დიდი დღესასწაული ცოლ-ქმრისთვის: შეიკრიბებიან ნათესავები, ოჯახის წევრები, მეგობრები. ეს იქნება მხიარული და ხმაურიანი წვეულება. მიზეზიც რა კარგია… მაგრამ რა უნდა აჩუქო ქორწილის წლისთავისთვის, თუ თვლი, რომ ადრე შეკვეთილი საჩუქარი არასაკმარისად სამართლიანია? ყოველ შემთხვევაში ერთ-ერთ მეუღლესთან მიმართებაში.
ღირს თუ არა იმის გაკეთება, რასაც შენ თვლი საჭიროდ, თუ უბრალოდ ჩუმად უნდა აჩუქო ის, რაც გთხოვეს? ალბათ, უმეტეს შემთხვევაში, სტუმრები უფრო დამთმობნი უნდა იყვნენ, ეს ხომ მათი დღესასწაული არ არის. სიდედრისთვის კი – ეს წესი არ მუშაობს. ეს ის ადამიანია, რომელიც ყოველთვის თავად გადაწყვეტს რა, ვის და როდის აჩუქოს. ყოველ შემთხვევაში, ასეა ჩვენი ოჯახების უმეტესობაში.
რა შეიძლება ვაჩუქოთ ქორწილის იუბილეზე
როცა ერთადერთ შვილს ზრდი, განსაკუთრებით ქალიშვილს, ყველანაირად ცდილობ, რომ მას ცხოვრების ხარისხი გაუუმჯობესო. მე და ჩემი ქმარი ამას თითქმის ერთდროულად მივხვდით. მარინა გვიან გავაჩინე და კარგად ვიცოდი, რომ სხვა შვილი აღარ მეყოლებოდა. ასე რომ, პალატაში, როდესაც საკმაოდ არასტაბილურ მდგომარეობაში ვიწექი, ძილბურანში ერთსა და იმავეს ვიმეორებდი: იყიდე ძვირადღირებული საფენები და საკვები, ფულს ნუ დაზოგავ, გთხოვ.
ჩემს ქმარს სიხარბეს ვერ დავაბრალებ, განსაკუთრებით მისი გარდაცვალებიდან ამდენი წლის შემდეგ, მაგრამ მას ერთი ასეთი მამაკაცური თვისება ჰქონდა. ზოგი ამას ეკონომიურობას უწოდებს და ის ასევე აუცილებელია, რომ ვიღაცამ მაინც ადევნოს თვალყური ოჯახის ბიუჯეტს. ის ბუღალტრად მუშაობდა, სხვას ვის უნდა გაეკეთებინა გამოთვლები, თუ არა მას. მაგრამ მჯდომარე სამსახურმა და მუდმივმა სტრესმა თავისი გააკეთა.
ამ მოვლენასთან დაკავშირებით, მე უნდა გადამეწყვიტა რა მექნა შემდგომ. სამსახური უკვე მქონდა, მაგრამ მაშინ მომეჩვენა, რომ მას საკმარისი ფული არ მოჰქონდა. ინსტიტუტის მეგობრის რჩევით გადავწყვიტე ბრიტანეთში წავსულიყავი სამუშაოდ. ენა კარგად ვიცოდი და იქ ხელშესახები პერსპექტივები მელოდა.
ჩემი შვილი ბებიასთან დარჩა, მაგრამ ყოველთვიურად ვუგზავნიდი მათ თანხებს, რათა ორივეს თავი მიტოვებულად არ ეგრძნო. მინდოდა, რომ მარინას საუკეთესო სასწავლებელში ესწავლა, კარგად ეკვება, კარგი გარეგნობა ჰქონოდა და არავითარი დისკომფორტი არ განეცადა. ძალიან მომწონდა მისი წარმატებების თვალყურის დევნება, თუნდაც ლეპტოპის მონიტორის საშუალებით. 15 წლის ასაკში, ის უკვე კარგად ფლობდა ინგლისურს და უკვე მაშინ მიზიარებდა თავის აზრებს, თუ რომელი უნივერსიტეტი იქნებოდა მისთვის უკეთესი და რატომ.
