როდესაც მეზობლები მრავალი წლის განმავლობაში აღფრთოვანებულნი არიან ერთმანეთის საკუთრებით, იქნება ეს მანქანა თუ ბინა, ეს არ არის შავი შური. ეს არის მზადყოფნა მცირე მეტოქეობისთვის ან კონკურენციისთვის, თუ გნებავთ. რადგან ყოველთვის შეგიძლია ოდნავ მაინც გააუმჯობესო რაღაც, მაგალითად, გაარემონტო სახლი და შეცვალო მანქანა. გარშემომყოფები ამის გამო შეგაქებენ.
მაგრამ პირველ რიგში, საკუთარი ძალები უნდა განსაზღვროთ სწორად. თუ მეზობელს აქვს ძვირადღირებული შესყიდვების შესაძლებლობა, ეს არაფერს ნიშნავს. შესაძლოა მან კრედიტი აიღო ან ლატარია მოიგო. მაშინ კონკურენციას აზრი არ აქვს, მაინც ვერაფერს დაამტკიცებ. და თუ მართლა გაქვს დიდი სურვილი და გინდა ყველას აჩვენო, ვინ არის აქ უფროსი, მაშინ მზად უნდა იყო საეჭვო შედეგის გამო, დაუსაბუთებლად დიდი ხარჯებისთვის. ყველას საკუთარი ჰობი აქვს.
შავი შური
როცა ქალიშვილიც კი შეაქცევს ზურგს საკუთარ დედას, ხელებს თავისთავად ჩამოუშვებ დაბლა. არ მესმის, რატომ დამემართა ეს მე. ეს მეწერა, თუ რა? თითქოს კარგი ადამიანი ვარ, ცხოვრებაში ბუზისთვისაც არ მიწყენინებია. შვილებზე ხმა არ ამიმაღლებია. ახლა კი, ყველაფერი ჩემს საწინააღმდეგოდ აეწყო და ვერც კი დავიჩივლებ ვერავისთან.
ათი წლის წინ ქმარმა მიმატოვა. სხვასთან წავიდა, ჩემზე 2 წლით უფროს ქალთან. ის ჩემი ყოფილი კურსელია. ჩვენ ყველა ვმეგობრობდით და მან ქმარი წამართვა. რა თქმა უნდა, ჩემმა ქმარმა უამრავი საბაბი და ბრალდება მოიფიქრა. თურმე მთელი ცხოვრება რაღაცნაირი ვიყავი და მხოლოდ ბავშვების გამო მიტანდა. ახლა, როდესაც ისინი გაიზარდნენ, მას შეუძლია იპოვოს ცხოვრებაში თავისი ბედნიერება.
დიახ, მე გავაჩინე ვაჟი და ქალიშვილი. გავწირე საკუთარი ახალგაზრდობა, გარეგნობა, ჯანმრთელობა. ახლა კი აღმოჩნდა, რომ “რაღაცნაირი” ვყოფილვარ. რა თქმა უნდა, როცა სამშენებლო კომპანიის ხელმძღვანელი ხარ, გაქვს ფული და ძალაუფლება, ძველი ცოლი ისეთ საინტერესო ვარიანტად აღარ მიგაჩნია. შეგიძლია იპოვო ვინმე სხვა, თუნდაც რამდენიმე წლით უფროსი. მთავარია, მოწყენილი არ იყო.
მერე ვაჟი წავიდა, ის თავის დაზე უფროსია და მამამისს დაემსგავსა. მან მითხრა ყველაფერი, რაც ახალგაზრდობის წლებში დაუგროვდა. ჩვეულებრივი კონფლიქტი, მამების და შვილების. მაგრამ, აქამდე რატომ უნდა მივიდეს საქმე? ვიჩხუბეთ და ის სახლიდან წავიდა. შემდეგ გაირკვა, რომ ჩემი ყოფილი ქმარი დაეხმარა ცალკე საცხოვრებლით და ახლა ის ვიღაც გოგოსთან ერთად ცხოვრობს. მას არ სურს ჩემთან ურთიერთობა, არ აინტერესებს ჩემი რჩევები და საერთოდ, ახლა ის უკვე სრულწლოვანია. ძალიან კარგი.
ახლა, ჩემმა ქალიშვილმაც მიმატოვა. ცოტა ხნის წინ გამებუტა და მითხრა, რომ გარკვეული დრო სჭირდებოდა ჩვენი ურთიერთობისგან დასასვენებლად. ეს საკუთარ დედას უთხრა. მიზეზი? მე მას მხოლოდ დახმარება ვთხოვე. დიახ, ამისთვის გარკვეული თანხა იყო საჭირო. საკუთარი დედისთვის რამე უნდა დაგენანოს? და ეს არც ისე დიდი თანხა იყო, თითქმის რაღაც გროშები.
საქმე ის არის, რომ ერთი თვის წინ მეზობელმა მიმიწვია სტუმრად. ჩვენ ერთმანეთის მოპირდაპირედ ვცხოვრობთ და ჩვენი სახლები თითქმის ერთნაირი ზომისაა. არანაირი მიშენება არ გაგვიკეთებია არც ჩვენ და არც მას. მან თავისთან დამპატიჟა, მაგრამ არ გაუფრთხილებია, რომ იქ ასეთი სილამაზე მელოდებოდა. არ მიყვარს მინიმალიზმი, მაგრამ ეს საოცრება იყო.
