ირაკლი შესასვლელთან გაჩერდა.
-იქნებ შემოხვიდე? აი, არის მანქანის გასაჩერებელი ადგილი!
მძღოლმა თავი დაუქნია:
-ეკა, არ მინდა. შენი მშობლები რაღაცნაირები არიან…
-მოსაწყენები?
-რაღაც მაგდაგვარი. მოდი, მანქანას ავტოსერვისში მივიყვან. აქ უფრო იაფი უნდა იყოს, ვიდრე ჩვენთან.
-კარგი. მაშინ როცა დავამთავრებთ, მოგწერ.
დედამ ხელით კედლებზე ანიშნა:
-ეკა, თავად ხედავ, რემონტი გვჭირდება. და რაც მალე მით უკეთესი.
-და რატომ არ აკეთებთ?
-რატომ? – გაიცინა დედამ. – ფული არ გვაქვს! ჩვენ პენსიონერები ვართ. შენ რომ დაგვხმარებოდი, მაშინ სხვა საქმე იქნებოდა.
ეკას შერცხვა:
-დედა, თავად განსაჯე! ჩვენ გვაქვს იპოთეკა, ირაკლის სწავლისთვის აქვს სესხი აღებული. ჩვენ თვითონაც ხელფასიდან ხელფასამდე ვცხოვრობთ. მანქანასაც ვერ ვცვლით.
-შენს გაჭირვებაზე რას მიყვები? შენ ხომ შეგიძლია ჩვენთვის ახალი მანქანისა და რემონტის ფულის მოცემა. ვიცი, რომ კი! კარგი ხელფასი გაქვს! ჩვენ ხომ მილიონებს არ ვითხოვთ. ჩვენი მანქანა ძალიან ძველია!
-თავისუფალი ფული სად მაქვს, დედა? რომ მქონოდა, იპოთეკას გადავიხდიდი.
-მუდმივად იპოთეკას იმიზეზებთ! ჩვენ როგორ ვიცხოვროთ? იპოთეკის დაფარვას ველოდოთ? მერე შვილები გეყოლებათ, უფრო ადრეც თუ არა. და მორჩა. ჩვენ კი მუდამ ცოცხლები არ ვიქნებით!
ეკა გაჩუმდა. ირაკლი მართალი იყო – მისი მშობლები აუტანლები იყვნენ.
ერთი კვირის შემდეგ ქალიშვილმა მშობლებს დაურეკა და იდეა გაუზიარა:
„ირაკლიმ იდეა მომაწოდა – მანქანა გაყიდეთ, ფული ჩვენ მოგვეცით და ირაკლი თავის მანქანას მოგცემთ. ის ნამდვილად უფრო ახალია ვიდრე თქვენი. საბარგულიც უფრო ფართოა.
მამამ უპასუხა:
-შვილო, ეს ვარცლი რაში გვჭირდება?! ახალი მანქანა გვჭირდება. თუნდაც სამი წლის. ძველი ისედაც გვაქვს.
-მამა, თქვენი სურვილები ჯერ-ჯერობით არ ემთხვევა თქვენს შესაძლებლობებს. არც თქვენს და არც ჩემს შესაძლებლობებს. რატომ არ გინდათ მიიღოთ ის, რაც ხელმისაწვდომია?
-იმიტომ, რომ უაზრობაა! როგორ არ გესმის! რატომ ცდილობთ თქვენი ნაგვის ჩემზე გასაღებას?
-კარგი, მამა. ესე იგი, მანქანის საკითხი დახურულია. მაშინ აგარაკი გავყიდოთ. რად გინდათ? მხოლოდ ზაფხულში იყენებთ. თან დედას წნევა აწუხებს, ბოსტანში ვერ იმუშავებს. აგარაკს გავყიდით და გარკვეული თანხა გექნებათ.
-აგარაკი თუ აღარ გვექნება, მანქანა რაღად გვინდა?!
-მაშ მშვენიერია! მანქანაც გაყიდეთ. კიდევ უფრო მეტი ფული გექნებათ ნორმალური ცხოვრებისთვის.
-და როგორი იქნება ეს ცხოვრება? ზაფხულში ბინაში სიცხისგან რომ დავიხოცებით?
