– შეწყვიტე შურიანობა! შენი ცხოვრება არ აეწყო და გინდა შენსავით მარტო დავრჩე? ჩემი ნიკა მსოფლიოში საუკეთესო ადამიანია.
– ყველა საუკეთესოა, სანამ შენგან რაღაც სჭირდებათ. შემდეგ უცებ, გაქრა სიყვარული.
ასე უპასუხა დედამ ნინას, როცა ის უკვე სამზარეულოდან გარბოდა. თან მისკენ არც მიბრუნებულა, ჭურჭლის რეცხვა განაგრძო.
5 წუთის შემდეგ ქალიშვილმა კარი გაიჯახუნა და სპეციალურად ხმამაღლა თქვა:
– ვოცნებობ, რომ ჩვენი გზები გაიყაროს. უკვე თავი მომაბეზრე!
იმ დღეს ნინა სახლში არ დაბრუნებულა, ნიკასთან დარჩა. ეს მამაკაცი უყვარდა. მამაკაცი, რომელიც მასზე უფროსი იყო და ყოველთვის ყველაფერი იცოდა. ნინას არ აწუხებდა, რომ ეს ნიკას პირველი ქორწინება არ იყო, არც ის, რომ მთელი ცხოვრება ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობდა, თუმცა მისი თქმით, ბევრს შოულობდა. მით უფრო, როცა ნინა და დედა წილებს გაიყოფენ, ბინას იყიდიან. ფართოს და ნათელს!
3 თვის შემდეგ. ბანკის ფილიალში
– აქ და აქ ხელი მოაწერეთ, – ნოტარიუსის თანაშემწემ გაწაფული ჟესტით აჩვენა, სად უნდა მოაწერონ ხელი ნინამ და დედამ.
ბოლო ხელმოწერის დადების შემდეგ დედა მყიდველებს მიუბრუნდა.
– გაგიმართლათ ჩვენს ბინაში. სახლი თბილია, ნათელი მხარე. ჩვენთვის ავაშენეთ. ქალიშვილი რომ არა, არ გავცვლიდი.
ნინამ თვალები გადმოკარკლა:
– კმარა წუწუნი! ფიქრობ, ვინმეს აინტერესებს, რომ ეს ბინა მაშინ მიიღე, როცა ქარხანაში ოსტატად მუშაობდი? არავის ადარდებს!
– ეს შენ არ გაინტერესებს, რადგან ამ ბინისთვის თეთრიც არ გიშოვია. უბრალოდ პრივატიზაციით მიიღე და მორჩა. მე კი 30 წელი ქარხანას შევწირე!
ბინის მყიდველები და იმ ბინის გამყიდველები, სადაც დედა გადავიდოდა, დედა–შვილის დუეტს გაოგნებულები უყურებდნენ.
2 წლის შემდეგ
ნინამ კარზე დააკაკუნა, ზარის დარეკვას ვერ ბედავდა. როცა კარი გაიღო, ნინა ყველაფერს ელოდა, დუმილის გარდა. დედა ქალიშვილს უყურებდა. არანაირი გაოცება, სიხარული ან სიბრაზე არ გამოუხატავს.
– რა ქარმა გადმოგაგდო ჩვენს ქალაქში?
– აი, ჩამოვედი.
– გასაგებია. და გადაწყვიტე დედა მოინახულა პირველად 2 წლის განმავლობაში, ასე დარეკვის გარეშე?
– რა, არ შეიძლება? – ნინა ხუმრობას ცდილობდა.
მაგრამ დედის გაცურება შეუძლებელი იყო.
– რა მოხდა? სად არის შენი ქმარი?
ნინას თვალები ცრემლით აევსო.
– არ არის. არც ფული. ქორწილიც არ ყოფილა.
ქალიშვილს უკვე უნდოდა ტირილით გული ეჯერა და მთელი სიმართლე მოეყოლა. როგორ კარგად ცხოვრობდნენ ერთი წელი, შემდეგ კი ნიკა გაქრა. დარჩენილი ფულით. მხოლოდ 3 თვის შემდეგ იპოვა.
მის ბინაში. წინასწარი შენატანი ნინას ფულით გადაიხადა. ამის დამტკიცება არ შეეძლო. მაშინ, გარიგების შემდეგ, მთელი ფული ნიკას ანგარიშზე ჩარიცხა. თავად, კეთილი ნებით. მაგრამ დედას არაფერი უკითხავს. უბრალოდ კარის ღიობში იდგა და ქალიშვილს უყურებდა.
– რა გინდა ჩემგან?
– ნება მომეცი, დავრჩე. 1 თვით მაინც?
პასუხი მაშინვე მოფრინდა:
– წადი იქ იცხოვრე, სადაც ჩაწერილი ხარ.
– არსად ვარ ჩაწერილი.
– ეს როგორ? ბინიდან ამოწერამდე სადმე უნდა დარეგისტრირებულიყავი.
– ასე გამოვიდა – ბუნდოვნად უპასუხა ნინამ, – შემომიშვებ?
დედამ გულზე ხელები დაიკრიფა:
– ოჰო, 2 წელი ლამაზად იცხოვრე, ახლა ჩემთან ცხოვრება გინდა?
– შენ ხომ დედა ხარ!
– დიახ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სულელი ვარ. 120 ათასი გქონდა. შენ კი დახარჯე, გააჩუქე, არ ვიცი, რა გააკეთე კიდევ.
– მომპარეს!
– ჰო, შენმა “საუკეთესო ადამიანმა”! მოკლედ, შენი წილი დახარჯე და ახლა ჩემთან ცხოვრებას ითხოვ.
– წასასვლელი არსად მაქვს.
დედამ კარი მიუჯახუნა. როცა ნინამ წასვლა დააპირა, კარი ისევ გაიღო. დედამ ნინას გაუწოდა ფული და ფურცელი.
– აი. 3 ათასი და ტელეფონის ნომერი. დარეკავ, ეტყვი, რომ ჩემგან ხარ. საერთო საცხოვრებელში რაღაც ადგილი ექნებათ. ახლავე ქარხანაში სამუშაოდ შეგიძლია წახვიდე. დიახ, მძიმე სამუშაოა, მაგრამ კარგ ფულს იხდიან.
– სულ გაგიჟდი. არ გთხოვ ჩემი ცხოვრება დაალაგო. მხოლოდ შენს ბინაში ცხოვრების უფლებას გთხოვ. შენი ქალიშვილი ვარ, ბოლოს და ბოლოს! ქარხანაში სამუშაოდ არ წავალ!
– როგორც გინდა. არ მჭირდება იდიოტი ჩემს ბინაში!
***
მას შემდეგ დედა და ნინა აღარ ურთიერთობენ. უბრალოდ იმიტომ, რომ არც ერთს არ აინტერესებს, როგორ მიდის მეორეს საქმე.
