როდესაც ბოროტი თვალისა და შურისგან დასაცავი ლოცვაა საჭირო, ცხადია, რომ ადამიანი უკვე მძიმე მდგომარეობაშია. მას სჭირდება დახმარება და საზღვრების დადგენა ყველასთან, ვინც არ უნდა იყოს. ახლა, ჩვეულებრივ, ასეთ საკითხებს ფსიქოლოგებთან აგვარებენ. მუშაობენ მათზე და ცოტა ხნის შემდეგ შედეგებს აკვირდებიან. ადრე კი, ხალხი ლოცულობდა და ღმერთს სთხოვდა დახმარებას. რა არის სწორი?
ასევე, მიღებულია ლოცვა ახლო ნათესავებისთვის. იმისთვის, რომ კარგად იყვნენ, რომ მათი საქმეები გაუმჯობესდეს და ა.შ. სამწუხაროა, როდესაც დიდი ხნის უნახავ საყვარელ ადამიანს რთულ სიტუაციაში ხედავ და როდესაც ვერც ერთი ფსიქოლოგი ვერ დაგეხმარება.
ლოცვა ბოროტი თვალისა და შურის საწინააღმდეგოდ
მე და ჩემი და სოფელში გავიზარდეთ, ძალიან რელიგიურ ოჯახში. არა, სექტანტები არ ვიყავით, უბრალოდ ასე მოხდა. რა თქმა უნდა, მდიდრები არ ვიყავით. ვიკვებებოდით იმით, რაც თავად მოგვყავდა. მეურნეობაც გვქონდა, მაგრამ ძალიან პატარა: ქათმები, წიწილები, რამდენიმე იხვი და ძროხა. მახსოვს, რომ ძროხა ჩვენი ნამდვილი მარჩენალი იყო – მამა ბაზარში ჰყიდდა რძეს და აქედან გვქონდა ცოტაოდენი ფული.
მშობლებს ძალიან სურდათ, რომ ბევრი შვილი ჰყოლოდათ, მაგრამ ის მოხდა, რომ მხოლოდ მე და ია დავიბადეთ. ამის თქმა, ალბათ, არასწორია, მაგრამ ეს მიხარია კიდეც. ამბობენ, ღმერთმა თუ კურდღელი მოგცა, მინდორსაც მოგცემსო, მაგრამ ამას ფუნდამენტურად არ ვეთანხმები. ოთხ ადამიანს ძლივს გაგვქონდა თავი. სხვა ბავშვებიც რომ ყოფილიყვნენ, წარმოდგენაც კი მეშინია, რა იქნებოდა.
ქალაქში სირბილი ძალიან ადრე დავიწყე. 16 წლის ასაკში, მე და დედაჩემი უკვე ვჩხუბობდით იმის გამო, რომ ჩემი საქციელი არ მოსწონდა, სახლში გვიან ვბრუნდებოდი და საერთოდ არ ვუთმობდი ყურადღებას ლოცვას. მე უბრალოდ იმის სანახავად მივდიოდი, თუ როგორ ცხოვრობდა ხალხი ჩვენი სოფლის გარეთ, როგორ იცვამდნენ და როგორ იქცეოდნენ. ტელევიზორი, რა თქმა უნდა, არ გვქონდა და ეს ჩემთვის ერთგვარი სპექტაკლი იყო.
19 წლის ასაკში საბოლოოდ გადავწყვიტე სახლიდან წასვლა. მუშაობა დავიწყე და ოთახიც კი ვიქირავე. კაფეს მეპატრონეებმა, სადაც ვმუშაობდი, მეორე სართულზე ბეტონის ყუთი მომცეს, რომელშიც მხოლოდ ზაფხულში იყო შესაძლებელი ცხოვრება. ოთახი არ თბებოდა და იქ სიცივისგან მაშინვე მოკვდებოდი. ჩემი უმცროსი და მშობლებთან დარჩა. მას ძალიან ეშინოდა მათი და ამის გამო ყოველთვის უჯერებდათ.
24 წლის ასაკში გავთხოვდი. ცოლად ოცნების მამაკაცს გავყევი. ის უცხოელი აღმოჩნდა, რომელმაც ბედის ნებით, ჩვენს ქვეყანაში დარჩენა გადაწყვიტა. ენა ისწავლა და ბიზნესი თითქმის ნულიდან წამოიწყო. ანუ ყველაფერს თავად მიაღწია. იმ დროისთვის მე ვერ დავიკვეხნიდი რაიმე სიმდიდრით, მაგრამ მაინც კარგად მესმოდა, როგორია, როცა ყველაფერს მხოლოდ საკუთარი ძალებით აღწევ.
5 წლის შემდეგ გადავწყვიტეთ ჟანის სამშობლოში წასვლა. მას ძალიან კარგი გარიგება ჰქონდა დაგეგმილი, მაგრამ ამისთვის მუდმივად სამშობლოში უნდა ყოფილიყო. 8 წლის შემდეგ კი ომი დაიწყო. ამ დროისთვის უკვე დედა ვიყავი, ფრანგული ვისწავლე, კარგად მოვეწყვე და მთელი გულით მიყვარდა ჩემი ქმარი. თუმცა, ასეთ რთულ დროს, ძალიან მინდოდა, რომ ერთი თვალით მაინც მენახა ჩემი და და მშობლები.
