რაც უფრო იზრდება ადამიანი, ცხოვრება ასწავლის, რომ უფრო და უფრო მოხერხებული იყოს. ეს ნორმალურია, რადგან ნებისმიერი ცოცხალი არსება დროთა განმავლობაში ვითარდება. თუმცა, დღევანდელი ახალგაზრდობა ხანდახან სხვაგან უხვევს.
იმ გაგებით, რომ თუ ადრე უნდა გცოდნოდა საჭმლის მომზადება, სარეცხის გარეცხვა, სახლში რაღაცის შეკეთება და ა.შ., ახლა ეს ყველაფერი უფრო ავტომატიზირებულია. საჭმელს გამოიძახებ, ტანსაცმელი შეგიძლია ჩაყარო მანქანაში და დაუთოების გარეშეც ჩაიცვა სამსახურში, მოიწვიო გამოცდილი სარემონტო ჯგუფი და… ამავდროულად დარჩე საზოგადოების ნორმალურ წევრად
უფროსი თაობა უნდობლობით უყურებს ამ ახალ ტენდენციებს. მისთვის გაუგებარია, როგორ არ უნდა შეეძლოს ზრდასრულ ადამიანს ჩამრთველის შეკეთება ან ბინაში ნათურის გამოცვლა? ადრე ამას ბავშვობიდან ასწავლიდნენ. ადამიანს შეუძლია თვალები დახუჭოს საკუთარი შვილის ზოგიერთ „ნაკლოვანებაზე“, მაგრამ ვერ ხუჭავს თვალებს სხვისი შვილების „მინუსებზე“. ამიტომ, უფრო და უფრო ხშირად ხდება კონფლიქტები. სხვადასხვა თაობის წარმომადგენლები ერთმანეთს ვერ უგებენ სწრაფად განვითარებად სამყაროში.
ცხოვრება ასწავლის ადამიანს
მთელი ცხოვრება ვთვლიდი და ვთვლი თავს კარგ დედამთილად. მსმენია ათასობით ისტორია იმის შესახებ, თუ როგორ ძალადობენ მორალურად დედამთილები თავიანთ რძლებზე და ეს ყოველთვის მაოცებს. რატომ? რა საჭიროა ასეთი ნეგატივი, თუ ეს თქვენი შვილის არჩევანია? ბოლოს და ბოლოს, ის არის თქვენი შვილიშვილების დედა ან მომავალი დედა. ახლობელი ადამიანი! თუმცა, მაინც პოულობენ ძალას, რომ ეკამათონ მას ყველა წვრილმანზე, რათა დაიკმაყოფილონ საკუთარი ეგო? თუ რაიმე სხვა მიზეზებიც არის?
არასწორად არ გამიგოთ, მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ ეს ერთგვარი სისულელეა. და მაინც… ახლახან შევამჩნიე, რომ ჩემს რძალს რაღაცნაირად სხვანაირად ვუყურებ. არა, ჩვენ არ ვჩხუბობთ და კონფლიქტები ჯერ არ გვქონია, მაგრამ სადღაც სულის სიღრმეში ის მაღიზიანებს. მათი ქორწილიდან მხოლოდ 2 წელია გასული. მესმის, რომ არც ჩემი ერთადერთი ვაჟია სრულყოფილი, თუმცა ის ცდილობს მაქსიმალურად კარგად გაუძღვეს ოჯახს. მაგრამ აი ის…
მარი ახლა 25 წლისაა, ლაშა 27-ის. ისინი მუშაობენ და საკუთარი ბინა აქვს. ლაშა სახლში საღამოს 7 საათზე ბრუნდება, მარი – ხუთზე უკვე სახლშია. ამ დროის განმავლობაში მას შეუძლია გააკეთოს რაიმე ორივეს სასიკეთოდ, მაგრამ არა, მას არ უჩნდება ასეთი აზრები. არ ვიცი, როგორ ანაწილებენ ფულს ოჯახში, ეს მე არ მეხება, მაგრამ ჩემი შვილი გაცილებით მეტს შოულობს, ვიდრე მისი ცოლი. ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მაგრამ ვიცი, რომ სამსახურში ის უფრო იღლება.
და, როგორც ჩვეულებრივი მშრომელი ადამიანი, ვფიქრობ, რომ ის სიამოვნებით მივიდოდა სახლში და მიირთმევდა უგემრიელეს სახლში მომზადებულ საჭმელს. მაგრამ, არა. მარი უარს ამბობს საჭმლის მომზადებაზე და ამბობს, რომ არასოდეს იცოდა საჭმელების გაკეთება და სწავლა უკვე გვიანია. ასე რომ, ის მზა საჭმელს სახლში იძახებს ან მიკროტალღურ ღუმელში აცხელებს რაიმე ნახევარფაბრიკატს. სულ ეს არის. გემრიელად მიირთვით, როგორც ამბობენ. ჩემი შვილი არის 2 მეტრი სიმაღლის და ნორმალური აღნაგობის. მარი მინიატურული გოგოა, ალბათ 50 კილოგრამს იწონის.
