ირამ სწრაფად მოამზადა სადილი და სამზარეულოდან დაიძახა:
-ლაშა, მოდი!
ქმარი რამდენიმე წამში მაგიდასთან გაჩნდა. საჭმლის დანახვისას მან ტუჩები უკმაყოფილოდ მოკუმა:
-ისევ ლაზანია? ირა, ეს სასაცილო არ არის!
-არ მოგწონს? თავად რატომ არ მოამზადე რამე?
-დამცინი? კარგად იცი, რომ მე საჭმლის მომზადება არ ვიცი.
-შეგეძლო გესწავლა. უამრავი თავისუფალი დრო გაქვს.
ლაშამ თეფში მოაშორა:
-ამას არ შევჭამ.
ცოლმა მხრები აიჩეჩა:
-როგორც გინდა.
როდესაც გაიგო, რომ ქმარი დერეფანში რაღაცას აკეთებდა, ირამ ჰკითხა:
-დედასთან მიდიხარ?
-წავალ ნორმალურად ვჭამ.
-სასაცილოდ არ გეჩვენება, რომ შენ, 33 წლის კაცი, ცოლისგან დედასთან მიდიხარ საჭმელად? და ეს იმის გათვალისწინებით, რომ დედაშენთან მისასვლელად ტრანსპორტით 10 წუთი გჭირდება?
-ეს შენს, როგორც მეუღლის რეპუტაციას დაასვამს ლაქას.
-აჰ, გასაგებია. თუ ეს ლაქა ჩემზეა, მაშინ შენზე რა ითქმის? სამი წელი უმუშევრად ხარ.
ჩაცმულმა ქმარმა სამზარეულოში შეიხედა:
-ირა, არ დაიწყო. მშვენივრად იცი, რომ მე ვეძებ „ჩემს სამსახურს“, სადაც თავს ბედნიერად ვიგრძნობ. და ეს არც ისე ადვილია!
-ლაშა, არ გეცინება? შენი სიტყვები ისე ჟღერს, თითქოს იაფი ფილმიდანაა.
-ნუ მაუფასურებ!
-არ შემიძლია, – თავი გააქნია ცოლმა. – თავად გაიუფასურე საკუთარი თავი ნულამდე.
სხვათა შორის, – ლაშას უნარი სწრაფად გადასულიყო სრულიად ახალ თემაზე, გარშემომყოფებს აოცებდა, – სახლების განცხადებები გამოგიგზავნე, ნახე?
-არა. ვმუშაობდი.
-ნახე. მე დავაზუსტე რა თანხაში შეგვიძლია გავყიდოთ ჩვენი ბინები და ამ მონაცემების საფუძველზე გავაკეთე არჩევანი. სახლში გადასვლა ნამდვილად კარგი იქნება ჩემთვის!
-ლაშა, რომელი სახლი? – იკითხა ირამ. – სამი წელია უმუშევარი ხარ. თუნდაც იპოთეკის გარეშე ვიყიდოთ ჩემი და შენი ბებიის ბინის გაყიდვით, რით შევინახავთ მას? მე არ ვარ მზად ამისთვის ჩემი ხელფასის დასახარჯად.
-ირა, შენ ყოველთვის მხოლოდ უარყოფით ჭრილში ფიქრობ! ჩემი თერაპევტი კი ამბობს…
-ლაშა, წადი დედასთან. დავიღალე შენი უაზრო იდეებით და სიტყვებით.
ქმარმა ნაწყენმა გაიჯახუნა სამზარეულოს კარი და ცოტა ხნის შემდეგ შემოსასვლელი კარი.
ირა კი იჯდა. ის ძალიან დაიღალა ამ ყველაფრისგან. ქმარი უკვე სამი წელია ეძებს საკუთარ თავს პროფესიაში და მის და დედის კისერზე ზის.
ახლა მას დეპრესიის დიაგნოზიც დაუსვეს! და კიდევ, ყოველი პატარა პრობლემის გამო ქმარი დედასთან გარბის.
ის აჭმევს, ასმევს, დაამშვიდებს და ფულს მისცემს. უბრალოდ შესანიშნავია!
ქალი მიხვდა, რომ რაღაც უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ მთელი ძალით ცდილობდა აშკარა ნაბიჯის თავიდან აცილებას. მაგრამ სხვა ვარიანტები არ იყო.
ირა დედამთილის წინ იჯდა. დიდი ხანია არ უნახავთ ერთმანეთი და ამიტომ მთელი საუბრის განმავლობაში უხერხული სიჩუმე იდგა.
რძალმა სპეციალურად აირჩია საზოგადოებრივი ადგილი – კაფე დედამთილის სახლიდან არც თუ ისე შორს.
-ლაშაზე მინდოდა საუბარი. არ მომწონს რომ თითქმის სამი წელია უმუშევარია. მეჩვენება, რომ თქვენი ზრუნვა მას მხოლოდ უკარგავს სამსახურის ძიების მოტივაციას.
-ანუ შენი ქმარი სამსახურს ვერ პოულობს და ამაში დამნაშავე მე ვარ?
-მე არ მითქვამს, რომ თქვენ ხართ დამნაშავე. მაგრამ თქვენ არ ეხმარებით ლაშას იმის გაგებაში, რომ დროა სამსახური მოძებნოს და ოჯახში ფული შემოიტანოს.
-ხომ იცი, რომ მას დეპრესიის დიაგნოზი დაუსვეს. ეს დაავადებაა, სხვათა შორის.
-და რა? ახლა თქვენსა და ჩემს კისერზე უნდა იჯდეს?
