ალბათ, ჯობია ბავშვებთან განიხილოთ, რა არის აღზრდა. ნორმალურმა, ზრდასრულმა ადამიანმა თავად უნდა იცოდეს, მაგრამ არანორმალურმა… ამ შემთხვევაში უკვე გვიანია. თუმცა, როგორც ხანდახან ხდება, ყველაზე ჩვეულ და გასაგებ საკითხებშიც პატარა ხარვეზები არის. მომენტები, რომელთაც არ ვუფიქრდებით, მაგრამ უნდა გავითვალისწინოთ.
ყველაზე ხშირად, აღზრდილი ადამიანი ხმას არ უწევს და უხეშად არ იქცევა. თუ ამას მოითხოვს სიტუაცია? თუ ამის გარეშე შეუძლებელია? თავი მოაჩვენოთ და ჯიუტად საკუთარ აზრზე დარჩეთ თუ ყველაფერი თქვათ, რასაც ფიქრობთ, შემდეგ კი დააკვირდეთ შედეგებს? არადა ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, ასეა?
რა არის აღზრდა?
ჩემს ასაკში, როცა ბევრი მეგობარი აღარ გყავს, მათი არსებობის ნამდვილად დაფასებას იწყებ. აღარ გინდა ხშირი შეხვედრები, წვეულებებზე სიარული და საათობით ტელეფონზე საუბარი. ქმარი აღარ მყავს, მაგრამ მყავს მშვენიერი პატარა ქალიშვილი, რომელსაც დროის დიდ ნაწილს ვუთმობ. ეს ნორმალურია, ასეც უნდა იყოს.
ბავშვები სიცოცხლის ყვავილები არიან. უკან მოხედვას ვერ მოასწრებ, რომ უკვე გაიზარდნენ და საკუთარ პრობლემებზე და სირთულეებზე ფიქრობენ. კარგი მშობელი ამ ყველაფერს უნდა გაუმკლავდეს, თორემ რა საჭირო იყო დაწყება? სახლში მამაკაცის არყოფნას დიდად არ განვიცდი. ასე ვთვლი: მე და ვივი ფინანსურად დამოუკიდებლები ვართ და ბევრ რამეს შეგვიძლია გავუმკლავდეთ. მამაკაცი არ მჭირდება და ჩემი შვილისთვის შემიძლია ვიყო კარგი დედა. მამა? რა ყვირილი დავუწყო? მადლობა, ეს უკვე გამოვიარეთ. ამის გარეშეც შეიძლება.
ერთხელ ზინას, ჩემს მეგობარს, სახლში ვესტუმრე. ვივიც თან წავიყვანე, რადგან საღამო ხანი იყო და სახლში მარტო ვერ დავტოვებდი. ყველა კრიტიკოსს დამშვიდებას ვთხოვ. ჩემი ქალიშვილი ზინას კარგად იცნობს და ურთიერთობის პრობლემები არ აქვთ. დაქალმა პატარა სუფრა გაგვიშალა, რადგან გარეთ ცხელოდა, და მიგვიწვია. რამდენიმე წუთის შემდეგ ვივიმ ითხოვა სხვა ოთახში გასვლა, რომ ტელეფონით მეგობრებს დალაპარაკებოდა. ჭამა არ უნდოდა, ხოლო ზინას ჩემთვის სასწრაფო ახალი ამბავი ჰქონდა.
ბუნებრივია, დავთანხმდი და ქალიშვილი მეზობელ ოთახში გავიდა თავის საქმეზე. დაახლოებით ნახევარი საათი მარტო იყო. როცა მივედი, გოგონამ ფართოდ გახელილი თვალებით შემომხედა, შესამჩნევად ნერვიულობდა. მივხვდი, რომ რაღაც რიგზე არ იყო, მაგრამ ზუსტად არ ვიცოდი, რა იყო მიზეზი. ვივი ტიროდა და სახლში წასვლას მთხოვდა. პრინციპში, ისედაც უკვე წასასვლელად ვემზადებოდი, მაგრამ როცა რაღაც რიგზე არ არის, გარკვევა უნდა სცადო.