-შეგიძლიათ იმოგზაუროთ. მაგალითად, ზღვაზე წახვიდეთ. სულ დარდობდით, რომ ზღვაზე არასდროს ყოფილხართ! აი, შანსი!
-ანუ აგარაკისა და მანქანის გაყიდვით მიღებული ფულის გაფლანგვას მთავაზობ? – ჰკითხა მამამ უკმაყოფილოდ. – სათქმელი არაფერია, შესანიშნავი გეგმაა.
-მამა, ეს თქვენი შთაბეჭდილებებია.
-ჭკვიანურად წყვეტ საკითხებს ჩვენი ფულით. იმის მაგივრად, რომ დაგვეხმარო! – მწარედ გაიღიმა დედამ.
ეკამ ამოიოხრა.
-მამა, თუ ისევ ისე მოიქცევით, როგორც ადრე იქცეოდით, მაშინ თქვენი ცხოვრება არ შეიცვლება. ფულის მხრივ, ჩემი იმედი ნამდვილად არ უნდა იქონიოთ. უახლოესი ხუთი წელიწადის განმავლობაში მაინც.
-გასაგებია, ეკა. შენ უკვე ღია ტექსტით აცხადებ, რომ არ დაგვეხმარები.
-რადგან არ მაქვს საშუალება.
-კარგი ქალიშვილი ყოველთვის მოძებნის გზებს, რომ მოხუც მშობლებს დაეხმაროს. თუმცა, ვის ვეუბნები ამას?
სამი წლის შემდეგ
ეკატერინემ დედას დაურეკა და მხიარული ხმით უთხრა:
-დედა, მანქანაზე გადაწყვიტეთ რამე?
დედა გამხიარულდა:
-რა?
-მოდი თქვენი მანქანა გავყიდოთ, ჩვენ ვიყიდით და მინდობილობით გადმოგცემთ. ისეთს ვიყიდით, როგორიც მამას უნდა.
-რატომ ასეთი გულუხვობა?
-ხომ გითხარი, იპოთეკა დავხურეთ. ახლა არის შესაძლებლობა, რომ დაგეხმაროთ. რას იტყვი?
-მოიცადე, მამას დავუძახებ!
მამამ ქალიშვილის ნათქვამის მოსმენის შემდეგ ჩაილაპარაკა:
-ანუ მანქანა მე უნდა გავყიდო და ახალი მანქანა თქვენს სახელზე უნდა იყოს? ჭკვიანურია!
-მამა, მე შენი ერთადერთი მემკვიდრე ვარ! რა მნიშვნელობა აქვს?
-ახლა საკუთარი მანქანა მყავს, მერე კი – მანქანა სხვისი იქნება.
-სხვისი არა, ირაკლისი.
-ჰო! ის დღეს აქ არის, ხვალ -არა. არა, მე არ ვეთანხმები ამას.
ეკატერინამ თავისთვის 10-მდე დათვალა და მხოლოდ ამის შემდეგ უპასუხა:
-როგორც იტყვი, მამა. დედას გადაეცი ტელეფონი.
-ეკა, რა მოიფიქრეთ? მამას მოტყუება გინდოდათ? ეს რას ჰგავს? – დაიწყო დედამ.
-მანქანა დავივიწყოთ. მოდი აგარაკი გავყიდოთ და გავარემონტოთ თქვენი ბინა. მე იმდენს დავამატებ, რამდენსაც აგარაკის გაყიდვით მიიღებთ.
-არა! აგარაკი არ იყიდება. წერტილი. მარტივად აგდებ ჩვენს ქონებას! ჯერ გვიყიდე და მერე გაყიდე, რასაც იყიდი!
-გასაგებია, დედა. როგორც იტყვით.
კიდევ ექვსი თვის შემდეგ
-და როგორ იცხოვრებთ ერთოთახიან ბინაში ბავშვთან ერთად? ეს ხომ ტანჯვაა?
ეკატერინე ჩაფიქრდა. აზრი არ ჰქონდა იმის დამალვას, რომ ორსულად იყო. მაგრამ დანარჩენის…
-ეკა? აქ ხარ? – შეახსენა დედამ თავი.
-დედა, ჩვენს საცხოვრებელთან დაკავშირებით ყველაფერი კარგადაა.
