-მარი სამსახურში გასვლას არ აპირებ? – ჰკითხა თამარმა თავის რძალს.
-რა სამსახური? – გაკვირვებულმა ჰკითხა მარიმ, – გიორგი მხოლოდ ექვსი თვისაა, მას ვინ მიხედავს?
-დედაშენს შეუძლია მოგეხმაროს – გაიცინა თამარმა.
-არ შეუძლია, – უპასუხა მარიმ. – ის მუშაობს.
ეკა, მარის დედა, ხელმძღვანელ თანამდებობაზე მუშაობდა და კარგი ხელფასი ჰქონდა. შვილიშვილის გამო სამსახურისთვის თავის დანებებას არ აპირებდა, მაგრამ ფინანსურად ძალიან კარგად ეხმარებოდა. მარის დედამთილისაგან განსხვავებით, რომელსაც ფული ყოველთვის უჭირდა, მაგრამ პრინციპულად არ უნდოდა მუშაობა. მისი თქმით, მას შვილი იმისთვის არ გაუზრდია, რომ სიბერეში ემუშავა. ამიტომ მას ძალიან აღიზიანებდა ეკა, თავისი წარმატებული ცხოვრებით, ფინანსური მდგომარეობით და მოვლილი გარეგნობით. და არა უბრალოდ აღიზიანებდა, არამედ აცოფებდა.
-ჰო, ვიცი როგორც მუშაობს, – ჩაილაპარაკა თამარმა. თავად არაფერს აკეთებს, მხოლოდ ფურცლებს ახარისხებს და ბრძანებებს გასცემს! აი მე, თავის დროზე ძალიან ბევრი ვიმუშავე! გახსენებაც კი არ მინდა! და არა, დედაშენის მსგავსად!
-გთხოვთ, დედაჩემს ნუ შეეხებით, – მკაცრად წარმოთქვა მარიმ. – თითოეული თავად ირჩევს, რა გააკეთოს და როგორ იცხოვროს.
-შეხედეთ, რა თავხედია! – შეშფოთდა თამარი. – შენ უნდა მასწავლო, რა ვილაპარაკო და რა არა?! რასაც მინდა, იმას ვიტყვი! და მე მართალს ვამბობ: ორივე უქნარები ხართ! ერთი სამსახურს იმიზეზებს, რომ შვილიშვილს არ მოუაროს, მეორე – დეკრეტულ შვებულებას, ოღონდ სამსახურში არ გავიდეს. მე, შენგან განსხვავებით, მშობიარობიდან ექვსი თვის შემდეგ გავედი სამსახურში.
-ბავშვს ვინ უვლიდა? – ჰკითხა მარიმ.
-როგორ თუ ვინ? დედაჩემი! – გამომწვევად უპასუხა თამარმა.
თამარს ძალიან უყვარდა იმ დროის გახსენება, როცა ერთი თვის ბავშვი დედას დაუტოვა და სამსახურში გავიდა. დედამისი იმ დროს პენსიაზე იყო. მთელი ცხოვრება კოლმეურნეობაში მუშაობდა, იმედოვნებდა, რომ საბოლოოდ დაისვენებდა სამსახურისგან და თავისთვის იცხოვრებდა. მაგრამ ის ფაქტის წინაშე დადგა, რომ შვილიშვილისთვის უნდა მოევლო, რადგან თამარი დაიღალა საფენებით და ურთიერთობა აკლდა.
-ყოჩაღ, დედათქვენს! – გაიცინა მარიმ. – თქვენში კი უბრალოდ დედობრივმა ინსტინქტმა არ გაიღვიძა და ამიტომაც გაიქეცით სამსახურში, რომ შვილის აღზრდით არ დაკავებულიყავით.
-რას ამბობ? – აღშფოთდა თამარი. – მე სახლში ფული შემომქონდა! ეს შენ ცხოვრობ მზამზარეულზე და ამიტომ არ გინდა მუშაობა.
