რა ვაჩუქოთ მადლობის ნიშნად ადამიანს, რომელსაც ყველაფერი აქვს? დაუვიწყარი შეგრძნებები, როგორიცაა პარაშუტით ხტომა ან წყალქვეშა მოგზაურობა? რაიმე წვრილმანი სისულელე, სხვებისგან გამორჩეული? კითხვა რიტორიკულია. ყველა საერთო ინტერესებიდან ან ჰობიდან ირჩევს. ზოგადად, თავად ყურადღება უფრო მნიშვნელოვანია. შეძლებულ და ძალიან შეძლებულ ხალხს ძვირადღირებულ საჩუქარზე დიდი ხანია თვალი აღარ უჭირავს. მათთვის მატერიალური ისე მნიშვნელოვანი არაა, როგორც დადებითი ემოციები
სხვა საქმეა უბრალო ხალხი, რომელთაც რაღაც სჭირდებათ. ეს მათ მოიფიქრეს ხუმრობა, რომ არსებობს კარგი და ცუდი საჩუქრები, ასევე არსებობს – წიგნები. უბრალო ხალხი ირონიით ყოველთვის გამოირჩეოდა. ასე ცხოვრება უფრო მარტივია. მათ შემთხვევაში არსის გაგება მნიშვნელოვანია. ახალგაზრდა ოჯახს არ სჭირდება ლამაზი ნახატი ან ფირფიტების ნაკრები გრამოფონისთვის. კონვერტი ფულით ყველაზე შესაფერისია. შემდეგ თავად გადაწყვეტენ, სად და როგორ. თითქოს ჭეშმარიტებაზე ვსაუბრობთ, მაგრამ არა. ყოველთვის გამოჩნდება ადამიანი, რომელსაც ორიგალურობა სურს. არ ღირს ამის გაკეთება.
რა ვაჩუქოთ მადლობის ნიშნად
ჩემდა სამარცხვინოდ, თავს ცუდ დედამთილად ვთვლი. ეს მემკვიდრეობითია, ასე ამბობენ. ვერაფერს ვხვდები. ორი შვილი მყავს, ქალ–ვაჟი. ქმრის გარდაცვალების შემდეგ შვილებს მარტო ვზრდიდი. სოფელში. სხვისი დახმარების გარეშე. გამიმართლა, რომ იმ დროისთვის ვაჟი, რომელიც თავის დაზე უფროსია, უკვე 14 წლის იყო. როგორც შეეძლო მეხმარებოდა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, არც მინდა ვიფიქრო, რა მოხდებოდა.
მოგვიანებით, როცა ბავშვები გაიზარდნენ და თავისი გზა იპოვეს, მარტო დავრჩი. დიახ, სირთულეები იყო. აბა როგორ, მის გარეშე. თუ ასე შევხედავთ, ბევრი რამ არ მჭირდება. სხვა ყველაფერს ბოსტნიდან ვიღებ. ქათმებიც კვერცხებს დებენ. უარესიც ყოფილა.
ამასობაში ჩემმა შვილებმა სიყვარული იპოვეს და ქალაქში დასახლდნენ. უმცროსი, ქეთი, ექიმს ცოლად გაყვა. მიხარია, რომ მის ცხოვრებაში არ ყოფილა გაჭირვება, თუ არ ჩავთვლით, ალბათ, ბავშვობას. თუმცა მას ყოველთვის ყველაზე გემრიელ ნაჭერს ვაძლევდი. სულ სხვა ქალაქში გადავიდა, ჩვენი სოფლიდან ასი კილომეტრის მოშორებით. ჭორების მიხედვით, ჩემსავით სახლში ცხოვრობს. ოღონდ ასეთ დანგრეულ ქოხში, არამედ ნორმალურ, ორსართულიან, შეიძლება ითქვას, სასახლეში.
რამდენჯერმე შვილიშვილთან ერთად მესტუმრა, მაგრამ რატომღაც არაფერი გამოგვივიდა. ჩამომიტანა ბევრი ტექნიკა, სულ სხვადასხვა, მე კი მხოლოდ მისი ნახვა, მასთან ლაპარაკი მინდოდა. მაგრამ არა. წავიდა და გაქრა. რამდენიმე თვეში ერთხელ მირეკავს, ჩემს ჯანმრთელობას კითხულობს და მორჩა, ტელეფონს თიშავს. დაკავებულია. სამაგიეროდ, სამი შვილიშვილი გამიჩინა. ოღონდ მხოლოდ ფოტოებით ვხედავ. ცოცხლად – იშვიათად.
ვაჟი, პირიქით, ჩვენზე უფრო ღარიბ ცოლზე დაქორწინდა. ნახევრად ობოლია, განათლების გარეშე. ჯერ ქალაქში ბინას ქირაობდნენ, შემდეგ მიხვდნენ, რომ არაფერი გამოვიდოდა და ჩემთან გადმოვიდნენ. რძალი ზარმაცი არაა, მაგრამ ქალაქიდან. აქ სხვა მიდგომაა საჭირო. ვხედავდი, მისთვის სოფლის სამუშაო ახალი იყო, მაგრამ არასდროს ვინდობდი. თუ რამის მოტანა მჭირდებოდი, ვუძახდი. მომზადებაა საჭირო, კეთილი ინებოს. ერთ დროს მეც ასე მომექცნენ, განმანათლეს.
