შეგიმჩნევიათ თუ არა, როგორ იძლევა ზოგიერთი ადამიანი რჩევას იმავე წამს, თითქოს გუგლი იძლევა ინფორმაციას, სხვა ადამიანი კი დიდხანს წონის დადებით და უარყოფით მხარეებს, ხმამაღლა განიხილავს სხვადასხვა ასპექტს და მხოლოდ ამის შემდეგ იღებს გადაწყვეტილებას? ასევე, ხშირად ის, ვინც დახმარებას ეძებდა, შედეგად, უკმაყოფილო ყოფილა პირველისაც, მეორესიც და საკუთარი თავისაც, რადგან პრობლემის გადაჭრის არცერთი შემოთავაზებული ვარიანტი მას რატომღაც არ აწყობდა?
ადამიანი იძლევა რჩევას
მაშ, რატომ იძლევა ადამიანი რჩევას? ვიღაც ამით თვითშეფასებას იმაღლებს. სხვა – ცდილობს საკუთარი მსგავსი სიტუაციების გარკვევას. ვიღაც – გულწრფელად და დაუღალავად ცდილობს ახლობლის დახმარებას. ბევრი, დარწმუნებულია, რომ ნებისმიერი ადამიანისთვის, რომელიც რთულ სიტუაციაშია, რჩევების მიცემა ამაოა: მხოლოდ დამოუკიდებლად აწონილი და მიღებული გადაწყვეტილება იქნება ღირებული და ეფექტური. რადგან ასეთ დროს, შეცდომის შემთხვევაშიც კი შეუძლებელია პასუხისმგებლობის სხვაზე გადატანა, ის კვლავ უნდა ეცადოს პრობლემის დამოუკიდებლად გადაჭრას…
პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში საუბარია რთულ სიტუაციაზე, რომელიც ნანას ოჯახში შეიქმნა.
„დედაჩემისგან მემკვიდრეობით დამრჩა ბინა“, – ამბობს ქალი. იმ პერიოდისთვის ჩვენი ქალიშვილი ირა 16 წლის იყო, ხოლო უმცროსი შვილი, ლაშა, შვიდი წლის. იმ წელს ირა სკოლას ამთავრებდა, ლაშა კი პირველკლასელი იყო. საკმაოდ დიდი ხარჯები გვქონდა, ამიტომ მე და ჩემმა ქმარმა გადავწყვიტეთ ბინის გაქირავება.
დრო ერთ ადგილზე არ დგას
დრო არ გავიდა – გაფრინდა. ირამ სკოლა დაამთავრა, შემდეგ – დიზაინის ფაკულტეტი, სადაც გაიცნო კარგი ბიჭი, სახელად დიმა. ახალგაზრდებმა ოჯახის შექმნა გადაწყვიტეს. ჩვენ ეს გვიხაროდა. ჩვენს სიძეს, ბავშვთა სახლის შემდეგ, ჩვენგან მოშორებით, ქალაქის ერთ-ერთ ინდუსტრიულ უბანში, სახელმწიფოსგან ოთახი ჰქონდა, ძალიან პატარა. ამ დროს გაჩნდა იდეა, რომ ახალდაქორწინებულებისთვის დედაჩემის ფართო ბინა გადაგვეცა.
ჩემმა ქმარმა მხარი დამიჭირა, ლაშასაც კი უხაროდა, რომ და და სიძე ახლა უფრო ახლოს იქნებოდნენ, ჩვენი სახლიდან თხუთმეტ წუთში ნელა თუ ვივლიდით. დიმამ თავისი ოთახი გაყიდა და მან და ირამ ეს ფული სახლის გარემონტებას მოახმარეს. თანხა მშობიარობისთვისაც დარჩათ… ასე რომ, ჩვენი უფროსი შვილიშვილი, გია, სამშობიაროდან დიდ, სუფთა და ძალიან ლამაზ სახლში მოვიდა.
