თუ არ იცი, როგორ გაწმინდოთ ფეხსაცმელი სწორად, გეტყვით: პირველ რიგში, ჭუჭყის და მტვრის ძირითადი ფენა უხეში ჯაგრისით მოაშორეთ. შემდეგ სუფთა ჩვარი თბილ წყალში დაასველეთ და ნაწარმის მთელი ზედაპირი კარგად გაწმინდეთ. ბოლოს ფხვნილის და საპნის ნარევით ჭუჭყის ნარჩენები მოაშორეთ. თითქოს ყველასთვის ნაცნობი ინფორმაციაა, მაგრამ ზოგიერთმა ზრდასრულმა დღემდე არ იცის. რატომ? მშობლების ჰიპერმზრუნველობა და ზოგადი შეუმდგარობა. გვენდეთ, ასეთი ბევრია.
დარჩა ორი კითხვა. პირველი: რატომ არ შეუძლია ზოგიერთ მშობელს „ჭიპლარის მოჭრა“ და არ აძლევს შვილს დიდ სამყაროში თავისუფლად შესვლის საშუალებას? მეორე: რა მიზეზით არ შეუძლიათ შვილებს, თუნდაც ზრდასრულ ასაკში, დაშორდნენ დედ–მამას, რომ ისწავლონ საკუთარი ცხოვრების მართვა? ალბათ, გენებში ჩადებულია. იქნებ, დროთა განმავლობაში ვლინდება, ანუ აღზრდის ბრალია. როგორ ფიქრობთ, რა არის ასეთი ქცევის მიზეზი?
ფეხსაცმლის წმენდა
დიდი ხანია დაქორწინებული არ ვარ, მაგრამ ქმრის ოჯახზე თითქმის ყველაფერი ვიცი. არაფერია გასაკვირი, რადგან ქორწილამდე 5 წელი ერთმანეთს ვხვდებოდით. მთელი ეს დრო მიწევდა ურთიერთობა მომავალ დედამთილთან, რომელსაც ნებისმიერ თემაზე ლაპარაკი უყვარს. ამ მხრივ მის მიმართ პრეტენზია არ მაქვს, უბრალოდ მინდა საკითხი გამოვკვეთო. ჩემი პრობლემაა უსიამოვნებები ოჯახურ ცხოვრებაში.
სანამ მე და ლერი ერთმანეთს ვხვდებოდით, ყველაფერი კარგად იყო. ნაქირავებში ვცხოვრობდი, ადგილობრივ უნივერსიტეტში ვსწავლობდი. ლერიც სწავლობდა, მაგრამ დედასთან და დასთან ერთად ცხოვრობდა. სასიამოვნო ბიჭია და ყოველთვის ასეთი იყო. ადამიანი, რომელიც ჩხუბს არასოდეს იწყებს. უფრო მეტიც, მასთან კამათიც არ გსურს. მშვიდი, ნათელი, სულ არ არის აგრესიული. და ძალიან, ძალიან გულწრფელი.
ასე აღზარდა დედამისმა, ზუსტად ვიცი. მისი და, ლალი, სულ სხვანაირია. აშკარად, მამას ჰგავს. ლალიც კარგი ადამიანია, მაგრამ ყოველი ჩვენი საუბარი ასე თუ ისე ეხება ერთსა და იმავე თემას: როგორ უნდა დედის ბინიდან გადასვლა, მაგრამ ასაკის და ფინანსური შესაძლებლობის გამო არ შეუძლია. ადრე მისი არ მესმოდა, მაგრამ ახლა – მეტნაკლებად. ოღონდ მისმა იმპულსებმა მასზე ბოროტად არ იხუმროს.
როგორც ვთქვი, დაქორწინებამდე მე და ლერი ცალ–ცალკე ვცხოვრობდით. შემდეგ ლერის ოჯახთან ერთად ცხოვრება დავიწყეთ. დიდი ბინაა, ყველასთვის საკმარისი ადგილია. არავინ იყო წინააღმდეგი. ძალით აქ ცხოვრება არ მითხოვია. ბინის ქირაობას შევძლებდით, მაგრამ სიმართლეს თვალებში უნდა ჩახედო. ჩვენს ასაკში ყველაფერზე დაზოგვა არ გვინდა. თან რა საჭიროა, თუ უკეთესი ვარიანტი არსებობს. დიდი ოთახი და ყველა კომფორტი გვაქვს. რაშია პრობლემა?
პრობლემა დედამთილშია. დღემდე არ სურს შვილის გაშვება მორალურად. იცის, რომ მას უკვე ჰყავს ცოლი და აქვს სამსახური. ამ მხრივ ყველაფერი რიგზეა. უსაქმურობის თუ გადაჭარბებული გრძნობების გამო მთელ დროს ლერის უძღვნის. კერძოდ, მის ფერებას. მაგალითად, გუშინ ლერის ფეხსაცმელი გაწმინდა. ადგა დილის 5–ის ნახევარზე და გარეცხა. შემთხვევით თაროდან რაღაც ჩამოაგდო და ყველა გაგვაღვიძა. ვკითხე, რატომ აკეთებდა ამას და თან ამ დროს. მიპასუხა, რადგან ცოლი ვერ უმკლავდება, თავად გააკეთებს.
