გათხოვილი ვარ. ჩემმა ქმარმა არ იცის როგორ დაიცვას პირადი საზღვრები. უფრო სწორად, ამ მხრივ ყველაფერი კარგად არის, თუ ეს ეხება ნებისმიერ ადამიანს, მისი უმცროსი დის გარდა. ჩემი მული არის ერთ-ერთი იმ ქალთაგან, რომელიც „საკუთარი თავისთვის აჩენს“. მას ჰყავს ორი წლის ქალიშვილი. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩემი მული, თავისი ძმის (ჩემი ქმრის) გამოყენებით ცდილობს აანაზღაუროს ქალიშვილის უმამობა.
ქმარი თავის დას და დისშვილს „ფანატიზმის გარეშე“ ექცევა. დიდი სიყვარული არ არის, თუმცა მას არ შეუძლია უარი თქვას, როდესაც ის მორიგ ჯერზე გვთხოვს ჩვენთან მოსვლას, რათა ბავშვი ჩვენთან დატოვოს, ან წინასწარ გვთხოვს დაუთმოთ ჩვენი ერთადერთი საერთო უქმე დღე (ზოგჯერ განრიგი შეიძლება არ ემთხვეოდეს) და სადღაც წაიყვანოს საქმეებზე.
თითქმის გაცოფებული ვარ. ჩვენ საკუთარი შვილები ჯერ-ჯერობით არ გვყავს. გადავწყვიტეთ, რომ ეს ცოტა ხნით გადაგვედო და ჩვენთვის გვეცხოვრა. ჩემი ქმარი ძალიან მიყვარს, სხვა არ მინდა, მაგრამ ეს მდგომარეობა უკვე აუტანელია. ის არ გვექცევა ისე, როგორც მის ძმას და რძალს. ის ჩვენს სახლში მოდის, თითქოს საკუთარ დედასთან. დღისა და ღამის ნებისმიერ დროს, კალენდრის ნებისმიერ დღეს, უნდა გვიხაროდეს მისი მოსვლა, თავი დავანებოთ ყველა ჩვენს საქმეს და დრო დავუთმოთ მის პატარას, რადგან ის ასეთი საოცარია და ძალიან უყვარს ბიძა.
რძალი დარწმუნებულია, რომ დისშვილი ძმისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანია, რადგან მას საკუთარი შვილი არ ჰყავს. მას აზრადაც არ მოსდის, რომ მის ძმას შვილები არ ჰყავს, რადგან თავად გადავწყვიტეთ, რომ რამდენიმე წელი მხოლოდ ჩვენ ორმა გავატაროთ: თავისუფლად ვიყოთ, დასასვენებლად წავიდეთ როცა მოგვესურვება და სადაც მოგვესურვება. მყარად დავდგეთ ფეხზე და მხოლოდ ამის შემდეგ გავაჩინოთ ახალი ადამიანი, რომელსაც უპრობლემოდ დავუთმობთ მთელ ჩვენს დროს.
მე მასზე უკვე „ალერგია“ მეწყება. ჩემს ოჯახთან ასეთი ურთიერთობა არ მაქვს. მკაფიოდ ვსაზღვრავ ნებადართულის საზღვრებს და ჩემთან სტუმრად მოწვევით მოდიან და არა – როცა უნდათ. არ მეზარება დახმარება, მაგრამ არა ყოველ თავისუფალ დღეს. ახალგაზრდა ვარ, ქმართან სხვისი შვილების გარეშე მინდა ყოფნა. მულს სახლში ყოფნა მუდმივად ბეზრდება, ბავშვმა თავი მოაბეზრა და მოიფიქრა, რომ ჩვენ გაგვაბედნიეროს თითქმის გოგონას დაბადების დღიდან. დედამისთან თვეში მაქსიმუმ ერთხელ მიდის, რადგან მას თავისი ცხოვრება აქვს.
ამის შესახებ ჩემს ქმარს არაერთხელ დაველაპარაკე. ხან ჩემი ესმის, ხან სწყინს, რომ ვერ ვუგებ, რადგან მას თავისი და ეცოდება, ის ხომ მარტოხელა დედაა და მერე ეს ყველაფერი ჩხუბით მთავრდება. ამის გამო მისი და უფრო მეტად მეჯავრება, რადგან ჩვენს ოჯახში ჩხუბი მხოლოდ მის გამოა. მე პირადად, თავაზიანადაც რომ მეთქვა, რომ მისი მოსვლა ჩვენს გეგმებში არ შედიოდა და გვინდოდა ეს უქმეები მარტოებს გაგვეტარებინა და ერთმანეთისთვის მიგვეძღვნა, მაშინ ქმარს აუცილებლად სწყინდა, მული კი ისე იქცეოდა, თითქოს ვერაფერი გაიგო.
მესმის, რომ მას მამაკაცი სჭირდება, მაგრამ მე არ ვარ მზად, რომ მის გამო ვიზარალო. არ ვიცი, როგორ მოვიშორო ისე, რომ ქმართან კონფლიქტი არ მქონდეს. როგორ ავუხსნა მას, რომ სხვისი შვილები არავის სჭირდება? ნამდვილად არ მსურს ბავშვის გაჩენა დაგეგმილზე ადრე, მხოლოდ მისი დის მოსაშორებლად.