როგორც გესმით, მე იმედი მქონდა, რომ მისგან ბიზნესვუმენი თუ არა, ელეგანტური ქალბატონი მაინც დადგებოდა, რომელსაც საკუთარი თავის ფასი კარგად ეცოდინებოდა. მე ვაგრძელებდი მუშაობას იმავე ადგილზე და, დამიჯერეთ, რომ ჩემი ქალიშვილისა და დედისთვის გამომუშავებული ფული დიდი გაჭირვებით მეძლეოდა. თუმცა, ალბათ ასეც უნდა იყოს, როდესაც ხარ მოსიყვარულე მშობელი, რომელსაც სურს, რომ საკუთარ შვილს მხოლოდ საუკეთესო მისცეს.
მაგრამ ცხოვრებამ ჩემს გეგმებში ცვლილებები შეიტანა. ისე არ გამოვიდა, როგორც მე მინდოდა. გავიდა წლები და ჩემ ქალიშვილს ერთი ბიჭი შეუყვარდა. ურთიერთობა უფრო სერიოზულ რამეში გადაიზარდა და ის გათხოვდა. მაქსიმე, პრინციპში, მომეწონა, კარგი ბიჭია. თუმცა, მას კარგად არ ვიცნობდი, რამდენჯერმე ვესაუბრე ვიდეო ზარით.
ქორწილიდან ერთი წლის შემდეგ ბებია გავხდი, რაც ძალიან გამიხარდა. ქალიშვილს გარკვეული თანხა ჩავურიცხე ბარათზე, რათა მათი საერთო ბიუჯეტი დიდად არ დაზარალებულიყო. მივეცი ყველა რჩევა დედობასთან დაკავშირებით, რომლის გახსენებაც შევძელი. მოკლედ, მარინას გავუზიარე ის, რაც თავად ჩავთვალე საჭიროდ. ზრდასრული ადამიანისთვის რაღაცის მინიშნება ჩვევად არ მაქვს.
მათი ქორწილის იუბილესათვის კი სამუდამოდ ჩამოსვლას ვგეგმავდი. მთელ ფულს ვერ გამოიმუშავებ და იქ დარჩენის აზრს ვეღარ ვხედავდი. ბინა მაქვს, დანაზოგიც. კიდევ რა მჭირდება? მხოლოდ ბედნიერება ერთადერთი ქალიშვილისთვის და შვილიშვილისთვის. გადავწყვიტე, იუბილეზე მისთვის ის მეჩუქებინა, რასაც თვითონ მოისურვებდა. ფული არა, რაიმე ოჯახისთვის სასარგებლო ნივთი.
მახსოვს, რომ მან მაშინვე მითხრა: მანქანა. მანქანა ბავშვიანი ქალისთვის, რომელსაც მართვის მოწმობა არ აქვს. მაშინ დავფიქრდი, რატომ მანქანა?
მიუხედავად ჩემი ყველა მცდელობისა, რომ შვილი დამოუკიდებელ ადამიანად გამეზარდა, რომელსაც არანაირი ეკონომიკური სიდუხჭირის არ შეეშინდებოდა, მარინამ ოჯახი აირჩია. უმაღლესი განათლება ისეთ რამედ აღმოჩნდა, რაც აბსოლუტურად არაფერს ნიშნავდა და არც რაიმე სარგებელი მოჰქონდა მისთვის. კიდევ კარგი, რომ ინგლისური ენის პრობლემა არ ჰქონდა. და ისიც იმიტომ, რომ ზოგჯერ მე ველაპარაკებოდი მას უცხო ენაზე.
