თითოეულ მშობელს განსხვავებული ხედვა აქვს იმასთან დაკავშირებით, თუ რას ნიშნავს ზრუნვა. ბავშვების აღზრდა ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან ის პირდაპირ განსაზღვრავს მომავალში შვილების ურთიერთობას მამასთან და დედასთან. მნიშვნელოვანია ვიპოვოთ სწორი მიდგომა, ქცევა, თუნდაც ვიფიქროთ ზოგიერთ გარე პირობებზე, როგორიცაა სანაცნობო წრე. მხოლოდ ამის შემდეგ შეიძლება გვქონდეს იმედი სიბერეში ბავშვების ადეკვატური დამოკიდებულებისა.
და მაინც, ეს არ იძლევა 100% შედეგს. შვილს სიყვარულსა და სითბოში ზრდი. ზრუნავ მის კარგ განათლებაზე და ექცევი მას, როგორც ნორმალურ, დამოუკიდებელ ადამიანს. ხელს არ უშლი მის ოცნებებს. მას კი ეს ყველაფერი მშობლების სახლიდან გასვლისთანავე ავიწყდება. სირცხვილია, მაგრამ სამწუხაროდ, ამისგან არავინაა დაზღვეული.
რას ნიშნავს ზრუნვა
მთელი ჩემი ცხოვრება არ მესმოდა, როგორ ამყარებენ სხვები ძლიერ, საიმედო ურთიერთობებს ერთმანეთთან. ალბათ მე ვარ სწორედ ის მარტოხელა მგელი, რომელთან მიმსგავსებასაც ძალიან ცდილობენ კაცები. ახალგაზრდობაში დაქალი არ მყავდა. ნაცნობები და ახლობლები, მაგრამ მეტი არავინ. ვთვლი, რომ ქალებს შორის მეგობრობა არ არსებობს.
როცა გავთხოვდი, დარწმუნებული ვიყავი, რომ მე და ჩემი რჩეული ერთმანეთისთვის არა მარტო ცოლ-ქმარი, არამედ კარგი პარტნიორები და მეგობრებიც ვიქნებოდით. თავიდან ასეც იყო. ერთ უნივერსიტეტში ვსწავლობდით, გვესმოდა ერთმანეთის პრობლემები და ვცდილობდით როგორმე გამოგვეჩინა ურთიერთდახმარება და თანადგომა.
მერწმუნეთ, ჩემს ახალგაზრდობაში არ ყოფილა ქალსა და კაცს შორის ისეთი ურთიერთობა, როგორიც ახლაა. კაცი საყრდენია, მაგრამ ქალსაც შეეძლო ბევრი რამ. ვერც კი ვიფიქრებდი, რომ უცებ, უმიზეზოდ, დამეწყო ჭირვეულობა, საჩუქრების მოთხოვნა, ან სხვა მსგავსი რამ. ყვავილების თაიგული ან თეატრში გასეირნება დღესასწაული იყო და არა რუტინა – როგორც ახლაა.
მიუხედავად ამისა, ჩვენ დავშორდით. სწავლის შემდეგ მინდოდა რაიმე საერთო საქმე წამოგვეწყო, ფული გვეშოვნა, წინ წავწეულიყავით. მაგრამ ჩემმა ქმარმა სხვა რამ აირჩია. ჩვეულებრივი ცვლაში მუშაობა, ხელფასიდან ხელფასამდე ცხოვრება და ტიპიური რუტინა ოროთახიან ბინაში, ძველი რემონტით.
ჩემი ამბიციები არ მაძლევდა საშუალებას, რომ ყველაფერი ასე დამეტოვებინა. იმისდა მიუხედავად, რომ იმ დროს უკვე ორი შვილი გვყავდა, მე ვმუშაობდი და არ მეშინოდა გარისკვის. ჩემმა ქმარმა გადაწყვიტა, რომ ცხოვრების მთავარი მიზანი უკვე მიღწეული იყო და ახლა შეეძლო დინებას გაჰყოლოდა. ქონება გავყავით, ბავშვები, რა თქმა უნდა, ჩემთან დარჩნენ და ჩვენი გზებით წავედით. ყოველგვარი სასამართლოს და ალიმენტების გარეშე.
ახალი შესაძლებლობები
ვეძებდი რაღაც შესაძლებლობებს, ფულის შოვნის გზებს, მაგრამ შვილებზეც ვზრუნავდი. ვცდილობდი მათში ჩამენერგა დამოუკიდებლობა და ახალი ინფორმაციის მიღების სურვილი. ეს, სხვათა შორის, სკოლის წლებში დამეხმარა. სახლში ხშირად არ ვიყავი, მაგრამ არ მეშინოდა, რომ სახლს დაწვავდნენ ან მეზობლებს დატბორავდნენ. ლიკა და ილია, უკვე 12-13 წლის ასაკში, მშვენივრად ამზადებდნენ მარტივ კერძებს, რეცხავდნენ ჭურჭელს და ძაღლსაც კი ასეირნებდნენ შეხსენების გარეშე.
