რა აბედნიერებს ადამიანს სინამდვილეში? რა თქმა უნდა, ეს შეიძლება იყოს მატერიალური სარგებელი. მიზეზების ჩამოსათვლელად თითები საკმარისი არ არის. უძრავი ქონება, ძვირადღირებული ავტომობილი, სამკაული, ტანსაცმელი, სტატუსი. ამბობენ, გულწრფელ სიხარულს მხოლოდ მთავარი მიზნების მიღწევა იწვევს: კარიერის ან სპორტული მწვერვალი, შემოქმედებითი ტრიუმფი. ბევრი ადამიანისთვის ბედნიერებაა, როცა ყველა ახლობელი ერთად არის, ფინანსური და ჯანმრთელობის პრობლემები არ აწუხებს, ჰორიზონტზე მხოლოდ მშვიდობა და გაგება ჩანს.
მართლაც, სჭირდება ადამიანს მუდმივი სწრაფვა აბსოლუტური წარმატებისკენ, კიბეზე ასვლა ყველაფრის მიუხედავად თუ საკმარისია ნორმალური ცხოვრება, ოჯახური ურთიერთობა და ხვალინდელი დღის რწმენა? რიტორიკული კითხვაა, რადგან ყველა თავად ირჩევს ყოფას და ეს ნორმალურია. სხვა საქმეა, თუ სხვის ხარჯზე ცდილობენ ბედნიერების მოპოვებას. ამ შემთხვევაში, გირჩევთ მორალურ ღირებულებებს და ცხოვრებაზე პირად შეხედულებებს გადახედოთ.
რა აბედნიერებს ადამიანს?
ნეგატივით დაწყება არ მინდა, მაგრამ ასეა. გულწრფელი ვიქნები, რადგან მიზეზს ვერ ვხედავ, მოვიტყუო ან რამე გამოვტოვო. ვთვლი, რომ დედაჩემი ცდება, უფრო მეტიც, მშობლის მოვალეობას თავს ვერ ართმევს. ერთადერთი ქალიშვილი, ერთადერთი შვილი ოჯახში. წარმოდგენა არ მინდა, რა მოხდებოდა, რამდენიმე და–ძმა რომ მყოლოდა.
მაქვს ასეთი სიტუაცია: სკოლის დამთავრებისთანავე ვიპოვე მამაკაცი და მივხვდი, რომ მასთან მინდოდა ოჯახის შექმნა. სოფელში დავიბადე და ადგილობრივებისთვის ამ ასაკში ქორწილი არ იყო გასაკვირი. სოფელში შინაბერები არ იყვნენ. მეორე მხრივ, ყოველთვის მინდოდა ქალაქში ცხოვრება და მომავალ ქმარს ამაში დახმარება ადვილად შეეძლო. მისი ოჯახი იქ ცხოვრობდა.
დიდი ქორწილი არ გადაგვიხდია. კაფეში შევიკრიბეთ და აღვნიშნეთ. დედამ საქმროს მშობლები გაიცნო, ისაუბრეს და რამდენიმე დღის შემდეგ მათთან საცხოვრებლად გადავედი. ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ 6 თვის შემდეგ გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი. დიახ, ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი სწრაფად ხდებოდა, თუმცა ვგრძნობდი, რომ ყველაფერი ზუსტად ასე უნდა წასულიყო.
სამწუხაროდ, მალე გაირკვა, რომ ჩემი დედამთილ–მამამთილი არც ისე სასიამოვნო ხალხია, როგორც მეგონა. როცა მუცელი დამეტყო, აშკარად მიხვდნენ, რომ არსად წავიდოდი, ამიტომ ყველა სასიკვდილო ცოდვაში მადანაშაულებდნენ. ამბობდნენ, რომ ვარ ზარმაცი, თავნება, ხმამაღალი და ხშირად ვჩხუბობ. დიახ, ზოგიერთ საკითხზე ჩემი აზრი მაქვს, მაგრამ ამდენად? არა, ეს ჩვეულებრივი მანიპულაციაა ქმრის მშობლების მხრიდან.
პრეტენზიები თოვლის გუნდასავით გაიზარდა და ახლა ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ ჩემს ქმარს და მის მშობლებს მხოლოდ დამლაგებლად ან მზარეულად ვჭირდებოდი. ის, რომ ბურთივით გავიბერე და თავს ცუდად ვგრძნობდი, არავის აინტერესებდა. დედის გარდა სხვა არავინ მყავდა, ვისაც დახმარებისთვის მივმართავდი. მადლობა, რომ მაშინ ყურადღებით მომისმინა და ამოხვნეშით მითხრა, რომ დიდი ხანია აპირებდა ნათლიასთან საზღვარგარეთ წასვლას ფულის საშოვნელად.
