ზოგჯერ დამოუკიდებლად გადაწყვეტილების მიღება ძალიან რთულია, მით უფრო, თუ საქმე მშობლებს ეხება. თქვენ შეიძლება იყოთ ზრდასრული, ჩამოყალიბებული ადამიანი, კარგი ხელფასით, ქვეშევრდომებით და დიდი გამოცდილებით, მაგრამ მშობელი ყოველთვის გამოიწვევს თქვენში გარკვეულ თავდაუჯერებლობას სიტყვებსა და ქმედებებში. რას ვიზამთ, ასეთია აღზრდა! ჩვენ, ყველა ვიყავით ბავშვები საკუთარი შეცდომებით და წარუმატებლობებით. ვინ იცის მათ შესახებ უფრო მეტი, ვიდრე მშობელმა?
განსაკუთრებით რთულია, თუ დედას ან მამას აქვს მძიმე ხასიათი და განსხვავებული შეხედულებები ცხოვრებაზე. ამ შემთხვევაში რაიმეს დამტკიცება თითქმის შეუძლებელია. თუ დასავლეთში ამ ვითარებაში ფსიქოლოგები მუშაობენ, ჩვენთან ხშირად საქმე გვარდება პირადი საუბრებით, ხანგრძლივი და რთული საუბრებით. სამწუხაროდ, შედეგი ყოველთვის სასიხარულო არაა.
გადაწყვეტილების დამოუკიდებლად მიღება
ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ერთდროულად დედაზე და დაზე გავბრაზდებოდი. ასეთი ადამიანი არ ვარ, მაგრამ ცხოვრებამ ისე მოაწყო, რომ უსამართლობის გრძნობა არ მშორდება და არც მინდა. მასთან ერთად ცხოვრება მიწევს. რა უნდა გავაკეთო აბა? გადაწყვეტილებას დამოუკიდებლად ვერ ვიღებ.
მე და რენა სოფელში, დიდ სახლში გავიზარდეთ. მეგობრული ოჯახი გვქონდა, თუმცა წვრილმანი კამათი მაინც ხდებოდა. დიდწილად დედის გამო, რომელსაც მუდმივად ეშინოდა, რომ ზარმაცი და დაუდევარი ქალები გავიზრდებოდით. ეს კი სოფლის ქალისთვის საშინელი სირცხვილი იყო, თუ არ იცოდით. სწორედ ამიტომ, ყველაფრის გაკეთება გვიწევდა. ვალაგებდით, ვრეცხავდით, ვამზადებდით. მიწაზე მუშაობაც ვისწავლეთ. როგორც დედა ამბობდა, ყველა შემთხვევისთვის მზად რომ ვყოფილიყავით და შიმშილით არ მოვმკვდარიყავით. აქ მისი მესმის.
დრო გავიდა, გავიზარდეთ. პირველი ურთიერთობა დავიწყეთ და აქ დედა ჩაერია თავისი ცხოვრებისეული რჩევებით. მამა ამ საკითხში არ ერეოდა, მხოლოდ სახლის გვერდით მიშენებაზე ფიქრობდა. უნდოდა მეტი სივრცე ჰქონოდა, რომ ბევრ ადამიანს ეცხოვრა. პირველად რენა გათხოვდა და ქმართან ერთად ქალაქში გადავიდა. ჯერ კიდევ მაშინ მამას ვეუბნებოდი, რომ ტყუილად წვალობს, რომ მეც ქალაქში ვაპირებდი გადასვლას. არ მომისმინა.
მოგვიანებით აღმოვაჩინე, რომ მამა მართალი აღმოჩნდა. სამწლიანი თანაცხოვრების შემდეგ მეუღლეს გავშორდი და პატარა ვაჟთან ერთად მშობლებთან დავბრუნდი საცხოვრებლად. როგორც გესმით, ადგილი საკმარისი იყო. არაფერი მიშლიდა ხელს ბავშვი სოფელში, სუფთა ჰაერზე გამეზარდა. აი, ჩემი და ქალაქში მოეწყო. ქმართან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა. რენამ დიასახლისობა გადაწყვიტა, ერთმანეთის მიყოლებით 4 ბავშვი გააჩინა. ამას ვერასდროს გავიგებ, ერთთან გამკლავებაც მიჭირს.
დრო გავიდა, თანდათან საქმე გაუარესდა. არა მე: თავად შვილს ვზრდიდი, მშობლებს ვეხმარებოდი მეურნეობაში, მადლობა დედას, რომ ყველაფერი ბავშვობაში მასწავლა. ჩვენთან ყველაფერი ერთფეროვანი იყო, მაგრამ არა ცუდად. აი, რენასგან უსიამოვნო ამბები გახშირდა: ფული არ ყოფნიდათ, პატარა ბავშვებს ვერ უმკლავდებოდა, ქმარიც ვერ უმკლავდებოდა, სულ გახდა. კარგია რომ დასვენება შეძლონ, მაგრამ აბა როგორ, როცა ყოველდღე ახალი და ახალი გადასახადი მოდის? კარგია, რომ ყველა აბსოლუტურად ჯანმრთელია.
აი, დედამ გადაწყვიტა, რომ სახლში საქმე არ აქვს და დაქალთან სამუშაოდ უნდა წავიდეს. უცხოეთში. ყველას გვესმოდა, რატომ მიიღო ეს გადაწყვეტილება, მაგრამ არაფერი გვითქვამს. ასე რამდენიმე თვეში დედა უცხოეთში გაემგზავრა. იქ კარგად მოეწყო და ფულის გამოგზავნა დაიწყო. ცოტა მე და ჩემს ვაჟსაც გვიწევდა, მაგრამ დიდი წილი ჩემს დასთან იგზავნებოდა.
