ლიამ მუშტები ისე მაგრად შეკრა, რომ ძვლები გაუთეთრდა. როგორ უნდოდა წამომხტარიყო და მშობლებისთვის ყველაფერი ეთქვა, რასაც ფიქრობდა.
მაგრამ ახლა ის უბრალოდ იჯდა და დედას უსმენდა.
-მაშ ასე, მე და მამაშენმა უკვე გადავწყვიტეთ. ჩვენს ბინას ვყიდით, მანამდე კი – ვერა დეიდასთან უნდა ჩავეწეროთ. შენ კი შენს ფულს მოგვცემ და უფრო დიდ ბინას გვიშოვნი.
ლიამ კბილებში გამოსცრა:
-მე ფულს არ მოგცემთ. ეს ფული ჩემია. ამ პრემიისთვის თითქმის ერთი წელი ვიმუშავე!
დედამ გაბრაზებული მზერა ჯერ ქმარს, შემდეგ ქალიშვილს გაუსწორა.
-ლია, დაგავიწყდა ვინ ვართ? ჩვენ გაგზარდეთ! ჩვენ 20 წელი დავხარჯეთ შენს აღზრდაზე! მაგრამ, როგორც ჩანს, ცუდად აღგზარდეთ, რადგან ასეთ რამეებს ამბობ! შენ ჩვენი ქალიშვილი ხარ! უნდა დაგვეხმარო! რატომ იწყებ თავიდან?
-ეს ჩემი ფულია! – უფრო ჩუმად წარმოთქვა ქალიშვილმა.
-ეს არის ფული, რითაც სახლს გვიყიდი. ნუთუ ჩვენი მთელი ძალისხმევა არ ღირს ამ ფულად. ნუ გავიწყდება, რომ ის იმ ბინის საყიდლად უნდა გამოვიყენოთ, რომელიც შემდგომ შენ გადმოგეცემა. შენ საკუთარი მომავლისთვის დებ თანხას. ამავდროულად მშობლებს ეხმარები. თორემ, სხვაგვარად რანაირი ქალიშვილი ხარ?!
ეს იყო ტიპური საუბარი ლიასა და მის მშობლებს შორის. უნივერსიტეტში შესვლისთანავე დედა და მამა გამუდმებით ახსენებდნენ „ქალიშვილის“ მისი მოვალეობის შესახებ, მათ წინაშე.
ამიტომ, ლიამ მუშაობა პირველი კურსიდანვე დაიწყო. ახლა კი, მუდმივი ფინანსური „დახმარების“ თითქმის 8 წლის შემდეგ, მშობლებმა უფრო მეტი მოინდომეს.
წლიური პრემია მისი მშობლიური ქალაქისთვის დიდი ფული იყო, რომლის წართმევაც მისმა მშობლებმა გადაწყვიტეს „მშობლების დახმარების“ საბაბით.
ბევრჯერ სცადა ლიამ ამ ყველაფრის შეჩერება. მშობლებს უყვიროდა, არ ელაპარაკებოდა. მაგრამ ვერ ძლებდა, ეს ერთგვარი ჯადოქრობა იყო და მეტი არაფერი.
აი ახლაც, ლიამ თითქმის უბრძოლველად გადასცა თავისი ფული, რომელიც მასაც ძალიან კარგად გამოადგებოდა.
დიახ, ახლა მან ბინა უნდა მოძებნოს თავისი მშობლებისთვის. ის შვებულებაშია და დედას და მამას უნდა დაეხმაროს. ეს მისი, როგორც ქალიშვილის მოვალეობაა!
სამი კვირის შემდეგ
-ლია, ვიმსჯელეთ და გადავწყვიტეთ, რომ ის ბინა უნდა ვიყიდოთ. სამოთახიანი.
-ის დანგრეული? რატომ? ის ხომ ასეთ ცუდ მდგომარეობაშია? გარემონტებაა საჭირო!
-რემონტი, რა პრობლემაა. მდებარეობა კარგია და ფართობი დიდი. ზოგადად, საკამათო აღარაფერია – ჩვენ უკვე გადავწყვიტეთ. შენ მათ დაელაპარაკე, საბუთები შეამოწმე და შენი აზრი გვითხარი. შენ ხომ იურისტი ხარ.
-დედა, მე უძრავი ქონების იურისტი არ ვარ.
-რა მნიშვნელობა აქვს? შეამოწმეთ ყველა დოკუმენტი და შენი აზრი გვითხარი. ამასობაში მე და მამაშენი ჩვენი ბინის საბუთებს მოვამზადებთ.
ლიას არაფერი უთქვამს.
კიდევ ორი კვირის შემდეგ
– აბა, რა ქენი? საბუთები შეამოწმე? – დედა საქაღალდეში თავისი ბინის საბუთებს დებდა.
ლიამ ძლივს შესამჩნევად გაიღიმა.
-ყველაფერი წესრიგშია. ნამდვილად გინდათ იმ ბინის ყიდვა? მასზე ფულის დახარჯვა დაგჭირდებათ.
-რა თქმა უნდა, ლია. 3 ოთახიანი ბინა ამ ფასად! სად გინახავს? რემონტს მივხედავთ. მფლობელზე რა იცი?
-ყველაფერი კარგადაა. ქალი 50 წლის. ადეკვატური. ის მუდმივად ქალაქგარეთ ცხოვრობს. ერთადერთი მემკვიდრეა.
