პატივმოყვარეობა, სიამაყე და ამპარტავნება რაიმე კარგს იშვიათად იწვევს. მხოლოდ როგორც საწვავი ადამიანისთვის, რომელსაც მეტის მიღწევა უნდა. გაცილებით მეტის. თქვენი მიზანია ფული, ოჯახური ბედნიერება თუ, მაგალითად, კოლეგების აღიარება? ძალიან კარგი, მაშინ დაგეხმარებათ შეუპოვრობა, შრომა, ზეადამიანური ენთუზიაზმი. რაც შეეხება სხვა დანარჩენს, უფრო მინუსია, ვიდრე პლუსი. ამისგან თავი შორს უნდა დაიჭიროთ.
სიამაყე და ამპარტავნება ბევრ ადამიანს პრობლემებს უქმნის. მის გამო ოჯახები ინგრევა, კარიერა იშლება, რა არ მომხდარა! ბიბლიაშიც ცოდვად ითვლება. მაგრამ ადამიანი ისეა შექმნილი, რომ თუ რაიმე უღირსად ეჩვენება, მასში არ ჩაერევა. განსაკუთრებით, სხვების ქცევაში. აქ საქმეში ერთვება პრინციპები და უკან დასახევი გზა არ არის.
სიამაყე და ამპარტავნება
90–იანი წლები ყველას თავისებურად ახსოვს. ტოტალური რღვევა არა მხოლოდ ქუჩებში, არამედ ჩვენს თავებშიც. უფულობა, საშიში კრიმინალური სიტუაცია და ბევრი სხვა. მთელი პოსტსაბჭოთა სივრცე ირყეოდა. მეც, მაშინ ჯერ კიდევ პატარა გოგონა, ამას ვხვდებოდი. იმ პერიოდში მამამ დედა მიატოვა და ამით ჩვენი მდგომარეობა უფრო გაუარესდა. ძველ დროს ბევრი იხსენებს ნოსტალგიით, მაგრამ მხოლოდ ერთი რამ მიხარია, რომ მე და დედამ როგორღაც გავიტანეთ თავი.
მახსოვს, დედა მუშაობდა, როგორც შეეძლო. სახლში ამზადებდა, კერავდა, ქსოვდა, სხვის სარეცხსაც იღებდა (მამამ სარეცხი მანქანა არ წაიღო). მოკლედ, “მხიარულება” იყო. ვგრძნობდი, როგორ უჭირდა, მაგრამ დიდწილად მესმოდა, როგორც იმდროინდელი ბავშვების უმეტესობას, რომ სჯობდა მშობლები ზედმეტად არ შემეწუხებინა. სწორედ ამიტომ, დაქალებთან ერთად სათამაშოდ მივდიოდი, უბრალოდ სასეირნოდ, ოღონდ სახლში არ ვყოფილიყავი და ცხელი ხელი არ მომხვედროდა. დიახ, ასეც ხდებოდა.
როცა წამოვიზარდე, ყველაფერი მეტ–ნაკლებად დალაგდა. კარგი ბიჭი ვიპოვე და ახალგაზრდა ასაკის მიუხედავად დაქორწინება გადავწყვიტეთ. ანრი ხშირად მეუბნებოდა, რომ ქარხანაში მუშაობს, მაგრამ რატომღაც ამას არ ვაქცევდი ყურადღებას. მოგვიანებით, როცა ერთ დღეს მის სამსახურთან ახლოს შეხვედრა მთხოვა, უეცრად მივხვდი: ამ ადგილს ვიცნობ! პატარა ვიყავი, როცა დედასთან ერთად ქარხანაში შევედი კიდეც. აქ მამა მუშაობს!
ასე იყო. ჩემი საქმრო მამაჩემის ქვეშევრდომი იყო, რაც გასაკვირი არაა, თუ დავფიქრდები. პატარა ქალაქში ვცხოვრობთ და პერსპექტიული სამუშაო ადგილი ბევრი არაა. მორალურად უკვე მზად ვიყავი, როცა შევხვდი ჩემს მშობელს, ერთ–ერთ ქვეშევრდომთან მკლავგამოდებული. მეგონა, მამაჩემი გულგრილად ჩამივლიდა ან მაქსიმუმ მომესალმებოდა და გამეცლებოდა. მაგრამ არა, მის სახეზე გაოცება და ფართო ღიმილი დავინახე. მას შემდეგ ნელ–ნელა ურთიერთობა დავიწყეთ.
ვერ ვიტყვი, რომ მე და მამა დავახლოვდით, მაგრამ ჩემი და ანრის ქორწილზე ბინა გვაჩუქა. გასაგები მიზეზით ქორწილზე არ დამიპატიჟებია. დედამ ჩვენი შეხვედრის შესახებ იმავე დღეს შეიტყო და ვერ ვიტყვი, რომ გაუხარდა. სამართლიანობისთვის უნდა აღვნიშნო, რომ ეს მამაჩემია და ჩემი ცხოვრება. თუ მამამ ბინის ყიდვა გადაწყვიტა, ეს მისი გადაწყვეტილებაა და, ბოლოს და ბოლოს, სწორია.
დრო გავიდა, თანდათან მამა უკეთ გავიცანი. მეუღლის სახელით ხშირად მითვლიდა მოკითხვას, მაგრამ თავს არ მაბეზრებდა. რაც მიხაროდა კიდეც. დედა განიცდიდა, რომ მამა ხშირად სტუმრად მოსვლას, ურთიერთობას მოითხოვდა. მან ხომ კარგად იცოდა, სად ვცხოვრობდით მე და ანრი, მაგრამ მსგავსი არაფერი მომხდარა. ჩემს დაბადების დღეებზე მცირე საჩუქრებს მჩუქნიდა და ამით მორჩა.
