აგარაკის კეთილმოწყობა შემოქმედებით იდეებს ზრდის. ასევე ხსნის გულის ჩაკრას და აძლიერებს დედამიწასთან კავშირს. რამ შეიძლება დაარღვიოს საკუთარი ხელით მოყვანილი მარწყვისა და ნაზი ვარდების ტკბობის იდილია? დაუპატიჟებელმა ნათესავებმა, რომლებმაც არაფერი იციან ტაქტის შესახებ.
აგარაკის კეთილმოწყობა
რძლებთან მოჩხუბარი ქალების არასდროს მესმოდა. გულწრფელად ვთვლიდი, რომ ჩემი გუგას ცოლს დავუმეგობრდებოდი. მეორე დედა შეიძლება ვერა, მაგრამ უფროსი მეგობარი ნამდვილად გავხდები. თუმცა თავიდანვე რაღაც არასწორად წარიმართა.
8 წლის წინ ჩემი მეუღლე გარდაიცვალა. თითქმის 25 წელი შეხმატკბილებულად ვცხოვრობდით. მისმა დაკარგვამ შემარყია. ასეთი კაცები ქალებისთვის ნამდვილი კურთხევაა.
იმ დროისთვის ვაჟს უნივერსიტეტი დასრულებული ჰქონდა და უკვე მუშაობდა. ყურადღება დედამთილზე გადავიტანე. ქალბატონი მაგულის ჯანმრთელობა ძალიან შესუსტდა ვაჟის გარდაცვალების შემდეგ და ჩემი მოვლა სჭირდებოდა. სხვა კაცებისკენ არც გამიხედავს.
ქმრის გარდაცვალებამდე 2 წლით ადრე ოცნება გვქონდა, აგარაკის ყიდვა. ვოცნებობდით კლუმბებზე, ბოსტანში მარწყვზე და ტერასაზე გვიან ვახშმობაზე. ფულის ისევ დაგროვება მხოლოდ 3 წლის შემდეგ დავიწყე. და კიდევ ერთი ტრაგედია, შვილზე დარდში დედამთილი გარდაიცვალა. ჩემი საყვარელი მეორე დედა.
ცოტა ხნით ადრე, თითქოს სიკვდილის მოახლოებას გრძნობდა, ნოტარიუსთან წამიყვანა. ერთოთახიან ბინაზე გაჩუქება გააკეთა ჩემზე. უარს ვამბობდი, მაგრამ თავისი გადაწყვეტილება ამიხსნა. გუგა ახალგაზრდაა. უცნობია, როგორ განკარგავს მემკვიდრეობას და როგორი ცოლი ეყოლება. მე კი მთლიანად მენდობა.
შვილმა ცოლი მოიყვანა
ბინის გაყიდვაზე და აგარაკის ყიდვაზე ვფიქრობდი, მაგრამ შემდეგ გადავწყვიტე: სად მოიყვანს გუგა ცოლს? ახალდაქორწინებულებს საჩუქრად საცხოვრებელს გადავცემ. ზუსტი პროგნოზი გავაკეთე. 6 თვის შემდეგ გუგამ საყვარელი გოგონა, ლელა გამაცნო. მოკრძალებული და აღზრდილი გოგო ჩანდა.
ლელა სილამაზის სალონში მანიკიურის სპეციალისტად მუშაობდა. უნივერსიტეტში ჩასაბარებლად ქულები არ ეყო. ხელობა გარკვეულ თანხას იძლეოდა, ამიტომ სწავლაზე უარი თქვა.
ლამაზი ქორწილი გადავიხადეთ. ბოლოს ახალგაზრდებს ვუთხარი, რომ ბინას ვჩუქნიდი. დარბაზი აპლოდისმენტებით აფეთქდა, მაგრამ მაინც გავიგონე მძახლის ირონიული ხმა: „ჩუქების საბუთის გარეშე? ცარიელი სიტყვებია!“ თამადას მოუწია სტუმრების ყურადღების გადატანა უხერხული სიტუაციის ჩასახშობად.
