ამ ამბავს დიდხანს ვინახავდი, ახლა არ ვიცი, ვის ვკითხო რჩევა. გამიგეთ: ოჯახური პრობლემაა, სიტუაცია ორაზროვანი. ჩემი შიშის და რისკის ქვეშ გიყვებით. ალბათ, უნდა დავიწყო იმით, რომ მარტოხელა დედა ვარ, ერთადერთი ვაჟი მყავს. ქმარს დიდი ხნის წინ დავშორდი. ჩვენი ცხოვრებიდან გაქრა, არანაირი დახმარება, არანაირი ურთიერთობა შვილთან. სანამ ლერი უნივერსიტეტში ჩააბარებდა, როგორც შემეძლო ფულს ვშოულობდი. ძირითადი ხელფასი მცირე იყო, უმაღლესი განათლება არ მაქვს, ამიტომ სპეციალობების წრეც შეზღუდული მქონდა. ახლა 61 წლის ვარ და საკუთარი რძალი სამსახურში მაგდებს. ყველაფერზე დეტალურად გიამბობთ.
ჩემი ძირითადი შემოსავალი
ჩემი მწირი ხელფასით ვაჟის სწავლის გადახდა რთული იყო. სწორედ ამიტომ, მისი ჩაბარებისთანავე უცხოეთში სამუშაოდ წავედი. ჯერ პოლონეთში, შემდეგ იტალიაში. სამუშაო სეზონზე მიღებული შემოსავალი რამდენიმე თვე გვყოფნიდა. მოგვიანებით, როცა ვაჟი სრულად გაიზარდა, იტალიაში წავედი და რეგულარულად ვუგზავნიდი ფულს, ამანათებს, დღესასწაულებზე ჩამოვდიოდი.
თითქმის 55 წლის ვიყავი, როცა ვაჟმა დამირეკა და მითხრა: “დედა, ვქორწინდები!” ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა, რადგან პატარა ოჯახი გვქონდა. ახლა შვილიშვილებიც მეყოლება.
ცხოვრება უცხოეთში
6 თვის შემდეგ ქორწილი დანიშნეს. იმ დროისთვის იტალიაში უკვე 5 წელი ვცხოვრობდი. დიასახლისის კარგი კონტრაქტი ვიპოვე, ამიტომ კარგი ფულის დაგროვება მოვასწარი. არასდროს დამავიწყდება მძახლების გაწელილი სახეები, როცა ქორწილზე ვაჟს და რძალს საკუთარი ბინის გასაღები გადავეცი. ოროთახიანი, არა ახალი, მაგრამ კარგი რემონტით. სასიამოვნო სიურპრიზის გაკეთება მინდოდა. იტალიაში ამ ფულით ბინას მაინც ვერ ვიყიდიდი.
ისევ უცხოეთში სამუშაოდ წავედი, 6 თვის შემდეგ ზარი – ბიჭს ველოდებით! ვაჟს სამსახურის შოვნა უჭირდა, ცოლი დეკრეტში გავიდა. მესმოდა, რომ მარტოს ოჯახის გაძღოლა გაუჭირდებოდა. არ მინდოდა, ჩემს შვილიშვილს ჰქონოდა ისეთი ცხოვრება, როგორც ლერის, სანამ უცხოეთში სამუშაოდ წავიდოდი. მათი დახმარება დავიწყე, როგორც შემეძლო.
ვიყიდე ყველაფერი, ეტლით დაწყებული, საფენით დამთავრებული. ყოველთვე საკმაოდ დიდ თანხას ვუგზავნიდი მხარდასაჭერად. ასე გაგრძელდა რაღაც პერიოდი, შემდეგ მატყობინებენ: კიდევ ტყუპები. რა თქმა უნდა, სამი პატარა ბავშვი საშუალო ხელფასით რთული სარჩენია. არ მიჭირდა: კვება კონტრაქტში შედიოდა, თავზეც სახურავი მქონდა (კარგი).