შემდეგ შეხვედრები დავიწყეთ, არ ვიცი, როგორ დაიწყო ეს. ჯერ ქმართან ერთად ვნახე. სასიამოვნო ატმოსფერო იყო. ძირითადად, კაცები თავის საქმეზე ლაპარაკობდნენ, მე თითქოს არაფერ შუაში ვიყავი. დამშვიდობებისას მამამ დედა მოიკითხა და ვუთხარი, რომ ამაზე ლაპარაკი არ მინდოდა. თვალებში ეტყობოდა, საუბრის გაგრძელება უნდოდა, მაგრამ ჩემს სიტყვაზე მკაცრად ვიდექი.
ერთხელ შემთხვევით ქუჩაში შემხვდა. კაფეში შევედით და წარსულზე ვისაუბრეთ. აღიარა, რომ თავის საქციელს ნანობს და ყველაფერს გაიღებდა, დრო რომ დაებრუნებინა. იმ ქალს გაშორდა და ახლა არ იცის, რა გააკეთოს. იყო რომანები, მაგრამ არასერიოზული. გული მიუწევდა დედისკენ, რომელიც შეუფერებელ მომენტში საშინლად მიატოვა. მაგრამ რა ქნას ახლა?
მახსოვს, მამა სახლში პირველად ანრის დაბადების დღეზე დავპატიჟეთ. დავსხედით, ვისაუბრეთ. ჩვენ ხომ ნათესავები ვართ. მაშინ დედა არ მოვიდა, თავს ცუდად გრძნობდა. მისთვის არაფერი მითქვამს. როცა 6 თვის შემდეგ ყველაფერი შეიტყო, ჩემზე გაბრაზებული იყო. სიმართლე გითხრათ, რა უნდა მექნა? ბოლოს და ბოლოს, ჩემი ქმრის უფროსია. ესეც გასათვალისწინებელია.
მერე დავორსულდი, ბიჭი შემეძინა. შემდეგ ქალიშვილიც. და ამ დროს მშობლების საკითხი გამწვავდა. ერთმანეთის ნახვა არ უნდოდათ, ამიტომ დღესასწაულებზე მორიგეობით გვსტუმრობდნენ. იმ დროს მე და ანრიმ ბინა უკვე გამოვცვალეთ, მანქანაც ვიყიდეთ. თითქოს ყველაფერი გვაქვს, მაგრამ დედ–მამის სიტუაცია მამძიმებდა. მოგვარება მინდოდა. მით უფრო, დრო ყველაფერს კურნავს. ხომ შეუძლიათ, როგორც ზრდასრულებს, დასხდნენ და დაილაპარაკონ. რა უშლით ხელს?
გადავწყვიტე, ჩემს დაბადების დღეზე მეგობრები ან დაქალები არ დამეპატიჟებინა. ქმარსაც იგივე ვთხოვე. სამაგიეროდ, დედა და მამა მოვიწვიე. ჩავთვალე, რომ სუფრაზე პატარა ბავშვებივით არ იჩხუბებდნენ. მათ ზრდასრულ ქალიშვილს ხომ დაბადების დღე აქვს. აი, ასეთი გეგმა მქონდა. ვფიქრობდი, მათი სიამაყე საქმეს ვერ ჩაშლიდა.
დედისგან პირველი სადღეგრძელოს მოსმენა მოვასწარით, რომ კართან მამა გამოჩნდა, აქოშინებული და ლამაზი სასაჩუქრე ყუთით. საყვარლად მომილოცა, ანრის მიესალმა და მხოლოდ შემდეგ დაინახა დედა. მეგონა, რომანტიული მომენტი იქნებოდა. მაგრამ დედა მის დანახვაზე მაშინვე ატირდა. შემდეგ ადგა და ჩუმად ჩაიცვა. როცა გაოცებისგან გონს მოვედით, მომიტრიალდა და მოღალატე მიწოდა. ყოფილი ქმრისთვის ერთი სიტყვაც არ უთქვამს. როგორც ჩანს, ღირსად არ ჩათვალა.
მოგვიანებით, როცა ვიფიქრე, რომ უკვე დამშვიდებული იქნებოდა, დავურეკე და ვისაუბრეთ. უფრო სწორად, ვუსმენდი. დედა ლაპარაკობდა. მითხრა, რომ უკვე გავიზარდე და, როგორც ჩანს, ჩემი ბედნიერება ვიპოვე. ურთიერთობის გაგრძელება საჭირო აღარაა. დაე, მამასთან დავრჩე. მას ხომ აქვს ფული, თან ჩემს ქმართან ახლოსაა. საჭირო აღარაა დავურეკო და მოვიკითხო. რამდენიმე “ტკბილი” სიტყვაც იყო.
არ მესმის: რატომ ჰქონდა ასეთი რეაქცია? როგორც მახსოვს, მამაჩემის შემდეგ სხვა არავინ ჰყოლია. რა საჭიროა ეს პათოსი და სიამაყე. მათი შერიგება მინდოდა და უარესი გამოვიდა. ახლა არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მისი ხასიათი რომ ვიცი, უმჯობესია, რაღაც დროით არ შევეხმიანო. ასეთი ბუნება აქვს. სიამაყე და ამპარტავნება, სხვა რა შემიძლია ვთქვა.