ქორწილის შემდეგ გუგა და ლელა ცალკე გადავიდნენ. ვცდილობდი, მათთვის მეტი სივრცე დამეთმო, მაგრამ მარტობიისგან კინაღამ მთვარეზე გავფრინდი. ქმართან სასაფლაოზე სიარულს მოვუხშირე.
გუგა სტუმრად მოდიოდა, მაგრამ ხშირად მარტო. ლელას იშვიათად ვხედავდი. შვილის თქმით, ლელა ბევრს მუშაობდა და იღლებოდა. შემდეგ ჩემმა მეგობარმა, გინეკოლოგმა ჩუმად გამიმხილა, რომ ჩემი რძალი ორსულად იყო. ვერ მოვითმინე და გუგასგან სიმართლის თქმა მოვითხოვე.
შვილმა არ უარყო. აღიარა, რომ ლელა ნამდვილად ფეხმძიმედ არის, მაგრამ ჩემთვის არაფრის თქმა სურდა. აი, დედამისმა დიდი ხანია ყველაფერი იცოდა. გუგა ვერასდროს მიხვდება, როგორ მატკინეს გული.
წასვლის წინ შვილმა გამაფრთხილა: ხვალ სიდედრთან ერთად მოვა. სერიოზული საუბარი იგეგმება. გული მიგრძნობდა, რომ კარგი არაფერი მოხდებოდა.
უსიამოვნო შეთავაზება
დილით ქათამი გამოვაცხვე, სალათები გავაკეთე და სტუმრებს დაველოდე. გუგა მოვიდა. მძახალი, ნატო მოვიდა თავის დასთან ანასთან ერთად, როგორც მხარდამჭერი გუნდი.
ქალები ისე თავისუფლად იქცეოდნენ, თითქოს ყოველდღე მსტუმრობდნენ. ახალგაზრდა დედის სადღეგრძელო შევსვით და მორიგი სადღეგრძელოს შემდეგ ნატომ თავისი განცხადებით გამაოგნა. ორსულ ლელას მუდმივი მეთვალყურეობა სჭირდება. კარგი იქნება, თუ მე შვილების ერთოთახიან ბინაში გადავალ, მძახალი ახალგაზრდებთან ერთად ჩემს ოროთახიან ბინაში გადმოვლენ. შვილის მოვლაში დაეხმარება. რაში მჭირდება მარტოს ამხელა ბინა?
მეტყველების უნარი დავკარგე. ნატომ ყველაფერი ჩემს ნაცვლად გადაწყვიტა და ნივთების გადაზიდვაში დახმარებაც შემომთავაზა. დიახ, ორივე ვმუშაობთ, მაგრამ სამსახურს თავს დაანებებს და შვილებთან გადავა საცხოვრებლად.
ჩემს სიტყვაზე „კარგი“ ყველას გაეღიმა. იფიქრეს, მათი „წინადადება“ მივიღე. მაგრამ აი, რა შევთავაზე: „ოღონდ ასე გავაკეთებთ. მე ვაჟს ბინა ვაჩუქე და თუ მასთან ერთად ცხოვრება გინდა, შენი ბინა ცენტრში გაყიდე და გუგას ბინა უფრო დიდ ბინაში გადაცვალე“.
ამ სიტყვებზე მძახალი და მისი და აფეთქდნენ. დამადანაშაულეს სიხარბეში და ეგოიზმში. ნატო ყვიროდა, რომ არ სურდა უძრავი ქონების გარეშე დარჩენა, რადგან ვინ იცის, რა შეიძლება მოხდეს ლელასა და გუგას ცხოვრებაში. გაბრაზებული წავიდნენ. დამარწმუნეს, რომ შვილიშვილს თვალით ვერ ვნახავდი.
გუგამ წასვლისას ბოდიში მოიხადა ამ სცენის გამო და თქვა, რომ აღფრთოვანებული არ იყო ამ იდეით. არადა ვფიქრობდი ბინების გაცვლაზე შვილიშვილის დაბადების შემდეგ. მაგრამ არა მძახლის სასარგებლოდ! ახლა ეს გადაწყვეტილება შევაჩერე.