ასეთი გარემოება მაკმაყოფილებდა. რა თქმა უნდა, ფული რენას უფრო სჭირდება. ამდენ ბავშვთან ერთად მაღაზიაში გასვლაც დამღლელია, სხვა დანარჩენზე არაფერს ვამბობ. ქმართან ერთად რამდენჯერმე სოფელშიც ჩამოვიდა. სიძე მამას რემონტში ცოტა დაეხმარა. ნათელი იყო, რომ დედის საზღვარგარეთ ძალისხმევა ამაო არ იყო. სიძემ წონაში მოიმატა, სახეზე ფერი დაედო, დასვენებული ჩანდა. ეს ძალიან კარგია.
ამასობაში ერთი საინტერესო მამაკაცი გავიცანი. მდიდარი არაა, მაგრამ პატიოსანი და შრომისმოყვარე. ჩემს შვილსაც ღვიძლი შვილივით ეპყრობა. ახალგაზრდა აღარ ვარ, მაგრამ არც მოხუცი. რატომ არ დავფიქრდე მეორე ქორწინებაზე? ამ თემაზე მამას დაველაპარაკე. ნებართვა მომცა, რომ ლევანს ჩვენთან, ჩემს მინაშენში ეცხოვრა. მხოლოდ დროებით, რადგან ისედაც ქალაქში ვაპირებდი საცხოვრებლად გადასვლას.
დედაც დამთანხმდა, მაგრამ ხმაში აშკარად ეტყობოდა, რომ ჩემზე დიდად არ ღელავდა. კაცია და იყოს, იცხოვროს. თავის სიძეს უფრო თბილად ეპყრობოდა: მისი დაბადების დღეც იცოდა, ურეკავდა, ულოცავდა. თითქმის ღვიძლი ადამიანი იყო. არა თუ ჩემი შემთხვევა. კარგი, ჩვენ ხომ ოფიციალურად ნამდვილად არ დავქორწინებულვართ. იქნებ, მოგვიანებით ყველაფერი შეიცვალოს?
ჩემი იმედები ამაო იყო, რადგან დედამ საზღვარგარეთ 5 წლიანი მუშაობის შემდეგ გადაწყვიტა, რომ საკმარისი იშოვა. ამის შესახებ ყველას გვითხრა და ჩვენც, რა თქმა უნდა, დავთანხმდით. მისთვის პატარა ზეიმის მოწყობა გადავწყვიტეთ, ქალაქში პატარა კაფეც ვიქირავეთ. მოვიდა ჩემი და ოჯახით, მამა და ჩემი საქმროც. მიხაროდა, რომ დედა ჩემს საქმროს გაიცნობდა. იქნება, აზრი შეიცვალოს. მაგრამ წინ იმედგაცრუება მელოდა.
საღამოსკენ დედამ ჭიქა აიღო და გულუხვი დახვედრისთვის მადლობა გადაგვიხადა, ბოლოს გვითხრა, რომ ჩვენთვის სიურპრიზი აქვს. მთელ გამომუშავებულ ფულს რენას აძლევს. აქ საკმარისია, რომ რენას ოჯახმა ახალი ბინა შეიძინოს. თუ ძველ ბინას გაყიდიან ან გაცვლიან მომგებიანად, უკეთეს ვარიანტსაც იპოვიან. ბავშვებს მეტი სივრცე ექნებათ, რენა და მისი ქმარიც ამოისუნთქებს. რა თქმა უნდა, ჩემი დის ამბავი მიხაროდა, მაგრამ ჩემთვის ერთი საჩუქარიც არ ყოფილა. როგორ შეეძლო გადაწყვეტილების დამოუკიდებლად მიღება?
მოგვიანებით, პირად საუბარში დედამ მკითხა, რატომ ვიყავი უკმაყოფილო. მე ხომ უფლება მქონდა მშობლების სახლში მეცხოვრა რამდენი ხნითაც მინდოდა და ვისთან ერთადაც. რა თქმა უნდა, სოფლის სახლი მემკვიდრეობით დამრჩება. გასაგებია, რომ ქალაქზე ლაპარაკი ზედმეტია. ნუთუ ცუდად ვცხოვრობთ? ქალაქში ყველაფერი ძვირია, ბინა ბეტონის ყუთია. საკუთარ სახლს ვერ შეედრება. თითქოს, რა პრეტენზიები მაქვს?
დღემდე ეს საკითხი მაწუხებს. დედამ ნათლად მითხრა, რომ ახლა მომიწევს მასთან და მამასთან ერთად ვიცხოვრო სოფელში სიბერემდე, რომ ჩემი შვილი ისწავლის სოფლის სკოლაში, ქმარი კი ადგილობრივ ქარხანაში ოსტატზე შორს ვერ წავა. რენას კი ხელები თავისუფალი აქვს, თუმცა ოთხი შვილი ჰყავს. ნუთუ სამართლიანია? ნუთუ ყველაფერს რაოდენობა ზომავს? გყავს ერთი შვილი, იცხოვრე ჩვენთან. მეტი? აი, ფული ახალი ბინისთვის. საწყენია, ტირილი მინდა, მაგრამ ახლა ვერაფერს გავაკეთებ.
