მარინამ ტელეფონში შეტყობინება წაიკითხა და ჩუმად გაიღიმა.
-ვინ იყო? – ქმარმა იცოდა, როგორ უნდა გამოჩენილიყო ყველაზე მოულოდნელ მომენტში.
-ჩემი კოლეგაა, რაღაც ახალი ჭორის შესახებ მწერდა, – უპასუხა ცოლმა.
-გასაგებია, – თავი დაუქნია სერგომ უაზროდ. – მარინა, შეგიძლია ფული მომცე?
ცოლი უცებ დასერიოზულდა:
-სერგო, ისევ სესხი აიღე?
-კი, გროშებია. უბრალოდ თანხა გადარიცხე და ეგაა!
-რატომ ვერ პოულობ სამსახურს, სადაც შენთვის მაინც შეძლებ ფულის გამომუშავებას?
-მოდი, ახლა არ გვინდა, რაა, – უფრო ანერვიულდა სერგო. – და საერთოდ, იცი, რომ ის ბინა დავკარგეთ?
საუბრის თემის მკვეთრი ცვლილების გამო, ცოლს ათიოდე წამი დასჭირდა გასააზრებლად.
-რა ბინა?
-სწორედ, ის! – თითქმის ყვიროდა სერგო. – ახლა მას ბესო ყიდის და თანხა მშენებარე ბინაში უნდა ჩადოს!
მარინამ ამოისუნთქა:
-ოჰ, დედაშენის ბინაზე ლაპარაკობ?
-დიახ. ეს ბინა ჩვენი იქნებოდა, რომ არა შენი სიჯიუტე!
-ოჰ, – თქვა ცოლმა, – დაიწყო ძველი სიმღერები მთავარზე.
-რას ამბობ? სწორედ შენს გამო დავკარგეთ ის ბინა! გესმის?
10-მდე დათვლის შემდეგ მარინამ კონტრშეტევა წამოიწყო:
-სერგო, მთელი ეს წლები, რაც ერთმანეთს ვიცნობთ, ჩემს ბინაში ცხოვრობ. თითქმის 5 წლის მანძილზე მანქანის გამოცვლაც კი ვერ მოახერხე! რომ აღარაფერი ვთქვათ იპოთეკაზე და სხვა რამეებზე. სამაგიეროდ, ისწავლე, თუ როგორ უნდა დაიდო ვალები, რომლებიც მე უნდა გავისტუმრო. და ახლა მეუბნები, რომ მე ვარ რაღაცებში დამნაშავე?
-იმის თქმა მინდა, რომ დედაჩემის ბინა უნდა დაგვეკავებინა! და ახლა ის ჩვენი იქნებოდა!
-არ ვიცი, რა პრინციპები მოქმედებს თქვენს ოჯახში ბინის გაყოფისას, მაგრამ ეს დედაშენის ბინაა. და მან ისე განკარგა, როგორც უნდოდა – შენს ძმას მისცა. მე რა შუაში ვარ?
-ჩემთან ერთად უნდა წამოსულიყავი და იქ გეცხოვრა! შენს მყუდრო ბუდეში დარჩენის ნაცვლად.
-შენ რატომ არ წახვედი? მე 20 წუთის ნაცვლად, სამსახურში მისასვლელად საათნახევარი დამჭირდებოდა, მხოლოდ ერთი მიმართულებით. და შენ რა?
-შენს გარეშე? მერე ნამდვილად ვეღარ გადაგირჩებოდი!
-რა მოხდა? ახლა თითქმის ნახევარ კვირას დედაშენთან ატარებ და არაფერია. ცოცხალი ხარ, ჯანმრთელი და თან მაკრიტიკებ!
-ეს ახლა და მაშინ…
-გასაგებია. ჩემი ბრალია, რომ ბინა გაუშვი ხელიდან. კიდევ რაში ვარ დამნაშავე?
-ბევრ რამეში. შენი სამსახურის გამო არ გამიშვი, რომ სავახტო რეჟიმით მემუშავა!
-ძალიან საინტერესოა. უფრო დაწვრილებით რომ მითხრა?
-რა თქმა უნდა! მაშინ რომ წავსულიყავი, ნორმალურ ფულს ვიშოვნიდი და უკვე ვიყიდი ბინას!
-ხალხი აქაც შოულობს „ნორმალურ ფულს“, სერგო! არანაირი ცვლა ან საეჭვო ვაკანსია. მაგრამ რატომღაც გინდოდა, რომ იგივე ფულის საშოვნელად სახლიდან 3 თვით წასულიყავი. მე შენთვის ხელი არ შემიშლია. თუ გინდა, წადი.
-კი, კარგად გიცნობ. მერე ისტერიკას ატეხავ და წყენას კვირების განმავლობაში შეინახავ!
-არა, მსგავსი არაფერი მოხდება. რადგან მე გიშლი ხელს განვითარებაში, მაშინ ყველაფერი ისე გააკეთე, როგორც შენ გინდა. წადი!
-მეხუმრები? – დამუნჯდა ქმარი.
-არა. წადი… წინ შენი ოცნების სამსახურისკენ!
-მარინა, ეს რა ცვლილებაა?
-აბა, რისთვის უნდა შეგაჩერო? – ფული არ გაქვს, იქ კი კარგ ფულს გამოიმუშავებ.
ქმარმა კვლავ დაუჯერებლად დაუქნია თავი:
-კარგი! და ფული?
-რა ფული?
-გამგზავრების და ტანსაცმლის ფულს არ მომცემ?
მარინას გაეცინა:
-სერგო, გინდოდა თავისუფლება? აი, შენ თავისუფლება ჩემი ფულისგან. იმოქმედე, დატრიალდი. მე მჯერა შენი!
-გასაგებია, – დაბნეული ჩანდა სერგო.
