შვილებთან ურთიერთობაში ყოველთვის უნდა გახსოვდეს, რომ მისი ავტორიტეტი ხართ. თქვენ გედრებათ, თქვენი გადაწყვეტილებები მისთვის მაგალითი ხდება. რაღაც მომენტიდან საკუთარი თავის უკეთესი ვერსია უნდა გახდეთ და არა პირიქით. საერთოდ, უფროსმა ბავშვს უნდა მისცეს მეტი, ვიდრე ბავშვი ვალდებულია უფროსის წინაშე. ჩვენ მოგვყავს ისინი ამქვეყნად უკითხავად და არა მათ ჩვენ.
განსაკუთრებით სამწუხაროა იმ მშობლების ყურება, რომლებიც საკუთარ შვილებს ფარად იყენებენ, როგორც კიდევ ერთ მიზეზს თანაგრძნობისთვის. მარტოხელა დედა სამი შვილით, რომელიც არასდროს ყოფილა დაქორწინებული ან მამა, რომელიც უყვირის ქალიშვილს, როცა არავინ ხედავს, და სწრაფად წმინდანად იქცევა, როცა სტუმარი მოდის. ეს ყველაფერი არასწორია, მაგრამ როცა უფროსებზე დამოკიდებული ხარ, არ გაქვს არჩევანი. უარესია, როცა ზრდასრული ადამიანები აგრძელებენ უმადურ მშობლებზე ზრუნავენ ისე, რომ თავის დასაცავად არაფერს ამბობენ.
ზრდასრულს მართებს ბავშვის
ახლაც, როცა 27 წლის გავხდი, მშობლებზე მორალურად ძალიან დამოკიდებული ვარ. მაგრამ ცოტა ხნის წინ ჩემს ცხოვრებაში მოხდა მნიშვნელოვანი მოვლენა, რამაც ჩემი ცხოვრებიდან რაღაც მომენტების გადახედვა, სხვა მხრიდან დანახვა და რაღაცის გაცნობიერება მაიძულა. ყველაზე მეტი მოტივაცია მომცა იმ ფაქტმა, რომ ახლა ამქვეყნად მარტო არ ვარ, ანუ წინსვლის დაწყება შემიძლია. უკან მოხედვის და სინანულის გარეშე.
განათლებით ფრანგული ენის მასწავლებელი ვარ. რატომ ავირჩიე ეს კონკრეტული გზა, არ ვიცი. გულწრფელად, სჯობდა ინგლისური ენა მესწავლა. გარდა ამისა, პარიზი ეიფორიის გრძნობებს აღარ იწვევს. ვაღიარებ, პარიზში არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ყოველთვის ვოცნებობდი ამ ქალაქზე. ვგეგმავდი კიდეც, სად წავიდოდი პირველ რიგში. მაგრამ ერთხელ, მშობლების სახლში, ტელევიზორში სიუჟეტი შემხვდა. იქ აჩვენებდნენ, რა ბინძური და სუნიანია დღეს საფრანგეთის დედაქალაქი. ვირთხებით და მაწანწალებით სავსე. თითქოს ამ ქალაქიდან რომანტიკა სამუდამოდ გაქრა.
მაშინ მშობლებთან სტუმრად ვიყავი, თავად ბებიის ბინაში ვცხოვრობდი. დედ–მამა მათთან გადასვლას მთავაზობდნენ, მაგრამ ჩემს ასაკში თანაცხოვრება მაქსიმალურად არაკომფორტულია. იქ კარგს ვერაფერს ვხედავ: სივიწროვე, მუდმივი კონფლიქტი ერთ–ერთ მშობელთან, დავალებების შესრულება. მე ხომ უმცროსი ვარ. არა, სჯობს მარტო იცხოვრო, მაგრამ ჯანმრთელი ფსიქიკით. ერთი მაგრამ რომ არა.
იმის მიუხედავად, რომ მშობლების ბინაში სამი ოთახია, საკმაოდ ძველია და რემონტი სჭირდება. სხვათა შორის, რემონტი უკვე დაწყებულია. ალბათ, უკვე 10 წელია. ზოგიერთმა ოჯახმა, განსაკუთრებით მათ, ვინც კერძო სახლში ცხოვრობს, იცის, რაზეც ვსაუბრობ. მაგრამ ეს ბინაა. ფართო, მაღალი ჭერით და მაინც ბინა, რომლის რემონტს ბოლო 5 წელია ხელფასის დიდი ნაწილი შევწირე. თავიდან თეთრები იყო, შემდეგ ჯამი ხელფასის ნახევრამდე გაიზარდა. მე ხომ ცალკე ვცხოვრობ, მშობლებს დახმარება სჭირდებათ. ყველაფერი სამართლიანია.
და კიდევ ერთი: დედა ყოველთვის უკმაყოფილო იყო ჩემი პროფესიით, გამუდმებით მირჩევდა სამსახურის მიტოვებას და ბიძაჩემთან მუშაობის დაწყებას. იქ ქარხანაში ჩემთვის ყოველთვის იპოვიან ცალკე კაბინეტს, სადაც მხოლოდ საბუთების შევსება მომიწევს. არაფერი განსაკუთრებული, ნებისმიერი მოსწავლე გაუმკლავდება. რაც შეეხება ჩემს პროფესიას, განვითარებას? დედას ეს არ აღელვებს, მთავარია, ფული იყოს. თავად პენსიაზე ადრე გავიდა და მამას ელოდება. მის შემდეგ მე ვიქნები მათი „ნორმალური“ შემოსავლის ერთადერთი წყარო. ამაზე ფიქრიც არ მინდა.