ფული ოჯახისთვის: როგორ არ დარჩე გაცურებული
დიდხანს ჩემი ვაჟი და მისი ოჯახი თვეში 1000 ევროს იღებდა. დღესასწაულებზე ცოტა მეტსაც ვაგზავნიდი. ამას ისე მივეჩვიე, რომ ბევრს არც ვფიქრობდი. სანამ ჩემი მეგობარი თავისი უბედურებით არ მესტუმრა.
ორივე შუახნის ქალი ვართ, ერთმანეთი იტალიაში გავიცანით. ჩემზე 5 წლით უფროსია, ისიც ოჯახს ეხმარებოდა, როგორც შეეძლო, აქ ყოველთვის ჩემოდნებზე ცხოვრობდა. ხან იქ, ხან აქ. აი, სამშობლოში სამუდამოდ დაბრუნება სურს, ოჯახის მზრუნველობის ქვეშ. ოჯახი არ იღებს, მოხუცთან ერთად ცხოვრება არ უნდათ. მისთვის ქირით ბინას ეძებენ. ამ ბინასაც ხომ გადახდა უნდა. ჯანმრთელობა მუშაობის საშუალებას აღარ აძლევს, ხოლო პენსიაზე რა უნდა ითქვას?!
მეც დავფიქრდი. უკვე მეშვიდე ათწლეული მეწყება, ღმერთმა გამძლეობა მომცეს, კიდევ 10 წელი ვიმუშაო, შემდეგ? მეც იმედი მქონდა, რომ სიბერეში ჩემი შვილი მომივლიდა. გადავწყვიტე, დროა საკუთარ თავზე დავფიქრდე.
კამათი ოჯახში ფულის ნიადაგზე
დანიშნულ დღეს ფული შვილის ბარათზე არ ჩარიცხულა. არც მეორე დღეს. მესამე დღეს არა შვილი, არამედ რძალი მირეკავს. თან თავად არასდროს დაურეკავს. მეკითხება, ხომ კარგად ვარ, რამე ხომ არ მომივიდა. ვეუბნები: “ყველაფერი კარგადაა, უბრალოდ ჩემს ძველ ბინაში რემონტის გაკეთება გადავწყვიტე, დროა უკვე”.
არაფერი მიპასუხა. შემოვიფარგლეთ რამდენიმე თავაზიანი შეკითხვით ჯანმრთელობის და ოჯახის შესახებ. შემდეგ ვაჟი მირეკავს. ამბობს, რომ სამსახურში სრული კოშმარია, რომ მხოლოდ ნახევარ განაკვეთზე მუშაობს. ვკითხე, რას აკეთებს მისი ცოლი? სახლში ზის, ბავშვებთან. ამბობს, რომ არავინ ჰყავთ, ვინც ბავშვებთან დარჩება, ბებია და ბაბუა ხომ იქ არაა. თითქოს ეს ჩემი ბრალი იყოს.
საუბარი ცუდ ნოტაზე დავასრულეთ: ირიბად დამადანაშაულეს, რომ ფულის გარდა ვერაფრით ვეხმარები. ამით ყველაფერი არ დასრულებულა. თუმცა უკვე მტკიცედ გადავწყვიტე, რომ ფულს ასეთი დამოკიდებულებით აღარ გავუგზავნი.
ბოლო ზარი ჩემი რძლისგან იყო და არ ვიცი, თუ იცის ლერიმ ამის შესახებ. დამემუქრა, რომ არა თუ შვილიშვილებს ვერ ვნახავ, არამედ ქმარსაც მიატოვებს და ბავშვებსაც წაიყვანს. როგორ აპირებს ამის გაკეთებას სამსახურის გარეშე, არ ვიცი. ნუთუ ვინმე ჰყავს?
ახლა დაბნეული ვარ. უახლოეს რამდენიმე წელში სახლში, ჩემს თბილ ბინაში დაბრუნებას ვგეგმავდი. ახლა არ ვიცი: გავაგრძელო მუშაობა თუ სასწრაფოდ დავბრუნდე და სიტუაცია მოვაგვარო? შვილიშვილების, შვილის ნახვა მინდა.