ლაშას ნორმალური კვება სჭირდება, მარი კი მაწვნით, ხაჭოთი და შვრიის ფაფით ცხოვრობს. ეს მას აწყობს. მაგრამ მე, როგორც დედა და უბრალოდ, როგორც ადამიანი, ძალიან ვნერვიულობ ჩემი შვილის გამო. კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის გართულებები ძალიან განსხვავებულია და მკურნალობენ ხანგრძლივად და მტკივნეულად. ნუთუ ამაზე არ უნდა დაფიქრდეს? თუნდაც იმ თვალსაზრისით, რომ მან, როგორც მარჩენალმა, შეიძლება დახარჯოს ფული მკურნალობისთვის. სხვათა შორის, ოჯახის ფული.
მაშინაც კი, როცა მათთან სტუმრად მივდივარ, სუფრაზე სახლში მომზადებულ საჭმელს ვერ ვხედავ. ყველაფერი ან ახლომდებარე კაფეშია მომზადებული, ან შეკვეთილი პიცა და სუშია. არ მოგაბეზრებთ თავს ჩემი აზრებით უმი თევზისა და ბრინჯის შესახებ, მაგრამ ეს არ არის ის საკვები, რომლის დანახვაც სურს ჩემი ასაკის ქალს. უფრო მეტიც, მეჩვენება, რომ ეს უბრალოდ არაეკონომიურია. ლაშას ვკითხე, რა აზრის არის ამასთან დაკავშირებით და მან მიპასუხა, რომ ცხოვრება ძალიან ხანმოკლეა ღუმელთან გასატარებლად, ამიტომ ის ცოლის მხარესაა. თითქმის 30 წლისაა, მაგრამ სკოლის მოსწავლის ტვინი აქვს.
დანარჩენი მათი მოვალეობები გაყოფილია 50/50-ზე, ერთი ჭურჭელს რეცხავს, მეორე ტანსაცმელს რეცხავს. მერე იცვლებიან. ამ საკითხთან დაკავშირებითაც საკუთარი აზრი მაქვს, მაგრამ ამაზე არაფერს ვიტყვი. ჩემს დროში ქალებს ძალიან ბევრის გაკეთება მოუწიათ და თან თანამედროვე საყოფაცხოვრებო ტექნიკის გარეშე, რომელიც მშვენივრად მუშაობს, უბრალოდ ღილაკზე დაჭერა უნდა იცოდე. ამას არა უშავს, გაუწმენდავი იატაკი ან დაჭმუჭნული პერანგი არანაირ ზიანს ვერ გამოიწვევს, გარდა რეპუტაციისა. საჭმელი კი – სხვა რამეა.
მოკლედ, ორიოდე თვის წინ ჩემს შვილს ვთხოვე, რომ მოსულიყო და ავეჯის გადატანაში დამხმარებოდა. მხოლოდ 5 წუთის საქმე იყო. მე წინასწარ მოვამზადე გემრიელი ბორშჩი და დავუსხი, მან ის დაჯდომისთანავე გაანადგურა და დამატებაც ითხოვა. მას შემდეგ ლაშა ორ-სამ დღეში ერთხელ მოდის ჩემთან და მე ვამზადებ ყველაფერს, რაც ჩემს რძალს უნდა მოემზადებინა. ეს ჩვენი პატარა საიდუმლოა.
2 თვე გავიდა. არ იფიქროთ, რომ მეზარება საკუთარი შვილისთვის საჭმლის მომზადება ან ფულის გამო ვწუხვარ. არა, მადლობა ღმერთს, ამ მხრივ არანაირი პრობლემა არ მაქვს. მაგრამ, მაპატიეთ, ცოლი რისთვის სჭირდება? რომ გვერდით იყოს და სილამაზით მოგაჯადოვოს? ეს ზღაპრები მხოლოდ ურთიერთობის დასაწყისში მუშაობს და არა ქორწინებიდან რამდენიმე წლის შემდეგ. სიყვარული ერთია, ყოველდღიური ცხოვრება კი – სულ სხვა. მართალი გითხრათ, ლაშა კმაყოფილი რომ ყოფილიყო ამ დამოკიდებულებით, წვნიანის და კატლეტისთვის ჩემთან არ მოვიდოდა. ეს ნიშნავს, რომ ორგანიზმი ამას სთხოვს.
აი, ასე. მარისთვის სიტყვაც არ მითქვამს იმის შესახებ, თუ რას ვფიქრობდი მის პოზიციაზე საჭმლის მომზადებასთან დაკავშირებით. მე არ მინდა ვიყო კიდევ ერთი “გიჟი” დედამთილი, რომელიც ცხოვრებას უფუჭებს თავის “უდანაშაულო” რძალს. ეს ჩემი პოზიციაა. მაგრამ რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს? ერთი წელი? ორი? როდესაც ბავშვები დაიბადებიან, რას მიირთმევენ, სწრაფი მომზადების ლაფშას თუ შვრიის ფაფას ნუშის რძით? არ მესმის. მაგრამ ცხოვრება მიდის და არაფერი იცვლება.
კიდევ უფრო სამწუხარო ის არის, რომ ჩვენ არ გვყავს საერთო მეგობრები, ვისაც დაველაპარაკებოდი. დიდი სიამოვნებით ვიკითხავდი, რას ფიქრობენ მძახლები ამასთან დაკავშირებით, მაგრამ, სამწუხაროდ, ისინი ძალიან შორს ცხოვრობენ. მანამდე კი მათ მხოლოდ ერთხელ შევხვდი. ასე რომ, ეს ამბავი თქვენ გაგიზიარეთ…
