ცოტა ხნის წინ ბავშვს დაბადების დღე ჰქონდა, ჩემი ქალიშვილი შვიდი წლის გახდა. გადავწყვიტეთ, სახლში აღგვენიშნა და ჩემი დედამთილის ჩამოსვლას ველოდით. და აი, ის ჩამოვიდა, დავხვდით, მივესალმეთ, სამივე ვუღიმოდით (მე, ჩემი ქმარი და ბავშვი). ის ყველას ჩაგვეხუტა, ქაღალდის შეფუთვიდან ორი ყვავილი ამოიღო და მე გამომიწოდა შემდეგი სიტყვებით: „გილოცავ! ეს შენ ტანჯვისთვის.”
რა თქმა უნდა, გაოგნებული ვიყავი, ჩემი ქმარი ჩუმად გავიდა სამზარეულოში. იმ მომენტში ბევრი უსიამოვნო ემოცია განვიცადე: გაბრაზება და ამავდროულად წყენა. თავი შევიკავე, რომ ბავშვისთვის დღესასწაული არ გამეფუჭებინა. ცოტა ხნის წინ დავკრძალეთ მამაჩემი და რა არის ორი ყვავილი, ეს ყველამ იცის. მაშინვე გამიჩნდა ფიქრები სასაფლაოზე, სიკვდილზე. დანაკარგისგან ისეთი ტკივილი მაქვს სულში, ის კი რატომღაც „მიმატებს“, აბუჩად მიგდებს.
ქალიშვილის გაზრდაში თავიდანვე არავინ დამხმარებია. დედაჩემი და დედამთილი ახლოს არ ცხოვრობენ. ქალიშვილის აღზრდაში მხოლოდ მე და ჩემი მეუღლე ვმონაწილეობდით, დედა საერთოდ არ მოსულა, დედამთილი კი რამდენჯერმე მოვიდა – თითებზე დავითვლი. როცა მოდიოდა, შვილიშვილთან ორ საათზე მეტი არ გაუტარებია, ის არსად წაუყვანია. ცოტას ითამაშებდა, ჩაის დალევდა და ორი საათის შემდეგ სახლში მიდიოდა. არ დამხმარებია და ეს რაღაც სულელური ყვავილები მაჩუქა, ტანჯვისთვის და ბავშვის გაზრდისთვის. ეს როგორ გავიგო?
მაშინ მართლაც ძალიან რთული იყო, მაგრამ ეს მომენტები გადავიტანეთ. მე და ჩემი შვილი რამდენჯერმე მოვხვდით საავადმყოფოში, ზუსტად ხუთჯერ: ორი ტრავმა, მოწამვლა და სერიოზული ინფექციები. მაშინ ძალიან დავიტანჯე, ბავშვის გამო ვნერვიულობდი და მეშინოდა. დედამთილმა ამის შესახებ მშვენივრად იცოდა. ის მაშინ თავის აგარაკზე იმყოფებოდა და მხოლოდ ჩემს ქმარს (შვილს) ურეკავდა, რომ გაეგო, როგორ ვიყავით. ახლა კი, ჩემი ქალიშვილის დაბადების დღეზე, რატომღაც უცებ ჩემი ტანჯვა გაახსენდა.
გაგრძელებაც „საინტერესო“ იყო. თავიდან მან ბავშვის წინაშე ხელები გაშალა და თქვა: „საჩუქარი არ მომიტანია“. ეტყობა, ელოდა, როდის გადავიდოდი თავდასხმაზე, მაგრამ მე გავჩუმდი. მოგვიანებით, ბავშვს ფული აჩუქა. ჩემს ქმარს ძალიან რცხვენოდა მთელი ამ სიტუაციის გამო. მერე მის ნაჩუქარ ფულს მაჩვენებდა დამნაშავე სახით, ეგონა, რომ გამიხარდებოდა. გავუღიმე, მისი ბრალი ხომ არ იყო, რომ დედამთილმა ასე მოქცევა გადაწყვიტა.
ასეთი კოშმარი მოხდა. მე მესმის ყველაფერი. კარგი, შენ არ მოგწონს ადამიანი, მაგრამ აქამდე რატომ ეშვები? მითუმეტეს, ბავშვის დაბადების დღეზე. დღესასწაულის ჩაშლა და ჩემი დამცირება უნდოდა? იქნებ იმედი ჰქონდა, რომ წყენისგან ვიტირებდი? მე კი მის ჯიბრზე ვიცინოდი. ჩემი შვილის დაბადების დღეა, ის ამ დღეს მოუთმენლად ელოდა.
ამაოდ არ ამბობენ, რომ სიბერე არ ნიშნავს, რომ ბრძენი ხარ. სხვათა შორის, ის მკითხაობს. მის შემდეგ სახლის კუთხეებში მძივებს ვპოულობ და ჩემი შვილისთვის რაღაც ჩვრები მოაქვს. ძალიან არასასიამოვნო სიტუაცია შეიქმნა. უბრალოდ არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