ვინაიდან მხოლოდ რამდენიმე მეგობარი მყავდა, მშობლებთან ხშირად ვურთიერთობდი. იქნებ, ვინმემ საკუთარი თავი ამოიცნოს, მაგრამ უმეტეს შემთხვევაში ასე იყო: პირველი 5 წუთი ნორმალურია, შემდეგ დაუფიქრებლად ნასროლი სიტყვები, წყენა, შეხლა–შემოხლა. საათი და მეტი, კამათი, ისევ ყველაფერი თავიდან იწყება. თუ ადრე შემეძლო ტელეფონის გათიშვა და ხელის ჩაქნევა, დროთა განმავლობაში დედამ დაიწყო გადმორეკვა, მოსვლაც არ ეზარება. ერთხელ ეს მოხდა.
„შენ, ჩემო ძვირფასო, უმადური და უსირცხვილო ხარ. შენი მშობლები ვართ. მნიშვნელობა არ აქვს, რამდენი წლის ხარ, ჩვენთვის ყოველთვის იქნები ბავშვი და ცუდს არასოდეს გირჩევთ. მოკლე, აირჩიე. ან ბიძაშენთან სამუშაოდ მიდიხარ ან ვყიდით ბებიის ბინას და თანხის ნაწილს გაძლევთ. არ დაგავიწყდეს, შენ მისი შვილიშვილი იყავი, მე კი ერთადერთი ქალიშვილი. გადაწყვიტე, როგორ მოიქცევი. ბიძაშენთან ხელფასზე შევთანხმდებით, არ იდარდო. იმაზე ნაკლები ნამდვილად არ იქნება, რამდენსაც ახლა იღებ“.
როგორ ფიქრობთ, რა დამრჩენოდა? არჩევანი არ მქონდა. ბიძაჩემთან მუშაობას დავთანხმდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში ჩემი საყვარელი კუთხე შემენარჩუნებინა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მომიწევდა მუშაობა მხოლოდ ბინის ქირისთვის ან მშობლებთან ერთად ცხოვრება. ორი ბოროტებიდან ნაკლები ავირჩიე, მაგრამ რაღაც მკარნახობდა: ეს დიდხანს არ გაგრძელდებოდა. მამაჩემს ბინის გაყიდვის იდეა ძალიან მოეწონა. ამაზე გავლენის მოხდენა არ შემეძლო, ამიტომ ყელში გაჩხერილი ბურთი ჩემს უახლეს მომავალზე მიმანიშნებდა.
მაგრამ აი, რა არის უცნაური: ბიძაჩემთან მუშაობამ ნანატრი ამბავი მომიტანა. ბიძა ნორმალური ადამიანი აღმოჩნდა. თუმცა ყოველთვის სევდიანი და პირქუში მახსოვდა. უფლება მომცა, ქარხანაში მევლო, როცა მომინდებოდა. იმ პირობით, რომ საქმეს გავუმკლავდებოდი. საკმაოდ საინტერესო საქმე აღმოჩნდა, მაგრამ იმდენი იყო, სამსახურში გვიან მისვლაზე მხოლოდ ოცნება შეიძლებოდა. რეპეტიტორობასა და საშინაო დავალებების შემოწმებაზეც უფრო ნაკლებ დროს ვხარჯავდი.
ასევე სამსახურში გავიცანი არჩილი, ბიჭმა პაემანზე დამპატიჟა. ჯერჯერობით ერთმანეთს ვაფასებთ, უფრო მეგობრებივით ვხვდებით. ვინ იცის, იქნებ, რაღაც დიდში გადაიზარდოს. მხარს მიჭერს, მის სიტყვებში გულწრფელობას ვხედავ. არც ერთი ჩემი მეგობარი არ დაინტერესებულა მშობლებთან ჩემი ურთიერთობით. აი, არჩილი მაშინვე მიხვდა, რომ ჩვენს შორის კატამ გაირბინა.
რადგან სამსახურში თავი გამოვიჩინე, დარწმუნებული ვარ, ბიძაჩემი არ მაწყენინებს. იმ გაგებით, რომ მშობლების მანიპულაციებს არ აჰყვება და არ გამაგდებს, თუ მოულოდნელად ასე ისურვებენ. გამოდის, უსაფრთხოდ ვარ. როგორც მინიმუმ, ფინანსურად. და მაინც, მორალურად მზად არ ვარ, მშობლებს დავშორდე. არადა ზოგიერთ ჩემს კლასელს უკვე შვილი ჰყავს. საწყენია ვაღიარო, მაგრამ დრო ნამდვილად დაკარგულია. მეორე მხრივ, ჯერ კიდევ არის იმედი, რომ ასეთ შეცდომას აღარ დავუშვებ. ვფიქრობ, რომ მშობლები უნდა დაეხმარონ შვილებს და არ დააბრკოლონ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, რაში გვჭირდება ასეთი ურთიერთობები?!
