“მინდა, რომ ერთად ვიცხოვროთ!” – გამომიცხადა ილიამ. მისმა გაბედულმა გადაწყვეტილებამ გამაოგნა: მოვლენების მსგავს განვითარებას ველოდი, მაგრამ ასე სწრაფად, არა. ის დაჟინებით მთხოვდა და მე დავთანხმდი, რომ თანაცხოვრება ქორწინებამდე გვეცადა. მჯეროდა, რომ პასპორტში ბეჭედი ურთიერთობაში ბევრს არაფერს ცვლიდა. თუ არა უარესობისკენ, როგორც გამოცდილება გვიჩვენებს.
მინდა, რომ ერთად ვიცხოვროთ
გამახსენდა, როგორ გაათხოვა მეზობელმა ქალიშვილი: მშვენიერი ქორწილი იყო, უამრავი სტუმარი, ლიმუზინით, რესტორნით და ასე შემდეგ. შექმნილმა ოჯახმა 6 თვე იარსება, შემდეგ კი ახალდაქორწინებულები დაშორდნენ. შეუქცევადად და სამუდამოდ.
ორი წლის შემდეგ იყო მეორე ქორწილი და სხვა საქმრო. ეს ყველაფერი სხვა რესტორანში ჩატარდა, მაგრამ ლიმუზინი იგივე იყო. განსხვავება მხოლოდ ერთი იყო: ახალდაქორწინებულები ქორწინებამდე რვა თვის მანძილზე ერთად ცხოვრობდნენ. შედეგად, ახალგაზრდები კვლავაც ერთად არიან და შვილს ზრდიან. მადლობა ღმერთს! მაგრამ ვინ აუნაზღაურებს დედას ორმაგ ხარჯებს?
ილია უნივერსიტეტის ბოლო კურსზე გავიცანი, როცა მეზობელ ქალაქში ვსწავლობდი. თავად ილია იმავე ქალაქში ცხოვრობდა. პირველივე დღიდან დაიწყო ჩემს მიმართ ყურადღების გამოვლენა. ჩვენ ერთმანეთს სწავლის დამთავრებამდე ვხვდებოდით. დიპლომი რომ ავიღე, მშობლიურ ქალაქში დავბრუნდი. ილია ჩემს დათმობას არ აპირებდა და მალევე ჩამოვიდა ჩემთან.
ვინაიდან სხვადასხვა დასახლებაში ვცხოვრობდით, არჩევანი უნდა გაგვეკეთებინა: ან დავშორებულიყავით, ან უფრო საპასუხისმგებლო ურთიერთობაზე გადავსულიყავით. ჩვენ ვისაუბრეთ და ბიჭმა გამოთქვა სურვილი, რომ ჩემს ქალაქში გადმოსულიყო საცხოვრებლად, ანუ ჩემთან. ასე დაიწყო ერთად ცხოვრება.
რა მოჰყვება ერთად ცხოვრებას?
ილიამ აქ სამსახური თავისი სპეციალობით იპოვა, რითაც გამოხატა საკუთარი განზრახვების სერიოზულობა. პირველი რამდენიმე თვის განმავლობაში ყველაფერი კარგად იყო. მე ვცდილობდი სანიმუშო დიასახლისი ვყოფილიყავი, ის კი – სახლის საქმეებში მეხმარებოდა. ჩვენ შორის მცირე უთანხმოება იყო, მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემს კონფლიქტურ ბუნებას ბრალდებოდა. მე შევნიშნე, რომ კონფლიქტები მაშინ ხდებოდა, როცა ილია მთლად ფხიზელი არ იყო. მას უყვარდა მხიარული კომპანიები და სიამოვნებით სვამდა. ამან ცოტა დამაფიქრა.
ჩემმა ნათლიამ დიდი ხნის წინ ამიხსნა: თუ გინდა, რომ ადამიანი უკეთ გაიცნო, ის უნდა დაათრო! არსებობენ ორი კატეგორიის მამაკაცები: ზოგი ნასვამ მდგომარეობაში იძინებს, ზოგი კი ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ “საგმირო საქმეების” ჩადენას ცდილობს. თქვენ გაგიმართლათ, თუ პირველი ვარიანტი შეგხვდათ, რადგან მეორესთან ერთად შესაძლოა ბევრი უსიამოვნება გელოდეთ. არ უნდა გქონდეთ იმის იმედი, რომ თქვენი ქმარი აღარასოდეს გაეკარება ალკოჰოლს, თუ ის ამისკენ მიდრეკილია.
ერთ დღეს სტუმრად დაგვპატიჟეს. ილიას სპეციალურად დათრობა არ მიცდია, რადგან ის თავად ძალიან ცდილობდა, ამიტომ “ზედმეტი” მოუვიდა. მეგობრების წრეში ის თავშეკავებულად იქცეოდა და მხოლოდ ხანდახან გამოხატავდა თავის უკმაყოფილებას, მაგრამ სახლში მისვლისთანავე მან სერიოზული ჩხუბი ატეხა და ჩემზე ხელიც კი აწია.
დილით ილიას ავუხსენი, რომ მასთან ცხოვრებას აღარ ვაპირებდი. თავიდან ჩემი დამცირება სცადა და მითხრა, რომ არავის ვჭირდებოდი. ნახა, რომ შეურაცხმყოფელმა სიტყვებმა ჩემზე გავლენა არ მოახდინა და დაიწყო თხოვნა, რომ მისთვის ბოლო შანსი მიმეცა. მე დარწმუნებული ვიყავი ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში, ამიტომ დავეხმარე ნივთების ჩალაგებაში და მამაკაცს კარზე მივუთითე.
ბებიაჩემი ქმრებზე ამბობდა: ”ერთხელ თუ ასწია ხელი – ისევ ეცდება!” ამ თეორიის პრაქტიკაში გამოცდა არ მინდოდა და უფროსი თაობების გამოცდილებას დავუჯერე.
ბავშვობიდან ძველ ტრადიციებზე ვიზრდებოდი და მასწავლიდნენ, რომ ქორწილამდე არც ერთად ცხოვრება და არც ახლო ურთიერთობა არ შეიძლებოდა. მაგრამ ამ ისტორიამ მაფიქრებინა, რომ სამოქალაქო ქორწინებაში ცხოვრების მცდელობა – არც ისე ცუდი იდეაა: ნაკლები აურზაური და ფინანსური ხარჯები!