ყველა ოთახი ბრწყინავს. კედლებზე არაფერი კიდია, ნათურა ანათებს, მაგრამ თოვლივით თეთრ ჭერზე ვერც კი დაინახავ. აბაზანა ხელოვნების ნიმუშია. საშხაპე და აბაზანა, ორივე ერთ სტილში. არც მტვერი, არც არაფერი. ყველაფერი ძალიან კომფორტულია.
ჩემს ქალიშვილს ვუთხარი, რაც იმ დღეს ვნახე. მე თვითონ ყოველთვის ბუნებრივი მასალების მომხრე ვიყავი: ხის, ბამბუკის, ქვის, ტყავის. მაგრამ მხოლოდ მაშინ მივხვდი, როგორ ვცდებოდი და რა უგემოვნო იყო ჩემი არჩევანი. თუმცა იმ მომენტამდე ჩემს საცხოვრებელ ფართს უბანში ყველაზე დახვეწილად ვთვლიდი. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ეს ასე არ იყო.
ჩემმა ქალიშვილმა მომისმინა, მწუხარება გამოთქვა ამასთან დაკავშირებით, მაგრამ მეტი არაფერი უთქვამს. სხვათა შორის, ის საზღვარგარეთ მუშაობს. ძალიან კარგ ფულს იღებს, მანქანაც კი იყიდა. ბოლო სამი წლის განმავლობაში, სახლს ის არემონტებდა. უფრო სწორედ, ის ფულს მაძლევდა, მე კი ვუხსნიდი მუშებს, რა უნდა გაკეთებულიყო.
ჩვენს ოჯახში მხოლოდ მე მაქვს გემოვნება. ბავშვები ყოველთვის სწავლობდნენ, ყოფილი ქმარი მხოლოდ ფულს გამოიმუშავებდა. მე დავდიოდი გამოფენებზე, კურსებზე, ფესტივალებზე. ჩემი კომპეტენციის დამადასტურებელი რამდენიმე სერთიფიკატიც მაქვს. მხოლოდ ერთი შეხედვით ადვილად ვხვდები, რომელი ფერი უხდება ადამიანს. დიახ, ასეც ხდება. მაგრამ ინტერიერთან დაკავშირებით, რა თქმა უნდა, ფიასკო გამოვიდა.
ამიტომ ჩემს ქალიშვილს ვთხოვე კიდევ ცოტაოდენი ფული, მაგრამ მხოლოდ საქმისთვის. რა თქმა უნდა, ეს სასწრაფო არ იყო, მაგრამ ცხელ კვალზე სახლის რაღაც ნაწილის გადაკეთება მაინც შეიძლებოდა. ავეჯს კი თავად გადავცვლიდი უფრო შესაფერისში. ინტერნეტის მეშვეობით ამის გაკეთება დივანიდან ადგომის გარეშეც შეიძლება.
თუმცა, ჩემმა ქალიშვილმა სიტყვის დასრულება არ მაცალა, მაშინვე შემაჩერა. მითხრა, რომ ვეღარ დააფინანსებდა ჩემს „სურვილებს“ და ისე უნდა ვიცხოვრო, როგორც აქამდე ვცხოვრობდი. ისე ავღელდი, რომ პასუხი ვერ მოვიფიქრე. ამიტომ ტელეფონი მეჭირა და ჩუმად ვიყავი. ჩემმა ქალიშვილმა კი განაგრძო.
მან ბრალი დამდო, რომ საკუთარი შესაძლებლობების შესაბამისად არ ვცხოვრობდი, ყოველთვის რაღაც მიუწვდომელი მინდოდა და ყველას ვაწვალებდი, მათ შორის თავად მას. თურმე მას ეს არ მოსწონს. ასე რომ, არავითარი რემონტი აღარ იქნება. მტვრიან ოთახში უნდა ვიჯდე, ხის ავეჯით და სკამებზე ბეწვით. თითქოს არ მეთქვას, რომ დიახ, გეთანხმები, ადრე ვცდებოდი.
მორჩა. ჩემი ქალიშვილი ტელეფონს ძალიან იშვიათად პასუხობს და მხოლოდ აბსტრაქტულ თემებზე საუბრობს. თავის ძმაზე მეკითხება, მის ჯანმრთელობაზე. საქმით დახმარებას არ აპირებს. რაც, ჩემი აზრით, იმის ტოლფასია, რომ მანაც ზურგი მაქცია. ისევე როგორც მამამისმა და მისმა ძმამ. როდესაც ვფიქრობდი, რას გავაკეთებდი სიბერეში, მარტოობაზე არც კი მიფიქრია…
მაგრამ ცხოვრება ზღაპარი არ არის. და ხანდახან, შეიძლება გეგონოთ, რომ სინამდვილეში ის საშინელებათა ფილმია. მხოლოდ ცუდი რეჟისორით და მწირი ბიუჯეტით. არა და, როგორ გინდა, ჩვეულებრივი, ადამიანური ბედნიერება…