-დეკრეტული იმისთვის არის, რომ ბავშვს მოუარო. სწორედ ასე ჰქვია „მშობლის შვებულება“, – უპასუხა მარიმ. – ჩემი სამსახური ახლა ჩემი გიორგია.
-ყველა ჭკვიანი გახდა, – ამოიოხრა დედამთილმა. – მე ლექსო მარტომ გავზარდე, მისთვის ყველაფერი გავაკეთე, მეგონა სიბერეში დამეხმარებოდა. მაგრამ ახლა მას დედისთვის არ სცალია, შენ აზიხარ კისერზე, შენს შვილთან ერთად.
თამარი რძალზე ბრაზობდა, რადგან თვლიდა, რომ მან არა მხოლოდ შვილი მოპარა, არამედ მისი შვილის საფულეც!
-ჯერ ერთი, ეს ბავშვი მისიც არის, – გაბრაზდა მარი. – და კიდევ, ის თქვენი შვილიშვილია. სხვათა შორის.
-სხვათა შორის, მახსოვს, – თქვა თამარმა წყენით. – ჯერ ჭკუა მთლად არ დამიკარგავს.
-ხოდა შესანიშნავია, თავი დაუქნია მარიმ. – და მეორეც, ლექსო ისედაც გეხმარებათ ყველაფერში. რა არ გასვენებთ ამ მომენტისთვის: ჩემი მშრომელი დედა, ჩემი დეკრეტული შვებულება, თუ უბრალოდ ფული გჭირდებათ?
-მთელი ცხოვრება ვმუშაობდი, ლექსო მარტომ გავზარდე, – დაიწყო ისევ თამარმა, – და ახლა ნორმალური დასვენების საშუალებაც კი არ მაქვს. ხელები მტკივა! ზურგი მტკივა! სანატორიუმში მჭირდება წასვლა, მაგრამ ფული სად ვიშოვო? ახლა ლექსო მხოლოდ თქვენთვის მუშაობს. შენ ხომ არ მუშაობ!
-როგორც მივხვდი, – მძიმედ ამოისუნთქა მარიმ, – გინდათ, რომ დედაჩემმა სამსახურს თავი დაანებოს და შვილიშვილს მიხედოს, მე კი სამსახურში გავიდე, რომ თქვენ სანატორიუმში დასვენების საშუალება გქონდეთ?
-დიახ, – თავი დაუქნია დედამთილმა, – იმიტომ, რომ ვიმსახურებ დასვენებას.
-დაისვენეთ, – გაღიზიანებულმა უპასუხა მარიმ. – არავინ გიშლით.
თამარმა ეს საუბარი ნებართვის მისაღებად კი არ წამოიწყო, არამედ იმისთვის, რომ სანატორიუმისთვის ფული მოეცათ. ადრე ვაჟი პირველსავე მოთხოვნაზე აძლევდა ფულს, შვილიშვილის დაბადების შემდეგ კი ფინანსური დახმარება მნიშვნელოვნად შემცირდა, რამაც იგი ძალიან გააბრაზა. თამარმა არ იცოდა ფულის შეგროვება და დაზოგვა და არც სურდა, ამიტომ თავისი ყველა სურვილისთვის ფულს თავის ვაჟს ართმევდა. იმიტომ, რომ მას ის იმისთვის არ გაუზრდია, რომ სიბერეში ფული უჭირდეს. და ის, რომ მისი შვილის ოჯახს გაუჭირდება, ეს მისი პრობლემა სულაც არ არის. რძალმა უნდა დაიწყოს მუშაობა.
და, რა თქმა უნდა, ის სანატორიუმში გაემგზავრა. როგორ შეეძლო ლექსოს უარი ეთქვა დედისთვის, ბოლოს და ბოლოს, მან ხომ იგი სწორედ ამისთვის გაზარდა.