ამ იდეით აღფრთოვანებული არ ვიყავი, დედა უკვე 50 წლის იყო და მარტომ გამზარდა. მეორე მხრივ, მსმენოდა, რომ მასზე ბევრად ასაკოვანებიც სამუშაოდ მიდიოდნენ. დამპირდა, ყოველთვე გარკვეულ თანხას გამომიგზავნიდა საკუთარი ბინის შესაძენად. კარგი, რადგან მზითევი არ მქონდა, უნდა დავეთანხმო. ჩემს მდგომარეობაში ცხვირის აბზუება სისულელე იქნებოდა.
5 წლის შემდეგ დედა დაბრუნდა. არა სამუდამოდ, არამედ 6 თვით. როგორც ჩანს, იქ ყველაფერი არც ისე რთულად არის, რადგან დაბრუნება გადაწყვიტა. პრობლემა სხვა რამეშია. ამ ხნის განმავლობაში თავად მოვასწარი დედა გავმხდარიყავი, ქმარს შევრიგებოდი და დედამთილის ბინაში ცხოვრებას შევგუებოდი. დიახ, თავიდან ადვილი არ იყო, მაგრამ მაინც.
მომიწია, დიასახლისი გავმხდარიყავი, შვილი გამეზარდა და საკუთარი ცხოვრებით მეცხოვრა. დედის გამოგზავნილი თანხის ნაწილი ყოველდღიურ საკითხებზე იხარჯებოდა, რაღაც თანხას ბავშვის ნივთებში ვხარჯავდი. ქმრისთვის მეორადი მანქანის ყიდვა მომიწია. დიდი ხანია უნდოდა მისი შეძენა. დედის მიერ გამოგზავნილ თანხას დავამატე ქმრის დანაზოგი და მცირე ვაჭრობის შემდეგ მანქანა ჩვენს მფლობელობაში გადმოვიდა. კარგია? ვთვლი, რომ დიახ.
აი, დედა ფიქრობს, რომ მე და ჩემი ქმარი არასწორად ვიქცევით და ეს ხმამაღლა გააჟღერა. როცა სამშობლოში დაბრუნდა, მე და ჩემი მეუღლე სათანადოდ დავხვდით. მისი სახლი დავალაგეთ, სუფრა გავშალეთ, ყველაფერი გავალამაზეთ. თავიდან ძალიან კმაყოფილი იყო, საჩუქრები ჩამოგვიტანა, ბევრი პროდუქტი. მოგვიანებით, როცა გაიგო, რომ მის მიერ გამოგზავნილი ფული საჭირო რაოდენობით არ გვქონდა შენახული, საყვედურები დაიწყო.
არ ვმალავ, რომ ამ თანხის ნახევარზე მეტი აღარ არის. ხდება ხოლმე. უაზროდ ხომ არ გაგვიფანტავს, მაგრამ დედისთვის საკმარისი არ არის. ფიქრობდა, რომ სახლში ჩამოვა, ნახავს, როგორი ბინა შევიძინეთ და ისევ დაბრუნდება, უკვე თავისთვის. თითქოს არ იცის, რომ სახლში ვზივარ ბავშვთან, მაღაზიაში ფასები ყოველთვე იზრდება. ხომ არ შეიძლება უცებ წახვიდე და დაივიწყო, რა მდგომარეობაა ქვეყანაში.
მასთან მშვიდად საუბარი ვცადე. ავუხსენი, რისი გადატანა მომიწია ამ წლების განმავლობაში, როგორ დალაგდა ნელ–ნელა ყველაფერი (მეტ–ნაკლებად) და ასე შემდეგ. არა, დედა თითქოს არ მისმენდა. მითხრა, რომ ამჯერად ბინას მხოლოდ თავისთვის იყიდის, რადგან ჩვენთვის ფულის გამოგზავნას აღარ აპირებს. მის გეგმაში ეს აღარ შედის. მთელი საღამო ჩემს ქმარს გესლიანად ელაპარაკებოდა, როგორ მოსწონს ავტომობილი, წვავს თუ არა ბევრ ბენზინს და ა.შ. გულწრფელად, მეც მეწყინა.
მითხარით, ნორმალური საქციელია? მართლა ვცდილობთ, როგორმე თავი გავიტანოთ თვიდან თვემდე, ახალგაზრდა ოჯახი ვართ პატარა ბავშვით. დედას რამდენჯერმე ვთხოვე, რომ შვილიშვილთან ეთამაშა, მაგრამ მიპასუხა, რომ უკვე გაიზარდა და ახლა მას მხოლოდ ერთი ბებია ჰყავს. არ მესმის მისი საქციელი და ვთვლი, რომ ასე მოქცევა მიუღებელია, მაგრამ ვერაფერს ვცვლი. ყველაფრის მიუხედავად დედაჩემია, თან გარკვეულწილად მასზე დამოკიდებული ვარ. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე ამ სიტუაციაში?!