სანამ რძალი სახლში ფუსფუსებდა, შვილიშვილთან ვთამაშობდი. ძალიან ლამაზი და ჭკვიანი გოგონაა. სახით ცოტა ჩემს ვაჟს ჩამოგავს, ცოტა – რძალს. შვილიშვილისთვის არაფერი მენანებოდა. ალბათ, რაც უფრო მეტად მიყვარდა ეს გოგონა, მით უფრო მკაცრად ვექცეოდი მის დედას. მხოლოდ ახლა ვხვდები, რომ ამის გამო ძალიან მრცხვენია.
არ ვიცი, ჩემი მიზეზით თუ ახალი შესაძლებლობის ძიების სურვილით ვაჟმა ცოლს ხელი მოკიდა და სხვა ქვეყანაში სამუშაოდ წავიდა. მაშინ ასეთი დრო იყო. ვის დაუტოვონ 5 წლის შვილიშვილი? ბებიას. პროდუქტები არის, ტანსაცმელი არის. კარგი, მივხედავ, რატომაც არა? მაგრამ ვწუხდი, რომ ჩემს შვილს ასე წასვლა, მშობლიური ადგილის დატოვება უწევდა. ცოლი მასთან უნდა იყოს, აბა როგორ?
1,5 წელი არ ჩამოსულან. ამ დროში შვილიშვილს ძალიან მივეჩვიე, სხვადასხვა სიბრძნე ვასწავლე, სიმღერებიც. შემდეგ მშობლები ჩამოვიდნენ, ბავშვი წაიყვანეს და ქალაქში წავიდნენ. ჩემი აზრი არავის უკითხავს, მაგრამ რა უნდა მეთქვა? ეს ხომ მათი ოჯახია.
მას შემდეგ 4 წელი გავიდა. ვაჟი ხანდახან მირეკავს, შვილიშვილსაც მალაპარაკებს. მაგრამ არავინ ჩამოდის, ეტყობა რძალმა ასე მოაწყო. ყველაფერი მესმოდა, პატარა არ ვიყავი. ცხოვრება მიდის, ყველას შრომა სჭირდება. მე და მეზობლები ერთმანეთს მხარს ვუჭერდით, ყველაფერი თავისი დინებით მიდიოდა. მხოლოდ ერთი რამ მაწუხებდა: ჩემი სახლის სახურავის მდგომარეობა. ნაწილ–ნაწილ იშლებოდა. ხელოსანი სოფელში არ გვყავდა. სამწუხაროა, რომ ზამთარში ხვრელების ამოვსება ჩვრებით მიწევდა. თუმცა უშედეგო იყო.
ერთი თვის წინ ჩემი ვაჟი ოჯახით მესტუმრა. ყველა დანაყრებული, ლამაზი, ხოლო შვილიშვილი უკვე გაზრდილი. აღმოჩნდა, რომ სხვა ქვეყანაში მუშაობისას კარგი ფული იშოვეს და ერთ საქმეში ჩადეს. დიდი ხანია მოგება მოიტანა. ახლა ორივე ჩემი შვილი ხალხში გავიდა. სიამაყით ვაღიარებ, რომ ეს ძალიან მომწონს.
ყველაზე მეტად რძალმა გამაოცა. სუფრაზე არ წყვეტდა ლაპარაკს, თუ რამდენი კარგი რამ უამბო შვილიშვილმა იმ დროზე, როცა ჩემთან ერთად ცხოვრობდა. რამდენი სასარგებლო რამ ისწავლა. ჩემი ძალიან მადლიერია და სულ დაავიწყდა, როგორ ვავიწროებდი იმ დღეებში. შემდეგ პირისპირ დავილაპარაკეთ და ჩემი ქცევისთვის პატიება ვთხოვე. მან, პირიქით, შვილიშვილისთვის მადლობა გადამიხადა. 2 დღე დარჩნენ, შემდეგ წავიდნენ. საჩუქრები, რაღაც ნივთები დამიტოვეს და წავიდნენ.
მეორე დღეს დილით კარზე მომადგნენ ხელოსნები აგურით, ცემენტით და სხვა საჭირო წვრილმანით. მითხრეს, რომ ქალბატონმა სახლის და ღობის მოწესრიგება დაავალა. ყველაფერი იდეალურად გააკეთეს. არც ვიცოდი, როგორ გადამეხადა მადლობა, მაგრამ მხოლოდ ხელებს იქნევდნენ და იცინოდნენ. აი, როგორ შეუძლია ადამიანს მადლობის გახდა, როცა თავად არ ელოდები. როგორი უსამართლო ვიყავი იმ გასულ წლებში. გახსენებაც მრცხვენია. აღმოჩნდა, რომ ხშირად ხალხი უფრო კეთილია, ვიდრე ვფიქრობთ. სამწუხაროდ, ყოველთვის ასე არაა.