და ბოლოს ვიპოვე რასაც ვეძებდი. ტანსაცმლის გაყიდვის ბიზნესით დავკავდი. ჩვენი ქალაქი საკმაოდ პატარაა. ასე რომ, მოდური ნივთები საკმაოდ მოთხოვნადი იყო. დედაქალაქში ჩავდიოდი, ადგილობრივ ბაზარში ნივთებს რაც შეიძლება იაფად ვყიდულობდი და ჩვენთან ვყიდიდი.
საქმე კარგად მიდიოდა. თავიდან მე თვითონ ვიჯექი კარავში და ვყიდიდი. შემდეგ რამდენიმე ადგილი ვიქირავე და იქ დაქირავებული გამყიდველები დავაყენე. მოგება ძალიან კარგი იყო. ადამიანებს უყვართ ჩაცმა და ყოველთვის მზად არიან იყიდონ ისეთი რამ, რაც მათ გემოვნებას შეესაბამება. ასე რომ, რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ მე თვითონაც შემეძლო რაღაც მნიშვნელოვანის ყიდვა.
ასე შევიძინეთ სამოთახიანი ბინა. ეს მაშინვე არ მომხდარა. ბავშვები უკვე გაიზარდნენ, ლიკას საქმრო ჰყავდა. მე მიხაროდა, რომ მივიღე ის, რაც მინდოდა. დადგა ახალი ეპოქა, ინტერნეტმა იმდენი მაღაზია გააჩინა, რომ მთელი ჩემი ბიზნესი არააქტუალური გახდა და გაყიდვა მომწია. მქონდა გარკვეული დანაზოგი, მაგრამ ეს შორს იყო იმ ფულისგან, რომელიც გაყიდვების პიკში მქონდა.
ჩემი ქალიშვილის დიდი ქორწილი არ ჰქონია. მძახლებმა გარკვეული თანხა აჩუქეს ახალგაზრდებს და, რა თქმა უნდა, მეც ვაჩუქე. მაგრამ გავაფრთხილე, რომ მარტოხელა ქალი ვარ და მთელი ცხოვრება ჩემი პროფესიით არ მიმუშავია. ასე რომ, ბევრი არაფერი მაქვს. მიუხედავად ამისა, ახალგაზრდები თითქოს კმაყოფილები იყვნენ. მე კი, სხვა არაფერი მჭირდებოდა.
ზრდასრული ბავშვები
ახლა ჩემი ქალიშვილი საზღვარგარეთ ცხოვრობს. თვეში ერთხელ მირეკავს, ზრდილობის გამო. არ მთავაზობს დახმარებას და თავისთან წაყვანას. თუმცა თავისუფლად შეუძლია ამის გაკეთება. სად არის მისი მადლიერება ჩემი შრომისთვის? არ არის. დიახ, ასეა.
ილიამაც იპოვა თავისი მეორე ნახევარი. განებივრებული, ხმაურიანი ჭრიჭინა, რომელსაც არანაირი ამბიცია და განვითარების სურვილი არ გააჩნია. მას შეუძლია დღეების განმავლობაში იჯდეს ოთახში, არ გავიდეს გარეთ და უბრალოდ ტელეფონში იყურებოდეს. მეგონა, სახლის დალაგება მაინც ეცოდინებოდა, მაგრამ არა. მას აწყობს ერთ სანტიმეტრიანი მტვერი მაგიდაზე და მაღაზიის ნახევარფაბრიკატები. ის ჯერ ახალგაზრდა და გამხდარია. მერე რა იქნება?
როგორც უკვე მიხვდით, ჩემი შვილი ამ „ლამაზმანთან” ერთად ჩემთან ცხოვრობს. ის რაღაცას გამოიმუშავებს. მისი ცოლიც სახლიდანაც მუშაობს. ზოგადად, ერთუჯრედიანების ცხოვრება, მთელი თავისი სილამაზით. გგონიათ, სიბერეში შვილის დახმარების იმედი მაქვს? ასეთი რამ არც კი გამიფიქრებია. სავარაუდოდ, მისი ცოლი უკვე აქტიურად ურჩევს, როგორ გაყიდოს მომგებიანად ბინა, როცა მე აღარ ვიქნები.
აი, ასეთი ამბებია. მთელი ჩემი ცხოვრება მუშაობასა და შვილებზე ზრუნვაში გავატარე. არ დამისვენია, საკუთარ თავი არ დამიზოგავს. ვცდილობდი, რამისთვის მიმეღწია და ჩემი მემკვიდრეებისთვის გადამეცა. არ გამოვიდა. ყველაფერი დაიწვა. ახლა კი, როგორც იმ სახუმარო ისტორიაშია: ჭიქა წყალი შეიძლება მომაწოდონ კიდეც, მაგრამ რატომღაც დალევა არ მინდა.