შვილის გაჩენის შემდეგ, ჩემი ქალიშვილი არც ისე კარგად გამოიყურებოდა. გასუქდა, დაქალდა. შეშფოთების კიდევ ერთი მიზეზი – მისი კბილები იყო. მაქსიმე, პირიქით, თავს ძალიან კარგად გრძნობდა. სპორტდარბაზში დადიოდა, სწორად იკვებებოდა. და ეს მას შემდეგ, რაც მათ სამსახურში ხელფასი შეუმცირეს. როგორც ჩანს, მისი პრიორიტეტები სულ სხვაა.
ყველაფერს მივხვდი. მას მანქანა თავისთვის კი არა, ქმრისთვის უნდა. მას ამ გზით მისი შენარჩუნება სურს – მამაკაცის, ყალბი კუნთებით და შემცირებული ხელფასით. რა თქმა უნდა, მანქანაზე საუბარი ზედმეტია. რანაირი მამაკაცია, რომ ოჯახში რაღაცით უნდა შეაჩერო?
ქორწილის იუბილეზე საუკეთესოდ გამოვიყურებოდი. კარგი ტანსაცმელი, ძვირადღირებული მაკიაჟი. ახალგაზრდები დღის პირველ ნახევარში პირში მიყურებდნენ, საჩუქრების გადაცემის ცერემონიის დაწყებამდე. მე ხელიდან არ ვუშვებდი კონვერტს, რომელიც საკმაოდ ბრტყელი იყო. შესაძლოა ჰგონებოდათ, რომ პატარა გასაღები ან რაიმე სახის ჩუქების ხელშეკრულება იდებოდა.
ჩემს კონვერტში კი სულ სხვა რაღაც იყო. სილამაზის სალონის ერთი წლის სერტიფიკატი, სავარჯიშო დარბაზის აბონიმენტი და ჩემი საყვარელი: სტომატოლოგიური მომსახურება. აღარ შემეძლო, რომ ეს “ტრაქტორისტის ღიმილი” მენახა. ახალგაზრდებმა, ასეთი საჩუქრის დანახვისას, მადლობა გადამიხადეს და მჟავე სახეებით განაგრძეს იუბილეს აღნიშვნა.
ერთი დღის შემდეგ მარინამ დამირეკა და მკითხა, როგორ მძინავს მშვიდად, როცა მის ქალიშვილს ოჯახი ენგრევა. და ეს ყველაფერი იმიტომ, რომ საჩუქრით მოვატყუე. რაზეც მე ვუპასუხე, რომ არ ინერვიულოს. დაე, მისმა ქმარმა თავად იფიქროს იმაზე, თუ სად იშოვოს ფული მანქანისთვის, თავისი შემცირებული ხელფასით.
და თუ უცებ გაყრა მოინდომა, არც ეს არის ცუდი. ალიმენტი მისი გადასახდელი იქნება. მას კი, ჩემს ქალიშვილს, მთელი წელი აქვს იმისათვის, რომ ისევ ლამაზ ქალად ჩამოყალიბდეს. სპორტი, ლამაზი გარეგნობა, ღიმილი. შვილიშვილს მე მივხედავ, ამას სიხარულით გავაკეთებ. შემდეგ კი ვნახოთ, ვინ იგრძნობს თავს უკეთესად: შენ თუ ის.
მცირე პაუზის შემდეგ, პირველად გავიგე ჩემი ქალიშვილის ნანატრი სიცილი. იგი დამთანხმდა და სრული მხარდაჭერა გამოუცხადა ჩემს სიტყვებს. იცით, რამდენად მნიშვნელოვანია, როდესაც დედა იგებს, რომ მისი შვილი საბოლოოდ სწორი მიმართულებით იწყებს მოძრაობას? მაშ ასე, ახლა ჩემი სიძის ჯერია. მაინტერესებს, რას უპასუხებს ჩემს ქალიშვილს. მისი მდგომარეობა – ნამდვილად არ არის შესაშური.