არც ვიცი, აღვიქვა მისი სიტყვები ჩემს მიმართ პრეტენზიად თუ არა. მსგავსი მაგალითი ბევრია და ყოველთვის მე არ მიკავშირდება. ერთხელ ოთხი საათი დახარჯა, რომ ქალაქის მეორე ბოლოში უზარმაზარი თევზი ეყიდა. შემდეგ მთელი დღე რაღაც ბრძნული რეცეპტით მის გამოშიგვნას დაუთმო. რისთვის? უბრალოდ გაახსენდა, როგორ გასინჯა ლერიმ ასეთი თევზი პირველად ერთ–ერთი ნათესავის დაბადების დღეზე. აი, დედამთილმა კერძის გამეორება გადაწყვიტა. ასე, უმიზეზოდ.
იყო შემთხვევა, როდესაც პირადად გადარეცხა მთელი ბინა, ბოლოს სადეზინფექციო საშუალებებით გადაწმინდა, მხოლოდ იმიტომ, რომ ლერიმ ცემინება დაიწყო. იფიქრა, რომ კორონავირუსი იყო. ღმერთს მადლობა, იმ დროს ქალაქში არ ვიყავი, მშობლების სახლში ვიყავი სტუმრად. ხომ გესმით, დედამთილს ჩემს მიმართ წყენა არ აქვს. უბრალოდ ასეთია.
მაინც მგონია, რომ ეს პრობლემაა. არა მხოლოდ იმიტომ, რომ დედამთილი ქმარს მხოლოდ ერთ ადგილას არ უყურებს. ფაქტია, რომ თავად ლერიც ასეთი დამოკიდებულების წინააღმდეგი არაა. ზრდასრული ბიჭია, მინდა ვთქვა „კაცი“, მაგრამ არ ვიტყვი. ამ შემთხვევაში, საკუთარ თავს უნდა ვუწოდო „ქალი“, მაგრამ არ მინდა, ჯერ კიდევ გოგო ვარ. და მაინც. ლერი უკვე იმ ასაკშია, როცა ცალკე ცხოვრებაზე და შვილებზე უნდა დაფიქრდეს. ის კი ვხედავ, წინააღმდეგი არაა, ბალიში აუფუმფულონ.
არ იფიქროთ, რომ მინდა მეტი ყურადღება და სხვა სიკეთე. ვიცი, რომ ახლა პოპულარული თემაა, როცა ამხელენ ქალებს, რომელთაც კაცებისგან მხოლოდ ფული და საჩუქრები სჭირდებათ. ასეთი არ ვარ, ვმუშაობ, თუმცა ქმარზე ნაკლებს ვიღებ. ხელფასის ნაწილს, როგორც ჩემი ქმარი, კომუნალურსა და საჭმელში ვხარჯავ. მუქთამჭამელი არ ვარ.
და მაინც, ამ ეტაპზე ასეთი ცხოვრება არ მაწყობს. ქმრის სხვისთვის გაზიარება ძნელია. ვეჭვობ, რომ როცა სახლში არ ვარ, დედამთილი ეკითხება ლერის ჩვენს ყველა საიდუმლოზე. ეს ძალიან უყვარს. ვინ მოითმენს? რაღაცნაირად დავიღალე.
ასევე საინტერესოა ლერის მამის სახლიდან წასვლის მიზეზი. ძირითადად, ამ თემაზე ლაპარაკი არ უყვარს. სამაგიეროდ, დედამისი შანსს არ უშვებს, რომ ყოფილს ძვლები გადაუტეხოს. თუ როგორი უსინდისოა, უხეში და გულქვა. თუმცა სინდისი ეყო, დარჩენილიყო ბინაში, რომელიც ერთად შეიძინეს. არც ვიცი, სად გადავიდა მამამთილი, ამაზე ქმრის ოჯახი საეჭვოდ დუმს.
ერთი მხრივ, ჯერ კიდევ შეიძლება მოთმენა, თუმცა პირადად ამაში აზრს ვერ ვხედავ. ნაქირავებ ბინაში გადასვლაც შეიძლება, მაგრამ ზუსტად ვიცი, ამას მოყვება სკანდალი და დედამთილი იქაც მოგვწვდება. რა რჩება, განქორწინება? არ ვიცი, არ ველოდი, რომ ლერი ასეთი დედიკოს ბიჭი აღმოჩნდებოდა. ქორწილამდე ამდენ რამეზე არ დავფიქრებულვარ, მაგრამ გასულმა წელმა ბევრ რამეს თავისი ადგილი მიუჩინა. თუმცა მიყვარს და მისი დაკარგვა არ მინდა.
მოკლედ, ნერვიულობა და ნეგატივი. აქამდე სამომავლო პერსპექტივებზე ვფიქრობდი. გუშინ ფეხსაცმლის წმენდის სიტუაცია ბოლო წვეთი იყო. ეს უკვე არანორმალურია, დამეთანხმეთ. იქნებ, ლერის მეგობრებს დაველაპარაკო, რომ როგორღაც ჩემს სირთულეზე მიანიშნონ? მაინც, კაცების გუნდია. არ ვიცი, უხასიათოდ დავდივარ. მინდა, რომ ყველაფერი კარგად იყოს. მე ხომ სიყვარულით შევქმენი ოჯახი და არა ისე უბრალოდ, უსაქმურობისგან.