ხანგრძლივი საუბრების შემდეგ ჩემმა ქმარმა მომცა წასვლის უფლება. სულ რამდენიმე დღით. ჩანთა ჩავალაგე და გზას გავუდექი. ჩვენს სოფლამდე დაქირავებული მანქანით მივედი. კარგად მახსოვდა ის ადგილი და თან არაფერი შეცვლილიყო. კარებთან ჩემს დას და მის ქმარს შევხვდი. მშობლები, სამწუხაროდ, აღარ იყვნენ.
ჩემს დას ძალიან გაუხარდა ჩემი ჩამოსვლა. ის გამუდმებით მეხუტებოდა და მეუბნებოდა, რომ ღმერთმა დამაყენა სახლისკენ მომავალ გზაზე და თუ მინდა, შემიძლია მის სახლში დავრჩე იმდენ ხანს, რამდენიც დამჭირდება. მისმა ქმარმა მხოლოდ შემომხედა და მეორე ოთახში გავიდა. ცოტა ხანში მხოლოდ მისი ხვრინვა ისმოდა.
იმით თუ ვიმსჯელებდით, რომ ოთხშაბათს, დღის პირველ ნახევარში, ჩემი დის ქმარი, ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ, დასაძინებლად მიდის – ის ნამდვილად არ მეგობრობს სამსახურთან. ჩემი და, მაშო, ისევ ისე ახსენებს ღმერთს ნებისმიერ შესაფერის და შეუფერებელ შემთხვევაში. მის შემთხვევაშიც ყველაფერი ნათელია. დედამ და მამამ მხოლოდ რწმენა ჩაუდეს თავში, მაგრამ არ უთხრეს, როგორ ეცხოვრა ამ ცხოვრებით.
მოტანილი საჩუქრები და პროდუქტები ამოვიღე. მაცივარი ბოლომდე გავავსე და მეტსაც შევუკვეთავდი, მაგრამ მაშომ ამიკრძალა. მან თქვა, რომ სახლში ბევრი რამ ასევე ცოდვაა. სიხარბეს არ უნდა მიეცე. ირგვლივ მიმოვიხედე და ყელში ისეთი საშინელი შეგრძნება გამიჩნდა, რომ სახელიც კი ვერ დავარქვი.
როცა ირგვლივ ყველაფერი ნაცნობი და მშობლიურია. როცა ყოველ კუთხეს, ყველა საგანს იხსენებ, რადგან ეს ყველაფერი შენი ბავშვობიდან არის. ამას ნოსტალგია ჰქვია. მაგრამ, ამავდროულად გონებით ხვდები, რომ ეს ყველაფერი არ უნდა იყოს, არამედ უნდა იყოს რემონტი, ახალი ნივთები, რაიმე მრავალფეროვნება და პროგრესი. რა ჰქვია ამ სასოწარკვეთის გრძნობას? არ ვიცი. მაგრამ იმ მომენტში იმდენად ძლიერი იყო, რომ თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა.
დავიწყე ჩემი დის დაყოლიება, რომ ეს მხვრინავი გაუგებრობა თავისი ცხოვრებიდან გადააგდო. მას თავისუფლად შეუძლია ამ ყველაფრის მიტოვება და ჩემთან ერთად წამოსვლა. ჩვენ აუცილებლად დავეხმარებოდით მას საცხოვრებლითაც და სხვა ყველაფრითაც. ოღონდ მას უარი ეთქვა ისეთ არსებობაზე, სადაც ყოველი დღე წინას ჰგავდა და მუშაობასა და სიღარიბეში გადიოდა. მე მას ამის შესახებ მუდმივად ველაპარაკებოდი, სანამ იქ ვიყავი.
მაგრამ ის მხოლოდ იღიმოდა, ამბობდა, რომ ეს იყო მისი ბედი და ლოცვას იწყებდა. ლოცვა ბოროტი თვალისა და შურის საწინააღმდეგოდ – ეს იყო მისი პასუხი ყველაფერზე. ეს ლოცვა კარგად ვიცი, ჩვენ ერთად გავიზარდეთ. მაგრამ, ღვთის გულისთვის, ნუთუ ეს ნორმალურია, როცა ქმარი ღუზასავით ფსკერისკენ გითრევს? და შენ კი მხოლოდ ის შეგიძლია, რომ ილოცო და მასზე იზრუნო.
წასვლის წინ მაშოს ფული დავუტოვე. ეს თანხა საკმარისი უნდა ყოფილიყო სოფლის სახლის გასარემონტებლად. მაგრამ რაღაცა მკარნახობდა, რომ ის ამ ფულს უბრალოდ გაფლანგავდა. ამ ყველაფრის მიუხედავად, ჩემი სახლის მონახულების სურვილი ახდა. არ ვამტკიცებ, რომ აქ აღარ ჩამოვალ მაგრამ მე არ მინდა ჩემი დის ნახვა ისევ ასეთ სიტუაციაში. იცხოვრო სხვა ადამიანისთვის და ილოცო, როდესაც მას ვერ ეწინააღმდეგები, – ეს არაფრად ვარგა.
