვწუხდი იმის გამო, რომ თაყვანისმცემლები არ მყავდა. მე ვოცნებობდი, რომ მშობლების სახლიდან წავსულიყავი და ბედი სხვაგან მეცადა. სხვა ქალაქში ან თუ გამიმართლებდა, სხვა ქვეყანაში. თუმცა ამ ოცნებას ახდენა არ ეწერა.
დედაჩემმა, რომელიც მთელი ბავშვობა ჩემი უმცროსი დის მხარეს იყო, უცებ თავი ძალიან ცუდად იგრძნო. მან გამომიცხადა, რომ ასეთ რთულ დროს, მის გვერდით ყოფნა ჩემი ვალდებულება იყო. ასეა თუ ისე, მე მაინც მისი ქალიშვილი ვარ. ის კი, თავის მხრივ, იღებს ვალდებულებას, რომ სახლი მხოლოდ მე დამიტოვოს. ია ხომ ძალიან წარმატებულად გათხოვდა, მდიდარი ქმარი ჰყავს და მისთვის ეს სახლი ფინანსური კუთხით პრაქტიკულად არაფერს ნიშნავს.
სხვა ვარიანტი არ არსებობდა, დათანხმება მომიწია. იქვე ვიშოვე სამსახური, საღამოობით მხოლოდ ჩვენ ორისთვის ვამზადებდი საჭმელს და ვუსმენდი დედაჩემის ჩივილებს ცხოვრებასა და ჯანმრთელობაზე. მეგონა, ერთ-ორ წელიწადში აუცილებლად წავიდოდი სადმე, მანამდე კი ვნახავდი, რა ვარიანტები შეიძლება ყოფილიყო. თუმცა ცხოვრებამ ჩემს გეგმებს მხოლოდ დასცინა.
არც 5 და არც 10 წლის შემდეგ არსად არ წავსულვარ. დედასთან დავრჩი, რომელიც ხან კარგად იყო, ხან ძალიან ცუდად. მას სახელმწიფო გარკვეულ პენსიას უხდიდა, მე კი – სულ გადარბენებზე ვიყავი. ვერც პირადი ცხოვრების აწყობა ვერ მოვახერხე. სანამ ჩემი და მორიგ ჯერზე ორსულდებოდა, მე ერთ მოკლევადიან რომანს მეორეზე ვცვლიდი. ჩემი დისშვილები ღიად მეძახდნენ, “შინაბერას” და “დეიდა ლაქას”. ვინ ასწავლათ?
ახლა კი, როცა 53 წლის ვარ და დედაჩემის წასვლის შემდეგ მისი დაკრძალვის ხარჯები სრულად გადავიხადე, ჩემმა დამ თავი ისევ შემახსენა. მისი უფროსი ქალიშვილი, ისევე როგორც თავად ია, 18 წლის ასაკში თხოვდება. მას და მის საქმროს საცხოვრებელი ადგილი არ აქვთ. გასაკვირია, მისი ქმარი ხომ ყოველთვის ასეთი მდიდარი იყო. ია ახალგაზრდების დასახლებას ჩემს სახლში აპირებს, რადგან ახლა მეც ქალაქში ვცხოვრობ და თანაც შედარებით კარგ კერძო სახლში.
მოულოდნელად, დედაჩემის ანდერძში არ აღმოჩნდა პირდაპირი მითითება, რომ მისი სახლი მთლიანად მე მეკუთვნოდა. ასე რომ, იას აქვს სრული უფლება მოითხოვოს სახლისა და მიწის თავისი ნახევარი. მე კი, გამოდის, სიცოცხლე ტყუილად დამიხარჯავს.
ისიც უნდა ვთქვა, რომ ცოტა ხნის წინ ერთი მამაკაცი გავიცანი, ის ქვრივია. ცოლობა მთხოვა, წინააღმდეგი არ ვარ, მაგრამ მე მასთან ცხოვრებას ვერ შევძლებ. ის მამასთან ერთად ცხოვრობს, რომელიც მძიმედ არის დაავადებული. მეორედ მომვლელი ვერ გავხდები. მეორე მხრივ, შესაძლებელი იქნებოდა, რომ ის ჩემთან გადმოსულიყო, რომ არა უმცროსი და და მისი მარადიული ბოროტი ხრიკები.
ვიქტორს ვუამბე ჩვენი ურთიერთობის შესახებ და მან მითხრა, რომ შეეცდებოდა ჩემს დახმარებას უძრავი ქონების პრობლემის მოგვარებაში. მას ჰყავს მეგობარი ადვოკატი, რომელსაც შეუძლია გაასაჩივროს სასამართლოს გადაწყვეტილება დედაჩვენის მემკვიდრეობასთან დაკავშირებით. ეს თუ მოხერხდება, ბოლოს და ბოლოს, შევძლებ იმ ცხოვრებით ცხოვრებას, რომელიც ყოველთვის მინდოდა.
მე არ მაქვს ცუდი ჩვევები და ფიზიკურად თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ. ვინ იცის, იქნებ მეც მოვასწრო და დედობის ბედნიერება განვიცადო? მე ჩემი შვილები აუცილებლად ერთნაირად მეყვარება და მათ ისე არ მოვექცევი, როგორც უფასო მოსამსახურეებს. ამაში შეგიძლიათ დარწმუნებული იყოთ.