ზინასთან მივედი და 5 წუთი ვთხოვე. ქალიშვილს რაღაც პრობლემები აქვს, არ ვიცი, რა სჭირს და უნდა დაველაპარაკო. იქნებ, რამე ცუდი მისწერეს, მაშინ რატომ არ უნდა ამაზე ლაპარაკი? ჩემი დაკითხვის და დედობრივი თვალებში ჩახედვის შემდეგ სიმართლე გავიგე. ბავშვს რაღაც მომენტში ტელეფონში ჯდომა მოჰბეზრდა და ოთახის დათვალიერება გადაწყვიტა. კარადაში შეიხედა და „სულ შემთხვევით“ ფულის ყუთი იპოვა. დაახლოებით 500 დოლარი. მითვისება გადაწყვიტა. ბავშვები.
იმ მომენტში თითქოს რაღაც გადამიტრიალდა თავში. ასე ხშირად არ ვიქცევი, მაგრამ ვივას დავუყვირე. პირდაპირ, უფროსივით. ფული სწრაფად დავაბრუნე იქ, სადაც ადრე იდო. აი, ყვირილის შეწყვეტა გამიჭირდა. ზინა მოვარდა კითხვებით „რა ხდება, რა მოხდა“, ჩემი დამშვიდება სცადა. ამის შემდეგ მე და ჩემი ქალიშვილი სწრაფად გავემზადეთ და წავედით. მე გაბრაზებული, ის აცრემლებული.
მეორე დღეს დავფიქრდი ჩემს საქციელზე, ქალიშვილს ველაპარაკე და ნორმალური ენით ავუხსენი, რომ გუშინ არც მე მოვიქეცი სწორად და არც ის, რომ ასე არ შეიძლება. როგორც ჩანს, ერთმანეთს გავუგეთ და ამ სიტუაციიდან გაკვეთილი მივიღეთ. ყველაფერი დალაგდა.
სანამ ზინამ არ დამირეკა და ახსნა არ მომთხოვა. მითხრა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მალე ქმარი მოვიდა, ვერ მოიშორა ფიქრი, რომ შესაძლოა ქალიშვილს ვცემ გაბრაზებულზე. რომ განქორწინებამ ჩემზე ასე იმოქმედა და შემცვალა, უარესობისკენ. რაც არ უნდა მოხდეს, უნდა ვუთხრა, რა მოხდა. იქნებ, ყველაფერი ისე ცუდად არ არის, როგორც ვფიქრობ.
უნდა ვუთხრა, რომ წვრილმანი საქმეა, ბავშვური ცნობისმოყვარეობა. მეორე მხრივ, ვიცი, რას იფიქრებს ზინა. რომ ჩემი ქალიშვილი ქურდია, მე – ქურდის დედა, თან ისტერიული. სიტუაცია დამძიმდება. ნამდვილად, ვივი 3 წლის რომ იყოს, არ ვინერვიულებდი, მაგრამ უკვე 7 წლის გოგოა, თავად გესმით. ზინასთვის, როგორი მეგობარიც არ უნდა იყოს, ვივი სხვისი შვილია. ამიტომ, ასეთი ვითარებაა.
მაშინ სიტყვა ბანზე ავუგდე. შესაძლოა, ჩვენი მეგობრობა ცოტათი შეილახა, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ აქვს. მინდა, რომ აღზრდილი ადამიანი ვიყო და ქალიშვილს არ ვუღალატო. მეორე მხრივ, ვინ იცის? იქნებ, ამაზე ზედმეტად ბევრს ვფიქრობ და უმჯობესია ვუთხრა, რა ხდება? დიდი ამბავი, თუ სახლში აღარ დამპატიჟებს. ვის ანაღვლებს? სამაგიეროდ, გულწრფელი ვიქნები. როგორ მომბეზრდა, ეს ტანჯვა, არჩევანს ვერ ვაკეთებ.
