ხვალ ჩვენთან ჩემი საქმროს დედა ჩამოდის. ის მე ცუდად მექცევა: ხშირად სარკასტულად მელაპარაკება, ბევრს მაკრიტიკებს, აგრესიას ამჟღავნებს ჩემს მიმართ და შეუძლია ცრემლებემდეც კი მომიყვანოს. მშვიდად და თავაზიანად, მას არ ესმის. და თუ დავიწყებ პირადი საზღვრების დაცვას, მაშინ ის ისტერიკებს მართავს და ულტიმატუმებს უყენებს თავის შვილს: ან მე ან შენი შეყვარებული.
შურს, რომ მისი შვილი ჩემზე ზრუნავს. მან ასევე თქვა, რომ უნდა ისეთი მამაკაცი ჰყავდეს, როგორიც მისი შვილია. მას ჰქონდა 2 წარუმატებელი ქორწინება, ახლა მარტოა, დიდი ხანია მამაკაცი არ ჰყოლია. ჩემმა ფსიქოლოგმა მითხრა, რომ ის მისი ფსიქოლოგიური ქმარია. მე მაქვს დეპრესია და მძიმე ფსიქოლოგიური მდგომარეობა. მისი გამოხტომების შემდეგ თავს ცუდად ვგრძნობ. მისთვის ყველაფერი არასწორია და მას არაფერი არ მოწონს.
მე არ ვარ მოგულავე, მეოჯახე გოგო ვარ და გამაჩნია პასუხისმგებლობის გრძნობა. ცუდი ჩვევები არ მაქვს, კლუბები და ბარები არ მაინტერესებს. სკოლაში კარგად ვსწავლობდი. ვცდილობ ვიმუშაო და განათლება მივიღო. შრომისმოყვარე ადამიანი ვარ. ის ცდილობს ძალით მომახვიოს თავს თავისი რელიგიური მიმდინარეობა. არ ვიცი, რა გავაკეთო.
უცხო ქალაქში ვარ, მეგობრები და ნაცნობები აქ არ მყავს. არ ვიცი, სად წავიდე რომ მას არ შევხვდე. მას შეუძლია უმიზეზოდ ატეხოს ჩხუბი. შეუძლია, თავის ვაჟს დაესხას თავს სიტყვიერად. ჩვენთან 2 დღე უნდა გაატაროს. ვცხოვრობთ ერთოთახიან ბინაში.
მე 23 წლის ვარ, მისი ვაჟი 29-ის, ის 50-ის. მე არ ვერევი დედა-შვილის ურთიერთობაში. პირიქით, მხარს ვუჭერ მათ ურთიერთობას. ჩემს შეყვარებულს ვეუბნები: უფრო ხშირად დაურეკე და მისწერე დედაშენს, დაეხმარე და არ დაივიწყო, ყოველთვის გიყვარდეს! უკვე ვფიქრობ, 2 დღით ჰოსტელში ან სასტუმროში დავრჩე, რომ მას არ შევხვდე.
ის ცდილობს ჩემს დაცვას, მაგრამ ამით კონფლიქტი მხოლოდ მწვავდება: ის იწყებს მასზე სიტყვიერ შეტევას. თავს დამნაშავედ ვგრძნობ, თითქოს მე ვარ მათი კონფლიქტის მიზეზი – ვაუარესებ შვილსა და დედას შორის ურთიერთობას. ამის შემდეგ თავს ცუდად და ამორალურად ვგრძნობ. არ მინდა რომ იჩხუბონ. მან ის მარტომ გაზარდა, ის მისი ერთადერთი შვილია. ჩემ გარეშეც ბევრს ჩხუბობენ. მათთვის უკვე ნორმალურია ქცევის ასეთი მოდელი – საუბარი და ჩხუბი ამაღლებული ხმით და ყვირილით. ადრე, მგონი სცემდა კიდეც მას.
დედამ თავისი ბინა გაყიდა და სხვა იყიდა. დანარჩენი ფული შვილს მისცა. მან ამ ფულით იყიდა ბინა, რომელშიც ახლა ჩვენ ვცხოვრობთ. მე ამ ბინაზე პრეტენზია არ გამაჩნია (არ მჭირდება), ბინაში დარეგისტრირებულიც კი არ ვარ. დედამ თავისი ფულით გაურემონტა თავის ვაჟს ბინა და მოუწყო. ამიტომ ორი დღით უნდა გავქრე სადღაც, რომ არ ვნახო. მას აქვს ამ ბინაში ყოფნის უფლება, რადგან მისი ბინის ფულით არის ნაყიდი, მაგრამ შვილის წილით.
არ მესმის, რატომ ჩამოუყალიბდა მას ასეთი დამოკიდებულება ჩემ მიმართ. მე ყოველთვის მშვიდად და თავაზიანად ვესაუბრები მას. მე არასოდეს ვაყენებ შეურაცხყოფას, არ ვარ სარკასტული და ა.შ. მაგრამ მას შეუძლია ყოველდღიურ საუბარში, უსაფუძვლოდ და უმიზეზოდ, დაიწყოს საუბარი თავიანთ რწმენაზე. თუ თავაზიანად ვაწყვეტინებ ამ თემაზე საუბარს, მას სწყინს, ჩხუბობს და ისტერიკაში ვარდება. ბოლოს როცა მას ვესტუმრე, ვუსმენდი, ჩუმად ვიყავი და ორი საათის განმავლობაში ვუქნევდი თავს მის საუბრებს სექტაზე, ოღონდ ჩხუბი არ აეტეხა. ის ფეთქდება ნებისმიერი მიზეზით ან მის გარეშე.
როგორ ვისწავლო, რომ არ მქონდეს რეაქცია მასზე, მის გამოხტომებზე, შეურაცხყოფასა და მორალის კითხვაზე? მინდა ვიყო შეუღწევადი, რათა მან იცოდეს, რომ ჩემი გატეხვა შეუძლებელია და მისი მცდელობები წარუმატებელი იქნება.
