მე და ჩემი მეუღლე 17 წელია ერთად ვართ. ჯერ კიდევ სკოლიდან – პირველი ურთიერთობა, პირველი მამაკაცი. ორი შვილი გვყავს. ამ ხნის განმავლობაში ბევრი რამ მოხდა, მაგრამ სტაბილურობა არასდროს ყოფილა. ჩემი ქმარი სამსახურში ვერასოდეს რეალიზდა, ფული ყოველთვის ძალიან ცოტა გვქონდა. ჩემი მშობლები გვეხმარებოდნენ, მე ვსწავლობდი, წარჩინებით ავიღე დიპლომი, ავითვისე პროფესია და უკვე 5 წელია, რაც „ქმარი“ ვარ, ვუზრუნველყოფ ოჯახს და ვაგვარებ ოჯახში არსებულ ყველა საკითხს.
ჩემი ქმარი „ცოლად“ გადაიქცა, დიდ დროს ატარებს ბავშვებთან, ხანდახან სადილსაც ამზადებს, მაგრამ სახლის საქმეები მაინც ჩემი პასუხისმგებლობაა, რა თქმა უნდა. 17 წლის მანძილზე ერთობლივად არაფერი შეგვიძენია. ვცხოვრობთ ჩემს ბინაში, რომელიც ჩემმა მშობლებმა მაჩუქეს.
ახლა მზად ვარ გავფართოვდე და ვიყიდო კიდევ ერთი სახლი, მაგრამ არა მასთან ერთად.
ჩემთვის ძალიან მტკივნეულია მისი მიტოვება. სინამდვილეში მას არაფერი დაუშავებია, უბრალოდ ვერ რეალიზდა – არ ვიცი, ტოვებენ თუ არა მას ამის გამო ქმარს. მეცოდება და თანავუგრძნობ, მაგრამ მისი მხრიდან ამას არ ვგრძნობ ჩემს მიმართ. მას ყველაფერი აწყობს: ფული მომაქვს, დასასვენებლად მიმყავს, ყველაფერს ვაგვარებ. ამ წლების განმავლობაში ის გადაეჩვია დამოუკიდებლობას. ეს ჩემი ბრალიც არის, რა თქმა უნდა.
ახლა მე ჯალათი ვარ და ვკვეთ ამ ქორწინებას. ყველა დამგმობს და შვილებიც შემიძულებენ, რადგან ის შესანიშნავი მამაა, ძალიან მტკივა და ძალიან მეშინია, მაგრამ ძალიან დავიღალე იმით, რომ ყველაფერი ჩემი გასაკეთებელია…
მშობლებთან პათოლოგიური ურთიერთობა აქვს, პირველივე ზარზე მიფრინავს მათთან, ისინი, თავის მხრივ, არანაირად არ გვეხმარებიან, თუმცა უზარმაზარი შესაძლებლობები აქვთ, თუმცა ეს მათი არჩევანია – არ ვადანაშაულებ. მისი მშობლები საერთოდ არ მცემენ პატივს, ძალიან შურთ, რომ მე შევძელი ეს ყველაფერი, მან კი – ვერ შეძლო.
ჩემი მშობლები, რა თქმა უნდა, მე მემხრობიან, მაგრამ ისინი შვილიშვილების გამო ნერვიულობენ და კიდევ უფრო მიმატებენ საფიქრალს. ასე რომ, მე მტანჯავს ფიქრები, სწორია თუ არა ამ მიზეზით განქორწინება? თავიდან შევთავაზე, რომ ცოტა ხნით ცალ-ცალკე გვეცხოვრა, მაგრამ მან უარი მითხრა და თქვა, რომ არ მაქვს მისი გაძევების უფლება. თუმცა სწორი იქნებოდა გვეცადა ცალ-ცალკე ცხოვრება.
კიდევ ერთი მომენტი: სანამ განქორწინებას ვახსენებდი, ის გამუდმებით სადღაც დადიოდა და ღამითაც კი რჩებოდა – კვირაში ერთხელ მაინც, ახლა სახლიდან თითქმის აღარ გადის. მას, რა თქმა უნდა, ყველაფერი აწყობს, ასეც შეიძლება ცხოვრება, როცა ქალი მარჩენალია, უბრალოდ მე არ მაწყობს ეს ყველაფერი. თანაც, მასზე დაყრდნობა არ შეიძლება. ამ წლების განმავლობაში რამდენჯერმე მიმატოვა რთულ პერიოდში და დედასთან წავიდა. მარტოს მიწევდა სირთულეების დაძლევა. მე თუ ვერ შევძლებ ამდენ მუშაობას, არც ის ეცდება.
მე ვოცნებობდი სახლზე, რაზეც პასუხად მივიღე: „სხვა სახლი არ მინდა, მშობლების სახლი მაქვს და როცა დაბერდებიან, მე მომიწევს მასზე ზრუნვა“.
ჩვენი შვილები 5 და 10 წლისანი არიან. უფროსი მამამისზე მიჯაჭვული არ არის, მათ რთული ურთიერთობა აქვთ. როცა დაიბადა, მამამისმა 2 წლით დაგვტოვა, სხვა ქალაქში წავიდა დედამისის დასახმარებლად. გამოაცხადა, რომ მშობიარობიდან მეორე დღეს უნდა წასულიყო. ესეც კი ვაპატიე. მე ის დღემდე მეცოდება…
