ინა სწრაფად ფურცლავდა საქორწილო სალონების კატალოგებს. ბოლოს მან ისინი გვერდზე გადადო და დაფიქრდა.
სულ რაღაც ერთი კვირის წინ, ის დიდი ენთუზიაზმით აარჩევდა საქორწილო კაბას და უამრავ სხვა რამეს გააკეთებდა ქორწილის ორგანიზებისთვის.
მაგრამ ეს იყო ერთი კვირის წინ. ახლა კი…
ახლა ლევანისა და მისი ურთიერთობის საკითხი ძალიან პრაქტიკული კუთხით განიხილებოდა.
ფული და კვადრატული მეტრები. და ასევე მისი მშობლები. მისი ბინა. ყველაფერი უცებ ძალიან ჩაიხლართა.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში ინა ცდილობდა საქმროს ბოლო საუბრის გააზრებას.
მშობლებთან გამგზავრებამდე, დერეფანში მდგომმა ლევანმა ძალიან ჩვეულებრივად თქვა:
-ინა, ბინა უნდა ვიყიდო. მე და ჩემმა მშობლებმა ასე გადავწყვიტეთ.
ამ დროს გოგონამ გულში ოდნავი ჩხვლეტა იგრძნო.
-ლევან, ვერ გავიგე. რას გულისხმობ? რა თქმა უნდა, ჩვენ ვიყიდით ბინას, როგორც შევთანხმდით. დავქორწინდეთ და ვიყიდოთ. შენი მშობლები რა შუაში არიან?
-შენ ვერ გაიგე, პატარავ, – მამაკაცი უკვე ჩაცმული იყო და ფეხსაცმელი ეცვა. – მე ვყიდულობ ბინას ჩემთვის. და არა – ჩვენ.
-ეს როგორ?
-ჩემმა მშობლებმა ბინა გაყიდეს. შენ იცი ის ბინა. გეუბნებოდი, რომ ის ბინა ჩემი იყო. ის ბინა გაყიდეს და ფულს პირველადი შენატანისთვის გამოვიყენებ ახალი ბინისთვის.
-რატომ? ლევან რას ამბობ? ჩვენ ხომ ამაზე უკვე ვისაუბრეთ. და იქ არ გვისაუბრია იმ ფულზე, რომელიც შენი მშობლების ბინის გაყიდვით გაქვს.
-ინა, ვფიქრობ, რომ ასე ბევრად უკეთესი იქნება. ჩვენ ქორწილის შემდეგ უკვე საკუთარი სახლი გვექნება და აღარ მოგვიწევს ლოდინი, პირველადი შენატანის თანხის მოსაგროვებლად.
-მაგრამ, რატომ არ გინდა, რომ ბინა ქორწინებაში ვიყიდოთ?
-ეს ფული ჩემი მშობლებისაა!
ლევანმა უკვე გამოაღო კარი და ინამ მკაცრად უთხრა:
-ჩვენ საუბარი არ დაგვისრულებია.
მამაკაცმა დაღლილი ხმით ჰკითხა:
-მითხარი, რა გინდა. მატარებელზე დამაგვიანდება.
-რატომ ჩქარობ ბინის ყიდვას, როდესაც საცხოვრებელი ადგილი გვაქვს. აი აქ! – ხელით აჩვენა ინამ. – აქ რატომ არ გინდა ცხოვრება ქორწილის შემდეგ? ეს ჩემი ბინაა, აქ უკვე ერთი წელია ცხოვრობ.
-ნუთუ ვერ მიხვდი, ინა?
-რას ვერ მივხვდი?
-აქ ჩემი მშობლები გადმოვლენ. მე ხომ გითხარი, რომ მათი მიტოვება არ შემიძლია. მე ისინი აქ უნდა წამოვიყვანო. ამიტომ ჩვენ იპოთეკით ნაყიდ ბინაში ვიცხოვრებთ, ისინი კი – აქ.
და სანამ ინა რაღაცის თქმას მოახერხებდა, ლევანი კარს მიღმა გაუჩინარდა.
მას მერე აღარ უსაუბრიათ. ლევანის ყველა ზარი და შეტყობინება უპასუხოდ დარჩა.
ინას მშობლებისთვის არაფერი უთქვამს, იმიტომ რომ ჯერ გადაწყვეტილი არ ჰქონდა. მხოლოდ კითხები აწუხებდა.
მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი ვარიანტი იყო პრობლემის გადასაჭრელად, რატომღაც ინამ გადაწყვიტა ყურადღების გამახვილება მხოლოდ ერთზე. და წინა დღეს ამისთვის ემზადებოდა.
დღეს კი, საქმროს მოსვლის დღეს, მან გადაწყვიტა ბოლოჯერ დაეთვალიერებინა საქორწინო კაბების კატალოგები.
როცა ზღურბლზე ლევანი გამოჩნდა, ინა უკვე დერეფანში იყო.
-გამარჯობა. რატომ არ პასუხობდი ზარებს და შეტყობინებებს?
მამაკაცმა გოგონას კოცნა სცადა, მაგრამ მან სწრაფად გადადგა ნაბიჯი უკან.
-ოჰ, კიდევ გაბრაზებული ხარ?
-მოდი, ახლავე გავარკვიოთ ბინის საკითხი.
-ინა, მოდი მოგვიანებით ვისაუბროთ. ახლა ჩამოვედი მატარებლიდან! ძაღლივით დაღლილი ვარ!
-ახლავე!