მალე ჩემს ცხოვრებაში სიყვარული შემოიჭრა.
ახალი ურთიერთობა
სასაფლაოზე ერთი მამაკაცი გავიცანი. მისი ცოლ–შვილის სასაფლაო ჩემი ოჯახის სასაფლაოს გვერდით იყო. ერთმანეთს ხშირად ვხვდებოდით, რჩევებს ვუზიარებდით, რა ყვავილები დავრგოთ სასაფლაოზე ან რომელ ეკლესიაში ჯობია პარაკლისის გადახდა.
შემდეგ გიამ შემომთავაზა ქალაქში გაყვანა და ვახშამზე დამპატიჟა. იმდენად მონატრებული ვიყავი ადამიანურ სითბოს, რომ დავთანხმდი. სასიამოვნო საუბარში მივხვდით, რომ ერთმანეთს ძალიან ვგავდით. მალე შეხვედრა დავიწყეთ.
ამ დროში ლელას მშობიარობის დრო მოვიდა. ახალგაზრდები რამდენჯერმე ვნახე (მძახალი მათთან გადავიდა). მძახალი სიამოვნებით იღებდა დელიკატესებით სავსე პარკებს, მაგრამ შანსს არ უშვებდა ხელიდან, რომ ზედმეტი კვადრატულ მეტრზე არ ეკბინა.
სამშობიარო სახლიდან გამოწერისას მე და გიამ ახალგაზრდებს მივუტანეთ საწოლი, ეტლი და მანეჟი. მძახალმა მადლობის ნაცვლად ირონიულად თქვა: „მძახალო, უყურე შენ. ერთი ფეხით კუბოში ხარ და სიყვარულის თამაში გადაწყვიტე. ჩვენ აქ სივიწროვეში ვცხოვრობთ, შენ კი საქმრო გიპოვია!“
არასტუმართმოყვარე ბინიდან დათრგუნული წამოვედი, მაგრამ გიამ გამაოცა. „მართლაც, ჩემთან გადმოდი“ – მითხრა გიამ. ერთ კვირაში ხელი მოვაწერეთ. რძალს ჩვენი ქორწილისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. გუგამ ყვავილების თაიგულით მოირბინა და მაშინვე გაბრუნდა სამუშაოს მიზეზით.
აგარაკის კეთილმოწყობა: ოცნებების ახდენა
ერთხელ ქმარმა ჩემი დიდი ხნის ოცნების ახდენა შემომთავაზა. ბინის გაყიდვას და აგარაკის ყიდვას აპირებდა. ყველაფერი საუკეთესოდ წარიმართა და უკვე 2 თვის შემდეგ ტბის პირას სამოთხის კუთხის მფლობელი გავხდი. ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა.
პრობლემებმა თავი მაინც იჩინა. რძლის ოჯახი ამ ფულით ბინის გაფართოებას გეგმავდა. დააყოლეს, რომ საველე სამუშაოებში მათი დახმარების იმედი არ უნდა გვქონდეს. თუმცა სიხარულით მოდიოდნენ შვილიშვილთან ერთად სუფთა ჰაერით და ჩვენი კვლების ვიტამინებით ასავსებად.
არ გვენანება. მე და გია თვალს ვხუჭავდით დაუკითხავ რჩევებზე. თურმე, ხურტკმელი და ვარდები ტყუილად დავრგეთ. უნდა ამოვთხაროთ, რომ დიტომ კანი არ გაიკაწროს. სათამაშო მოედანი უნდა გაფართოვდეს. სად ითამაშებენ ბავშვები, როცა მძახლის და შვილიშვილებთან ერთად ჩამოვა?
მართლა ჩამოვიდნენ! მალე ვაჟის ოჯახს ნატოს დის ოჯახიც შეუერთდა. სამი ქალის, მათი შვილების და ქმრების ხროვა და ყველა ჩვენს პატარა სახლში. კერძო კომპანიის გამოკვება ჩვენ დაგვაწვა მხრებზე. ერთხელ ვცადე მძახლისთვის ამეხსნა, რომ ასეთი ვიზიტების შესახებ წინასწარ უნდა გაგვაფრთხილოს. კინაღამ სკანდალი მოაწყო, მაგრამ ჩემმა კეთილშობილმა ქმარმა დამამშვიდა.