-მშვენიერია! გადმოგვირიცხე ის ფული და ვიყიდით.
ლია ზრდილობის გამო დუმდა. შემდეგ მან თავისი აზრები გაახმოვანა:
-ჩემი თანხის წილი მინდა.
დედა წამოდგა:
-არა, უკვე ავხსენი. მე და მამაშენს არ გვინდა, რომ ეს ბინა ვინმე სხვასაც ეკუთვნოდეს.
-კი მაგრამ, მე ამხელა თანხას გაძლევთ!
-ეს ფული არის შენი, როგორც ქალიშვილის მადლიერება. მე უკვე აგიხსენი და რატომ იწყებ თავიდან? გვაყიდინე ეს ბინა!
ლიამ ისევ ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა. მხოლოდ ტუჩების კუთხეებით. კარგი, არა და არა.
გარიგება შედგა. გამყიდველი ისე მოიქცა, როგორც შეთანხმებული იყო. მას ასევე ჰქონდა საკმარისზე მეტი მოტივაცია.
საბუთების გაფორმებისთანავე, ლიამ სწრაფად აკრიფა შეტყობინება და ახლა მართლა გაიღიმა.
გარიგებიდან ექვსი თვის შემდეგ
ლიამ ტელეფონს დახედა. დაიწყო…
-გამარჯობა დედა. სასწრაფო საქმე გაქვს? 10 წუთში შეხვედრა მაქვს.
-ლია, ყველაფერი მიატოვე და გამოფრინდი! პრობლემა გვაქვს!
-Რა მოხდა? – ქალიშვილი ცდილობდა, რაც შეიძლება მეტი მღელვარება ჩაექსოვა ხმაში.
-პრობლემა გვაქვს შვილო. სასამართლო უწყება მოვიდა. ვიღაც მემკვიდრე გამოჩნდა, რომელიც ამტკიცებს, რომ ბინა მისია.
-რას ამბობ? შეუძლებელია! საბუთები ხომ ნახეთ.
-მაგრამ, ის ამბობს, რომ არაფერი იცოდა მემკვიდრეობის შესახებ. და როცა გაიგო, მაშინვე ნოტარიუსთან მივიდა. როგორც ჩანს, მოსამართლემ მას დაუჯერა. ასე რომ, მალე ჩამოდი.
ლიამ გაიღიმა და შემდეგ ნაწყენი ხმით უპასუხა:
-არა, ვერ ჩამოვალ. როგორ ჩამოვალ, როდესაც სხვა ქვეყანაში ვარ? და თან, ბინა ხომ თქვენია და თავად გაარკვიეთ ყველაფერი.
-კი მაგრამ, ამ ბინაში შენ მიგვიყვანე! შენ დაგვარწმუნე, რომ მშვენიერი ბინაა! შემდეგ კი ვიღაც მემკვიდრე გამოჩნდა! და რაც მთავარია, როგორც კი რემონტს მოვრჩით მაშინვე. ეს უბრალოდ სრული უბედურებაა.
ლია აღშფოთდა:
-მე არაფერში დამირწმუნებიხართ, რას ამბობ დედა? გგონია, მე ჩემი ფული არ დამენანა? მეც ხომ გთხოვეთ წილი. და რადგან ჩემი წილი მანდ არ არის, მაშინ შენ და მამაჩემმა უნდა გაარკვიოთ. ბინა თქვენია და არა ჩემი. აიყვანეთ იურისტები, ადვოკატები, არ ვიცი კიდევ ვინ. და არ დანებდეთ, იბრძოლეთ. წარმატებები!
ლიამ საუბარი დაასრულა და ახალი მესიჯი დაინახა. წაკითხვის შემდეგ გაიღიმა და სწრაფად უპასუხა:
„მადლობის სათქმელი არაფერია. შენ მიიღე გარემონტებული ბინა. მე კი შური ვიძიე. ორივე გამარჯვებულები ვართ! წარმატებები”.
დაინახა, რომ შეტყობინება წაიკითხეს და ლიამ წაშალა მიმოწერა. ისინი ისედაც ანონიმური მესენჯერით საუბრობდნენ, მაგრამ დამატებითი სიფრთხილე ხელს არ შეუშლიდა.
მას სულაც არ დაენანა ძნელად გამომუშავებული 10 ათასი. ის ფული მაინც ბინაში იქნებოდა და გამოყენების საშუალება მას არ მიეცემოდა. მაგრამ ახლა ბინა მისი მშობლების აღარ იქნება.
მაგრამ მათ ჯერ კიდევ არ იციან, რომ გამყიდველის ორი ვაჟი ისეა ჩაფლული ვალებში, რომ ამ ბინის გაყიდვა ერთადერთი ხსნა იყო უიღბლო ბიზნესმენებისთვის.
ახლა კი სასამართლომ გამყიდველებისგან ლიას მშობლებისთვის ფულის დაბრუნებაც რომ მოითხოვოს, ისინი ამას ვერ შეძლებენ. მხოლოდ ხელფასიდან თუ გადაიხდიან მრავალი წლის განმავლობაში. ასეც იყო დაგეგმილი.
ლია ცოტათიც კი არ უნერვიულია თავის მშობლებზე. უცნაურია, არა?