-როგორ? – გაუკვირდა მამას და ტელევიზორი გამორთო.
-ყველასთვის საკმარისი სივრცე გვაქვს.
-ვერ გავიგე, ეკა. შეგიძლია ნორმალურად გვითხრა?
-ოროთახიანი ბინა ვიყიდეთ.
-რა? – ჩვეულებრივად უემოციო მამასაც კი გაუკვირდა.
-ეს როგორ? იპოთეკა ახლახან არ დახურეთ?
ეკამ მხრები აიჩეჩა:
-ის ბინა გავყიდეთ და იპოთეკით ოროთახიანი ბინა ვიყიდეთ. ასე რომ, ახლა ჩვენ ყველაფერი წესრიგში გვაქვს. მაგრამ ისევ გვაქვს იპოთეკა. თუმცა, გავუმკლავდებით!
-აი, თურმე რა ხდება, – იმედგაცრუებულმა თქვა დედამ. – ჩვენთვის ისევ არაფერი. კარგია, ვერაფერს იტყვი!
-დედა რას ამბობ? ასჯერ შემოგთავაზეთ მანქანის და აგარაკის გაყიდვა, მაგრამ არ ინებეთ. ახლა კი აგარაკს ვერ გაყიდით, რადგან იქ არ ჩადიხართ. და თქვენი მანქანა უკვე იშლება. მე რაში ვარ დამნაშავე?
-იმაში, რომ არ ეხმარები შენს მოხუც მშობლებს. სხვა, არაფერში, – თავი გააქნია დედამ. – შენგან ამას არ ველოდი. თურმე ახალ ბინაში ხარ, ჩვენ კი კვლავ ძველი პრობლემები გვაწუხებს.
-დედა, ყველა გაგიჟდით? ბინა ბავშვისთვისაა. თქვენ უამრავი შანსი გქონდათ, რომ ყველაფერი შეგეცვალათ, მაგრამ თქვენ მხოლოდ გწყინდათ და მსაყვედურობდით. ახლა კი იმის მაგივრად, რომ ჩემი ამბით გეხარათ, ისევ განაწყენდით!
-რა თქმა უნდა, გავნაწყენდით. საერთოდ არ გინდა ჩვენი დახმარება!
ამ დროს კარზე ზარი გაისმა.
ეკატერინე ფრთხილად წამოდგა:
-ეს ირაკლია. სახლში წავალთ.
-უკვე? ახლახან მოხვედით! – გააპროტესტა დედამ.
-და საკმარისია. ჩემთვის ნერვიულობა არ შეიძლება. აქ კი მხოლოდ ვნერვიულობ!
-ეკა დარჩი! ეს რა სტუმრობაა?
-როგორიც მიღებაა, ისეთი სტუმრობაა! მშვიდობით.
მანქანაში ეკამ ტირილი დაიწყო და მისი დამშვიდების ყველა მცდელობაზე მხოლოდ ამას პასუხობდა:
-ეს ბოლო იყო. მე აქ აღარ მოვალ. თორემ დეკრეტულ შვებულებაში გავგიჟდები.
-ეკა, მოდი ახლა დავმშვიდდეთ და მერე ვნახოთ!
-არა, ირაკლი. ახლა მხოლოდ შენს მშობლებთან ვივლით სტუმრად. ყოველ შემთხვევაში, ისინი მუდმივად ფულს არ გვთხოვენ. ეს უკვე პლუსია.
ქმარმა გაკვირვებულმა შეხედა ცოლს, მაგრამ ხმა არ ამოუღია.
წყვილი მშობლებს აღარ სტუმრობდა. თავად სიმამრსაც და სიდედრსაც არასოდეს გამოუთქვამთ შვილიშვილთან მისვლის სურვილი.
ასე ცხოვრობენ – თითქოს ახლობელი ადამიანები არიან, მაგრამ უცხოებთან უფრო მეტს ურთიერთობენ.
ქალიშვილს ჰყავს ოჯახი, შვილი და იპოთეკა. მშობლები კი განაწყენებულნი არიან ქალიშვილზე იმის გამო, რომ ვერ უსრულებთ სურვილებს ისე, როგორც მათ უნდათ.