„ძვირფასო, ცოტა ხნით დარჩნენ. მე და შენ ზღვაზე წავიდეთ“ და ორი ბილეთი მაჩვენა.
ორკვირიანი თაფლობის თვე სიზმარივით გავიდა. იახტაზე გასეირნება, თბილი ზღვა, ექსკურსიები მთაში. გუგა მირეკავდა და მარწმუნებდა, რომ სახლი, ბაღი და ბოსტანი მეთვალყურეობის ქვეშ იყო. ხოლო დაბრუნებისას სიურპრიზი მელოდა.
„ოჰ, არ მომწონს რაღაც“ – გავიფიქრე მაშინ და მართალიც აღმოვჩნდი.
ახლობლები გაისარჯნენ
როგორც კი ჭიშკარი შევაღე, შოკში ჩავვარდი.
სახლის წინ ჩემი დიდებული ვარდნარი გაქრა. ახლა აქ იყო მიმოფანტული ქვიშა და შეზლონგები. მათზე ანა და მისი ქალიშვილები წამოწოლილი იყვნენ. ხურტკმელსა და ჟოლოსაც ვარდის ბედი ეწია. მათ ადგილზე იყო გასაბერი აუზი, სადაც კაცები ხმამაღლა ყიჟინებდნენ. ქვიშაში დიტო უყურადღებოდ იჯდა. გუგა არსად ჩანდა. მოგვიანებით გავიგე, რომ აქ იშვიათად ჩნდებოდა.
სახლიდან კმაყოფილი ნატო და ლელა გამოვიდნენ. ისე მომესალმნენ, თითქოს ამ აგარაკის სრულუფლებიანი მფლობელები იყვნენ. მთხოვეს, არ გადამეხადა მადლობა გაწეული სამუშაოსთვის. „შეზლონგებისა და აუზისთვის ფულით გადაიხდით“ – თავაზიანად შემომთავაზა მძახალმა.
სახლში ქაოსი სუფევდა და ვიგრძენი, როგორ მევსებოდა თვალები სისხლით. ჩემს კითხვაზე, რა ხდება აქ, ლელა აღშფოთდა. ბავშვებისთვის ყველაფერი გააკეთეს, ეკლიანი ბუჩქები ამოძირკვეს, რომ შვილიშვილი არ დაშავებულიყო. თუ რამე არ მომწონს, ამიერიდან დიტოს ვეღარ ვნახავ.
როგორც იქნა, ჩემმა წყენამ გზა იპოვა. „ეს ჩემი აგარაკია და მე ვწყვეტ, სად და რას დავრგავ, როგორ მოვაწყო მეურნეობა და ვინ დავპატიჟო სტუმრად. შვილიშვილის ნახვას შევძლებ, თუნდაც სასამართლოს გზით“ – ვიღრიალე და თავად არ მოველოდი ასეთ გაბედულობას. თურმე რა მოიგონეს. ახლა რომ არაფერი ვთქვა, ისე გააგრძელებენ ვიზიტებს, თითქოს მათი სახლი იყოს.
სანამ მძახალი და რძალი აღშფოთებისგან იბერებოდნენ, ჭიშკრის ხმა გაისმა. სამსახურიდან სახლში დაბრუნებული ვაჟი შეესწრო უგვანო სცენას. ჩვენი დავის მოსმენის შემდეგ, არადამახასიათებელი სიმკაცრით ჩემი მხარე დაიჭირა. სიდედრს და მის ნათესავებს ნივთების შეგროვება და აგარაკის დატოვება სთხოვა.
უკმაყოფილო კომპანიამ ჩვენი ნაკვეთი დატოვა. ბოლოს გუგამ უმადური ნათესავებისთვის ბოდიში მომიხადა. მე და გიამ გადავწყვიტეთ: ახლა ზაფხულში მხოლოდ შვილიშვილს წამოვიყვანთ. და მორჩა!