-ჩემი შვილი გაწუხებს? კარგი ცოლი ხარ, ვერაფერს ვიტყვი!
-მე ის მაწუხებს, რომ თქვენი შვილი, თქვენი დახმარებისა და მისი ახირებების წყალობით, ჩვენს ოჯახში კაცი აღარ არის.
-და კიდევ ერთხელ, ეს არ არის ჩემი პრობლემა. შენია.
-მაგრამ თქვენ შეგიძლიათ დამეხმაროთ.
-რატომ? ჩემს შვილზე ისე ვზრუნავ, როგორც საჭიროდ მიმაჩნია.
-ანუ თქვენ გააგრძელებთ მის დახმარებას და ამით წაახალისებთ მის უმუშევრობას?
-მესამედ ვიმეორებ – მისი უმუშევრად ჯდომა ჩემი პრობლემა არ არის.
ირა წამოდგა:
-კარგი. მაშინ ისე გავაკეთებ, რომ ეს თქვენს პრობლემადაც იქცევა. სასმელების საფასურს მე გადავიხდი. კარგად ბრძანდებოდეთ!
შემდეგ ჯერზე, როცა ლაშა დედას ესტუმრა, სახლში დაბრუნებისას სიურპრიზი დახვდა.
ირა დერეფანში იყო და ქმარს შესვლისთანავე გადასცა ჩემოდანი.
-ეს შენი ნივთებია და პირველი გაფრთხილება.
-რა გაფრთხილება? – გაოცდა და ერთდროულად გაბრაზდა ლაშა. – რატომ ჩაალაგე ჩემი ნივთები?
-ახლავე მიდიხარ შენს ბინაში, რომელიც ბებიისგან გერგო მემკვიდრეობით. მანამდე იცხოვრებ იქ, სანამ სამსახურს არ იპოვი. არ მაინტერესებს როგორს, მთავარია ჩემზე მცირე შემოსავალი არ გქონდეს. მოგეწონება თუ გული აგერევა მასზე – არ მაინტერესებს.
როგორც კი იპოვი და იქ სამ თვეს გაძლებ, დაბრუნდი. თუ, რა თქმა უნდა, გინდა ჩემთან ყოფნა. მოსაძებნადაც სამ თვეს გაძლევ. თუ სამ თვეში ვერ იპოვნი ან სამი თვე ვერ გაძლებ – განქორწინებას მოვითხოვ.
-რა ბუზმა გიკბინა? ირა, რას აკეთებ? ხომ არ დაგავიწყდა, რომ დეპრესია მაქვს!
-არ დამავიწყდა და ისიც მესმის, რომ უკვე სამი წელია სისულელეებით იტანჯები. დეპრესია ადვილად განიკურნება შრომით და ფულის გამომუშავებით ოჯახისთვის.
-მაგრამ რა აუცილებელია იმ ბინაში გადასვლა? ხომ იცი რა მდგომარეობაშია!
-შენი ბინის მდგომარეობა – შენი პასუხისმგებლობაა. მე აქ არ მჭირდები, დედაშენის ყურადღებით განებივრებული. მორჩა, წადი აქედან. დამირეკე და მომწერე მხოლოდ საქმესთან დაკავშირებით. არ ვაპირებ შენი ჩივილების მოსმენას.
-მაგრამ სახლი? ჩვენ ხომ უკვე მზად ვიყავით მის საყიდლად!
-მთელი დღე სახლში ჯდომით იყავი მზად? მე ნამდვილად არ გავყიდი ამ ბინას, რადგან ეს არის ჩემი ქორწინებამდელი ბინა. მე კი მშობლებთან ერთად, ის სახლზე გადასაცვლელად არ მიყიდია. ნახვამდის!
ლაშას წასვლიდან 10 წუთში დედამთილმა დარეკა:
-რას აკეთებ? ხომ არ გაგიჟდი? ის ხომ დეპრესიაშია!
-ახლა ეს ჩემი პრობლემა არ არის. თქვენია.
-განქორწინება გინდა?
-მე მინდა ნორმალური ქმარი, რომელსაც ოთხი წლის წინ მივთხოვდი. თუ მას ვეღარ დავიბრუნებ, მაშინ კი, განქორწინებას ვაპირებ.
-რანაირი ცოლი ხარ, როდესაც ქმარს ტოვებ, როცა ის თავს ცუდად გრძნობს?
-უკვე სამი წელია ცუდად ვგრძნობ თავს, მაგრამ რატომღაც ჩემი თავი არც თქვენ და არც თქვენ შვილს არ გახსენდებათ!
-მეგერა ხარ!
-თქვენც კარგი ადამიანი ხართ. რამდენადაც მივხვდი, ლაშა ახლა თქვენთან მოდის.
-რა თქმა უნდა. მე მას მარტო ვერ დავტოვებ!
-როგორც ხედავთ, მე შემიძლია ჩემი დაპირებების შესრულება. ახლა ლაშა – თქვენი პრობლემაა. წარმატებები!
ლაშამ სამსახური ერთ თვეში იპოვა. დეპრესია – ხუთი თვის შემდეგ გაქრა.
ორიოდე წლის შემდეგ ლაშამ და ირამ იპოთეკით იყიდეს სახლი. ახლა უკვე შესაძლებელია ფიქრი შთამომავლობაზე.
მოსიყვარულე ვაჟი თვეში ერთხელ მიდის დედასთან. ქალაქგარეთ გადასვლის შემდეგ მის სახლამდე მანძილი არც ისე პატარაა.