ის ნამდვილად არ ელოდა ამ საუბრისგან ასეთ შედეგს.
ორი თვის შემდეგ
მარინამ ტელეფონი შეამოწმა. ბუნებრივია, არანაირი შეტყობინება და მით უმეტეს, ზარები მეუღლისგან. მთელი მისი სიყვარული ახალ ადგილას პირველივე კვირას გაქრა. მაგრამ, ალბათ, ყოველდღე ურეკავს დედას. თუმცა… რას ელოდა? მან ხომ, ფაქტობრივად, თავად გაგზავნა იქ.
სამი დღის შემდეგ
მარინამ ჯერ კიდევ სამსახურში აკრიფა ნომერი, რომელზეც 5 წელია არ დაურეკავს.
-ქალბატონო ანა, ხვალ რომელი საათისთვის იქნებით სახლში?
-ხვალ შაბათია? მთელი დღე სახლში ვარ.
-ვთქვათ, ოთხი საათის შემდეგ, იქნებით?
-კი. და რა გინდოდა მარინა?
-მოსვლა მინდა.
-რისთვის?
-სალაპარაკო მაქვს. კარგი, ხვალამდე.
მარინამ საუბარი სწრაფად დაასრულა და ტელეფონი გათიშა. თითქოს ბატარეა დაჯდა. ახლა მას არ აწყობს საუბარი არც დედამთილთან და არც ქმართან.
მომდევნო დღეს
16.15-ზე დედამთილმა დარეკა:
-მარინა, რა ხდება? ვიღაც ბიჭები მოვიდნენ ჩემთან და რაღაცები მოიტანეს. მათ თქვეს, რომ შენგან არის!
-სერგოს ნივთებია.
-რა? ჩემთან რატომ მოიტანეს?
-და სხვა სად უნდა წამეღო? მხოლოდ, თქვენთან. თქვენ მისი დედა ხართ. თქვენი სახლის გარდა, მას სხვა საცხოვრებელი არ აქვს.
-მაგრამ რატომ?
-სხვა ადამიანი გავიცანი. და თუ გახსოვთ, მე მაქვს ერთოთახიანი ბინა, ნივთების შესანახი ადგილი არ მაქვს. ასე რომ, თქვენ გამოგიგზავნეთ სერგოს ნივთები.
-სხვა გაიცანი?! რას ლაპარაკობ მარინა?! ეს რა ჯანდაბაა?!
-რა ვქნა, ქალბატონო ანა? ეს თქვენ შეგიძლიათ იცხოვროთ მამაკაცის გარეშე 20 წლის განმავლობაში. და მე, მაპატიეთ, საჭიროებები მაქვს. სერგო, უკვე არც ისე კარგად აკმაყოფილებდა ამ საჭიროებებს. ახლა კი სულ წავიდა…
-რას ამბობ?!
-სიმართლეს. სერგოს უკვე თვეზე მეტია არ მოუწერია და არ დაურეკავს ჩემთვის. თქვენგან განსხვავებით.
მარინამ მიზანში მოარტყა. დედამთილი დიდხანს დუმდა.
-მარინა, სერგოს შორდები?
-დიახ. მე ხომ მას მთელი ცხოვრება ხელს ვუშლიდი წარმატებების მიღწევაში. ეს მისი სიტყვებია. ახლა კი მას სრული თავისუფლება აქვს.
-მაგრამ ეს არაადამიანურია! მას უყვარხარ!
-არა, მის ცხოვრებაში მხოლოდ ერთი ქალია. და ეს მე არ ვარ. ასე რომ, ჩაიბარეთ მისი ნივთები. თუ მუშები ფულს მოითხოვენ, არ მისცეთ – მე უკვე გადავიხადე. წარმატებები!
დაახლოებით ერთი საათის შემდეგ ქმარმა დარეკა. მარინას გაეღიმა:
-ნუთუ გამონახე დრო და ენერგია დასარეკად?
-მარინა, რას აკეთებ? ეს რა მოაწყვე?
-მე თავისუფლებას გაძლევ. აიღე!
-ჩემს გარეშე ეს როგორ გააკეთე? ჩამოვალ და…
-სერგო, დამშვიდდი, – გაეცინა მარინას. -რას დამიშავებ? თავს ნუ შეირცხვენ. შენი ნივთები დედაშენთანაა, შენი რეგისტრაციის ადგილზე. განქორწინების საბუთებიც იქ მოვა. თუ მაშინვე არ მოაწერ ხელს, გიჩივლებ. საკეტები უკვე გამოვცვალე. თუ შემოიჭრები, სასწრაფოდ დავურეკავ პოლიციას. მორჩა, კარგად იყავი და მეტი იმუშავე – ახლა ფული ძალიან დაგჭირდება!
-მა..!
მაგრამ ცოლმა ზარი უკვე დაასრულა. ქმარი და დედამთილი შავ სიაში შეიყვანა და ღრმად ამოისუნთქა.
თავისუფლება!
მაშინვე ტელეფონზე ახალი მესიჯი მოვიდა. წაკითხვის შემდეგ მარინამ მაშინვე უპასუხა: „არ შემიძლია. ქმართან ვრჩები. აღარ მომწერო და არც დამირეკო. ნახვამდის“.
მაშინვე წაშალა მიმოწერა და ეს კონტაქტიც შავ სიაში შეიყვანა.
არა, მეორედ აღარ მოტყუვდება!
მას არ სჭირდება უსახლკარო მამაკაცები. ის უკვე გოგო აღარ არის და არც ეს ბიჭები არიან 20 წლისანი.
მხოლოდ სერიოზული მამაკაცები, რომლებმაც ფულის შოვნა იციან და ყველაფერს შეყვარებულებსა და ცოლებს არ აბრალებენ.