-კარგი, – უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა ლევანმა. – მითხარი, გისმენ!
ინამ ხელები მკერდზე გადაიჯვარედინა და დაიწყო:
-შენ მთავაზობ, გადავიხადო შენი ბინის იპოთეკა და ჩემი ბინა უფასოდ მივაქირავო შენს მშობლებს, რადგან მათ გაყიდეს საკუთარი ბინა და შენ წინასწარი შენატანის თანხა მოგცეს? ძალიან ბევრს ხომ არ მთხოვ?
-რა არის ამაში ცუდი?
-ყველაფერი. აბსოლუტურად. და არ მითხრა, რომ ჩვენთვის ცდილობ, კარგი?
-მაგრამ ეს ასეა!
-არა. ყველაფერს საკუთარი თავისთვის აკეთებ. შენ უბრალოდ გადაწყვიტე, რომ შეგეძლო ჩემი ბინა შენი მშობლების საცხოვრებლად გამოგეყენებინა. მაგრამ ეს ჩემი ბინაა და მხოლოდ მე ვწყვეტ, ვინ და რა პირობებში იცხოვრებს მასში.
-კარგი, რის გაკეთება გინდა?
-მე ასე მაწყობს: დავქორწინდეთ და ბინა იპოთეკით შევიძინოთ. შენ ჩემზე დიდი წილი გექნება პირველადი შენატანის ხარჯზე. შენი მშობლები მე ბინის ქირას გადამიხდიან და მე ამ ფულს ვხარჯავ სადაც მინდა და როგორც მინდა.
-რა მაგარი ხარ! ჩემი მშობლების ბინის გაყიდვიდან მიღებული თანხიდან წილის მიღება გინდა? და გინდა ქირის ფული, რომელიც ჩემმა მშობლებმა უნდა გადაიხადონ? არ გამოვა!
-ბინის გაქირავებას ისედაც ვაპირებდი და შენ ამის შესახებ იცოდი. თანაც, არ მოგცემ უფლებას ჩემი ბინა ისე განკარგო, როგორც გინდა. ჩემს ხარჯზე გადაწყვიტე შენი მშობლების უფრო ახლოს დასახლება? არ გამოვა!
-მაგრამ ჩემმა მშობლებმა ჩვენს გამო ბინა გაყიდეს!
-შენს გამო და არა ჩვენს გამო. მოლედ, ასე. ან ჩემს პირობებს თანხმდები, ან არ ვქორწინდებით და ეგაა.
-ულტიმატუმი წამომიყენე?
-დიახ, და სწრაფად უნდა გადაწყვიტო.
-მე არ ვიტყვი უარს ჩემს მშობლებზე.
-მაშინ ჩაალაგე ნივთები და მომშორდი.
-გესმის, რომ წავალ?
-დიახ, ეს უკვე მინდა.
ლევანმა ნაბიჯი გადადგა ბინაში შესასვლელად, მაგრამ ინამ წინ გაშვერილი ხელით შეაჩერა:
-წადი. უბრალოდ წადი.
-მაგრამ ჩემი ნივთები…
-შენი ნივთები აქ არ არის.
-რა? ავად ხარ? სად წაიღე?
-გადავაგდე. ყველაფერი გადავყარე.
-რა?! – ხელების მკვეთრი მოძრაობით ლევანმა ინა გზიდან ჩამოიშორა და ფაქტიურად შეიჭრა საძინებელში.
-ეს რა გააკეთე? – დაიყვირა მამაკაცმა. მართლა გადაყარე ჩემი ნივთები?!
-დიახ, – მშვიდად უპასუხა ინამ, რომელიც ჯერ კიდევ დერეფანში იდგა. – სხვათა შორის, არც ისე ბევრი იყო. ასე რომ, გაუგებარია, რა განერვიულებს. ახლა კი მოშორდი აქედან. ჩემი ბინიდან!
-შენ… მე შენ…
ლევანი დერეფანში გავარდა.
-გესმის, რომ ეს დასასრულია? ხვდები რომ ქორწილი აღარ იქნება?!
-ასე ნუ ნერვიულობ. მე მაინც არ ვიცხოვრებ იმ ადამიანთან, ვისაც ჩემი მოტყუება უნდოდა. შენ კი მალე იყიდი ბინას, საკუთარს. და სხვა სულელს იპოვი. ამ ვარიანტში თითოეულ ჩვენგანს გვექნება საცხოვრებელი. ასე რომ წადი.
-ბოროტი საქონელი ხარ! მეზიზღები! – ლევანმა ჩემოდანი აიღო, დახურულ შესასვლელ კარს წიხლი დაარტყა და სადარბაზოში გავარდა.
-შენც კარგი ადამიანი ხარ, – რაც შეიძლება მშვიდად უპასუხა ინამ და კარი მიხურა.
გოგონა მაშინვე ზურგით მიეყრდნო კარს და ნელა ჩამოცურდა. ცრემლები ნიაღვრად ჩამოსდიოდა, ხელები უკანკალებდა.
მან იცოდა, რომ ეს საუბარი ამით დასრულდა.
მაგრამ ამ მდგომარეობაშიც კი ესმოდა ინას, რომ სწორი გადაწყვეტილება მიიღო. ახლა როგორმე უნდა უთხრას მშობლებს, რომ ქორწილი აღარ იქნება.
და საკეტები შეცვალოს.
ამის შემდეგ კი უკვე შეუძლია დაიწყოს ახალი ცხოვრება.