სამი თვის წინ გიას და გაუჩნდა, მარიკა. ძალიან საყვარელი ბავშვია. მთელ ოჯახს ძალიან გვიყვარს, ისევე როგორც გია. იცხოვრე და იბედნიერე. უფრო მეტიც, ლაშას ცხოვრებაშიც კარგი ამბები ხდებოდა.
ახლ კი, მოულოდნელად, გაჩნდა პრობლემა, რომელიც უკვე რამდენიმე კვირაა მაწუხებს. ერთი სიტყვით, არც ძილი მაქვს, არც მოსვენება. ლაშამ დაქორწინება გადაწყვიტა და ბებიის ბინაზე საკუთარი უფლებების შესახებ განაცხადა, რომელიც მე დამრჩა, მის ერთადერთ ქალიშვილს, პირველი რიგის მემკვიდრეს. მამაჩემი მაშინ გარდაიცვალა, როდესაც მე ჯერ კიდევ სკოლაში ვსწავლობდი. მე და ჩემმა ქმარმა სახლი კრედიტით შევიძინეთ. სანამ სესხს ვიხდიდით, ძალიან გვიჭირდა, მაგრამ გადავიხადეთ. განვიცადეთ, როგორია ვალისგან განთავისუფლების განცდა.
ადამიანი იძლევა რჩევას: უძრავი ქონება
როგორც კი სესხი დავფარეთ, ირამ, რომელიც ახალი გადასული იყო საკუთარ სახლში, იკითხა, რა აზრის ვიყავით მე და მამამისი იმასთან დაკავშირებით, რომ მას ლაშასთვის შეეტყობინებინა, რომ ნაყიდი ბინა მომავალში, როცა ჩვენ აღარ ვიქნებოდით, მხოლოდ მისი ძმის საკუთრება იქნებოდა. მეც ასე ვფიქრობდი, რომ კარგი იქნებოდა თუ ლაშას ჩვენი გადაწყვეტილების შესახებ ეცოდინებოდა. მაგრამ ჩემი ქმარი ცოტა ცრუმორწმუნეა და შეგვეწინააღმდეგა: „იცით, არ მინდა ჩემი შვილის პროვოცირება, რომ ჩვენს წასვლას დაელოდოს. ეს ცუდ ნიშნად მიმაჩნია”. ასე რომ, ლაშასთვის არაფერი არ გვითქვამს…
ახლა კი, ის მასა და მის დას შორის უძრავი ქონების სამართლიან გაყოფაზე საუბრობს, ითხოვს, რომ გაყიდონ თავიანთი საცხოვრებელი და ფული შუაზე გაყონ. მაგრამ დედაჩემის (ირას და ლაშას ბებიის) ბინა უკვე დიმას, გიას და მარიკასაც ეკუთვნის. რანაირად არის სამართლიანი – ორ ნაწილად გაყოფა და არა ხუთად?!
ამ დროს ჩემმა ქმარმა უკვე თქვა, რომ ჩვენს შემდეგ ბინა, სადაც ლაშა ჯერ კიდევ ჩვენთან ერთად ცხოვრობს, მთლიანად მას გადაეცემა. ეს არის სამართლიანი გაყოფა. ლაშა პასუხზე ყოყმანობდა, მაგრამ სწრაფად მოვიდა საბრძოლო მზადყოფნაში და წარმოთქვა სიტყვები, რომელთა გაგონებაზე კინაღამ უგრძნობლად დავეცი. ჩემმა ვაჟმა დაიყვირა: ”ასეთი პერსპექტივა ნაკლებად სასიხარულოა: ჩვენ თვითონ დავბერდებით, სანამ ეს მოხდება!” – ის სახლიდან გავარდა და კარი მიიჯახუნა…
ახლა საღად აზროვნება არ შემიძლია. ძალიან მეშინია, რომ ბავშვებს შორის უთანხმოება არ მოხდეს და სასამართლოები არ დასჭირდეთ. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე.
