ხდება ხოლმე, რომ მომავალი მეუღლის მშობლები საქმროთი აღფრთოვანებულები არ არიან. ასე იყო ამ ისტორიაშიც, რომელსაც პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში გიზიარებთ. ახლა ჩვენი გმირის ცხოვრებაში ცვლილებებია. ის მამობისთვის ემზადებოდა, როდესაც ყველაფერი მყისიერად შეიცვალა.
მომავალი მეუღლის მშობლები
მე და ნათიას ერთმანეთი გვიყვარდა და მინდოდა მასზე დაქორწინება. მომავალი მეუღლის მშობლები თავიდან ჩვენი ქორწილის წინააღმდეგი იყვნენ, რადგან „თავიანთი შვილისთვის ასეთი ქმარი არ უნდოდათ“. როცა მათი ქალიშვილის ხელის სათხოვნელად მივედი, ჩემს გაგდებას ცდილობდნენ, მაგრამ საუბარში საპატარძლო ჩაერია: “ბავშვს ველოდები!” ყველა გაკვირვებისგან გაიყინა. თუმცა, მგონი ამ ამბავმა ყველაზე მეტად მე დამაფიქრა.
ცოტა ხნის დაბნეულობის შემდეგ პატარძლის მშობლები გამოცოცხლდნენ: მამამ მაგიდაზე ძვირადღირებული კონიაკის ბოთლი დადო, დედა კი სამზარეულოში გაიქცა ხემსის მოსატანად. “იმედი მაქვს, დედასავით გემრიელ კერძებს მოამზადებ?”- ყურში ჩავჩურჩულე ნათიას. ”არა, სწორედ ისე დავლევ, როგორც მამაჩემი!” – გამიღიმა გოგონამ საპასუხოდ. საუბრის დასრულება ვერ მოვახერხეთ, რადგან დიასახლისმა მაგიდასთან დაგვიძახა.
მეორე ჭიქის დალევის შემდეგ მომავალ სიმამრს ენა „გაეხსნა“ და დავიწყეთ მოლაპარაკება. ქორწილის დღე დაინიშნა მომდევნო შაბათს. ისინი ამტკიცებდნენ, რომ შეუძლებელი იყო ქორწინების გადადება: ნათია ორსულად იყო და ყველას სურდა, რომ მუცელი ნაკლებად შესამჩნევი ყოფილიყო თეთრი კაბის ქვეშ. მაშინ მე ვთქვი, რომ ქორწილის ყველა ხარჯს საკუთარ თავზე ავიღებდი, მაგრამ მომავალმა სიმამრმა და სიდედრმა შემომთავაზეს ხარჯების 50/50 გაყოფა და მათთან კამათს აზრი არ ჰქონდა.
მომავალი მეუღლის მშობლებმა გავლენიან ადამიანებს დაურეკეს და მე და ნათიამ ხელი რიგში დგომის გარეშე მოვაწერეთ. ამის შემდეგ იყო ბრწყინვალე ქეიფი, რომელზეც პატარძლის მამამ დალია და გამუდმებით ჩემთან ჩახუტებას ცდილობდა. სიდედრი ცრემლებს იწმენდდა, სულ იმას ამბობდა, რომ მათი ქალიშვილი ხელის გულზე უნდა მეტარებინა.
ქორწილის შემდეგ ერთი კვირის მანძილზე ჩემი მეუღლის მშობლების ბინაში მოგვიწია ცხოვრება, რადგან ჩემს ერთოთახიან ბინაში რემონტი უნდა დასრულებულიყო. შემდეგ ბედნიერად დავიწყეთ ერთად ცხოვრება. მიუხედავად ორსული მეუღლის ახირებებისა, ჩვენ შორის კარგი ურთიერთობა ჩამოყალიბდა. ვცდილობდი ყველაფერში დავხმარებოდი: ჭურჭელს ვრეცხავდი, სამსახურიდან ვხვდებოდი და ქალთა კონსულტაციაში დამყავდა.
ექიმთან ვიზიტი
როცა ნაყოფის მორიგი ექოსკოპია დაინიშნა, გამოკვლევაზე დასწრება ვთხოვე. კაბინეტში ექიმმა ნათია ტახტზე დააწვინა და გამოკვლევის ჩატარება დაიწყო. მან თქვა, რომ ორსულობის ოცდამეათე კვირა იყო და დაადასტურა, რომ ბიჭი გვეყოლებოდა. ექიმმა დაინახა, რომ ავნერვიულდი და დამიწყო დამშვიდება და დარწმუნება, რომ ნაყოფი ნორმალურად ვითარდებოდა. მან კაბინეტიდან გაგვაცილა, მაგრამ მე დავბრუნდი.
-ექიმო, კვირები ხომ არ აგერიათ? – ვკითხე ექიმს.
-ახალგაზრდავ, გამოცდილი სპეციალისტი ვარ და არა სტაჟიორი! არასდროს ვცდები!
თვალთ დამიბნელდა: მე და ნათიამ სასიყვარულო ურთიერთობა ექვსი თვის წინ დავიწყეთ, ის კი – ოცდაათი კვირის ორსულია! საიდან? ჩუმად გამოვედი დერეფანში.
იქ ჩემი აღელვებული ცოლი მელოდა:
-რა მოხდა? რატომ ხარ ასეთი ფერმკრთალი?
-ვისი შვილია?
-შენი!
-ვისი შვილია?!
-ჩემი! და შენიც იქნება, როცა დაიბადება! მამამისს შენ გაცნობამდე ცოტა ხნით ადრე ვხვდებოდი. ის ავტოკატასტროფაში დაიღუპა. ამის შემდეგ ცხოვრების აზრი დავკარგე. მერე კი შენ გამოჩნდი და სიცოცხლე დამიბრუნე. ჩემი მდგომარეობის შესახებ მაშინ შევიტყვე, როცა ჩვენს შორის ახლო ურთიერთობა უკვე დაწყებული იყო. მეგონა, რომ ბავშვი შენი იყო. ვადების შეუსაბამობა პირველი ულტრაბგერითი კვლევისას გამოვლინდა.
-მაშინვე რატომ არ მითხარი?
-არ გითხარი, რადგან მეშინოდა შენი სამუდამოდ დაკარგვის! თუ შეგიძლია, მაპატიე!
ვიდექი და ვუყურებდი იმ ქალის აცრემლებულ სახეს, რომელიც მიყვარდა. ურთიერთსაწინააღმდეგო გრძნობები სულს მიფორიაქებდა. ფიქრები ისე ამერია, რომ ძალა არ მეყო მათში გასარკვევად, ამიტომ უბრალოდ მოვტრიალდი და წამოვედი.
მესამე დღეა მეგობართან ვცხოვრობ, ვსვამ და ზარებს არ ვპასუხობ. აზრებს ვიკრებ, რადგან მეშინია, რომ გამოუსწორებელი შეცდომა არ დავუშვა. მე მიყვარს ჩემი ცოლი, მაგრამ პატიება არ შემიძლია.
